CANCIÓN PARA MARÍA CRISTINA

AMOR E DOZURA É VIVIR

: CANCIÓN para MARÍA CRISTINA

Pontevedra, ao 6 de decembro de 2008. Canción para María Cristina. Non o dubides nunca, Lémbraste dos nosos avociños; Máxicos, perfecto e e que nunca choraban. Coa suma fortaleza do seu corazón, Esgoataron os tempos máis absurdos Da historia europea, Odios tremendos de pobos loitando, Nas guerras do odio, Pero con toda a súas forzas, Eles e Elas derrubaron o Mundo inxusto Que oprimía namentras os submarinos alemáns Chegaban aos portos de Povoa de Varzím ou Vigo. Si todos elas e elas superaron, A dor do medo que significa a arma mortífera. Os avociños non teñen medo nen aos días grises Nen as noites mouras habitados de sons de morte. Dominaron o medo tremendo, Desfixerom os mitos absurdos. Os avociños doces non necesitan imaxes absurdas De modelos semiperfectas Que pentéan os seu cabelos longos Con champús absurdos. Oa avociñas non perden o tempo absurdo, Cós laios consumistas, caros e absurdos Pensan as avociñas nos seus quridiños fillos, Froitos verdadeiros dos seus ventres hinchados Nos tempos da mocedade necesitada, De amor e diñeiro. Cando o Mundo non era máxico e absurdo, Cando sudaban as súas frentes xoves Para conseguir a cotidianidade do pan roubado. Avociño conta unha desas túas hestorias máxicas, Que somentes ti dominas, perfectamente, Eu, sen remedio, míroche, directamente a túa Faciana perfecta e digo: É fermosos ser avociño, Por eso que delicia, Poderlles acariñar a súa enrrugadas facianas Con toda a miña tenrrura posible. Miguel Dubois