Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009
O TEATRO DA VIDA
Dinme de conta,
Que toda daba igoal.
Os ideáis perdidos,
A función do respecto social.
Afíxenme a facer a función teatral cotiá.
Dama unha lixeira impresión percibida,
Que tratábase de estar no mundo circundande,
Estar canso, estar por estar, estar sen estar,
A modo de moble colocado no medio
Do espectáculo vital, da trifulca diaría,
Sentinme como un actor profesional vital.
Cada día facía unha diferente función.
No meu interior era eu enganado engadido,
Un pensamento efímero triste e deprimido,
E no me exterior facía a función,
Dun perfecto Antroido a destempo real,
Da súa celebración temporal.
Estaba máis pendente da beleza absurda,
Do disfraz lucido á miña riqueza interior.
Era o Grande Teatro Vital,
Facer o que me petare,
Ser artista famoso
E habitante do máis puro egoismo,
Caíndo no egotismo absurdo,
Que xeneraba non poucas reaccións adversas.
Miña Función Vital era constante,
E en cada momento do día a vivir vivindo,
Iba facendo o meu rol constante,
Habitante cotiá do Antroido.
Sabía que era eu fisicamente,
Mais non sabía que era en realidade.
Habitaba no Mundo Abstracto
Pola función de habitalo
Pola la supervivenza constante
Do meu Antroido Cotía.
A miña vida era o Teatro do Absurdo,
A xeración dos Actores Decadentes,
Que pretendía achegarme,
Ao teatro de Samuel Beckect,
Pero Dublín quedaba tan afastato,
Pensaba entón e afacerme
A obra de teatral de Bertoll Bretch,
Mais todo me ficaba tan, sumamente,
Grande e absurdo.
Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,
E dinme de conta que a vida é un sono,
Constante, unha obra de teatro
Que podería ser sinxela e atractiva.
Máis cando cando o sono é de dor punzante,
É cando doe a alma ferida e quebrada
É cando a ferida doe e sanda,
É cando queres chorar constantemente
E non podes.
E todo segue no mesmo ponto,
Na verdade falsa,
E na mentira que se fixo unha verdade absurda,
É un Mundo Caótico sen Norte fixo
No que se trata de atopar o Compás Vital.
Pero a hestoria repétese
E o péndulo pesado e torpe,
Vai dun lado á outro,
E namentra miramos o movemento pendular,
Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica
Miguel Dubois.
 |
No hay comentarios:
Publicar un comentario