VELENO MORTAL

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 05/12/2008 22:12:34 Para: sdubois919 Asunto: Reenviar: VELENO MORTAL

Pontevedra, ao 5 de decembro de 2008.       VELENO  MORTAL       Sentirme, totalmente, ceibe,   A pesar da filosofía do tremondo absurdo,   Pera inútil do fermoso tempo.   Dinme de conta, sen remedialo,   Que querían constuir a torpeza suprema,   Do ser humano falso,   Que pretende facerse falso e  suposto grande,   Por mor da inutilidade da tremenda mentira.     Ser humano en contra de se mesmo,   Que non ocupas o espazo habitable,   Que entras no mundo allí   Non te pertece, nuc¡nca,   Sen correspondente ao dereito a facelo.   Entra en tí mesmo,   Asume a túa verdade,   Asume o que non che gusta de tí,   Admite a parte que che doé   E proxectas, absurdamente,   Naqueles que  non  te pertencen   Ao teu mundo estremecedor,   Carente de senso común,   Ou integridade fonda.     Non digo que avances,   Avances coma a serpe verde e ingrata,   Que quere danar a un iñocente animal   Que pasta, tranquilamente,   A beira do Río Lindo.   Atacas sen previo aviso,   E fulminas có veleno mortal   Naquel no que non o merece.   O Río Lindo está fermoso,   Máis   a branca ovella,   Sofre coa dor que ti lle impuxeche.   Todo podería ser maravilloso,   Mais todo ficou no intento frustado,   Porque tiñas que largar o veleno mortal.                                   Miguel   Dubois.