BENQUERIDO AMIGO

Rendir heime rendir ante a túa palabra íntima,

A palabra que non fire e ama,

Falando verdades completas,

A xeito de discurso agarimoso.

De que me vale o teu berro insolente,

De que vale a túa perda de tempo útil.

Fálame co sosego debido,

Có respeto convinte,

Non invirtas a verdade concreta,

Con falsos decoros inútiles,

Fálame ben, con seguridade fonda

E aplomo consiste,

Non sexas un mintirán de segunda.

Utiliza o verbo amar dabondo.

O tempo val a pena amigo

Xúnguete aos tempo da verdade,

Non habites en paradisos inexistentes,

Mostra a túa faciana limpa,

Tal coma é,

Mírame fítame a túa mirada en mi

Acude ao fondo dos meus ollos

E non habites na penubra escura.

Habita a vida enteira para habitala,

Vive, me amigo,

meu querido amigo.





MIGUEL DUBOIS.

MANUEL A MÁI EU NOS CANTILES DE MOHER..IRLLANDA EN XULIO DO 2005

Manuel e otros compañeiros/*as máis tocounos pasar cáseque un mes na femosa illa de Irlanda. A verdade, para min, foi unha estancia maravillosa. Non somento estudábamos na School of Languages, se non, tamén tivemos a oportunidade de coñeres sitios maravillosos ca Costa Oeste como os Cantiles de Moher. A beleza aquí non ten desperdicio. Estos lugares na vida real a na vida das películas forin protagonistas de primeira. Irlanda está carregada de beleza indudable, tanto a costa coma o campo ateigado dun verde fermoso, vacas, ovellas, cabalos. E o mar de Irlanda é coma a saída dende o fin do mundo

CAMBADOS

GRUPO DE PROFESORES XUNTOS NUN XARDÍN NO CENTRO DA VILA. AQUEL DÍA FOI MOI BONITO E SEMPRE ESTARÁ DENTRO DE MIN.

POEMAS ESCRITOS DE CANDO EU ERA UN MOZO. DÍA 2 de novembro de ano de 1975

LEMBBRANZA PRIMEIRA


Nunca mirei o sol,


No verán.


Somentes imaxes


De tí,


Meu amor.




NOITE DA ESPERANZA




Noite da esperanza


Namentres que lúa brile


E durmes a miña beiriña.




Noite da esperanza


Queimado o sol ficou,


E somentes as estrelas fican,


Estás a miña beiriña,


E somentes apreto unha almofada sen peitos.




Noite da esperanza


Durmo entre os sonos da liberdade,


E unha desesprada agonía ilimitada


Habita no meu interior.




Noite da esperanza


Os eidos cheos de balumada


E estáticos os corazóns


E a imaxe túa


Ateiga unha boca chea de bicos.




Noite da esperanza,


Os barcos e os bois


Marcharon dos peiraos e dos alpendres.




Noite da esperanza


Xurdíu entre o amor que non esquezo,


Antre unha loita


Con unha almofata sen peitos.






MIGUEL DUBOIS

POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975

A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.


Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.


Camino de largo trecho de playa.


Siempre voy y siempre vuelvo.


No miro atrás, aquellas huellas marcadas


Por unos pies, que se acercaron al mar,


Y el cuerpo agresivamente, arrancado,


De la arena, con destino a la muerte.


Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.


Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor


Responden airosas: el mar se encargó.


Porque es el mar tan poderoso.


Porque te cebaste en la agresividad,


Y ahora me hieres de muerte.


Pero, yo sigo caminando,


Siempre voy y simpre vuelvo.


Con el poderoso jamás podremos.


No le podremos a este gigante oceánico,


Iremos a por el gran Océano del dolor,


Pero yo sigo caminando, lento


Siempre voy y siempre vuelvo,


Camino y camino,


Y siempre las misma tremenda desesperación,


Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,


Pero nosotros seguimos caminando,


Siempre vamos y siempre volvemos.





MIGUEL DUBOIS.

VIVIR CON AMOR, SI

Penso no que son,

No que sinto

E no que amo.

Canto me custa rexeitar.

Mágoa daquel que odia

Somentes perde o tempo,

Facendo da existecia

Espacios inútiles.

Vivo para vivir enteiro

Na integridade do que eu son.

Sendo o que eu son

Sen o sentimento zafio

E miserento que fire as almas dos homildes.

Vida, suma, preciada vida,

Amor íntegro dos amores

Cor con ferida de morte.

Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.

Vivo para vivir a vida enteira.

A vida é un fermoso agasallo irrepetible,

Que, intensamente, debemos disfrutar.

Non vale a mentira que esgota,

Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.

Vale a valentía de seres ti,

De ser tí o que tí eres,

Non unha simple marioneta circense.

Vive, deixa vivir

Non afogues os suspiros de amor fondo.




MIGUEL DUBOIS

LEMBRANZAS DO MUNDO DE EAST ANGLIA

Benqueridos compañeiros e compañeiras: supoño que na vida debemos de levar o acontecer cotiá do mellor xeito posible. Gustaríame compartir con todos vós, por escrito, as bonitas experiencias que poidemos pasar en NORWICH. Sei, perfectamente, que houbo xente que pasou momentos duros, ao mellor porque a máquina corpórea non estaba a punto, ou ao mellor, pensabas, sempre, no mesmo asunto, e non saías del. Boeno é coma estar no ponto de saída, querer avanzar e ser "incapaz". Todos sabemos o sin sabor destas situacións desagradables, pero, claro, as veces, arrincar custa e por a máquina en movemento aínda máis. Diría Alfonso Daniel Rodríguez Castalao, "Cousas da Vida". A vida si a vida: un do dereito e outo do revés. Boeno, sigamos: agora que son "bloggero" que non é o mesmo que "rockero" podo compartir con todos vós as miñas experiencias, as cousas máis pequerichiñas da miña vida que son as máis fermosas.

A chegada, se vós lembrades a HEATHROW, foi, máis ou menos". Controles, pasillos longos e longos pasillos, túneles alongados, coma grandes de tuberías, en vez de auga, seres humanos por tuberías, seres humanos bós e menos bós. Xente de todo o Mundo enteiro, razas diferentes, cores de pel distintas, morenos, loiros, sen pelo e coa testa afeitada. A gran diversidade da raza humana. Hall do aeroporto. Un rapaz loiro de semblante pálido, prototipo británico, cun letreiro na man que pon NILE. Esto xa estaba dentro do guión perfecto británico: coma non ía estar este mozo coa súa sinal de identidade? O típico: tomar "algunha cousiña" no bareto do Airport, con prezo tipo a súa Maxestade Británica a Raíña do United Kingdom. Ao mellor, Davisiño, un auguiña mineral, unha "sparkling water" trescentas das antigas pesetas. Din que aquela Illa Grande hai moitos ricos e xente moi necesitada, tamén. Deberá de ser porque cando iamos pola excursión dos fermosos "broads", fiquei asustado daquelas casas, daquelas embarcacións deportivas fantásticas, que de seguro erguían a envexa da Pitufiña. A por certo, Pitu: fixeches unhas fotos fermosas de Pepe e máis do que escrebe; son unhas fotos "moito graciosas" e cargadas de vida. E non vós lembrades que o Pepiño e máis eu fomos a procesióm do "Orgullo Gay" de Londres? Pepiño: un desastre tío, para que despóis falen mal de nós. Para aqueles que en dúbida poñan, o dito anteriormente, temos fotos que o xustifican, comprobante en coor. O Pepiño e máis eu , alomenos eu, non daba crédito ao que estabamos a mirar; unha" wall" recta fornida de fantásticos Bobbys. Nunha banda un priest, condeando aos infermnos aos membros da procesión gay e estes proferindo ilusionados insultos en contra do priest.

Os incidentes maleteiros foron de suma importancia: como meter tanta maleta en tan pequeno espazo de maletiro? A Elvira cáseque lle cae unha maleta na testa. Que lío, tío! O inglés rubito, cuxo nome non me lembro, non cabía dentro de se mesmo namentras o conductor do pequeno Dophin traballaba dabondo, facento unha loita titánica coas pesadas maletas. Imos saindo dos problemas do espazo e comezamos a avanzar polos arredores de Heathrow, camiño de Norwich. Comentarios hai dabondo: eu xa non podo máis! Estou..boeno..estoo...estou... Mórremo do susto cansado! Seis horas? Pero tía: ti non sabes o que dis! Estás tola!. Seis horas é moita longura temporal! Pasado este momento convulso de desafogo interior, miro para miña dereita e me presento. Ela chámase Paula. Comeza a conversa. O típico: confesión reflexiva pero precavida, miradas de ida e de volta, coma se foras no bus rumbo a Madrid, pero aquí non pais diferente. Pois resulta que Paula resulta ser a profesora do fillo da miña directora e nós metidiños no Dophin camiño de Norwich. Demos longo repaso e crítica ao proceso educativo. É de xustiza! A autoestrada está ateigada de coches de bóa calidade, típicos do UK. Era o comezo das vacacións e as circustanzas normales para estas datas do ano. Parada de camiño a Norwich. Pequeno descansiño e unha compriña máis. Hai que encher ae arcas da Raíña. De nono con Dophin nos atopamos e connosco tamén. Agora imos por escuras estradas e se divisan sombras escuras que non son máis que as arbres debuxadas da note camiño de Norwich. E non vós esquencer que non iamos pola dereita , mais ben pola esquerda. E daba a impresíon que os coches que viñan pola fronte ían chocar connosco. Eu, en poucos segundos púxenme a cen de nervios totales; creía que crash! Chegamos e cáseque é de día. Máis ou menos serían as catro horas e quince minutos da maná. Identificación, papeles, lugares, guarda xurados, boeno chegamos a cama.

Almorzo, hoxe toca no Zest, non sempre. Os de Madrid como sempre a nosa rente. O persoal do Zest era bastantante educado, e non tiña síndrome "policial". Outras días tocaba naquel edificio feito polo marido de Elena Ochoa, aquela moza que se presentaba aquel programa de Educación Sexual no televexo, que tiña moitos adeptos televidentes, que, por certo é de Ourense. A verdade que aquel comedor cristalino era fermosa, e coa estátua daquela muller sentada. Home somentes hai un Norman Foster, coñecido.

Allan danos a benvida. Caramba, hai xente de moitos lugares diferentes, de Cataluña, de Madrid, ,Francia, Eu, de cando en vez, botaba unha parafadiña có meu amigo francés. Naquel edificio de Norman Forest, quero decir feito polo seus planos, se vós lembrades había unha policía interna que vixiaba, atentamente, se nonos pasábamos do ponto exacto sinalado. Lémbrome, tamén, da biblioteca onde pasamos momentos bonitos e moi sencillos. Cristina cando chegabamos o Pepiño e máis eu, dávanos, agarimosamente, a benvida. Cristitiña, Cristiniña, animou con todos os seus pulmons enteiros a España na final. Estaba eu alí e mireina. Esta visto que as mulleres de hoxendía non somo como das daquela, aínda que din que as comparanzas son odiosas.

Para min en términos xenéricos a experiencia foi moi bóa e son cousas que xa che quedan para sempre. É difícil, alomenos, para min, esquencer as clases de Sandie, Susie e de Chris. Aínda hoxe en día lémbrome dos profesores de Limerick, Irlanda, con cariño moi grande. Ser cariñoso coido que é importante. Quizaves sexa, digo eu unha das facetas máis importantes das nosas vidas. De que val o odio, a envexa..? Penso que na vida estase mellor querendo ou dando un "algo" de folgos aos demáis

Norwich, gustóume moito. Sobor de todo porque non había edificios, demasiado altos, excepto "un" no centro da vila, que debería ser a típica "machada" do de turno. Pero a cidade, para min é moi bonita, edificacións fermosas, casas deliciosas, e a vista dende o castelo moi bonita, observando un Norwich chá. Gustómome moito dentro do castelo a pinacoteca. Había uns cadros moi moi bonitas, que, para min, tiñan, coma un vínculo coa pintura falmenca. E lebrádevos daqueles osos brancos e grandes, aqueles animales disecados. Ahí os cativos terían momentos de sorpresa. Os cativiños, as veces, estaban na porta de Castelo para ir facer a visitiña. Sempre cós seus uniforme e nós de vacacións e eles aínda con clases.Chamoume moito a atención the Town Hall; edificio, típico, nórdico de liñas moi sobrías. O mercado un lugar típico de compra. Gustáronme moite os Pedestrian Lanes. Tendas perfestas , pequenas aínda que as grandes marcas coma sempre, estratexicamente colocadas. Mais o centro da vila tiña algo moi particular e concreto, que non é fácil de describir. Tráfico, penso que non moito e o deseño das pequenas cidades das Britishs Isles. Lémbrabame dalgún xeito a Limerick, ónde naceu Franck MacCourt o creador das Cinzas de Ánxela, novela estupenda que acontece en Liemerick., e que proximamnente, poreses leer neste blogg. Hai tamén un película sobre as Cinzas de Ánxela, que protagoniza Pierce Brossman, que a podes baixar da rede, se queredes, claro e lingua inglesa, para educar o noso oído na lingua shakeasperiana. En Limerick nacéu tamén un gran escritora que xa finou que se chamaba Katie O'Brien. Falo dela no me u Blogg. Foi unha muller moi peculiar pero moi interesante. A literatura é moi importante: Oscard Wilde, Brendan Brehan, Patrick Kavanagh (Premio Nónel), Seamus Heany (Premio Nóbel 1995), W. B. Yeats (Poeta, Premio Nónel 1923), Lady Gregogy Augusta, James Joyce.(Premio Nóbel), Samuel Becket..(Premio Nóbel) Neste blogg teño un libro enteiro de Yeats en poesía, claro. Tendes información de escritores irlandeses e, tamén, links de interese, para que lle gusten estes rollos. A vedrdade que todo o mundol literario me apasiona. Cada libro é un mundo diferente, unha historia distinta a contar. Grazas a Universidade de Limerick, abríronseme varias portas ao mundo ca cultura anglosaxona, e me impresionou a historia do pobo irlandés. Irlanda é unha auténtica maravilla do Planeta Terra. É unha Illa do máis fermoso e eso que non cheguei a coñecer todo o país e otempo de estancia en Eire, tampouco, era demasiado. A fermosura da paisaxe na Costa Oeste é, totalmente, innegable. Como non falar das Illas de Arán, aquel paradiso que emerxe máis aló da Coste Oeste, perdido polas ondas do Atlántico máis aló de Galway. Lugar de dureza fonda, como moi ben reflexa a fita de Flaherty, chamado O Home de Arán. A película que xa é dos anos 2o é un auténtica "maravilla", e se vós interesa o tema non tendes máis que baixala da rede. Fixarédevos da crudeza da forma de vivir dos habitante dunha das Illas, que vive da pesca e do traballo do campo e dos animáis domésticos. Existe un grande paralelismo coa maneira de vivir, naqueles tempos, có noso pobo. Pobo de sufrimento intenso, pobo emigrande igoal cá nos. Eles emigraban aos paises de fala anglosaxona e nós a sudamérica pricipalente. De diferestes portos de Irlanda, como Cork, Killalloe, Galway, Dublín, sairon moitas naves rumbo a Boston ou a Nova Iork...Pido disculpas, porque ímonos afastantano do comezo do relato: uns mestres que están nun curso na Universidade de East Anglia, na localidade de Norwich; a verdade que está feito "algo " a drede, porque uns dos motivos do meu documento é amosar o coñecemento "mínimo" do mundo anglo-saxón, que eu coñeco. Exiten libros dabondo que falan dos tristes anos da chamada FAMINE, tempos de fame en Irlanda, que se os datos non me fallan comeza no ano de 1830. Foi tremendo. A causa foi un "fungo" da patata e así a poboación irlandesa ia morrendo como causa do poder "mortífero"! do fungo e como consecuencia a "fame" que neste país pásase. Parte dos irlandeses deciden deixar a súa terra e marchan ou para o Reino Unido, USA, Australia, Nova Zelanda ou Canadá. Grazas Brigid Ryan; grazas a tí conto todo esto. Sabedes que en Irlanda hai unha excelente cantante e compositora chamada SIDNEAD O'CONNOR, cantante extraordinaria pero cunha personalidade controvertida, que pasa por fortes períodos depresivos. SIDNEAD, cando Xan Pablo II, estivera en Irlanda tivera un incidente có Papa. SIDNEAD, tivo o cabelo, totalmente rasurado, o que, como non chamaba moito a atención. Lémbrome de ti, Chus, que sempre me falabas de SIDNEAD que era unha das voces e mulleres que tí teñas idolatrada. Ao que iamos: o irmán de SIDNEAD, chámase JOSEPH, e dase o caso, que é escritor e escribiu A ESTRELA do MAR...THE STAR OF THE SEA, que era un barco que saía de Dublín rumbo de Nove Iork cargado de emigrantes irlandeses. O relato ocorre no barco e é moi duro. As necesidades do pobo emigrante a bordo do barco chamado A ESTRELA do MAR.Voltamos as similitudes con GALICIA..O escritor LORENZO VARELA, naceu nun barco de emigrantes galegos rumbo a LA HABANA..(TO BE CONTINUED....)

O profesor Chris doume unha listiña dos mellores poetas de UK, pero de momento non investiguei nada about the matter.

E antre clases, comidas, ceas, vivas a España, Cromer, Great Yarmouth xa estamos camiño de Barajas, que este ano, foi moi triste, para todos aqueles que deixaron as súas vidas a beira da pista de aterraxe ou despegue. Horrible!

E con esto xa comezamos o curso, aumentamos os día do calendario. A vida segue, afortunadamente, máis a lembranza daquelas terras e das súas xentes e de todos vós está conmigo.

Un biquiño:

Miguel Dubois

O LIBRO DA VIDA

A vida é una novela inacabada,

De fermosos capítulos de longas hestorias parciáis

Doces ou amargas, a según.

Móvomo polo libro vital único e inacabado.

Avanzo na perduro de números mas outos,

Vou pasando as follas do libro da vida.

Vou acadando as miñas devocións superemas,

Os meus momentos de tristura

E a inmensa ledicia que me produce

Abrazalos momento ledos.

Pasan capítulos enteiros das nosas vidas

Tranquilamente sen darnos de canto,

Reloxo do tempo dinámico,

A faciana cambia

A pel enrrúgase

E quizaves un sabor amargo

Enche os sentimentos vitáis.

E o libro vital

O única que me toca,

A hestorio dun comenzo distante

E o interrogante tremendo

Ao falar da derrdeira viaxe.

Miguel Dubois

POEMA PARA JOSÉ ÁNGEL

Por nós ,José Ángel.



Chámanme "O Graña"

E nacín na fermosa vila de Bueu Mariñeiro,

Á rente de deliciosos Piñeiros Verdes.

Praias lindas e areosas, brancas e douradas

Posuímos a beiriña do mar.

Barcos coloridos,

Barcos grandes e pequenos.

Toda unha flota forte,

Que ao mar bravo reta

Nas noites de invernía pura.

Non temos medo ao miserento "medo".

Erguemos a testa enteira dereita,

Por nós,

Cando de costado baten as ondas

Con forza co costado.

Son de Bueu Maravilloso,

Gozando da beleza enteira,

Das máis fermoosas postas de sol.

Altivo miro a Illa de Ons,

Que coma unha pantasma estrana

Atópase deitada

No medio do mar enteiro.

A Illa do Santo

É coma se fora un barco amarrado

Cargado de tódola fermosura.

Son amante fondo

Da miña paisaxe bela.

Amo fondamente a vida toda.

Antigas fábricas conserveiras

Naqueles anos estranos e duros

De peixe fresco

E latas de conserva prateadas.

Mírabase a necesidade polas rúas

Namentras o vento Norte de verán quente,

Batía con forza no peirao duro e pétreo.

E xa candos anos pasaron,

Candos xa se marcharon cansados

De loita coa vida,

E cantos viñeron a sustituir

Aos antigos loitadoes dos tempos duros,

Dos patacóns e das rotas botas

Dun mariñeiro de Bueu,

Perdido no tempo de tódolos tempos,

Pero, eu me lembro,

Sí seis da mañá anos sesenta,

Un tropoel de dornas negras

Con velas brancas

Marchaban pescar sen rumbo definido.


MIGUEL DUBOIS

AO FIN, CHEGÓU A PAZ

O vento quente vai queimando palabras amorosas esquecidas.

As palabras de amor penduraban nunha arbre perdida,

Coma as follas de outono, antesá do frío invernal.

Saían pola boca aberta as palabras, máis o menos, de sempre,

Aquelas que ferían de morte as cores famentas do amor queimado.

Dame unha palabra doce,

Dame un cachiño de amor, bícame, fondo e lene.

Quítame do mundo que fire, de cotío, mágoa!

Enrólate no meu longo pescozo de xirafa preguntona.

Encende a cacaherela interior do meu cor,

Teño sede de amor fondo

E pido xustiza constante

Por ser facedores de absurdas inxustizas.

U-los dictados das palabras perdidas no medio do ar fétido,

U-los conceptos fundamentáis da convivenza humana.

U-los teis biezos lenes,

U-las túas verbas amorosos,

U-los cabalos salvaxes á rente dos cantiles abandoados,

Namentras o vento forte pentea as súas criles fermosas,

E, din, eso, creo, que de súpeto, encendéuse

Unha lus estrana e en dende aquela

Homes e mulleres de todo o Mundo

Apertaron o mundo civilizado.



MIGUEL DUBOIS.

RÚA

Substantivo claro e perfecto,

Lenidude da palabra amorosa,

Rexeito, totalmente,a feito violento.

Amo o verdadeiro amro, sempre,

Quero o feito de querer e ser querido.

Rexeito as mentiras asasiñas,

Namentres, coido, por desgraza,

Polas paredes da casa mitireira,

Van tecéndose teas de araña absurdas,

Cando a presa está a piques de ser degullada,

Faise a fame dun momento desesperado,

Apágase a lus do día pertinente e concreto

E queda instalasa a noite pecha.

Escoito na lonxanía perfecta,

On son dunha gaita acesa

Perdida no vento ferinte,

Namentras o vento absurdo

Fan que os corboráns negros

Planeen, soave e lenes, na superfice do ar freso.

Un cego con gafas de sol vende cupóns

Polas rúas estreitas,

Ganando a súa vida cotiá

Vendendo cupóns de sorte.


MIGUEL DUBOIS

PERDIDO

Envelenada boca, de palabras absurdas

Emerxen dun volcán inútil apagado e asulagado de penas fodidas e desalentadoras,

A palabra sobrante, a risa doente de medo absoluto, capacidade do absurdo

A cacidada da palabra vendida, no nome da envexa continúa,

O timo pensado, o xuizo absurdo que a modo de trono inútil

Escacha a tranquilidade sotida nun fío branco.

A perna rota que camiño vieros perdidos de ilusos, preversos.

A lus apagada ou o candil escachado, noite tremen da e escura,

Silenzo absoluto abero a noite negra.

O berro roto que afúnde na noite de silenzo tremendo.

O lobo negro ferido de morte absoluta.

A fogueira que non queima desesperada e absurda,

Os piñeiros voando todos polo ar perdidos sen rumbo fixo

A choiva de coitelos asasiños,

Que tempo tremendo que se durme nos espazos valeiros

A inocencia transmutada en falsas alarmas perdidas,

No medio do tempo que queima horas dabondo por día enteiro.

Como explicarche, amigo indiferente,

O rumbo que perdera

Coma recuperar o tu sentimento verdadeiro,

Pero non marchar coma unha pantasma branca e absurda

Para o mundo roto que prega oracións o Deus.

Colle o camiño axeitado

Sendo o teu ti interno.

Alumea, dabondo

A expresión grata do teu grato corazón abero ao mundo enteiro.


Miguel Dubois.

CAMPO DA VERDADE

Érguete enteiro con toda a túa forza característica


Non bascules na absurda do medo imposible


Habita , sempre, en tí mesmo,


Non habites no mundo alleo,


Non roubes a palabra perfecta,


Non acales o marmurio das augas dun río belo e fermoso.


Admite que es como ti es


Nen máis ne menos,


Nen gran de home,


Nen home pequeno.


Son o tempo que me toque vivir no tempo,


Son eu, pero si diferente a tí,


Cada un de nós é un mundo diferente,


Debémonos o mutuo respeto e amor consistente.


É por eso que condéo os absurdos de calquera tipo de absurda violenza.


Gústame habitar e querer quero habitar na paz asumida,


Que, día a día, me pide a paz conmigo e a paz cós demáis,


Que absurda linguaxe


De parolas absurdas,


Queiman os fins dos días


En fermosas postas de sol fermosas.


Habito para vivir a vida


Enteira a ela me entrego e me debo,


Con xustiza enteira


Non con falsas promesas


De absurda esperanza.


Habito a vida enteira,


Para atoparme nela


Consumila racionalmente


Asumir a xustiza coma comportamento cotiá.


Que sen sentido habitar as palabras ingratas


As que non aporta unha "cachiño" de amor .






Miguel Dubois