ENGLISH POETRY

I was thinking about all of you at sunset time.

With all my love, from Galicia, my Country, for all of you

Teachers and friends from Limerick. Limerick, was for me

A pleasant dream. Ii is a pleasure for me to write in

English, but if I could be written this poem in Gaelic,

Perhaps I could be living a fantastic world. I, always

Write in Galician Language. I love the imitated

Knowledge of the Gaelic Language. I love English, too.

Days go on quickly

Nor questions

Are sparkling

On the fresh air

Of a funny day.

My love

Is a sweet dream

Lost in the faraway time.

Words, without answers

Broken  thoughts

Like broken screams

Little personal tragedies

All my live I could have been

A free language

Without sufferings

And painful feelings.

A word,

Only a single word

Is the Chief of the air?

Of the entire environment

And all kind of landscapes?

The freedom

Is knocking

At my nude black door.

I feel okay

Because I have known

My friend freedom.

Freedom is like

Cached

In a sail tensed

By the strength

Of the wild air.

My life entire

Is a floating thought

Like a seagull

Over the wild Ocean.

My entire life

Is a lost Island

In the middle

Of  delicious desires

And  forgotten hopes.

Miguel Dubois.

POEMA PARA LOLI

O tempo que voa coma un paxaro ceibo. Tempo voado tempo non repetido. O tempo da mañá e torpe e lento até chegar o cumio da luz: o meiodía. O Sol, astro querido e amado, grande e inmenso astro deixa ver toda a fermosura nun ceo descuberto . Eran tempos de Sol. Foron tempos grises na fermosura dos intensos verdes. Miguel.

POEMA A MARÍA JOSÉ

A María José. Pontevedra, a 29 de abril de 2006. Quizás hubiera sido el tiempo, quizás. Atravesé los tiempos pasados cubiertos de recuerdos permanentes, ausentes de lo que ahora me ocurre, presente que moldéa las horas del día. Antes, simpre, decía antes, debajo de recuerdo olvidado; antes cubierto de un denso polvo ausente que duele sin trégua, como la íltima lección aprendida en las anónimos clases del pasado. Ya fue, con toda su inmesa fortaleza, ya derramó todo el amor que tenía y gimió cómo el pajaro moribundo. en el fondo de un recuerdo absurdo. Las estrellas calles, entonces, se convitieron en las anchas avenidas de los reuerdos, que me invadieron la mente entera, de un pasado entero, presente ausente, un pasado cargado de presente. Mañana será mañana. ¿Acaso un mañana diferente? Y, mañana, digo yo: ¿Seré victima de la rabia o por el contrario los campos de primavera habitarán los lugares más profundos de mi? El tiempo. El tiempo. Nada sé de mañana. Miguel.

<>

POEM WITH IRISH FEELING

Ireland's Poems from Galicia I am not alone Ireland, is always with your pleasant people with your green lands; green lands I saw in the long train with all of us good friends and mates. The sun was not shinning but the grey of the sky were beautifull the Shannon river was quite all the University were happy. Ireland, my dear island, Limerick could be a pretty day, Galway a special river crossing the city Dublin, an unffergotabled memory an infinished story, Cork, the beauty of a garden or a person praying in a big church. Ireland I must think about you. because with your sight I believe more a more on people. Miguel.

A música doce, a palabra suave e o vento fresco; as palabras claras a calma tranqila, o alento fresco, e o campo moi verde. e o nome: Miguel

DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL

 

 

 

                   Pontevedra, ao  4 de novembro de  2008.

 

 

 

 

       A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.

 

 

 

 

  Grazas pola túa bondade máxima,

 

Polo teu corazón aberto ao mundo.

 

Grazas pola túa bondade destinada,

 

A apagar o frío do desamor.

 

Grazas polos teus paseos deliciosos

 

Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.

 

A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado

 

De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,

 

Ivadían o ar  supremo e luminoso

 

Da bela vila costeira.

 

O mar mesturaba a súa beleza constante,

 

Prata acuática suprema,

 

Antre a beleza da súa luz,

 

E o escume branco coma a neve derretida

 

Namentres a miña querida familia,

 

Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,

 

Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.

 

E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,

 

Meu querido primo  fitababades os vosos ollos enteiros,

 

Na pantalla dun televisor grande,

 

Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.

 

E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!

 

E a maxía do tempo enteiro

 

Levounos ao lugar lindo de Fao.

 

Grazas por todo,

 

Mais eu non podo de deixar

 

De qerervos a todos

 

Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme

 

Moitas grazas polo voso amor tan querido.

 

 

                           Miguel.

MY COLLEAGUES

I HAVE KOWN TWO OF THESE PEOPLE FROM THE GROU..ONE OF THEM IS THE ONE OF THE LEFT IN THE FRONT AND THE OTHER IS NEXT TO THE LAST  ONE. SHE IS INFRON OF THE MAN. WE SPENT TOGUETHER DELICIOS DAYS IN IRELAND, CONCRENTLY  AT LIMERICK AND ANOTHER PLACE LIKE GALAY, DUBLIN BUT THE TIME PAS SO QUICKLY

POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.

Con todo o meu agarimo, para:

Emigdio López Lamora.


Benquerido doutor, hoxe,

Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.

O tempo que suma o tempo,

Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,

Eu, querido doutor afable,

Íache contando os meus sentimentos

As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia

As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,

Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo

O meu mundo interno e íntimo,

Sumario interno incontable.

Tí, atentamente, me escoitabas,

Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.

A mirada centrada na hestoria escoitada,

Abertas as orellas, sempre.

As veces, estabas sorprendido.

Pola falla da incoherencia habitada en min,

Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.

As veces, o meu corazón interno,

Consistía nun cúmulo constante

De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.

Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.

Escoitáste con todo o agarimo e atención,

Enseñácheme a quererme polo que eu son,

Me gratificaches bondadosamente,

Encendeche no meu corazón novo

Unha luceciña pequena de amor constante,

Doutor, segue acesa,

Igoal que o lume das antigas artesas,


Agora, emprendes rumbo a outra vila,

Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa

Parés que quixeras retornar

Aos teus orixes pasados e queridos,

Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.

O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo

Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.

Pero sei, meu amigo, Emigdio,

Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,

Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,

Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no

Verán luminoso e puro.

Andamos sen fachenda e presunción,

Porque queremos ser sencillos,

E de facer as mentes sufridoras,

Corazóns ledos e fermosos.

Por eso, Emigdio, eres moi humano,


Grandemente, por virtud grande e fermosa.

Tes grande capacidade de darlle vida enteira,

Ao que non ten interese pola vida rota.

Ti que animas ao que sofre,

Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.

A súa, propia, incomprensión

E a allea, tamén.

Segue dándolle folgos completos

Á aqueles que os necesiten.

Non te consumas na estúpida vanagloria,

Ataque o mal do mellor xeito posible.

Pero, eu, sempre, te levarei conmigo

No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.

Terei presente a túa forma de ser humana e grata.

O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves

Para facer das nosas mentes tristes,

Lugares perfectos para a convivencia fermosa.

Vaste, fisicamente, mais non te vas,

De todo.

Miguel Dubois

DIN--DON--DON--DON

Din que non ocorre pola sorpresa temida.

Din que é feito premedidato, froito da envexa,

E o poder dos baixos instintos humanos imperantes.

Din que se invieten os termos habidos,

Din que aquelo que é negativo é positivo,

E din ,por se as caso, que o positiva é unha perda temporal continúa.

Din que din que dixeron, que todo vale con tal

De propollerse os fines pensados e premeditados.

Din que que é como unha política mintireira e miserenta.

Din que minten dabondo e non lles importan, porque

Din que máis dolida queda a presa.

Din que hai ser severo, firme e persuasivo.

Din que Don, Din, Don, Din..

Din que convertírose en seres absurdos,

Din que non practican a democracia interna.

E Din, Don, Din, Don...

Din que son coma campanas tolas desafinadas.

Din que pouco ao pouco,

Vanse desfacendo, coma o vento inerte.

TEMPORALIDADE

Todo lento e inútil, na distancia turbia.

Unha verdade a medias, unha mentira enteira

O latexo lento e desestructurado,

Dun ser sufrindo o tremendo sufrindo.

Non estou e me atopo,

La livianidade do tempo vivido,

Na filosófia inútil do absurdo.

Que tremendo debate entre,

A utilidad necesitada

E a inutilidade persistente.

Sufrir porque queren deixar

O mundo vivido

Desvanerse nun sono liviano.

E tremendo cargado de verdade inmensa.

Irase sen pedir permiso.


Miguel Dubois

SUPORÍA

Suporía, tal vez a noite de día.

Suporía non estar, estando.

Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.

Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.

Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.

Suporía un Mundo se ter que supor nada.

Suporía que a morte fora a vida.

Suporía que o vento queimara o ar limpo.

Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.

Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.

Suporía unha lúa brilante e cobarde

No medio da noite pecha cando os traidores bailan.

Suporía un mencer doce sosegado e lene.

Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.


Miguel Dubois.

POESÍA DO ÍNTIMO

Porque o derradeiro suspiro do día vivido

É coma unha constante absurda inaudita,

Que remata no máis abusrdo sen sentido?

Porque aquecemos as nosas mans frías

Ao carón da chacharela acesa,

Facendo do frío perdido

Unha ilusión verdadeira?


Xúngome a ti, no bon e no malo,

No día aceso e no escuro da noita pecha.

Son contigo os dous que somos xuntos,

Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?

Asulagas meu pensar enteiro,

Botas fora de min os medos escuros

Fas de mi un Mundo enteiro

De luces brilantes e puras

Que derreten a parte escura do meu ser.

Miguel Dubois

AMOR CONSTANTE

Quérese, tanto e sempre,

No afastamento das Illas Perdidas,

Quéroche, perto e tanto,

Na distancia dun bico, perfectamente, bicado.

Darche agarimosamente, un cacho de bica quente,

Agacherme ao teu carón, moi agachadiño

Ao carón do teu corpo perfecto,

A carón do teu espíritu soave,

A delicia de estar, sempre, contigo,

E cando marchas cedo de mañanciña,

Sentirte no interior de min,

Achegada ao que son

Tal como ti me aceptas,

Non ben que procuro facer

Ou no mal que, equivocadamente, fago.

Son coma un camo de esperanza fertil

Ti eres o futuro da fertilidade íntegra,

Eres toda, enteira tí

Pola noite longa

E na perfección do día ben vivido.

Que delicia tan maravillosa

Resúltame as ondas do mar milenario

A túa querida beira bendita.

Bendita sexa a luz que nós alumea

Polos camiños longos desta vida incompleta,

E chegará o comenzo dunha noite longa,

Chea de ledicia na que

Ei hei de amar ata o fin

De tódolos noites, meu amor.



Miguel Dubois