A distancia acumula momentos de intensa Leticia e sufrimento;
A distancia impide o auténtico coñecemeto da verdade.
Somentes te coñezo de referencia





Naceu perto dun Mosteiro fermoso

As orelas dun río encantado

A beira dunha fraga fonda

Ateigada de árbores femosas

De finos bimbios amarelos,

Precursores de medos infantiles.


Eu sempre chameino con nome de Mosteiro,

Era dono da serenidade

Habitante no tempo lonxano
de San Andrés de Xeve

Transmisor de verdades,

Curmán dunha creadora literaria.

Puxérronlle de nome , Xosé Carlos,

Quixeron chamalo máis doadamente

Carlos,

O bon meu amigo querido,

Tiña unha grande trato

Coa Sra, dona Imaxinación.

Dela foi creador

De fantásticos mundos

Cáseque reales

Do cristal du lindo cristal trasparente

Cáseque coa paria de Cabío , ao fondo.

Naceu a maxia da area quente

Nun mundo preadolescente.

Campos de fútbol,

Lugares de algarabía

Lugares de enfretamentos

Entre bandas de adolescentes

De nenos absurdos

E de aqueles cuxos pais

Eran o froito do duro

E intenso traballo manual.

A Pobra do Caramiñal,

Fervía de coviza

E o río Xallas,


Ficaba no recorbo

Máis tremendo de Irene.

Todo aquel mundo

De fábricas de conservas,

Todas aquelas casas

Sen precio calculable,

Pero el, o pai,

Marcharía,

Namentras, Irena asustado,

Mirábao coa sua nova amigo,

Na pequena praza

A través do cristal trasparente

Daquel bar absurdo,

Para Irene.

Días de escola absordos, tremebundos

Profesor e director cinematográfico,

Filamator fondo

De especialistas copiadores,

Exentos de capacidade de esforzo,

E en todo, a Pobra do Caramiñal,

Seguía dando voltas

Na percura de si mesmo,

Namentras e fonda beleza de Ría de Arousa

Non se laiaba,

Máis estaba deitada


Nun fondo sorriso de hermosura,

Intensa e azúl.

Namentras Irene miraba

O mundo en azúl intenso

Namentras seu cor

Era un fondo po