UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.
10 de xulio de 2008.
De que lugar oculto
xurden as túas palabras amorosas.
Ámoche enteira no Mundo Enteiro,
e para o mundo anónimo
que non da dividendos en Wall Street.
De que maneira torpe e absurda
xúngome ao disturbio emocional
da tontería e da total insoliradiedade.
O mundo astuto,
o mundo redondo,
fae constamente negocios redondos.
E nas esquinas das rúas carregadas de
escaparates cheos,
hai un home preso da pobreza,
extendendo a súa man necesitada.
Pido a palabra ceiba,
no conxuro das bruxas,
e nos parlamentos anónimos,
namentras as vasoiras de palla
limpian os restos de inmundicia.
Que pena e supor un mundo dividido,
que pena dicir teño e non dou,
Que pena a arma mortífera,
Que pena o terror da morte,
e no laio da tarde furiosa,
vai dando paso a unha noite moura
de lembranzas de morte absurda.
Queixume de vento furacano,
nunha serán de pobres
desesperanzados,
pobres, sempre, pobres.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario