viernes, 17 de octubre de 2008

SUPORÍA

Suporía, tal vez a noite de día.

Suporía non estar, estando.

Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.

Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.

Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.

Suporía un Mundo se ter que supor nada.

Suporía que a morte fora a vida.

Suporía que o vento queimara o ar limpo.

Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.

Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.

Suporía unha lúa brilante e cobarde

No medio da noite pecha cando os traidores bailan.

Suporía un mencer doce sosegado e lene.

Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.


Miguel Dubois.

POESÍA DO ÍNTIMO

Porque o derradeiro suspiro do día vivido

É coma unha constante absurda inaudita,

Que remata no máis abusrdo sen sentido?

Porque aquecemos as nosas mans frías

Ao carón da chacharela acesa,

Facendo do frío perdido

Unha ilusión verdadeira?


Xúngome a ti, no bon e no malo,

No día aceso e no escuro da noita pecha.

Son contigo os dous que somos xuntos,

Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?

Asulagas meu pensar enteiro,

Botas fora de min os medos escuros

Fas de mi un Mundo enteiro

De luces brilantes e puras

Que derreten a parte escura do meu ser.

Miguel Dubois

sábado, 11 de octubre de 2008

AMOR CONSTANTE

Quérese, tanto e sempre,

No afastamento das Illas Perdidas,

Quéroche, perto e tanto,

Na distancia dun bico, perfectamente, bicado.

Darche agarimosamente, un cacho de bica quente,

Agacherme ao teu carón, moi agachadiño

Ao carón do teu corpo perfecto,

A carón do teu espíritu soave,

A delicia de estar, sempre, contigo,

E cando marchas cedo de mañanciña,

Sentirte no interior de min,

Achegada ao que son

Tal como ti me aceptas,

Non ben que procuro facer

Ou no mal que, equivocadamente, fago.

Son coma un camo de esperanza fertil

Ti eres o futuro da fertilidade íntegra,

Eres toda, enteira tí

Pola noite longa

E na perfección do día ben vivido.

Que delicia tan maravillosa

Resúltame as ondas do mar milenario

A túa querida beira bendita.

Bendita sexa a luz que nós alumea

Polos camiños longos desta vida incompleta,

E chegará o comenzo dunha noite longa,

Chea de ledicia na que

Ei hei de amar ata o fin

De tódolos noites, meu amor.



Miguel Dubois

lunes, 6 de octubre de 2008

POR TÍ

Por tí a ruptura total do silenzo nouturno,


Por tí o medo inaudito,


Por tí, o laio constante do sufrir tremendo,


Por tí, as noites de medo absurdo,


Por tí, os vidros dos vasos escachados,


Por tí, a verdade pura e constante,


Por tí, condeno o esprito velenoso,


Por tí venteo, para que os piñeiros movan,


Ao vento forte a verde caruma,


Que os verdea.


Por tí, o silenzo nocturno,


Por tí, as oracións piadosas,


Por tí ,as palabras miserentas,


Por tí, os galos simpáticos,


Por tí, as galiñas chocas,


Por tí as bágoas me esbaran, constantemente,


Pola fronte das miñas rosadas meixalas,


Por tí, a vida enteira,


Por tí, todo os nomes habidos,


Por ti, tódolos días vividos,


E a noite está doce, quizáves,


Estéa agachada no medio das luces soaves,


Namentras eu perdo a miña cabeza enteira,


Antre poemas malditos,


De mulleres tolas


E homes deformes.


Os bicos están tortos,


O sol non alumea,


E de noite é de día,


Por ti, o pranto mañanceiro,


Por tí o xemido da dor dura,


Por tí, o traballo perdido,


E os sonos perdidos,


Por tí, aqueles traicioneros,


Buscadores de mentiras baratas,


Por tí, os días perdidos,


Por ti a esperanza futura.





Miguel Dubois

sábado, 4 de octubre de 2008

O CURRAL ALPORIZADO

Canta canta galo Ki Ri Ko,


Canta con toda a túa

foooooorzaaaaaa,


Ki- Ki- Ki- Ri -Ki -Ki,


Galo dono enteiro do


galiñeiro sumiso,


Cantade todas xuntiñas,




Galiñas, galiñas chocas,


cantade,




Cantade forte Ka-Ka- Ka- Ka- Ka-




Cantade todas xuntas,




Afiáde con todos vosas

forzas


Os vosos longos e

Afiados peteiros,




Galiña tristes e


Desesperadas




Hai vai don Galo Ki-Ri-Kó




Facervos rir e abandonar




Todos os vosos pesares,




Galiñas enteiras e dereitas




Posuidoras de toda a


Verdade suprema




Abandonaron ao seu pesar




Unha mañá de comezos

De setembro,




Pola graza dun fermoso


Galo de Primeira,






Don Galo de Primeiro




Exemplo dá dabondo,




E o galiñairo enteiro




Depura a todo aquel




Que de acordo non está,




Galo Fermoso de longo


Peteiro,




Galiñas homildes




E desexosas de


Acontecementos curiosos,



Todos querendo, claro

Está, o ben da comunidade




De tan sotiles aves de

Curral fermosas.




Din que han de premiar




A don Galiño Pelexón




E tódolas simpáticas

Galiñas




Rin todas xuntas






A saúde de Don Ki-Ri-


Koooo








Miguel Dubois

martes, 30 de septiembre de 2008

TAREFA INACABADA, OU TEORÍA DA DÚBIDA.

Nono sei, certamente, quizáves,


De algún xeito arbitrario,


Quizáves, pode ser, non sei.

Teño que pensalo, mira........


Din, ao mellor,


Máis o que é branco non é máis que branco.


As luces acesas na noite para dar un face luz, están,



Aos teus ollos claros, coma a auga crara do mar lento,

Podo mirar, sen dúda longo tempo habitante de si mesmo,



Eu esperando a ser o que ti me pidas,



Eu en pé no medio da marabunta


Marmurio de xente alporizada,



Queixume dun can doente,



Laio do preso político,


Da dor quebradiza,

E os nenos felices

Xogando as canicas de cores

No xardín da fermosura


Do ensono constante



Onde a dor ten a coor cáseque



Poidera ser unha inxustiza tremenda,



Nenos que asulagades meu ser enteiro


Da máis fermosa felicidade,



Canto de menos os boto, meus queridos meniños


Mais o tempo non perdóa,


E a agulla do orloxo non da descansando.


Tempo que non é pedra,


Pedra sobre pedra,


Verdín húmedo,


Valado de pedras antergas,


Un mundo de lembranzas non rematadas,

Con campos de millo verde,


Lanzas verdes cravadas


Na negritude da terra


Na espera de fermosas espigas dourdas


Ou espigas brancas como o leite branco dunha vaca galega



Miguel Dubois

lunes, 29 de septiembre de 2008

POEMAS DA LEMBRANZA. AQUÍ ESTOY

Este poema pertence a antiga revista, NINGURES, NIN REN, NINGUÉN ano de 1974, dos alumnos de FILOLOXIA INGLESA, do Colexio Universitario de Vigo. Foron tempos moi difíciles, tempos da dictadura.

¡CUIDADO!

¿No sabíais que,

Hay tremndas olas dictadoras

Que barren a cada grano de arena

y, que todos los granos de arena formamos la playa?


Miguel

Aquí estoy: desnudo.

Carcomido

Con varios puñales clavados lentamente.

Si, estoy,

¡Que pasa!

Sólo eso: tirando guijarros al mar solitario

No hay compañía a mi alrededor

Y vivo entre los hombres enmascarados

Y tan reprimidos

Y perfectamente lavados cerebralmente

A mi alrededor, todo ésto: ¡Carnaval!

Cada cual se disfraza como puede

Y como mejor le dejan.



Aquí estoy: "enamorado"

Con los brazos más abiertos que nunca.

Con los besos que ella me dá

Y con su cuerpo de amapola mustia y descorazonadora.



Aquí estoy; "escribiendo"

Y es un poema más.

No creais que paro poemas.

Las paridas las paren lás máscaras.



Aquí estoy: "verdad"

Que temblo al verte

Y me agarro a tí,

Como si estuviera agarrado

A la ventana del piso número 101.



Miguel Dubois.

POEMAS DEL SIGLO XX, AÑO DE 1974..POEMAS DEL AYER Y DE HOY..SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

Poesía del siglo XX. AÑO DE 1974.

Me levantá

lleno derabia.

Mi caballo me había tirado.

Mi corazón fue de arrebato

A luchar con el aire contaminado.

Rabioso fue mi sentir

Al todo aquello oir.

Era cuestión de pùdrir

Y dejar de sentir.

Con mi corazón en lanza,

Fui a luchar con sedientos cuerpos.

Aquellos fantasnas tremendos hombre,

Y no hubo batalla,

Y todo se cubrió de falsos abrazos.

Carteles enormes,

Colgaban del cielo

Pintados con sangre

Y decían: mentira y más engaño.

Eran batallones mentirosos

Que "abrazaron" a mi corazón en lanza.

Cien años pasaron

Y eran pocos adelantos mentirosos.

Y me lo dijo una estrella

Que navegaba por un olvidado manantial.

No brilla el Mundo

Y de hienas se apodera.

No quise crear a la estrella:

No mentía

Y sólo era que temía.

El mensaje fue dividido

Para el olvidado Mundo

Y era el Tercer Mundo.

Mi espíritu

Ese mar confuso con ramas estranguladoras.

Mi pensamiento,

Así de obscuras

Ya sin bravuras

Y se acabaron las ternuras.

Me voy a un monte: "El monte de La Roca Viva"

Vivo en el destierro poético,

y huí a aquellas rocas ennoblecidas.

Entre espinas

Me fui por aquellas esquinas.

De roca a roca,

con el doblado tobillo

Sólo ya entre la roca.

El cielo cubrió la tierra

Con su manto oscuro.

Insectos endemoniados

Y todos rabiosos

En procesión iban

En la charca de

domingo, 28 de septiembre de 2008

POESÍA DEL AÑO 1974

Me fuí al recogido puerto


De aquel peñasco.


Hacía frío


Y el frío sudor mi frente acariciaba.




Me olvidé del mundo por cuatro horas,


El alba comezanba


Desesperada


A acariciar la tierra fría.






Nueva fecha


Y distinto día


Ya surgía


En la brecha.






Pajarillos con músicas amarillas


Cantaban al mundo en astillas.


Un manantial de agua fresca


Besaba esa roca ya gastada.






Mi sed


Y mi manantial,


Mi manantial


Y mi sed.


Ellos se juntaron, acariciando labios


Y la frescura retumbaba en mi boca.






Erguime


Sediento de andanzas


Por verdes prados.


Fuí el Caballero Don Quijote,


Sobre un caballo de piedra.


Mi lanza era corazón saliente.






De trote en trote


En la hierba caí,


Desventurado


Pues mi caballo me había tirado..






Mi espíritu


Ese mar confuso con ramas estranguladas.


Mi pensamiento


Así de oscuras,


Ya sin bravuras


Y se acabaron las torturas.






Me voy a un monte: El monte de la Roca Viva.


Vivo en el desierto poético


Y huí a aquellas rocas ennoblecidas.






Entre espinas


Me fui por aquellas esquinas,


De roca en roca,


Con el doblado tobillo,


Solo ya entre la roca.






El cielo cubrió la tierra,


Con su manto oscuro.


Insectos endemoniados


Y todos rabiosos


En procesión iban


A la charca de agua prodida.


Mal olor y miedo.


Todo sin estrellas


La luna estaba oculta, tras aquella nube.


Encierros del alma


Y perdí la calma.






Mis gritos temerosos


Retumbaban en los tímpanos del aire.


Era el eco,


Que recogió aquel lobo


Oculto en la guarida,


Calamando su hambre.






Las alimañas seguían


En su carnicería.






Todo allí ocurría


En tierra olvidada,


Y las alimañas seguían


En su carnicaría.


Ellas seguían en su carnicería,


En su carnicería seguían.








Miguel Dubois...1974



MIS AMIGOS DÍA 28 DE DICIEMBRE DE 1974

28/12/1974
Fíjate en el año: contexto socio-político diferente al actual.



MIS AMIGOS.



Mi primer amigo fue un marinero.


Mi segundo amigo fue un campesino.


Mi tercer amigo fue un obrero.


Mi cuarto amigo fue un ovejero.


Pero un día me encontré a un "Gran Amigo":


¡Yo! y explotaba al marinero, al campesino, al obreo y al ovejero.


Me olvidé de todos ellos.


Mi gran amigo era "el dinero"




Miguel Dubois.

EL POETA DE LA ALAMEDA EL OLVIDO 30/11/1974

Conviene fijarse en el año, porque no es el mismo contexto




social.






´Día 30 de noviembre de 1974




Soy poeta de la Alameda del Olivo,


Cantaría, no a cinco océanos


Y a cien mares cubiertos de coral.






Soy poeta de Olvido, de


La tierra en que vivo.


Cantaría a cien mujeres vestidas de alegría


y a dos cientas en la esparanza.






Soy poeta que guarda el corazón en el fondo,


De un territorio, sin remedio.


Cantaría a los desiertos de la tierra,


Cubiertos de arena.






Soy poeta del otro mundo


Cantaría al barco en alta mar.


Quinientos marineros cogen la red del amo.






Miguel Dubois.

ME ENAMORÉ DUN PIANO QUE JAMÁS TOQUÉ..PONTEVEDRA a 5 de diciembre de 1983

Pontevedra, a 6 de deciembre de 1983.


Me llevas a tu mundo


De teclas y cuerdas


Piano extraño.




Me haces sonrreir a al tristeza,


Me traes recuerdos de la nada absoluta


Me siento enamorado de tí,


Piano,


Dedo a dedo


Nota a nota,


Canción a canción.




Miguel Dubois.


Arrícame o derradeiro laio da ialam


Atópame no meu corpo nú


Aspértate dun estrano sono de outono.






Todo é unha grande néboa branca,


Todo escomenza,


Todo remata,


Dénde o útero


Até as cinzas que voan polo mar.




Miguel Dubois.

BENQUERIDO AMIGO

Rendir heime rendir ante a túa palabra íntima,

A palabra que non fire e ama,

Falando verdades completas,

A xeito de discurso agarimoso.

De que me vale o teu berro insolente,

De que vale a túa perda de tempo útil.

Fálame co sosego debido,

Có respeto convinte,

Non invirtas a verdade concreta,

Con falsos decoros inútiles,

Fálame ben, con seguridade fonda

E aplomo consiste,

Non sexas un mintirán de segunda.

Utiliza o verbo amar dabondo.

O tempo val a pena amigo

Xúnguete aos tempo da verdade,

Non habites en paradisos inexistentes,

Mostra a túa faciana limpa,

Tal coma é,

Mírame fítame a túa mirada en mi

Acude ao fondo dos meus ollos

E non habites na penubra escura.

Habita a vida enteira para habitala,

Vive, me amigo,

meu querido amigo.





MIGUEL DUBOIS.