REENCONTROS EMOCIONÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR










Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009


REENCONTOS EMOCIONÁIS.


Como me vou atopando conmigo mesmo,

Achegánme ao que son,

E non achegándome ao que outros

Quixera que eu fora.

O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.

O presento habitado, do agora , do día a día,

E o futuro incerto, do que penso que será

E ao mellor todo a estructura mudará.

Arríncame de min esta fonda pena,

Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,

Magoando os sentimentos abertos,

Que a dor é grande que fai mal dabondo.

Acepto ao sufrimento correspondente.

Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,

Vivindo en Temporal Descanso,

Pobo máxico da Costa Atlántica.

Habito versos incoprensibles,

Confuso atópome ante o disturbio acaecido,

A door é grande e a pena sublime.

Doéme a ferida fonda,

Sándanmen os sentimentos absurdos,

Queimo horas indecisas,

Habito os minutos dubidando,

Cal será o correcto camiño,

Cal será a conta máis exacta,

Cal será o precio xusto,

Cantas horas vivindo sen vivir,

O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.

As portas blancas da primavera polícroma,

Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,

Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,

Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso

Secuestrada nun día tremendo.

Habito sen habitar no mundo productivo,

Durmo no tempo que pasa e pasa.

Como pasa o tempo meu amigo,

Nunca deténse e suma e suma,

Os homes e as mulleres sumamos,

De certo tamén, máis non imos máis aló.

Do limite exacto. Somos límites temporáis.

Puros números matemáticos.

E os anos da vida seguen e seguen.

A Historia o seu curso continúo e fluído segue.

Desperto coa raiola luminosa e penetrante,

A lus beila cancións ledas e perfectas,

E vai arricando as penas da door absurda,

Absurda laio que fulminas a fonte leda,

A fonte do sorriso permanente

Que non quixera desvaerse.

Vai a vida pasando antre as delicias habitadas

De constantes sorrisos perfectos.

E a vida pasa antre a tristura adversa,

Que fai de ti ser valente e ardente,

Para facerlle fronte e eliminala.

Coxunto de emocións diversas,

Amamos tanto a beleza sublime,

Rexeitamos tento os actos violentos,

Nós que a nosas emocións adversas,

Son o froito da inmadurez emocional.

Amo a paz constante,

A serenidade pululante,

É o bon vivir sen a door tremenda,

Que fai estalar ó ar en berros concretos

Que non son máis que a afirmación do sufrimento.

Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,

Achégome a min mesmo cando me atopo.



Miguel Dubois

HABITANTTE DO TEU INTERIOR

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 12 de marzo de 2009.



HABITANTE DO TEU INTERIOR.



Como decribir o mundo habitable,

Como engadir un palabra fermosa

A palabra máis linda,

Como habitar o valeiro enteiro

Que en mi habita,

Como consumir as horas despreciadas.

Como encher as horas roubadas

O meu traballo cotiá.

Como consumir o tempo morno,

Que habita no meu adentro ferido.

Como ensinar ao meniño inexistente.

Habito a incomprensión máxima,

Mais da igoal, cada cual e cada quen,

Eu habito a miña soidade inxusta,

Ti a lingoaxe miserenta,

Eres a palabra decorada,

E sotilmente aparente,

Eres o lume contaminado,

Que non queima,

Que non che quita o frío perverso,

Na noite fría do teu xelado corazón.

Porén mal non te desexo,

Prégolle ao meus Deus Senlleiro,

Que che perdóe as culpas cometidas,

Por tí na indecencia da constante e absurda mentira.

Todo vale, mais todo queda.

O meu ser interior está tranquila,

De cando en vez, chámame Santa Tristura,

Habitantes dos seres humanos deprimidos,

Apartados da función vital

De afacerse como persóa,

No mundo cotiá,

Que nos vai enchendo os pratos valeiros,

De manxares sabrosos.

Apago a miña sede con bebidas limpas.

No meu retiro habito,

Acudo ao centro de min,

E me atopo comnigo mesmo.

Constrúo a vida diaria,

Antre poemas diversos

E a lectura constante de libros.

Habito no mundo actual

Que me toca actuar,

Día a día vou facendo

Un cachiño maior o meu corazón interior.

Segue o teu camiño equivocado,

Non che desexo mal, non,

Eres tan humano coma calquera,

Mais non firas aos alleos sentimentos.

Mírame a miña faciana enteira.

Non agaches a túa faciana agachada

Sobre ela mesma.

Vamos queimando sonos agachados,

Imos afrontado as duras realidades,

Que firen dabondo.

Forte son, porén teño que selo,

Non me rendo ante as palabras cobardes

Vendidas nun mercado de estrana venda.

Encho o meu interior de ar limpo,

Respiro fondo,

Eu habito en mi mesmo.

Dime a verdade enteira,

Non me contes unha absurda trola.

Habita en ti e dentro de ti,

Non usurpes o mundo alléo.

Repira ar limpo,

Enchete de felicidade constante,

Felicidade que se constrúe, día a día,

E non se vende nen se compra.




Miguel Dubois

http://mumdodefisterra.blogspot.com Con m ante do d.

IM MEMORIAM 11 M

AMOR E DOZURA É VIVIR




In memoriam, 11 M.



Todo y nada.

nada y todo.

De repente.

Pánico y mucho miedo,

el miedo se sube por las paredes eternas

de la muerte violenta.

Os esperaba

un futuro entero

pero las luces de la vida

se apagaron

como túneles temerosos y tremendos.

Tenían que hacer, demasiado, daño,

segar vidas enteras

en una mañana triste y tremenda.

Cargaron las bombas de la muerte espantosa

y saltaron las alarmas del miedo y el terror mortífero.

Y vosotros ya no estáis con nosotros

ya no nos veremos en los mismos lugares

y ya no nos hablaremos,

mientras un silencio tenebroso

se pasea por las tres estaciones

y una calle tremendista

y un tren de cercanías

realiza su último viaje

¿Por qué asesinasteis a la inocencia

de la vida y el trabajo

en una mañana mortífera

de un día 11

de un mes de marzo

de ese cercano año de 2004?

Fecha tremenda

y abismo para la muerte.

Pero jamás podremos vernos

aunque, de nuevo, amanezca

estáis más allá del atardecer sosegado

en un lugar tranquilo

dónde el tiempo ya no existe.

Yo desde estas palabras respetuosas y llorosas

os envío un eterno saludo

A ese país llamado Ausencia

Y os envío a todos y todas

Ciento noventa y dos besos de amor.



Miguel Dubois.

AMOR E DOZURA É VIVIR

Publicar entrada

Pontevedra, ao 10 de marzo de 2009. INSOLIDARIEDADE SOCIAL. Habito sendo o que eu son, Habito nas palabras pronunciadas, Cargadas de verdade suma. Habito na escritura profunda dos meus versos, Cachos do que eu son, espazos escritos de meu. Habito na rotura profunda da liberdade roubada. Condeo o que rompe o equilibrio xusto, Habito no máis fondo do teu pensamento libre. Van roubando espazos de liberdade aberta, A cambio de mentiras sotiles, Por mor á rotura do equilibrio da balanza, Que rompe o máis puro sentido xusto, Xustiza derrubada, Por mor do movemento manipulativo, Namentras, sen real solución social, O miserento está queimado Polos camiños falsos da vida Na rúa, un fardo humán, Despoxo e rexeite de todos, Cuberto cunha manta rota , Durme sabendo que non existe, Para vivir, de certo. Polo día extende a súa petitoria man, Mancada e cicatrizada, E nun recipente plastificado, Van caíndo unhas tristes moédas. El habita e non habita, Vive sen vivir, Ela perde o seu rumbo exacto, Vai perdendo o senso vital, Antre denuncia e denuncia, Ai vida que non tes sentido, Cando o barco non leva rumbo fixo! E vai camiño dun naufraxio innecesario. Supervivintes dos Mares Mouros Comercio inxusto, Das noite miserentas Ateigadas de tremendo fracaso vital e humán. Totalmente fóra da limtitación do cálculo exacto. Habito por habitar, Habito por non vivir Na perversidade, Do máis puro esquenzo humano. Sentado no borde dunha escada Nunha aceira dunha cidade perdida. Non sei onde habito, Mais non vivo, Porque non sei onde vivo. Habito a vida e non deixo vivila, Son un fardo humano, teño vida, De cabelos despenteados Está a miña teta cuberta, E longa barba desarranxada, Cobre parte da miña faciana Se fora o caso masculino. Nas camas quentes, Din que xa no men queren, Habito na miña prisión interna. Din que somos febles, Din que din, din e don, Pero nada fan por nós, Habitantes miserentos Habito sin habitar. O medo fondo e profundo Para deixalo enteiro espido De si mesmo, E covertilo e valente existencia, Procuro que no me invada. Habito na metaformose vital, No mundo da máis pura contradicción, Mais a pesares deste Mundo Insoidario, No que o verbo amar, É unha acción luxosa, Fico admirado dos tremendos constrastes, Existentes antre o político manipulador, O cidadán corrente, A diversidade constante, E aquel que ten por teito, A noite fría e o desalento. Habito no Mundo Inxusto, Sálvese que poida! Mesaxe contrasolidaria. Miguel Dubois

E CHEGARÁ A PRIMAVERA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1o de marzo de 2009. E CHEGARÁ A PRIMAVERA Asulágama con palabras de amar, Miráme coa intensa dozura dos teus ollos lindos. Fálame esta linguaxe fonda e amarosa, Amamos fondamente á vida enteira, Afrontamos valentemente os problemas vitáis. Meu amor, mon me invade o medo perverso. Camiño tranquilo polos camiños da vida, E sempre miro para diante. No me intersan os instintos perversos, Aqueles que magóan a linguaxe do corazón interno, Sempre, debo, usar o verbo incluir, Aquel que abrangue a plenitute Da inclusión sen razón de cor, sexo ou raza. Amo fondamente a diversidade cultural, Non existen en min fronteiras divisorias Que rexeiten o maravilloso arte de amar, Na plenitude do que somos, Seres humanos diversos, Amantes da vida enteira, Rexeitadores dos que rexeitan O Mundo Libre, Rexeito aquel que condéa, perversamente, Porque no seu fondo interior Non se quere asemesmo. Os xardíns están ateigados de fermosas flores. A lus penetrante da primavera polímetra, Me dí que o mundo enteiro É un gran estourido De fonda luminosidade. As portas da luz forte, Ateigan un ambente ledo e diverso, Porque vou avazando na miña vida, As veces, có paso cansado E cargado dunha fonda tristura, Máis me ergo con toda a miña enerxía, Có poder da superación, Que me é entregado gratuitamente, Porque son un ser libre, Son coma un paxaro ceibo, Que nun día tremendo, Quixeron irreverentemente ferir, Máis curadas as feridas doorosas, Camiño ao Mundo Ceibo, Sen ataduras absurdas, Que me impidan O meu desenrolo persoal. A traveso da práctica Da libertade continúa, Non hai máis preso, Que o que se prende asi mesmo, Porque ten un medo tremendo, A que se lle sexa concedida A lilberdade total. Mágoa! Miguel Dubois.

CARMEN DE ROSA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 7 de marzo de 2009.

TIVEN QUE DECIRVOS..ADEUS.

A door tremenda habitaba dentro de nós,

Aínda habitantes deste mundo vivinte,

Intres de impotencia ante nada poder facer.

O deserto da vida vivida, a nada,

O abandono da estancia temporal

No habitáculo vital,

Meu corpo acompañante do meu ser físico,

De que xeito poder contar cantas experiencias vividas.

Canta vida entregada a todos aqueles que tanto quixen.

Que suprema adoración a miña Terra Querida,

O miña pequena aldea, un mundo máxico e fantástico.

Que luxo de tempo vivido pertiño da Ría de Vila do Mar.

Miraba coma se fora unha Illa Máxica,

A Illa de Rei Deposto,

Lémbrome cando ti e máis eu,

Collíamos a pequena barca de remos pesados,

E ti vogabas e vogabas, sudando soños reais

Abertos ao mundo luminoso,

Coa forza suprema dos teus fortes brazos espidos,

E fitabas en min un sorriso delicioso.

Deixabas varada na pequena praia senlleira,

De branca area descasando a súa beleza limpa,

A pequena embarcación de forte madeira,

E os dóus na Illa do Rei Esquncido, faciamos de dous corpos

Xunguidos nun só bordeados das nosas continúas apertas

O símbolo do noso amor constante.

A mirada das outas arbres facáinme soñar,

Nun mundo fantástico no que a tí me entragaba enteiro.

Tardes de amor fondo na soidade da Illa do Rei Esquencido.

Rechouchío máxico de músicas lindas e amarelas,

Canto tempo contemplando o verbo máis amado,

Qurerte no cumio perfecto do verbo amar,

Sentir a fermosura linda vila de Porto Peirao, mariñeiro,

Mundo de polígonos acúaticos de ameixa fina.

Manxares deliciosos salgados de auga mariña,

E o Sol quentaba en días soleados e facían perfecta

A fisonomía da da beleza constante,

Desta Ría de Vila do Mar que enfeitízame,

Sen eu desexalo e querelo.

Somentes con mirala e aviscar,

A suprema beleza natural

En Aldea Linda, moito traballamos,

Cantas horas seguidas de sacho cavando,

E o carro das vacas marelas e lentas,

Era o noso medio de vida.

Cargabamos toda a nosa mercancía preciada,

Froito do noso traballo feito,

Camiño dun receptor que fora comprador

Do noso esforzo sudado de hora a hora,

De sol a sol. Trasego forza e desespernza.

Eran duros os momentos,

Non era o preciso instante dos laios perdidos

Nos cumios das montañas achegadas

E traballamos tanto,

Tanto, tanto, tanto,

E fun parindo o noso futuro,

Queridas criaturas benvidas ao mundo vital,

Que tempo tremendo, que dureza de feitos.

Fomos abrindo vieiros no mundo duro e real

E o tempos pasaba. Eu cáseque non podía medir

O tempo de tódolos días, e outro.

Días de pranto irreverente,

Días de festa continúa,

E a ledicia saía pola boca dun cantante xove,

E no adro todos bailamos,

Os bailes que non se esquecen.

O Xan do Con Negro, tocaba

Punteiros de gaita galega,

Eu suspiraba fonda,

E dábame a sensación

De vivir no Mundo da Máxia Fantástica.

Abría os meus ollos e ti na miña fronte,

Meu amor querido,

E os meniños xa tiñan anos,

Non moitos cumplidos,

Pero algúns sí,

E marchabas ao monte Bravo,

E coa toda a túa suprema forza,

E o fío recén afiado da machada nova,

Corbaban enérxicamente,

Os verdes piñeiros.

O carro estaba cheo e pesado.

Avante vaca bé.

E o tempo, sen darnos de conta,

Ía sumando anos diferentes.

E todo cambiaba.

Iamos saíndo para avante,

Xa podiamos cáseque esquecer

O mundo pobre e miserento,

E traías á casa recén feito,

As ledicias do mundo moderno.

Uxío o primoxénito responsable,

Tiña un cabelo loiro lindo,

Xa ía Uxío mocear.

Entón, pensei, rapidamente en ti, meu amor.

Cando iamos a Illa do Rei Esquncido naqueles tempos

De vellos botes de remo

E os pailebotes atracados no de Peirao fermoso

de Porto Peirao

E logo pensei naquel amigo teu de Vilarián,

Chamado Manoel Antonio.

Tatiana xa tiña corpo de muller,

E xa comezaba a enamoralos mozos miróns,

Porque Tati, era unha linda flor

Do xardín vital.

Alberte o máis novo,

Era o máis mimado,

A máis linda criatura vivinte,

Alberte,vivía antre o seu mundo máxico

E o mundo real, dóus mundos, totalmente,

Antagónicos.

O tempo afaciáse ao seu continúo paso.

Un día do verán fermoso,

Mirei a tristura definida.

No espazo da túa faciana

Faciana de casanzo,

E có paso días da vida enteira

Dixechénos Adeus ao Mundo e a Nós,

Xa non podía pensar naquel abrazo amarrado,

Na Illa do Rei Deposto,meu amado

Xa non había un fermoso bote

Mais ben un praia esquencida,

Un tempo deliciosa pasado.

Olvideime da miña identidade,

Don Mundo e dos demáis

Agora estamos os dóus xuntos

En amor, de novo e , en compañía absoluta,

Por tódolos tempos de tódolos tempos.

Miguel Dubois

POEMA DE LA NOCHE

Ponteverda, a 17 de febrero de 2009 POEMA DE LA NOCHE A publicar, proximamente en: http://mundodefisterra.blogspot.com/ Murió, depacio, la luz diurna, Encedió, rápido, el poderío nocturno, Un gemido de astros perdidos, Brotaron en su bóveda celeste. Absorto quedé del podería nocturno, Lluvias de estrellas brillantes, Cometas brillantes de colas máxicas, Tiritaban saltitos diminutos, las estrellas, Luces chispeantes, Constante delirio nocturno, Voz de un poeta perdido de azul témpano cubierto, La noche entera de luna blanca, tocada, De amarillo pálido, limón nocturno, De zumo pálido de noche brillante, Gemido qerido, alto e decicido. En las altas estrellas, Silencio que es de noche Y duerme la noche entera En los brazos del maravilloso cielo, Que noche hermosa Habita el espacio circuntando Habitante de la mi noche entera. Miguel Dubois.

PALABRAS INÚTILES

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, 18 de febrero de 2009 PALABRAS INÚTILES.. PRÓXIMAMENTE EN http://mundodefisterra.blogspot.com/ Un conjunto de palabras revueltas, Rompieron el silencio continuo Invisible y limpio, Cristal fino y transparente. Ma di cuenta en seguida, Que nos iban a invadir, Por cantidad y sin sentido. Cómo no decir ni siquiere la verdad desnuda, La que no pesa ni duela, La palabra precisa del momento exacto. Pero todo daba igual, Palabras huecas y salvajes Dominaban el aire intoxicado De la pervesa mentira Verdad rota, Que penetra en oído A modo de castigo continúo. Palabras, palabras, que importa, Que sean de verdad disfrazada O de mentira continúa. Y ya no existía el silencio muerto, Por ley del sonido querido. Silencio constante, Ni una sóla palabra perversa, O bondadosa a modo de regalo intruso. Las palabras eran como los insectos Perversos que volaban sin piedad, En una tarde de verano caliente, Me caía de la frente mojada el sudor continúo El perro negro ladraba al vecino blanco, Al aire quebrado de palabras adversas. Pasó el tiempo, pasaron las palabras. El ambiento se hizo húmedo y caluroso Hizo que tronara el verano de Julio caliente. Al final de la tormenta veraniega La tarde se durmió lenta y depacio. La paz sosegada invadío El ambiente lento. Miguel Dubois

O TEATRO DA VIDA

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009



O TEATRO DA VIDA


Dinme de conta,

Que toda daba igoal.

Os ideáis perdidos,

A función do respecto social.

Afíxenme a facer a función teatral cotiá.

Dama unha lixeira impresión percibida,

Que tratábase de estar no mundo circundande,

Estar canso, estar por estar, estar sen estar,

A modo de moble colocado no medio

Do espectáculo vital, da trifulca diaría,

Sentinme como un actor profesional vital.

Cada día facía unha diferente función.

No meu interior era eu enganado engadido,

Un pensamento efímero triste e deprimido,

E no me exterior facía a función,

Dun perfecto Antroido a destempo real,

Da súa celebración temporal.

Estaba máis pendente da beleza absurda,

Do disfraz lucido á miña riqueza interior.

Era o Grande Teatro Vital,

Facer o que me petare,

Ser artista famoso

E habitante do máis puro egoismo,

Caíndo no egotismo absurdo,

Que xeneraba non poucas reaccións adversas.

Miña Función Vital era constante,

E en cada momento do día a vivir vivindo,

Iba facendo o meu rol constante,

Habitante cotiá do Antroido.

Sabía que era eu fisicamente,

Mais non sabía que era en realidade.

Habitaba no Mundo Abstracto

Pola función de habitalo

Pola la supervivenza constante

Do meu Antroido Cotía.

A miña vida era o Teatro do Absurdo,

A xeración dos Actores Decadentes,

Que pretendía achegarme,

Ao teatro de Samuel Beckect,

Pero Dublín quedaba tan afastato,

Pensaba entón e afacerme

A obra de teatral de Bertoll Bretch,

Mais todo me ficaba tan, sumamente,

Grande e absurdo.

Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,

E dinme de conta que a vida é un sono,

Constante, unha obra de teatro

Que podería ser sinxela e atractiva.

Máis cando cando o sono é de dor punzante,

É cando doe a alma ferida e quebrada

É cando a ferida doe e sanda,

É cando queres chorar constantemente

E non podes.

E todo segue no mesmo ponto,

Na verdade falsa,

E na mentira que se fixo unha verdade absurda,

É un Mundo Caótico sen Norte fixo

No que se trata de atopar o Compás Vital.

Pero a hestoria repétese

E o péndulo pesado e torpe,

Vai dun lado á outro,

E namentra miramos o movemento pendular,

Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica




Miguel Dubois.

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, 27 de febreiro de 2007 http://mundodefisterra.blogspot.com/ http://teachenglishtochildren.blogspot.com/ POLITICAL BOXING SYSTEM Palabra torpe, atrevemento verbal, Disparate dialéctico calculado, Centro da atención constante, Cámara ven enfocada, Asesor da imaxe perfecta, Micros receptores de absurdas palabras, E un sorriso perverso e gratuito, Por presente. Risas colectivas, Suma e segue rompendo Os esquemas das mentes demócráticas, Que poderoso poder se lle otorga Para atoparse no movemento circular De chegar a sen razón absurda, A filosofía do máis puro disparate. Eu, digo que son, o que non son Eu, vou enganándonos a todos e a todos Por mor do que digo o que non son, E o que eu quixera ser mais non sinto. Fago o obradoiro da mentira constante, O público máis quente que frío, Aplaude con toda a súa forza perversa, Ao fan torpe e maleducado, Dono do incerto que vende como real o certo. Mais non dou creto a tan frívolo espectáculo, Todo vale a vida do íntimo e do particular, Para dialecticamente desfacer A aquel que lle gostaría ver no Fondo do mar perverso e escuro. As fronteiros do respeto humano, Derrubáronse a xeito do criterio antisolidario. Insúltanse, por desgraza, enemigo acérrimo, Non atopo o Norte da palabra exacta, Creo mundos falsos inexistentes, E nós miramos un triste espectáculo, Miramos cómo cáseque se odian, Sen demasiado odiarse. Pero hai que debaterse feramente, No ring boxístico inútil, E cando te miran tirado No máis tremendo chan, Ergueránlle a man gañadora De perfecto loitador. Namentras o meu contricante Descansa no chan boxístico, Con tremendas dores Polos golpes dilatadores, Que eu, coidadosamente, Estudéi para ramatar con il. Miguel Dubois.

VERDADE POLIVALENTE. QUEN É DONO DA RAZÓN?

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ó 2 de marzo de 2009.

VERDADE POLIVALENTE. QUEN É O DONO DA RAZÓN?

http://mundodefisterra.blogspot.com/

Fonda pena gañada,

Sentín no fondo interno,

Do meu ser enteiro,

Ante o froito da recolleita.

A vida a existencia,

A supervivencia,

É un xogo extraño,

No que consiste,

En mirar que é o gañador númerico,

Ante a verdade suposta,

A verdade parcial,

Ou a sin razón constante.

A diversidade presentada,

É un abano atraínte,

Que decidirá o curso constructor,

Das leises do interés concreto,

Do colectivo gañador.

Que diferente resultan,

Os pesamentos ideolóxicos,

Que verdade plural,

Que simboloxía abstracta

De idearios factibles,

Para partidarios concretos,

Dun pensamento específico,

Que para outras non é,

Máis que o contrapensamento.

Pero avanza a suma concreta,

E as ilusións duns,

Convertése no laio e tristura,

Dos outros asulagados de desasosego,

Aló ficou a linguaxe agresiva

Dura e perversa.

Ao fin da xornada,

A Soberanía Popular,

Decidíu o futuro "desdibuxado"

Dun pobo diverso e plural,

Que son a mesma Comunidade Direncial,

Plural, diversa e polivelante,

Porque a verdade é plural.

Miguel Dubois.

TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSTICA

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 3 de marzo de 2009.


TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSICA



De que xeito ímonos distanciando,
Do que somos e nos esquecemos,
Da nosa propia identidade propia,
Rexeitamos, pertinazmente,
Até a que o conseguimos,
Do noso amado idioma,
Fonte continua de escritores fantásticos,
Coma Álvaro Cunqueiro,
Que souberon crear a súas hestorias
Na máis linda dos idiomas falados.
De que certo absurdo a filosofía do tremendismo,
Vai creando mundos artifacias e aparentes,
Negando o legado cultual e fantástico,
Que nós deixaron grandes xenios literarios galegos.
Branda é a nosa fraca memoria e nosos intereses
Teñen un gran sentido pragmático e calculador,
Que derruban o parimonio da amada lingua galega.
Xa nos esquencemos daquela querida frase:
FALEMOS GALEGO, ou GALEGO NA ESCOLA.
Rosalía, Curros, Pondal; Manuel María, Uxío Novoneyra,
Lorenzo Varela, X. L. Méndez Ferrín, Vicente Risco,
Castelao, Manuel Cuña Novás, Manuel Lueiro Rey,
Antón Reixa,Antón Tovar Bovillo,
Bernardino Graña, Carlos Casares, Uxía, Pilocha,
María Manuela, Luis Emilio Batallán, Fuxan os Ventos, Suso
Vaamonde, Celso Emilio Ferreiro, Luar na Lubre, Milladoiro,
María Mariño, Antón Avilés, Xerardo Moscoso, Bibiano,
Benedicto, Rodrigo Romaní, Museo do Pobo Galego,
Manolo Rivas, Vieiros, Xerais, Galaxia, Emilio Cao,
Real Academia da Lingua Galega
Todo unha fonte constante de traballo cotiá
Creación da beleza na lingua da Amada Terra,
E co paso do tempo afundímonos
No máis puro esquecemento,
Da transmisión da palabra autóctona.
Patrimonio cultural no mundo da lusofonía,
Parecendo que pechámolas portas ao irmán portugués.
Ou ao irmán brasileiro,
Todo polo perda da identidade lingüística,
Dun sector dun pobo abstracto,
Que rexeita os seus signos de identidade,
Máis subliñantes e fermosos.
Un patrimonio cultural,
Que de seguir polos actuais roteiros,
Finicatará na demencia dun pobo desmemorizado.







Miguel Dubois

A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO

AMOR E DOZURA E VIVIR

Pontevedra, 11 de febreiro de 2009 A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO. Xa pasou algún tempo, Dende aquel tempo habitado, Doutros espazos temporáis. Foron intres belos e deciliosos Cargados de sencilla emotividade decivisa. Ti eras para min un pai verdadeiro, Un amigo querido, un compañeiro estupendo Un poeta realista e, as veces, Un loitador supremo, Amante da verdade espida, Demandante da xustiza roubada. Demandabas a libertadade espida e completa, Polas esquinas do Vento Norte, Namentras Lordelo era un lugar fermoso. Amigo que non miraba O falso rango categórico social. Porque eras amigos dos poetas ceibos, Dos mariñeiros tan queridos, noso Casal querido, Mariñeiros constantes e poetas defesonres da verdade decisiva. Aberta ao Mundo da verdade completa, Que asulagaban o ar do Cine Marino grovense De enormes verdades que lles doían, dabondo, Aos que dominaba o mundo falsario. Persecucións tremendas, Pola loita dun espazo "máis" gañado A doce liberdade roubada. Que acariña o ar limpo e ceibo. Estás ainda que non estás, Pero segues estando Na Escolma Ferida, o Sol da Crista do Galo, Naquel Manso perfecto e espía non casual, No túa fermosa fotografía, expresión Viva da beleza perfecta, Mirando ledamente, Cabelo branco ben peiteado E con expresión viva E momento delicioso. Túas conversas eran actos cómplices, Segredos que berrabamos, continuamente, Garrido, Serafín, Pidindo o mínimo dos dereitos roubados, Aos homes asoballados, Polo engano visceral e perverso. Sempre tiñamos un tramo da palabra Para reinvindicar aquelo, Que un día, sen querelo, Foinos derrubado, Como un sono roto. Era un mundo fermoso, Con tódolos poetas xunguidos, Rafael Alberti, Derrubou os fríos muros de Granada Libre, Meu querido Federico García Lorca, Manuel Cuña, Constante soñador, Antón Tovar, Antre boticas ouresáns E a tremenda dor vital Arturo Cuadrado, Feiticeiro recitador Enxeneiro aberto de palabras máximas, Cómplice do sono desperto e agarimo, Fabricante de Botellas ao Mar, Querido Arturo Cuadrado Moure, Máxico, Carlos Oroza, Antre unha noite, De troula na discoteca vilensa, Vestido de chaleco escuro. Perdoade de de alguén me esquecera, Trovaron todos naquel cine O Marino, Dunha vila mariñaira perfecta, Augas bicadas por a Ría de Arousa, Monunemto acuático milenario, A fermosura en movemento continúo, Azúl, gris, verde ou gris, de novo, Peirao longo e fermoso, Namentras os barcos móviles e saltimbanques Chotan sonos vivos. Peirao duro que se adentra sen vergoña, No mundo acuático da Ría Arousa. Barcos pequenos, racús de coores, Dornas fantásticas, Peixes prateados belos Comida esquisita, Manxares de mar fermoso, Pescada perto da Illa de Rúa Ou da Illa de Arousa Cargada de fermosos verdes piñeiros Peiteados pola fermosura dos ventos ceibos. Teñe que lembrarme de ti ,forzosamente, Amigo querido, non esquencido, nunca, Aquel día de adeuses con poesía triste, O noso interior Ficóu fundido de tristura, De cando en vez emerxe Sen eu pedilo, o teu vistalismo, O túa fortaleza constante E por iso que non te podo Esquecer por nunca xamáis Neste mundo quizáves absatracto, E non demasiado definido, O fin primordial da felicidade expresada. Miguel Dubois