Suporía, tal vez a noite de día.
Suporía non estar, estando.
Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.
Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.
Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.
Suporía un Mundo se ter que supor nada.
Suporía que a morte fora a vida.
Suporía que o vento queimara o ar limpo.
Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.
Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.
Suporía unha lúa brilante e cobarde
No medio da noite pecha cando os traidores bailan.
Suporía un mencer doce sosegado e lene.
Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.
Miguel Dubois.
No hay comentarios:
Publicar un comentario