Facía a mañá máis linda e fermosa.
Ao mesmo tempo nubes escuras, dor ferida,
Ián cubrindo a face do ceu branco azul e gris de Norwich,
County Northfolk, East Anglia,
O mañá íase facenso máis escura,
Menos fermosa e desexable.
A xente, sen presa, aparente,
ía deixando as rúas valeiras
Ían desaparenzo o marmurios inútiles das voces acesas
E de cando en vez
No meio do verán tépedo e doce
Ían pasando polas rúas coches tristes e desfeitos,
Dos tempos perdidos
Da torpe de ciadade de Nunca na Noite.
Norwich era, íase facendo, ao mesmo,
A máis afastando vila de tódolas vilas
Dos eidos da ledicia que alumeaban, denantes,
Pasamos a creazón
Dun munto torpe.
O día ía cambeando, lento, torpe e estúpido.
Norwich ía perdendo o seu senso ledo
Ateigaban a súas rúas pantasmas nocturnos
Vestidos de branco coma os algodóns brancos
Máis brancos que a cor pura da neve.
Que nos axudan a curar as feridas que doen constantemente
Por mor das mentiras habitadas
Nas voces que xemen
Marmurio falsos
Norwich, fíxose a cidade escura
A cidade triste.
Din e contan as máis vellas lendas do lugar de East Anglia, Norwich,
Que unhas meigas estranas
Vestidas dun furacán de medo tremendo
E uns bruxos tolos e brutos
Foron construíndon
A cidade da mentira,
A que non medra.
Pasou o tempo contante
E como unha miragre
A mentira absura e frenética
Pasou a seres somentes a verdade única
Pasou o tempo contante
E como unha miragre
A mentira absura e frenética
Pasou a seres somentes a verdade única
E desterrada do mundo da verdade.
Miguel Dubois
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario