CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO

Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.

AMOR E DOZURA É VIVIR


Ardán, Marín, ao 16 de decembro de 2008


FILOSOFÍA DO ABSURDO.


O sinistro do ocaso anunciado,

A vida sen vida,

A morte pola morte,

O decir disparo e mato por matar,

Ou para construir un mundo crudel

Ou fabricar un absurdo tremendo.

O contruir fábricas da door continuo e gratuito.

A obriga a decir e que queres gardar,

Polo ben dos teus seres amados.

E logo, sen nengún tipo de permiso legal,

Pasas a ser interrogado descriminadamente.

O torturador tortura sen cesar e a eito,

A destro e sinistro,

E todo resulta ser unha violenza absurda

Traducida a violación constantes

Dos dereitos humans.

Canto mundo absurdo permanece

Cuberto de mentira fraudulenta.

E os outeiros éncheses de santos alleos

A santidad e amor desinteresado.

Mentiras de tódolas mentiras habidas.

Absurdo mundo sotilmente construído,

Na manía constante de mentir constantemente,

Pobos castigados pola opresión constante,

Namentras a follas verdes das palmeiras do oasis,

Morren de sede absurda allea ao que quweren ser.



Miguel Dubois

LUME DE VERÁN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín, ao 11 de decembro de 2008

DE que maneira absurada,

Quemei o tempo pasado,

Con absurdos contidos.

Cak foi a dimensión tremenda,

Dun mundo absurdo,

Soterrando a vida

No tempo da desesperanza gañado.

Como recuperar todo o perdido

Como aquecer o lume,

Que parece coma se non

Quixera dar a calor correspontente.

Mais da toda a calor  fonda

A que da  a froito aberto,

Aos beizos abertos

Queimando a continua fame habita

Constante de tempos pasdos,

De cacharelas acesas

De fondas lembranzas,

Recollo a calor aberta,

E disfuta a beleza  absoluta

Da chama acesa.

Silenzo candente,

Calor nouturno.

Beleza da noite estrelada,

Láua acesa enteira,

Aberta e completa,

No medio do ceo espléndido.

Quer bonito é vivir,

Cantando noites de leidecia aberta

A beira dunha lumeirada de verán fermoso.


Miguel   Dubois

FADO LISBOETA

Pontevedra, ao 7 de decembro de 2008. FADO LISBOETA Eu teño que quererte, pronto, Onde acharéi eu o amor enteiro Que por ti perdín, En que lugar absurdo e tremendo Atoparéi, de novo, o amor íntegro, Que eu, por ti tiña. Non son capas de achegarme a ti, Dou fe dilo, Sínto que un frío fondo ma atravesa Cando penso en tí. Aló no fin de todo, Deixamos queimadas as mañás frías, Consumimos todo o amor enteiro. Onde atoparéi o que queda de nós A fogueria nos está acesa, Teño frío puro, meu amor. Eu meu amor, che quero, Pero eu meu amor enteiro Xa non te quero, A miña vida é coma un fado triste, Cantado por unha portuguesa linda Namorada da Lisboa E un Señor de Queluz. Que vou facer fado roto, Guitarra triste, Voz rachada, Laio de amor perdido. Camiño lento perto de Belem, Nor perdo a esperanza De cantarte un fado lindo A lus dun candil. Ouh amor! Canto pranto, Cantas horas chorando O amor perdido. Non perdo esperanza algunha, Namentras espero canto e canto Paseo e paseo pola Rúa do Carmo. Mais non choro, non creas non, Por amor, Choro pola túa saudade. Somentes a ti eu te quero amor. Miguel Dubois

VELENO MORTAL

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 05/12/2008 22:12:34 Para: sdubois919 Asunto: Reenviar: VELENO MORTAL

Pontevedra, ao 5 de decembro de 2008.       VELENO  MORTAL       Sentirme, totalmente, ceibe,   A pesar da filosofía do tremondo absurdo,   Pera inútil do fermoso tempo.   Dinme de conta, sen remedialo,   Que querían constuir a torpeza suprema,   Do ser humano falso,   Que pretende facerse falso e  suposto grande,   Por mor da inutilidade da tremenda mentira.     Ser humano en contra de se mesmo,   Que non ocupas o espazo habitable,   Que entras no mundo allí   Non te pertece, nuc¡nca,   Sen correspondente ao dereito a facelo.   Entra en tí mesmo,   Asume a túa verdade,   Asume o que non che gusta de tí,   Admite a parte que che doé   E proxectas, absurdamente,   Naqueles que  non  te pertencen   Ao teu mundo estremecedor,   Carente de senso común,   Ou integridade fonda.     Non digo que avances,   Avances coma a serpe verde e ingrata,   Que quere danar a un iñocente animal   Que pasta, tranquilamente,   A beira do Río Lindo.   Atacas sen previo aviso,   E fulminas có veleno mortal   Naquel no que non o merece.   O Río Lindo está fermoso,   Máis   a branca ovella,   Sofre coa dor que ti lle impuxeche.   Todo podería ser maravilloso,   Mais todo ficou no intento frustado,   Porque tiñas que largar o veleno mortal.                                   Miguel   Dubois.

CANCIÓN PARA MARÍA CRISTINA

AMOR E DOZURA É VIVIR

: CANCIÓN para MARÍA CRISTINA

Pontevedra, ao 6 de decembro de 2008. Canción para María Cristina. Non o dubides nunca, Lémbraste dos nosos avociños; Máxicos, perfecto e e que nunca choraban. Coa suma fortaleza do seu corazón, Esgoataron os tempos máis absurdos Da historia europea, Odios tremendos de pobos loitando, Nas guerras do odio, Pero con toda a súas forzas, Eles e Elas derrubaron o Mundo inxusto Que oprimía namentras os submarinos alemáns Chegaban aos portos de Povoa de Varzím ou Vigo. Si todos elas e elas superaron, A dor do medo que significa a arma mortífera. Os avociños non teñen medo nen aos días grises Nen as noites mouras habitados de sons de morte. Dominaron o medo tremendo, Desfixerom os mitos absurdos. Os avociños doces non necesitan imaxes absurdas De modelos semiperfectas Que pentéan os seu cabelos longos Con champús absurdos. Oa avociñas non perden o tempo absurdo, Cós laios consumistas, caros e absurdos Pensan as avociñas nos seus quridiños fillos, Froitos verdadeiros dos seus ventres hinchados Nos tempos da mocedade necesitada, De amor e diñeiro. Cando o Mundo non era máxico e absurdo, Cando sudaban as súas frentes xoves Para conseguir a cotidianidade do pan roubado. Avociño conta unha desas túas hestorias máxicas, Que somentes ti dominas, perfectamente, Eu, sen remedio, míroche, directamente a túa Faciana perfecta e digo: É fermosos ser avociño, Por eso que delicia, Poderlles acariñar a súa enrrugadas facianas Con toda a miña tenrrura posible. Miguel Dubois

PEDRO ATIENZA, ALCALÁ DE HENARES Y LA POESÍA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, a 28 de marzo de 2007. Vaya con todo mi cariño, a mi querido amigo Pedro Atienza. "Perico". Isadora Duncán, afortunadamente, invadió un libro bello de Fragmentos y Evocaciones Hace ya bastante tiempo, perdidos en el fondo del tiempo, sin más tiempo que aquella amada juventud deliciosa. Inmensas ganas de vida entregada a la delicia de amar y querer, de soñar con asuntos pequeños, de cubrir nuestros labios carnosos de amores desesperados. ¡Que tremendo recuerdo de amor delicioso! No te bastaron los veinte poemas de amor y la canción desesperada, que quizás en Isla Negra, haya escrito el gran Pablo. Ya pasó, ya lo sé. Déjame algo de amor vivo, no te lo lleves todo; déjame, al menos, tu mirada, tu cabeza baja. No me destierres al olvido perpetuo. Lo ví, es verdad, al amante del cante jondo, querido Federico, lo volví a ver, como si nada, a espacio y tiempo, en la ciudad hermosa, cervantina. ¡Es bonito, es magnífico, volver a verlo! Me inundo con sus recuerdos, el se llama mi querido amigo, Perico. Miguel.

SER O QUE EU SON

AMOR E DOZURA É VIVIR



Ardán, Marín  ao 4 de novembro de 2008


Asumo o que son,

Sendo o que sou,

Sendo eu,

O tempo habitado

De longos días lediciosos,

De longos días perdidos,

Antre o tempo perdido

Sen tempo, nulidade pura,

Palabra abstracta,

Interrogante ou palabra exacta,

Matemática da palbra absursda,

Cargada de intencións inútiles

No medio da vida  vivida,

Nos lugares diferentes

Nos extremos das palabras malintencionadas.

Asumo o verbo asumido,

Sendo o que son:

Grande ou pequeno.

Perverso ou favorable.

Son eu, somentes, eu,

Este espazo  vital andante

Ou descansando na fidelidade,

Ao amor encantado

Con embruxo decidido,

Que se achega ao meu ser enteiro,

Nas lúas perdidas dos veráns Atlánticos,

Rias Baixas ou Rías Altas,

Por testemuñas marítimas,

Dos versos adicados,

Aos capitáns das embarcacións,

Que atravesan as Terras de Fisterra.

Son eu, enteiro ou que eu son

Cáseque nada sou sento

O que eu son.



                     Miguel    Dubois

DE CERTO

AMOR E DOZURA É VIVIR


AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 2 de novembro de 2008. DE CERTO Ábrete amencer enteiro, Estourido de lus cotiá. Erguémonos torpes medio adormecidos, Temos por diante toda a xornada laboral, Ou ben para maldecer, Ou ben para decorar as palabras absurdas. Bendita sexa a verba bonita, Carente de beneficio e absurdo egoísmo. Érguete no mundo que é mundo enteiro e verdadeiro. Afronta con valentía a verdade, que, as veces, dóe. Afástate do mundo hipócrita, deconsiderado e cobarde. Xúnguete aos intres belos do día enteiro. Rexeita a falsedade total ou parcial. Xente de corazón vendido, Xente de baixos principos, Que mágoa atoparme no mundo contradictorio, Máis eu non son superior a ninguén, Son o que son, Son unha mestura de mal e ben, Son un ser humano corrente. Amo a vida enteira Con toda a miña forza posible. Non podo admitir Un mundo valeiro de principios elementáis. Como podes sosterte na falsedade, Como podes asentarte Se non tes base coherente. Onde vas de mentira a mentira. O teu rañaceus de palabras incoherntes Ficará na nada absoluta. Miguel Dubois

TRONADA DE VERÁN PERDIDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1 de decembro de 2008.


Vaise todo

E nada queda.

Estoura o potente trono matutino

Namentras lapas de lus fonda azule e espontenea,

Cobre o ar de tronanda tremenda.

O ar está quente,

A hunidade é intensa

E se perde polo ar perdido

Na inmensidade da perfecta transparencia.

Un tremendo lóstrego azulado

Pérdese na dimensión  etérea.

A Natureza fermosa axítase,

Como un enfermo epiléptico.

Ante un novo estrondo tremendo.

Comenzan a caer as primeiras pingas de choiva perfecta,

Saio o xardín  belo e me deixo mollar polas pindas grosas,

Dunha tronada de verán perdido no tempo de tódolos tempos perdidos.

Son eu, o mesmo, no medio deste fenómeno natural magnífico.

A calor pesada vai cedendo

E o cheiro a terra mollada,

É un cheiro natural que carece de artificiliadade.

É un día perdido no tempo perdido dun agosto quente,

Escravo de tódolos veráns.

Síntome un home feliz e molladao polas pingas prateadas

Dun choiva de verán esquencido e perdido.

Pingas de choiva esvarante

Esvaran polos cristais transparentes

Do pequeno salón de lindos mobles

Construídos con bimbios amarelos e castaños.

Os piñeiros de caruma verde

Parecen pantasmas mouros,

Antre os azul dos lóstregos definidos.

A aréa da praia do Mariñeiro Branco,

Móllase lentamente

As ondas mareiras

Érguense perfetas

Contruíndo brancas crenchas de neve branca.

Estamos vivindo, porque vivimos,

Unha tronada perfecta de verán perdido.

Como pasa ao tempo

Agora que vivo a cabalo do tempo.


MIGUEL    DUBOIS

PARADISO PERPETUO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 29 de novembro de 2003



Vaise queimando o tempo constante, habitante temporal,

Do mundo permanente no que habitamos de xeito temporal.

Algún día extraño seremos invitados

A voar ao mundo do misterio absoluto.

Faremos do mundo vivido un sin mundo pasado,

Din algúns, que entraremos no tempo que nunca rematará,

Un auténtico misterio permanente,

Un interrogante indefinido.

Din un estado de felicidade perpetúa.

Oxalá o misterio interrogante,

Sexa unha verdade absoluta,

Oxalá descansemos en magníficos sonos doces.

Din os ententidos, que naquel Paradiso,

O tempo é unha mentira constante.

Din os que saben moito,

Que o sufrimento será unha quimera absoluta.

Haberá un día aínda descoñecido,

No calendario temporal,

Que descansaremos fora do espazo e o do tempo contante.

Din sabios teológos que desansaremos

O Mundo atemporal da paz constante.


MIGUEL DUBOIS

MORTE

Ardán, Marín, ao 28 de novembro de 2008.


Acento distante, afastamento da palabra perdida,

Pérdida do que nun día foches e que o tempo indolente,

Enfriou nunha lousa fría distante e senlleira.

Os días están fríos e a choiva molla a alma derrubada,

Desonsolo da vida perdida no laio elemental.

Desconsolo do tempo perdido

Habitante do valeiro absoluto.

Que distante ficache

E que perto me atopo de tí,

Cando eres o tempo morto que non existe.

Xa non existes, pero cando che quero, meu amor,

A pesares da distanza e o afastamento.

Silenzo de lousa fría marmol perdido gris e absurdo.

Tempo de silenzo.


MIGUEL DUBOIS

POEMA PARA JAVIER

Ardán, Marín, al 28 de noviembre de 2008.


JAVIER: TE SIGO QUERIENDO.

Que evidencia más grande resulta

Están escribiendo versos agradecidos para ti.

Que agradecimiento más grande el escuche,

Que mis versos diversos son leídos

Por ti, amigo, familiar, cómplice

E médico curador de las enfermedades que duelen sin dolor físico.

Que placentero me resulta dirigirte estos versos cariñosos

A ti querido Javier. Tu no eres "alguien" temporal o pasajero

Dentro de mi vida interna y externa.

Tu eres el mismo Javier, de siempre,

Que asume los retos vitales

Con vital valentía.

Tu sabes cómo duele el dolor,

Tú sabes como duele la herida fresca.

Sigue la vida mientras sigue,

¿Cambió "algo" en nuestras vidas sumidas

A la contradicción o al descrédito?

¿Cual fue mi última palabra que sin querer

Aumentó el dolor que ya dolía?

Continúa el corazón interno amando,

Profundamente,

Y arremeto contra el odio perverso y adverso

Y afirmo que el resentimiento es una enfermedad tremenda.

Y, me dirás curardor de mentes "abstractas o indefinidadas,

Patología de unos tiempos mentalmente desordenados.

Me admito doctor Álvarez, lo que soy.

Soy así Javier: no señalo con el dedo hiriente,

No condeno nada,

Pero me acepto lo que soy.

Que locura más tremenda,

Iniciar mi huída tremenda,

Para escaparse de mi mismo.

Nada cogeré de lo que no sea mío.

Yo habito el espacio que ocupo

Que es el espacio vital que me pertenece.

Me admito , me entrego a lo que soy

Asumo mi esfuerzo como medicina social.

Por eso me gusta el espacio vital luminoso

Y el resplndor matunino de todas las mañanas

De todos los días vividos.

El pasado ya no existe,

Y el futuro es un interrogante,

Por eso vivo sólo por hoy .


MIGUEL DUBOIS