AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009
REENCONTOS EMOCIONÁIS.
Como me vou atopando conmigo mesmo,
Achegánme ao que son,
E non achegándome ao que outros
Quixera que eu fora.
O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.
O presento habitado, do agora , do día a día,
E o futuro incerto, do que penso que será
E ao mellor todo a estructura mudará.
Arríncame de min esta fonda pena,
Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,
Magoando os sentimentos abertos,
Que a dor é grande que fai mal dabondo.
Acepto ao sufrimento correspondente.
Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,
Vivindo en Temporal Descanso,
Pobo máxico da Costa Atlántica.
Habito versos incoprensibles,
Confuso atópome ante o disturbio acaecido,
A door é grande e a pena sublime.
Doéme a ferida fonda,
Sándanmen os sentimentos absurdos,
Queimo horas indecisas,
Habito os minutos dubidando,
Cal será o correcto camiño,
Cal será a conta máis exacta,
Cal será o precio xusto,
Cantas horas vivindo sen vivir,
O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.
As portas blancas da primavera polícroma,
Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,
Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,
Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso
Secuestrada nun día tremendo.
Habito sen habitar no mundo productivo,
Durmo no tempo que pasa e pasa.
Como pasa o tempo meu amigo,
Nunca deténse e suma e suma,
Os homes e as mulleres sumamos,
De certo tamén, máis non imos máis aló.
Do limite exacto. Somos límites temporáis.
Puros números matemáticos.
E os anos da vida seguen e seguen.
A Historia o seu curso continúo e fluído segue.
Desperto coa raiola luminosa e penetrante,
A lus beila cancións ledas e perfectas,
E vai arricando as penas da door absurda,
Absurda laio que fulminas a fonte leda,
A fonte do sorriso permanente
Que non quixera desvaerse.
Vai a vida pasando antre as delicias habitadas
De constantes sorrisos perfectos.
E a vida pasa antre a tristura adversa,
Que fai de ti ser valente e ardente,
Para facerlle fronte e eliminala.
Coxunto de emocións diversas,
Amamos tanto a beleza sublime,
Rexeitamos tento os actos violentos,
Nós que a nosas emocións adversas,
Son o froito da inmadurez emocional.
Amo a paz constante,
A serenidade pululante,
É o bon vivir sen a door tremenda,
Que fai estalar ó ar en berros concretos
Que non son máis que a afirmación do sufrimento.
Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,
Achégome a min mesmo cando me atopo.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009
REENCONTOS EMOCIONÁIS.
Como me vou atopando conmigo mesmo,
Achegánme ao que son,
E non achegándome ao que outros
Quixera que eu fora.
O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.
O presento habitado, do agora , do día a día,
E o futuro incerto, do que penso que será
E ao mellor todo a estructura mudará.
Arríncame de min esta fonda pena,
Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,
Magoando os sentimentos abertos,
Que a dor é grande que fai mal dabondo.
Acepto ao sufrimento correspondente.
Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,
Vivindo en Temporal Descanso,
Pobo máxico da Costa Atlántica.
Habito versos incoprensibles,
Confuso atópome ante o disturbio acaecido,
A door é grande e a pena sublime.
Doéme a ferida fonda,
Sándanmen os sentimentos absurdos,
Queimo horas indecisas,
Habito os minutos dubidando,
Cal será o correcto camiño,
Cal será a conta máis exacta,
Cal será o precio xusto,
Cantas horas vivindo sen vivir,
O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.
As portas blancas da primavera polícroma,
Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,
Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,
Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso
Secuestrada nun día tremendo.
Habito sen habitar no mundo productivo,
Durmo no tempo que pasa e pasa.
Como pasa o tempo meu amigo,
Nunca deténse e suma e suma,
Os homes e as mulleres sumamos,
De certo tamén, máis non imos máis aló.
Do limite exacto. Somos límites temporáis.
Puros números matemáticos.
E os anos da vida seguen e seguen.
A Historia o seu curso continúo e fluído segue.
Desperto coa raiola luminosa e penetrante,
A lus beila cancións ledas e perfectas,
E vai arricando as penas da door absurda,
Absurda laio que fulminas a fonte leda,
A fonte do sorriso permanente
Que non quixera desvaerse.
Vai a vida pasando antre as delicias habitadas
De constantes sorrisos perfectos.
E a vida pasa antre a tristura adversa,
Que fai de ti ser valente e ardente,
Para facerlle fronte e eliminala.
Coxunto de emocións diversas,
Amamos tanto a beleza sublime,
Rexeitamos tento os actos violentos,
Nós que a nosas emocións adversas,
Son o froito da inmadurez emocional.
Amo a paz constante,
A serenidade pululante,
É o bon vivir sen a door tremenda,
Que fai estalar ó ar en berros concretos
Que non son máis que a afirmación do sufrimento.
Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,
Achégome a min mesmo cando me atopo.
Miguel Dubois
No hay comentarios:
Publicar un comentario