FARO de FISTERRA

Alumeános nas noites fondas.

Luz nouturno,

Punto da orientación.

Luz de Fisterra.

Aluméame, sempre,

Nas singladuras vitáis.

Hai un Faro en Fisterra,

Nesta luz acesa non eiste o Fin do Mundo.

Finisterra.



Miguel Dubois.

O MUNDO de FISTERRA.

O Mundo de Fisterra,


É unha porta máis aberta ao mundo ceibo,


Nel podes comprobar como son,


Os sentimentos dun poeta descoñecido,


Afortunadamente.


De que vale a pantalla externa


Do que eu son?


De que me vale o folklore absurdo,


Dos falsos andamiaxes da absurda farándula?




O Mundo de Fisterra é unha fiestra máis


Aberta ao mundo de par en par.


Temos días de combate constante,


No que o Océano de Fisterra


Está bravo,


E nel danse absurdas batallas marítimas


No que o vencedor é aquel que honra a xustiza.


No Mundo de Fisterra,


Pódense descubrir Micromundos útiles,


Que te axudan a resisitir


Os combates inxustos


De maneira doada e lene


E sen absurdos labirintos


Que non son máis que absurdos


Xogos de palabras inútiles.


Nesta Mundo de Fisterra,


Temos días de sol grande e fermoso.


Sentámonos os dous na beira dos cantiles de Fisterra,


E observamos que non é o Fin do Mundo,


Pola contra é todo un espectáculo de beleza natural,


Linguaxe de ondas brancas erguetas,


E ventos de tódolos ventos da ledicia.


Que fermosura inmensa habita No Mundo de Fisterra.




Miguel Dubois.

ADMISIÓN

Non vivo sen a fonte do sosego,


Que adormece a dor que me habita,


Da paz que asulaga os camiños da vida.


Que absurdo é resistirse ao certo á realidade constante


Que me ergue polos camiño da vida enteira.


Que inútil acción é alimentarse do baixo instinto ferinte.


Mágoa, do ser humano cheo de envexa e xenreira.


Admito as cousas como son e son o que debo de ser.


Admito a verdade enteira


Aquela que me vai abrindo portas diferentes.


Non soporto o mundo mintirán,


Que abre doorosas feridas traicioeiras,


Non rexeitas do que es,


E asume o que será,


Pero non fagamos do futuro próximo,


O que non sabemos,


Admite e rexeita o que non convén


Porque, de novo, abre absurdas feridas


Pérdidad de tempo inútil,


Como vas recuperar


O tempo no que non fuches unha persóa honrada?


Perdiche o tempo falso


Perdiche toda a túa credibilidade enteira.


Que mágia máis grande ser o que eres!


Mágoa!




Miguel Dubois

AMOR.

Na máxima lentitude prolongada e tépeda

A ti me achego coas miñas mans abertas

Libro branco aberto de par en par,

Ao mundo de agarimo constante.

Que pequeniño me atopo,

Sen esoitar lentos os latexos

Do teu corazón ledo e aberto

Ao mundo das ideas máis concretas,

Aquelas que conducen ao íntimo interior,

Son dos son habidos no interior

Do teu peito perfecto,

Que nas noites de invernía fría,

Agarimo lentamente coas miñas mans abertas.

Recorre sen repouso a túa branca pel,

E as túas costas invado lento e soave

Coas miñas mas pequenas e torpes.

Sinto que a de chegar o verbo amar querido,

Verbo do íntimo e do interior constate,

Latexa con forza suprema, corazón aberto

Enteiro ao dimensión concreta de verbo amar.

Namentras as miñas torpes mans

Faille cortesía deliciosa,

A túal pel branca como o leite branco

Das vacas brancas e negras e grandes,

E cando a ti me entrego

Perdo a miña identidade interior.

Asulágome a ti toda, perdido de amor,

Desbordado pola visión concreta,

Do verbo amar.



Miguel Dubois

PRAIA DE RONS

PRAIA DE RONS.

Cantos anos, mellor veráns enteiros vividos,

Neste fermoso lugar de Rons,

Nome aristocrático, Península de Cantodorxo.


Euforia iifantil, choro de un neno loiro

Ou de cabelo negro coma o carbón daquelas caldeiras

Xa inexistentes,

Caldeiras da lembranza

E o fume da gran chaminea ríxida e longa ,

Inexistente chaminea ergueita.


As mullleres vestidas en verdes mandiles

Escritos seus nomes en letras bermellas

Ían a fábrica conserveira,

Limpaban o peixe coidadosamente,

Sen axuda de máquinas automáticas,

Ían enlatando o peixe nos envases prateados

E o aceite andaluz das olivas de Xaén

Mollaban o alimento froito do mar de Arousa,

Ou de mares alleos a esta fermosa Ría da Beleza,

Na que durma tranquila e leda

A Illa da Arousa.

Tempos da miña nenez querida, Julio, Fofi,

Mari-Glori, Clemente, Quitita, Arturo, José,

Perico, Lisi, Cecilia, Pepa, Antonio, Gloria, Adriana,

Agustín, Paquita, Clemente Pai, Carlos, Nocha, Ricardo, Virginia, Pastora...

Cantos nomes, nomes da lembranza

Nomes que fican fixados, permanentemente

No campo da memoria.

Si pasou pero fica

Coma a lembranza que nunca morre.

Adolescencia bendita,

Despertar dos sentidos máis ocultos

Miradas cómplices,

E, como non nacen os primeiros amores

E sen darnos de contan temos húmidos

Os pantalóns mollados.

A sorpresa da inexperiencia,

A vergoña de non saber que non eres

Nen un home afeito

E nen neno aínda.

Corremos antre a s chalanas multiculores,

Agachámonos detrás dos duros cons de pedra,

Avanzamos enteiro no tempo, dentro do tempo,

E a forma da faciana vainos cambeando

Aumentanto cuantitativamente o número de anos vividos.

Barcos descansados nunha parai bela, prais de Rons sempre,

Na lembranza que non morre e perdura,

Que bonita está a tarde que morre na fotografía de cor.

Rons é o meu lugar da referenza emerxente

Da felicidade habida.



Miguel Dubois.

NOCTURNO FOTOGAFICO DENDE SAN VICENTE DE O GROVE

BELEZA DUNHA NOITE DE VERÁN.

Sálvora Illa dos deuses marítimos ao fondo.

Maravillosa Ría de Arousa,

Verán nouturno,

San Vicente de O Grove,

Barcos pescando dabondo e continuo

E no teito do ceu unha estrela sorprende e brilante,

Un astro maravilloso

Que afunde a noite enteira

Nun ton de dourados fermosos.

Cons e pequenas Illas de Cons.

Naturazeza maravillosa,

Dende San Vicente de O Grove.

Delirio delicado dunha Naturza perfecta e nocturna.


Miguel Dubois

CANTIGA PARA UN FERREIRO SOÑADOR

Martelo duro, pum, pum, pum...plam..


Forza to traballo forte e forte.


Dame o pan merecedor.


Martelo que bate con todo a rabia posible,


Plam, plam, pla...


Dureza suprema e calculada.


Ferro cambeante,


Fragua ardente,


Forza exacta,


Sudor da fronte, ferreiro forte,


Traballa na fragua, do calor intenso,


Intenso calor e forza dun ferreiro forte,


Golpe constante,


Golpe fixo,


Ferro moldeable,


Plin, plin, plin..


O sudor é calido e costante,


Toda a forza suprema, leva no seu brazo forte.


Plon, plon, polon...


Ferreiro, fragua, ferramenta, forza...


No taller da fragua ardente,


O ferreiro moldea ferros antes tesos.


Figuras fermosas esculpe,


Pezas arranxa a destra e sinistra.


Ferreiro do ferro da Rúa do Ferrol,


Construo sonos quentes de ferro


A un razoable prezo.






Miguel Dubois

ATRAVESO DUNHA FIESTRA DE CADRADOS VERDES

Enteiro, sempre, a tí.


Na friaxe da mañá de invernía, contigo.


Ao logo do día mundano, a túa rente constante.


Deitado na noite enteira, asulagado antre o teu peito branco.


No límite de tódolos amores posibles, sempre contigo.


Non me persigues, non, é certo,


E eu non te persigo,


Estamos xuntos por todo amor querido,


Sen trabucos absurdos,


Sen palabras ferintes,


Ao mediodía solar,


Ou na medianoite,


A lus dunha vela branca,


Amarrados os dous,


Achegados ao gran arte de amar,


Estou contigo, porque te quero tanto e moito.


Quéroche os días ateigados de amargo sudor inútil,


Ou os días trites de bágoas constantos. Sufrir.


Sempre contigo estou, a túa rente,


Aínda, meu amor, que non estes


Na túa presenza física


Que me amarro a tí


Cunha aperta de amor desesperado.


Aberta está a fiestra de cadradiños verdes,


Fóra caen as primeiras pingas do outono,


E na túa boca caen os primeriros bicos da mañá, lene e doce.








Miguel Dubois

BRANCO E NEGRO

A luz enteira do grande astro solar,

Facía a mañá máis linda e fermosa.

Ao mesmo tempo nubes escuras, dor ferida,

Ián cubrindo a face do ceu branco azul e gris de Norwich,

County Northfolk, East Anglia,

O mañá íase facenso máis escura,

Menos fermosa e desexable.

A xente, sen presa, aparente,

ía deixando as rúas valeiras

Ían desaparenzo o marmurios inútiles das voces acesas

E de cando en vez

No meio do verán tépedo e doce

Ían pasando polas rúas coches tristes e desfeitos,

Dos tempos perdidos

Da torpe de ciadade de Nunca na Noite.

Norwich era, íase facendo, ao mesmo,

A máis afastando vila de tódolas vilas

Dos eidos da ledicia que alumeaban, denantes,

Pasamos a creazón

Dun munto torpe.

O día ía cambeando, lento, torpe e estúpido.

Norwich ía perdendo o seu senso ledo

Ateigaban a súas rúas pantasmas nocturnos

Vestidos de branco coma os algodóns brancos

Máis brancos que a cor pura da neve.

Que nos axudan a curar as feridas que doen constantemente

Por mor das mentiras habitadas

Nas voces que xemen

Marmurio falsos

Norwich, fíxose a cidade escura

A cidade triste.

Din e contan as máis vellas lendas do lugar de East Anglia, Norwich,

Que unhas meigas estranas

Vestidas dun furacán de medo tremendo

E uns bruxos tolos e brutos

Foron construíndon

A cidade da mentira,

A que non medra.

Pasou o tempo contante

E como unha miragre

A mentira absura e frenética

Pasou a seres somentes a verdade única

E desterrada do mundo da verdade.


Miguel Dubois

NOITE

Entro lento nesta noite enteira


De silenzos longos.


A quietude da noite pecha, silencio continúo.


A carencia da luz que alumea polo día enteiro.


Entro no silencio, quedo,


Durmos as derradeiras palabras pronunciadas,


Pecho os meus ollos craros,


Entrégome enteiro o mundo dos sonos íntimos,


Sou eu un soñador constante,


Que deixa a consciencia de noite,


Que erga a ledicia a mañanciña,


Pero pola noita queda,


Esquezo enteiro,


Que o Mundo enteiro, existe,


Achégome as sensacións lentas e ilustres


Das verbas nocturnas


Que son nada máis que silencios constantes.


Deitado estou nun lugar, na miña cama longa


Durmindo estou en fermosos lugares,


Tódolas noitas a miña xeografía cerebral


Percura lugares diferentes


No que vivir soñando,


Nametras descanso,


No fondo das noites constantes






Miguel Dubois

NAVEGANDO POR AROUSA

Soave, lida flor aberto,


Suspiro cálido de tépedo calor apaixoante,


Cumoi da luz acesa,


Linda uaga azul mariña.


Onda branca bailadora comprida


De sonos brancos


No límte onde a onda escacha.


Raiolas saores, coitelos prateados


Que atravesades e os deitades


No mar acendendo as esperanza das augas superficiais.


Estreliñas prateadas, símmlosda ledicia lumisnosa,


Que deitatas estadas na superfie do mae azul da Ría Arousa.


Faros ergeiteo e brancos,


A modo de fermosos muiños ,


Traaballores de noites longas de pesca dabondo,


Ponto referente da seguridade marítima,


Luz ou bermella ou verde,


Ainal de navegantes en percura da oientación pertinente.




A vida é unha gran viaxe en barco que comeza


E remata, no límite de tódolos límetes existentes,


Imos mirando o branco ronsel da vida


Pola popa do barco marixeiro


Que coa potencia sublime


Do seu poderos motor diesel


É ´mecánica que to estacismo


Fai que a nave mariñeira


Se mova a gosto directo e concreto pola Ría da Rousa.


É coma a perfecta maquinaría humana


Metida dentro das costelas


Dun navío navegango ceibo


Pola fermosa Ría de Arousa.






Miguel Dubois.

INFAMIA

Para no exceso verbal,


Na absurda perda temporal


De crear o que é unha máis das

tontas mentiras.


Edificadores de verdade falsas,


Inventores da mentira necia

e nociva.

Mentes vengativas,


alimentados polos entimentos

baixos,

Persóas que non admiten o

debate plural,

Que se pensas distinto,

Eres feito nun personaxe alleo

A unha comunidade a que

sempre

Debes pertencer.

A vinganza premetida

É unha torpeza total,

Que amosa a mínina madurez

intelectual.

Unha vez feita a inútil condea,

Unha vez xulgados os supostos

feitos,

A persóa é condeada

A infamia máis absoluta

Sendo iñocente ou culpable.


En cuestón é ese determinado

persoeiro

Polo que a partires de agora,


Será sempre culpable


Aínda que fora presunto

iñocente.

Porque aínda en este estado de

sentencia,

Repito: en esa específica

persóa,

froito é da infamia mintireira.

Miguel Dubois

CONSUMO DE CALIDADE.?

Estar no Mundo enteiro, có Mundo e coa Vida; engadir a túa existencia anacos de felicidade, ser ti mesmo, non ser un "pantasta" inconcreta da apariencia formal, sendo a razón "aparente" andando máis cun engadido, para, de esto xeito, "tapar" o que realente eres. Penso que os engadidos externos, por unha banda son, unha política comercial que se apodera das persóas febles, e estas derradeiras, séntente máis seguras de si memas, engadindo nas súas prendas de vestir as famosa "trades - marks" marcas supostamente que aproiveitando a inseguridade e febleza do ser humano, aproveita, repito, e vende un producto determinado a un prezo altísimo o producto que o consumidor vai vestir ou calzar. A verdade que estes dirixentes do "bussiness -world", atópanse moi ledos porque ingresan cuantiosas cantidades de cartos coa man de obra moi barata, mercadoría barata para o vendedor, mais o devandito producto que ten, como non, un determinado "logotipo", como resulta de esto dise que a calidade deste producto de venta cuadriplica o seu prezo verdadeiro, e por outra banda, o comprador síntese "encatado", por recibir un determinado producto desta marca. Cabe resaltar, a vergoña que son as "subscontratas" e queren, a toda costa, que teñes estas "trade - marks" aun prezo de salario miserento. Coñecemos moi ben o caso da India que a un prezo de miseria, e de xeito, totalmente, explotador e dominador, contrata man de obra barata en codicións laboráis miserentas. Digamos que o gran negocio a costa da xente feble e necesitade é un froito máis dos comportamentos humanos laboráis abusivos na que a dignidade humana fica polo chan. Despóis neste Mundo, supostamente, rico, que parte do Mundo, claro está, lembrarnos que en USA exiten 37. millóns, non esquencemas, de xente pobre, , datos do ano 2004 e cunha población total de 300 millóns de homes e mulleres.miramos grandes marcas, con logotipos enormes. Un dato moi significativo: o 10 % da poboación mundial é a que en relidade domina o Planeta. Estos perden, voltando aos logotipos, as súas dimensións exactas e de gustos e fanse máis visibles e así, cada un dos nós somos movementos adantes anunciadores de productos de consumo, e nos sentimos, supostamente, orgullosas, de levar postas as determininadas prendas.

Miguel Dubois