martes, 4 de enero de 2022

A FINA CASALDERREY

AMOR E DOZURA É VIVIR Pontevedra ao 31 de Decembro de 2.021. A FINA CASALDERREY. VIDA DA VIDA Un día da vida Pasa voando, Coma un paxaro Ceibo que Peteirou Os aramios da gaiola. Un ano estirado Tempo consumido, Consumido para O ben ou conducido, Para o mal, mal parido Tempo, tempo do Descontento, Do prantiño E do desconsolo Outono da vida, Chan de follas mortas Quedamos a vida Amarrados Cando se pensa A ben pensar. Mal Penso de ti das tus Verbas irreverentes, continuas e lineáis, Unha liña recta Inacabable, Un castigo Progresivo, Que non para O parado, que para O curso da vida, Que sobe e baixa. A vida que viaxa En vagón de primeira Clase, ou peregrino de Pérdidas estradas, Camiños do fin do Mundo Fisterra, A morte programada, A derradeira Chamada, Vai indo, A éxito escolleis desfacer O descrito. Os días De diario son mais Levadeiros De construir días Livianos de ventó Cabalo invisible, Do ar en movemento Refresca de lentas Labazadas sonoras, e a lentitude Faise un berro Constante. Entra o poeta Que soña desperto Recita versos A uns figura De vídro Transparente Se de transparenta Que alimenta os Pulmons que van Limpiándose ao suspirar Fonda mente, E comprender o froito, De vivir axeito Porque quería vivir A vida plenamente. Miguel Dubois. Https://lecturadecisiva.Word Press.com

lunes, 3 de enero de 2022

AMOR E DOZURA É VIVIR Pontevedra 23 de Febreiro de 2020 VIOLENZA Pendurada no Céu nouturno, Noite de negro Noite fonda, Outeiro dun Céu de sombras Inacabadas. Longas sombras E o corazon Roto coa dor Intensa Do amor ferido A incomprensión E a violenza Machista, restando Vidas de mulleres Asesinadas e Xerando orfos Eórfãs e corpos Fimininos Arruinados da vida, Cunha brutal. Violenza de home, Asesino brutal, Asasinaron, Aos ledos sorrisos E crearon Un sistema de Crises continuas, Un medo atroz, A lingoaxe quen Mata en pouco tempo, rápido Fillas dunha Sombra permanente Negra,moi Negra, De luces escasas A luz e a lúa E as estrelas Brillantes Paradisos Lixeiros, Que treman Nova fermosa lua Cos cornos Erguidos na esquinas Outas e precoces, Puntiagudas, Cúmulos de Marfil afiado, Entrada dunha Ferida dun corno De touro, dor Intensa, corna da Ferinte e matador Desvanecido, Collido antre Compañeiros Da lidia brutal Achegado a morte Mas a chegada e Pronta ferida ou fin Que desespera Aos presentes E aos ausentes. Ausentes que Eiqui non miran. Lua canto Che quero, Lua Pequena que apertas A miñas mans Grandes e pequeñas De torpeza. Unha Lúa que corre Coa forza do vento, Lúa de longos cabelos que o vento Fai bailar a distro É sinistro . Lúa Canto chequero Meu amor Enteiro de dia E de noite. Os teus Ollos miran fondo No fondo datua Mirada, cando Mira ao chan Cando mira ao céu Onde a lua perde-se Vestida de amarelo Mares poluídos Como educar Cunha ecoloxia Axeitada Desertos da limpeza Guerras activas Mortes prometidas Promesas Desfeitas Simbolismos Mentiras Constares Insultados Greta,insultada, Armas vendidas Maras organizada s Cocaína distribuída A toda presa Corno de lua Dous cornos A lua loce Do satélite da Terra Azul, intensamente Azul ceo vivo E azul Mariño Mariñeiro mariñeiro Vete ao mar Tranquila a pescar Peixes pequenos E grandes, froitos Agachados dentro Das augas mariñas Líquido salgado. Mar en movemento Ondas erguidas Vestidas de branco Mar de ondas Co o temporal Activo, forza do Vento forte Inseguranza Émedo a fúria Ao tempo Desordeado Desequilibrio Atmosférico Rotura de Paz E equilibrio Esto ten aspecto De furioso Furacan Rompen as Amarras tensas Dos barcos Fondeados Un mariñeiro Berra desesperado Cabos desfeitos Barco sin goberno O vento empurra Polo barco non Tripulado Cor da prata Brillante que da mar Mar sae, saltando E deixando atrás A augas marina Erguense Y descenden despistadas Rizos mariños Cabelos de água Cabelos longos Mar de ventos Quedos ou vento Furiosos que Chaman a un Medo indefinido A definición Do medo faise Realidade co Vento destructivo Que non deixa Ficar tella no Tellado. Arrincanos destes Dolorosos Eba chegamos A luz brillante Dun Sol fermoso. Miguel.Dubois. Https://lecturadecisiva.wordpress.com
AMOR E DOZURA É VIVIR [10:33, 2/1/2022] Miguel: Lindisima. Parabeins!🌺🌺🌺🌺 [13:24, 2/1/2022] Miguel: Pontevedra ao 31 de Decembro de 2.021. A FINA CASALDERREY. VIDA DA VIDA Un día da vida Pasa voando, Coma un paxaro Ceibo que Peteirou Os aramios da gaiola. Un ano estirado Tempo consumido, Consumido para O ben ou conducido, Para o mal, mal parido Tempo, tempo do Descontento, Do prantiño E do desconsolo Outono da vida, Chan de follas mortas Quedamos a vida Amarrados Cando se pensa A ben pensar. Mal Penso de ti das tus Verbas irreverentes, continuas e lineáis, Unha liña recta Inacabable, Un castigo Progresivo, Que non para O parado, que para O curso da vida, Que sobe e baixa. A vida que viaxa En vagón de primeira Clase, ou peregrino de Pérdidas estradas, Camiños do fin do Mundo Fisterra, A morte programada, A derradeira Chamada, Vai indo, A éxito escolleis desfacer O descrito. Os días De diario son mais Levadeiros De construir días Livianos de ventó Cabalo invisible, Do ar en movemento Refresca de lentas Labazadas sonoras, e a lentitude Faise un berro Constante. Entra o poeta Que soña desperto Recita versos A uns figura De vídro Transparente Se de transparenta Que alimenta os Pulmons que van Limpiándose ao suspirar Fonda mente, E comprender o froito, De vivir axeito Porque quería vivir A vida plenamente. Miguel Dubois. Https://lecturadecisiva.Word Press.com

viernes, 31 de diciembre de 2021

VIDA E MORTE

AMOR E DOZURA É VIVIR Pontevedra, 31 de Decembroo de 2.021. Tos vai marchando coma un barco veleiro que parte dun peirao dando a impresión que esta será a súa derradeira viaxe. Barco veleiro de alto palo e longa vela branca lévame as Illas Perdidas as Illas que están no meio do mar a pesares das catástrpfes climatolócicas e o inseguro go

lunes, 5 de julio de 2021

AMOR E DOZURA É VIVIR Pontevedra, ao 21 de Agosto de 2014 DÍAS EN FAO Un paseo lento en bicicleta, facianos mover dun lugar a outra, Cambiar a nosa constante visión. Unha ponte estreita camiño de Esposende, abría o camiño por enriba do Cávado, cando deixaramos xa en Fao, as vivendas dos indianos brasileiros, o Hospital de Fao, a escola, pola que pasaron tantos mestres. Os edificios outos de Ofir, erguíánse rompendo o equilibrio paisaxístico, e pedal a pedal iamos avantando, deixamos os artiluxios de dúas rodas, de motores de pernas longas, non moi lonxe daquel museo marítimo e lugareño daquela vila, con fermosos monumentos e igrexas pequenas ou non tan pequenas, culto interior do silencio íntimo. Unha volta andando, un doce delicioso comemos gustosamente. Visitamos unha botica cun empregado alarmente. Visitamos os lugaros das enfermeiras que nos foron tranquilizando. O pincho da palmeira de Balazar fixo hinchar o dedo do meu primo. Meu primo Zí, asou unhas sardiñas prateadas e comemos e rimos e non nos esquencemos de rir, a risa era un instrumento necesario para facer máis bonita a estadía. As grazas aos dous a estes queridos primos da mesma idade que a miña. Grazas pola vosa amabilidade, pola vosa bondade, e se atopades eses instrumentos que abran as portas,facilemente, dádeme aviso por favor. hasta pronto meus primos queridos desexando, de corazón enteiro que marchedes a mirar ao Kukiñas e demáis familia aló na outra banda do Mundo. O Miguelito

viernes, 8 de enero de 2021

AMOR E DOZURA É VIVIR
AMOR E DOZURA É VIVIR




AMOR E DOZURA É VIVIR

sábado, 27 de junio de 2020

BIBIANP MORÓN DE VOCES CEIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR




ROSA VENTURITA