Ardán, ao día 3 de setembro de 2008.
O día está neboento, tranquilo e algo gris e escuro.
O corazón quente, aceso e ledo
E os días enteiros, pasan bastantes,
Sobre os días de tódolos días vividos.
An anguria bate con forza absurdamente,
E o dereito a vivir dignamente,
Fainos felices aos habitantes privilexiados
Deste Mundo de tanto mundos diferentes.
Mundos de primeira clase.
Mundos de segunda orde.
E o mundo de todo mundo esquencido,
Hoxe é o comezo dun mes novo,
Quizaves o Mundo enteiro,
Cambiara de xeito superficial,
Cambiara a súa pel vital de vivir aparentemente,
Pero no fondo da hestoria humana
Seguemos sendo os mesmos homes e mulleres
Habitando outros tempos históricos.
A esencia do home e a muller,
Quizáves sexa a mesma de sempre,
Por tódolos tempos dos tempos vividos e habitados agora
Miguel Dubois.
miércoles, 3 de septiembre de 2008
martes, 2 de septiembre de 2008
DELICIA CONTRA AMARGURA
Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008
Imos para avante, con dabondo carga pesada.
Facemos a vida enteira no camiño cotián.
Días doces coma a marmelada doce,
Fanal do Rei e da Raíña.
Días amargos coma o zume do limón amarelo.
O pensamento viste de elegante color camuflado,
de camuflado vai o pensamente habitado,
e non di o que pensa, mágoa,
é entón cando as palabras pronunciadas
levan vestido de pantasma mintirán.
Habitan as mentiras enteiras,
o falso froito de pensamento amargo,
amargo de non apertar a vida enteira
coa forza debida e habida.
Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil
peito aberto a vida enteira,
alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente
na falsedade dunha mirada traizoeira.
Visto de verdade enteira o pensamento enteiro
canto cancións de ledicia absoluta,
descubro o senso da fervenza feliz,
habito, sinto e toco.
Paso a vida enteira
vestido de sorriso diminuto
pero verdade enteira.
Atraveso os cruces dos camiños
polos camiños que a vida me di
e vivo dabondo e toco lene.
Sinto coma se henche
a vida enteira de ledicia pura.
Miguel Dubois.
Imos para avante, con dabondo carga pesada.
Facemos a vida enteira no camiño cotián.
Días doces coma a marmelada doce,
Fanal do Rei e da Raíña.
Días amargos coma o zume do limón amarelo.
O pensamento viste de elegante color camuflado,
de camuflado vai o pensamente habitado,
e non di o que pensa, mágoa,
é entón cando as palabras pronunciadas
levan vestido de pantasma mintirán.
Habitan as mentiras enteiras,
o falso froito de pensamento amargo,
amargo de non apertar a vida enteira
coa forza debida e habida.
Fora falsos choros e laios de falsa queixume adverso e inútil
peito aberto a vida enteira,
alta a testa e fito a mirada comprida longa, rebelde e disidente
na falsedade dunha mirada traizoeira.
Visto de verdade enteira o pensamento enteiro
canto cancións de ledicia absoluta,
descubro o senso da fervenza feliz,
habito, sinto e toco.
Paso a vida enteira
vestido de sorriso diminuto
pero verdade enteira.
Atraveso os cruces dos camiños
polos camiños que a vida me di
e vivo dabondo e toco lene.
Sinto coma se henche
a vida enteira de ledicia pura.
Miguel Dubois.
SER O QUE QUERES SER
Pontevedra, ao 2 de setembro de 2008
Pasa, coma se nada pasara.
Pasa bulindo, ou cantando
a cantiga do home feliz.
Pasa sen medo, descuberto
aberto ao mundo enteiro,
pasa pasando pasados pausados,
e non medra no mundo da aprendizaxe.
Estou, como se nada estivera,
estou no mundo sen vivir no mundo,
porque estou achegado ao desoñecemento
do real e do palpable.
Estou no mundo enteiro
estou no recuncho das palabras perdidas,
estou nos intres perdidos,
estou na ledicia constante
e no derrame do desacougo perdido.
Estou aquí, detrás destas escritas palabras,
pero non me oculto nas palabras;
fico espido de palabras enteiras,
porque son o que quero ser.
Miguel Dubois.
Pasa, coma se nada pasara.
Pasa bulindo, ou cantando
a cantiga do home feliz.
Pasa sen medo, descuberto
aberto ao mundo enteiro,
pasa pasando pasados pausados,
e non medra no mundo da aprendizaxe.
Estou, como se nada estivera,
estou no mundo sen vivir no mundo,
porque estou achegado ao desoñecemento
do real e do palpable.
Estou no mundo enteiro
estou no recuncho das palabras perdidas,
estou nos intres perdidos,
estou na ledicia constante
e no derrame do desacougo perdido.
Estou aquí, detrás destas escritas palabras,
pero non me oculto nas palabras;
fico espido de palabras enteiras,
porque son o que quero ser.
Miguel Dubois.
lunes, 1 de septiembre de 2008
U-la a verdade constante?
Ardán ao 1 de setembro de 2008.
A forma discontinua e inacabada
da palabra inaudita,
o síndrome da mentira absoluta,
a deformidade do sentito vital.
U-la forza da verdade íntegra e comprobada?
U-los ventos perdidos da esperanza perdida?
U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,
Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.
Onde ficaron os síntomas decadentes
da derradeira maré negra?
Ventos perdidos,
no medio dos espazos abertos,
pérdida da palabra sabida constantemente.
Miguel Dubois.
A forma discontinua e inacabada
da palabra inaudita,
o síndrome da mentira absoluta,
a deformidade do sentito vital.
U-la forza da verdade íntegra e comprobada?
U-los ventos perdidos da esperanza perdida?
U-la ilusión pertinente do vento de o Norte,
Simboloxía da ceibitude completa e absoluta.
Onde ficaron os síntomas decadentes
da derradeira maré negra?
Ventos perdidos,
no medio dos espazos abertos,
pérdida da palabra sabida constantemente.
Miguel Dubois.
setembro xa está aquí
Pontevedra, ao 31 de agosto do 2008.
SETEMBRO, ENTRA.....
O tempo pasa sumiso, silandeiro
O tempo vai xemendo espazos
vividos,
de suma felicidade
e fonda tristura moura.
Cantas verdades imos construíndo,
no día a día das verdades fondas
e as mentiras miserentas.
Cumio do laio aberto
a verba liberdade,
palabra secuestrada.
Berro do soldado ferido
No medio do absurdo combate.
Guerra das mortes inútiles,
Mortes inútiles das guerras
asasinas,
palabras hocas coma pipas de viño
tinto mal fermentado.
O campo enteiro,
Cambia mútase
a vida enteira,
o presente, como, agora mesmo
é o futuro?
Fonte da inquedanza
esperanza ,auga limpa da mina
As pedras están frías e limpas
e fío do suor tenro e amargo
vaime caído pola frente ancha
De poucas ideas e útiles.
Diviso as arbres perto da fontiña
E marmullo das mulleres
nerviosas
no fondo do camiño que vai a
pétrea Igrexa.
Camiño polos camiños,
e ando cós andares tranquilos
preguntándome que terá
a razón de tódolas razóns,
e, por certo:
quen será o memos mentirán?
Collo o meu pano te tea branco,
e cun gozo absurdo
limito a forza do meu exceso de ar.
Non sei se perdo o tempo
de tódolos tempos,
ou son coma Marcel Proust,
Que vai na precura dun tempo
perdido
que xa non exite.
Foi hestoria limitada,
un tempo que foi e que vóu
sen lle dares permiso a ningén.
Dou voltas ao meu maxín
e dame a impresión que son,
o que debo ser e estar.
Mais parece coma non existira.
Fito dereitillos os meus ollos
nas últimas lecturas.
de libros esquencidos
o quizaves de libros absurdos,
Maiakowski, Nieeztze
ou Fedor Dostowieski,
e coma se for a unha rutina
absurda.
Parece que todo ven ao mesmo
lugar
da orixen perdida.
e pasan os día enteiros
e pasan as noites dabondo
e xa non te quero coma eu te
quería, nos tempos daqula, amor.
O tempo suma e o amor resta,
o home astuto minte
e a muller lista fai Iñoranza de el.
E tanto tempo xuntos, meu caro
amor, canso.
E tanto tempo xuntos, meu amor,
Parés coma se o froito do amor
tenro
endurecera, fixerase
como amor frío,
e o amor fíxose, mágoa,
unha pedra fría
e o pase á beira do río
un lugar normal e corrente.
A paisaxe muxe coma unha vaca
famenta,
o e Sol non ten o brillo que tiña.
Miguel Dubois.
SETEMBRO, ENTRA.....
O tempo pasa sumiso, silandeiro
O tempo vai xemendo espazos
vividos,
de suma felicidade
e fonda tristura moura.
Cantas verdades imos construíndo,
no día a día das verdades fondas
e as mentiras miserentas.
Cumio do laio aberto
a verba liberdade,
palabra secuestrada.
Berro do soldado ferido
No medio do absurdo combate.
Guerra das mortes inútiles,
Mortes inútiles das guerras
asasinas,
palabras hocas coma pipas de viño
tinto mal fermentado.
O campo enteiro,
Cambia mútase
a vida enteira,
o presente, como, agora mesmo
é o futuro?
Fonte da inquedanza
esperanza ,auga limpa da mina
As pedras están frías e limpas
e fío do suor tenro e amargo
vaime caído pola frente ancha
De poucas ideas e útiles.
Diviso as arbres perto da fontiña
E marmullo das mulleres
nerviosas
no fondo do camiño que vai a
pétrea Igrexa.
Camiño polos camiños,
e ando cós andares tranquilos
preguntándome que terá
a razón de tódolas razóns,
e, por certo:
quen será o memos mentirán?
Collo o meu pano te tea branco,
e cun gozo absurdo
limito a forza do meu exceso de ar.
Non sei se perdo o tempo
de tódolos tempos,
ou son coma Marcel Proust,
Que vai na precura dun tempo
perdido
que xa non exite.
Foi hestoria limitada,
un tempo que foi e que vóu
sen lle dares permiso a ningén.
Dou voltas ao meu maxín
e dame a impresión que son,
o que debo ser e estar.
Mais parece coma non existira.
Fito dereitillos os meus ollos
nas últimas lecturas.
de libros esquencidos
o quizaves de libros absurdos,
Maiakowski, Nieeztze
ou Fedor Dostowieski,
e coma se for a unha rutina
absurda.
Parece que todo ven ao mesmo
lugar
da orixen perdida.
e pasan os día enteiros
e pasan as noites dabondo
e xa non te quero coma eu te
quería, nos tempos daqula, amor.
O tempo suma e o amor resta,
o home astuto minte
e a muller lista fai Iñoranza de el.
E tanto tempo xuntos, meu caro
amor, canso.
E tanto tempo xuntos, meu amor,
Parés coma se o froito do amor
tenro
endurecera, fixerase
como amor frío,
e o amor fíxose, mágoa,
unha pedra fría
e o pase á beira do río
un lugar normal e corrente.
A paisaxe muxe coma unha vaca
famenta,
o e Sol non ten o brillo que tiña.
Miguel Dubois.
sábado, 30 de agosto de 2008
O CAMPO ENTEIRO, NO MEDIO DA ALDEA MESMA
Pontevedra, ao 25 de agosto de 2008.
Aires Bós me chegan da terra da compañeira,
Arxentina enteira sen Pampa nen mate
Nen churrasco de rico gando pampeiro.
Bos Aires me chegan da terra de Xudán
Antre a Pontenova e Meira,
Provincia de A Coruña.
A terra está viva,
porque da o froito das patacas sabrosas,
namentras nelas penso,
afáiseme a boca clara
coma unha xerra de auga deliciosa
fresca na mina á rente do camiño á Igrexa Santa.
desa fermosa aldea senlleira,
ancorada, sen dúdida no meio da beleza fonda.
Que mellor que o cante dunhas palabras abertas,
ao mundo da fermosa paisaxe,
Campos de froito vivo,
achegado ao canto dos paxaros ceibos,
voar ceibo de liberdade absoluta.
Miguel Dubois.
viernes, 29 de agosto de 2008
NUEZ CON SALTAMONTES
Pontevedra del Lérez a 29 de agosto de 2008
Que rápido pasaron,
Los tranquilos paseos marítimos
Lentitud paz y sosiego
Ternura del mar móvil,
Qué rápido sucedió
La quietud de lo lento,
El respirar despacio,
El aspipar puro
de la brisa marina y salada.
Que rápido fue todo,
La vela hinchada
Por la fuera del viento,
Que viento lento
Hinchaba la cuenca de la vela.
El sol plataeba el manto azul marino,
Y sube y baja
Ola contra ola
Delirio el mar soñado.
Espuma de la ola rota,
Lágrimas de la cuenca del ojo abierto,
Derramando lágrimas de limón caliente.
La Isla de Arousa descansa tranquila
En frente, si, cubierta de verdes pinos.
El faro balnco y poderoso
Se yergue erecto y poderoso con una corona verde,
La Playa de Rons y sus construcciones,
De visión tranquila y natural
De poderoso belleza de pequeña playa solitaria.
Los barcos saltan como saltamontes castaños y traviesos
Cómo en los en los campos de maíz verde.
Y las espigas blancas están a punto
De dar el grano del maíz dorado.
La cáscara flotante,
Da saltos, constamente, en el medio de la Ría de Arousa
Por los tempos de todos los tiempos.
Miguel Dubois.
Que rápido pasaron,
Los tranquilos paseos marítimos
Lentitud paz y sosiego
Ternura del mar móvil,
Qué rápido sucedió
La quietud de lo lento,
El respirar despacio,
El aspipar puro
de la brisa marina y salada.
Que rápido fue todo,
La vela hinchada
Por la fuera del viento,
Que viento lento
Hinchaba la cuenca de la vela.
El sol plataeba el manto azul marino,
Y sube y baja
Ola contra ola
Delirio el mar soñado.
Espuma de la ola rota,
Lágrimas de la cuenca del ojo abierto,
Derramando lágrimas de limón caliente.
La Isla de Arousa descansa tranquila
En frente, si, cubierta de verdes pinos.
El faro balnco y poderoso
Se yergue erecto y poderoso con una corona verde,
La Playa de Rons y sus construcciones,
De visión tranquila y natural
De poderoso belleza de pequeña playa solitaria.
Los barcos saltan como saltamontes castaños y traviesos
Cómo en los en los campos de maíz verde.
Y las espigas blancas están a punto
De dar el grano del maíz dorado.
La cáscara flotante,
Da saltos, constamente, en el medio de la Ría de Arousa
Por los tempos de todos los tiempos.
Miguel Dubois.
TANTO AMOR, NO SÉ
Galicia no mes de agosto, o 29 do 2008.
No sé si te quise,
porque no sé si te quería.
Tanto quise y tanto que no quise,
Pero quería querer loque quería.
No sé si de tanto querer,
Rompí el saco del amor, invadido.
No sé sí agoté todo el amor existente.
Pero te quería más y más.
Tanto te quise,
Que agoté el hecho de amarte tanto.
Rompí el amor entero,
Fuí como el cristal roto de un inservible vaso viejo y absurdo.
Pero de querer tanto
Casi temo de no quererme.
Y el amor íntegro,
nacía cada mañana
cargada y luminoso
y se agotaba el amor entero,
con la caída de la noche negra.
Miguel Dubois.
No sé si te quise,
porque no sé si te quería.
Tanto quise y tanto que no quise,
Pero quería querer loque quería.
No sé si de tanto querer,
Rompí el saco del amor, invadido.
No sé sí agoté todo el amor existente.
Pero te quería más y más.
Tanto te quise,
Que agoté el hecho de amarte tanto.
Rompí el amor entero,
Fuí como el cristal roto de un inservible vaso viejo y absurdo.
Pero de querer tanto
Casi temo de no quererme.
Y el amor íntegro,
nacía cada mañana
cargada y luminoso
y se agotaba el amor entero,
con la caída de la noche negra.
Miguel Dubois.
jueves, 28 de agosto de 2008
domingo, 24 de agosto de 2008
BEIJINJ, CAPITAL do MUNDO
BEIJINJ, A CAPITAL do MUNDO
Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.
Hoxe remata a bela realidade de Beijing,
Confluenza exacta de seres humanos diferentes.
De hoxe, en adiente, abren novas portas
Ao mundo enteiro.
Mundo da Olimpiada Universal,
Confluencia de razas e culturas,
Respecto íntegro a ser humano.
Beijing deixa abertas as súas portas,
E cada un dos seus visitantes,
Levará unha imaxen máxica,
Gravada na lembranza de seu corazón.
Beijinj non di adeus,
Aos habitantes da sumisa Terra,
Cultura das culturas,
Rachamento absoluto
Das ideas ailladas,
E o Gran Mundo afaise un cachiño
Máis pequeno e sinxelo.
China medra, inmensamenta,
E chineses e chinesas,
Van sendo máis iguais,
Ao restos do seres semellantes.
China forte e emerxente,
Futuro forte,
China máxica de ríos fermosos,
cancións fermosoas,
e deliciosa cultura.
China ábrese ao mundo
Coma un gran paxaro ceibo,
Na percura dun mundo mellor.
A dureza do Libro Bermello de
Mao - Tse - Tun,
ficou na memoria, vivo
E nas rúas europeas de París,
Cando alí polos anos de 1970
e algúns anos máis,
habitaban os vietnamitas,
pertiño da casa de Jean Paul Sartre.
Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,
De Tiananmen ,
A Victoria Perdida,
A Derrota Gañada,
e as arbres escachadas.
Campos inmensos de arroz blanco sumiso,
Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego
Trasego de chineses entregados
Ao urbanismo das grandes cidades
Da máxica China Mandariña,
Xurdiron, sen dúbida,
Fermosos xardíns
de lemoeiros habitados de fermosura fresca
e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta
eran os donos da Plaza Bermella,
E a Estrela Bermella,
Afacíase diferente,
e China abre, agora, as súas enormes portas
Ao Mundo Enteiro.
Murallas Chinas fermosas,
Defesonras antigas dun pobo enteiro,
China emerxe forte e potente,
Rematan os Xogos Olímpicos,
Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,
Que non se mide,
Que non se pesa,
E se vive,
Nós días de tódolos días vividos,
Miguel Dubois.
Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.
Hoxe remata a bela realidade de Beijing,
Confluenza exacta de seres humanos diferentes.
De hoxe, en adiente, abren novas portas
Ao mundo enteiro.
Mundo da Olimpiada Universal,
Confluencia de razas e culturas,
Respecto íntegro a ser humano.
Beijing deixa abertas as súas portas,
E cada un dos seus visitantes,
Levará unha imaxen máxica,
Gravada na lembranza de seu corazón.
Beijinj non di adeus,
Aos habitantes da sumisa Terra,
Cultura das culturas,
Rachamento absoluto
Das ideas ailladas,
E o Gran Mundo afaise un cachiño
Máis pequeno e sinxelo.
China medra, inmensamenta,
E chineses e chinesas,
Van sendo máis iguais,
Ao restos do seres semellantes.
China forte e emerxente,
Futuro forte,
China máxica de ríos fermosos,
cancións fermosoas,
e deliciosa cultura.
China ábrese ao mundo
Coma un gran paxaro ceibo,
Na percura dun mundo mellor.
A dureza do Libro Bermello de
Mao - Tse - Tun,
ficou na memoria, vivo
E nas rúas europeas de París,
Cando alí polos anos de 1970
e algúns anos máis,
habitaban os vietnamitas,
pertiño da casa de Jean Paul Sartre.
Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,
De Tiananmen ,
A Victoria Perdida,
A Derrota Gañada,
e as arbres escachadas.
Campos inmensos de arroz blanco sumiso,
Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego
Trasego de chineses entregados
Ao urbanismo das grandes cidades
Da máxica China Mandariña,
Xurdiron, sen dúbida,
Fermosos xardíns
de lemoeiros habitados de fermosura fresca
e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta
eran os donos da Plaza Bermella,
E a Estrela Bermella,
Afacíase diferente,
e China abre, agora, as súas enormes portas
Ao Mundo Enteiro.
Murallas Chinas fermosas,
Defesonras antigas dun pobo enteiro,
China emerxe forte e potente,
Rematan os Xogos Olímpicos,
Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,
Que non se mide,
Que non se pesa,
E se vive,
Nós días de tódolos días vividos,
Miguel Dubois.
DORNA EN AGOSTO
Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.
De que maneira, certeira, iba sintíndome
Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.
A forza do vento do Norte,
Batía coa a súa forza agarimante,
Labazadas de ar ceibo E tépedo
Sentín que o vento era o dono intenso
Dos movementos dos nosos cabelos,
Fíos cansos e tensos que o vento penteaba
A súa vontande natural e decisa.
Sentín unha fonda beleza interior,
Cando eramos víctimas do movemento mariño,
Antre un intenso subir e baixar
De ondas vestidas de beleza extrema.
Namentras o que falabamos,
Era un producto de palabras belas,
Que o vento levaba, lixeiro
Entre vocablos carregados de amor intenso,
En lembranza pertinente e penitente.
Lémbraste meu amigo,
Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?
Naqueles anos de maxia infantil,
Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca
Coa forza absoluta duns longos remos?
Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,
E o mar baticaba co Nortón traidor,
Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.
Barco e dorna grande,
Habitantes de longas lembranzas,
Illas de Pedra, a rente,
O Con do Roibo ao estribor,
E a babor as doces agarimos do amor en cío.
Canto amor, meu amor!
Amor fondo con mar de fondo,
E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna
Nun serán perdido do verán das lembranzas.
Miguel Dubois.
De que maneira, certeira, iba sintíndome
Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.
A forza do vento do Norte,
Batía coa a súa forza agarimante,
Labazadas de ar ceibo E tépedo
Sentín que o vento era o dono intenso
Dos movementos dos nosos cabelos,
Fíos cansos e tensos que o vento penteaba
A súa vontande natural e decisa.
Sentín unha fonda beleza interior,
Cando eramos víctimas do movemento mariño,
Antre un intenso subir e baixar
De ondas vestidas de beleza extrema.
Namentras o que falabamos,
Era un producto de palabras belas,
Que o vento levaba, lixeiro
Entre vocablos carregados de amor intenso,
En lembranza pertinente e penitente.
Lémbraste meu amigo,
Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?
Naqueles anos de maxia infantil,
Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca
Coa forza absoluta duns longos remos?
Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,
E o mar baticaba co Nortón traidor,
Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.
Barco e dorna grande,
Habitantes de longas lembranzas,
Illas de Pedra, a rente,
O Con do Roibo ao estribor,
E a babor as doces agarimos do amor en cío.
Canto amor, meu amor!
Amor fondo con mar de fondo,
E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna
Nun serán perdido do verán das lembranzas.
Miguel Dubois.
jueves, 21 de agosto de 2008
flores fondas neste ano de 2008
Flores fondas, fermosura
desta polícroma flor perdida,
primavera intensa,
cumio colorido,
nazón da beleza constante,
aberto estóu a gama do colorido fondo.
Voces de lus creativa;
invédeme os extremos dos dedos longos
como alfinetes que apuntan dereitos,
a unha combinación fixa
de letras esparramadas,
que contrúen as palabras dos versos perdidos
e cosidos con fíos de fermosura fresca.
Flor intensa que habitas os límites
da vida constante,
que queima, sen piedade ,
e que suman anos de abondo.
Vida das vidas, na que habito,
habitante solitario de min mesmo,
ser solidario constante e rutinario.
A vida íntima é natural
e afáiseme unha rutina estúpida
que me afunde
na lembranza de que son un nome concreto,
que eleva en cifras a vida vivida,
e as veces esquenzo o presente
do verbo amar,
e, as veces, penso,
que un día vivía pendurado,
antre os teus beizos
e que de mañanciña
abríanme constante
a túa boca definida
e o abrir e pechar dos teus beizos
era unha linguaxe concreta
e sometidos a un suspiro constante
de ledicia fonda.
E, de sócato,
eras fonda noita escura
e convertíaste
no día fermoso e lindo
para esquecer os límites do verbo amar.
Eu era coma un ser metamorfoseado
eu era coma un ser esquencido,
cambia dabondo dentro dos límites cambiables
e facíame presente,
coma a necesidade intensa,
de esquencerme nun lugar ilimitado
dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.
Flores fermosas, margaridas de cores,
e habitante constante da fermosura.
Dame azas para voar en liberdade,
dame bágoas para chorar os desamores,
que doen pero non choran,
e dame panos teus panos brancos,
para secarme as dores que crevan
e escachan a delicia.
E un día, se quixeras,
dame vida cando xa non a teña;
e así seréi aquel ser estrano
que nunca morreu laiando de medo,
e se algún día morrérei
fareino do mal de mil amores.
Miguel Dubois.
desta polícroma flor perdida,
primavera intensa,
cumio colorido,
nazón da beleza constante,
aberto estóu a gama do colorido fondo.
Voces de lus creativa;
invédeme os extremos dos dedos longos
como alfinetes que apuntan dereitos,
a unha combinación fixa
de letras esparramadas,
que contrúen as palabras dos versos perdidos
e cosidos con fíos de fermosura fresca.
Flor intensa que habitas os límites
da vida constante,
que queima, sen piedade ,
e que suman anos de abondo.
Vida das vidas, na que habito,
habitante solitario de min mesmo,
ser solidario constante e rutinario.
A vida íntima é natural
e afáiseme unha rutina estúpida
que me afunde
na lembranza de que son un nome concreto,
que eleva en cifras a vida vivida,
e as veces esquenzo o presente
do verbo amar,
e, as veces, penso,
que un día vivía pendurado,
antre os teus beizos
e que de mañanciña
abríanme constante
a túa boca definida
e o abrir e pechar dos teus beizos
era unha linguaxe concreta
e sometidos a un suspiro constante
de ledicia fonda.
E, de sócato,
eras fonda noita escura
e convertíaste
no día fermoso e lindo
para esquecer os límites do verbo amar.
Eu era coma un ser metamorfoseado
eu era coma un ser esquencido,
cambia dabondo dentro dos límites cambiables
e facíame presente,
coma a necesidade intensa,
de esquencerme nun lugar ilimitado
dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.
Flores fermosas, margaridas de cores,
e habitante constante da fermosura.
Dame azas para voar en liberdade,
dame bágoas para chorar os desamores,
que doen pero non choran,
e dame panos teus panos brancos,
para secarme as dores que crevan
e escachan a delicia.
E un día, se quixeras,
dame vida cando xa non a teña;
e así seréi aquel ser estrano
que nunca morreu laiando de medo,
e se algún día morrérei
fareino do mal de mil amores.
Miguel Dubois.
martes, 19 de agosto de 2008
rosie thomas
Esquezamos a dor que fira,
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.
Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.
Miguel.
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.
Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.
Miguel.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)