POR TODOS NÓS, MELLOR

POR TODOS NÓS, MELLOR. Pontevedra, ao 2 de marzo de 2008 A todos vós amigos e amigas galegos e galegas que perante un delicioso espazo de tempo, fomos residentes e perfectos estudantes dunha xeneración que loitamos polas liberdades. Por aquela fermosa Palmira, habitante constante da memoria. Polo súa faciana ateigada de ledicia. Polo seu sorriso constante. Pola paz das súas palabras. Sempre Ela connosco no nóso cor. I Topeime, de novo, contigo, amada terra cambadesa coma se nada, como se todo. II Marchábame de fronte a mirada intensa na beleza ateigada de lus na maravillosa e decisiva Ría de Arousa. Arousa da miña infancia distante A cabalo de velas brancas De dornas de tope negras E a toda vela con Rumbo a Illa da Arousa, Illa da Arousa, praia encantada Escarabote e Boiro na fronte eu eu contigo meu amor perdiamosnos no fonda dos teus amorosos beizos agachados. Somentes por testigo o Faro Os piñeiros verdes erguitos cubrían a beleza verde da Illa Fermosa. O imenso, Pombar, descansaba quedo, tranquilo e sumiso E nós, ti e máis eu, meu amor Xogamos Aqueremos máis na fermosura Da praia de areas brancas e douradas. Doce bico no serán perdido, Vento do Norte fondo do verán claro. Deixámola a Illa ,meu amor, E iamos de cara ao peirao de Rons, Lugar de infancia e intensa vida Habitada. Lugar no que o vento do Norte sumiso Pentiaba as follas do millo verde, Namentras a téu cabelo longo Eran coma ondas do mar Voando no valeiro. III CAMBADOS. Porque tanta beleza constante e tan pequeno espazo de tempo? Digo eu, constantente, Cambados mariñeiro, Mariñiros queridos de tan castigada Ría no antergo. Que bela te atopo fermosa terra do Alavariño! Tan fermoso porto, Longos peiraos que nunca parecen rematar. Horas irrematables de constante traballo! Pazos antergos, podería feudal namentras Ramón Cabanillas di que xa era dabondo. Todo un mundo de fermosa pedra Perfectamenta construído, Fermosos igrexas Lugares de recoller a alma en solitario Para lle falar a Deus, Se ceivamente quixeras Santa Mariña querida, lugar cáseque derrubada lugar para o pranto e a lembranza. A traíña, unha daquelas longas Traíñas de moitos remos, Forza homes , máis forzas e a traíña con toda o seu poderío Chegou antre as primeiras E nela ían aqueles fortes remeiros que deixaron na extensa lembranza a Illa da Esmeralda. A Capitana, tan fermosa, tan bela Tan ben feitilla, tan sumamente, galega, Termosas habitacións, Tardín predido na fermosura. Enormes lagares inmensos. Fermosa finca inmensa da Capitana E ao fondeo dela aquelas restos arquitectónicas de Santa Mariña , de novo, Dos desaparecidos. Cantos erguitos Do silenzo absoluto dos fermosos Cruceiros cantas fermosas casas Colo da fermosura, Pazo antigo con pequena capela Interior. Lugar de descanso de antigos Rectores Da Universidada bela Compostela. Pedra e canta pedra das pedras tódalas las canteiras habidas, Cambados fermoso e intenso Camiño imos dos derradeitros peiraos Deixamos pola banda esquerda O fermoso Pazo dos velliños e velliñas, Pola banda da dereita Nunha praia xeitosa Denansan as cansadas e inertes barcas Da súa delicada rambla É fermosa a vista do Porto enteiro. Antigos barrios mariñeiros, lugares de nasas de bimbio e redes antigas, Da cordiña dura e castaña Os nenos e as nenas ían descalzos naquelas anos tremendos. O pai mariñeiro ía con pantalóns remendados naquelas cores azuis que todo ano duraban. Iamos Juan, Daniela, Marita e Non me Lembro, Perdóame, homildemente, Querida compañeira ferrolá De cara a Torre Ergueita Do século XIII. Mañáns duras compañeiras cambadesas naquelea anos de 1970 nos que os legóns cravánrose de cotío e con forza nas areas da seca aínda mollada Ameixas brancas coma o leito pura da vaca marela ameixa fina, como marfilina pura e delicada e birbirichos dabondo Gordechos e bonitos A forza contanste, a sacrifizo intenso e o froitos do mar eran un recurso para a supervivenza. Todo Cambados , toda a fermosura todo o sacrifizo E o fermoso día 1 de marzo de 2008 Son unha fonte máis Para querer, sumisamente, Aos meus benqueridos amigos e amigas E a miña amada Ría de Arousa. Miguel Dubois.

ULA BRÚXULA?

Pontevedra, ao 8 de marzo de 2008.






ULA BRÚXULA?












Érguete do teu sono esquencido,




amada liberdade,




Érguete da constante mentira




verdade constante e efímera.



meu bon amigo, afirmo



que a verdade é efímera,




unha constante fervenza




de ocultas mentiras,




que de canto en vez




amosan a hipocresía constante




da verdade disfrazada




por un cúmulo de froitos convintes




por decreto lei.



Os escearios están ateigados



de excelentes actores




namentras o senso verosimil



é convertido na desidia constante.




Parece coma se todo



for, a unha nada constante.



Parece que a verdade



for a coma un barco



que o rumbo perdera,



no meio da tormenta absurda



das palabras valeiras e hocas;



daquelas mentiras



que firen dabondo e constamente.



Coma atopar o rumbo,



amada brúxula




coma atopar o Norte



no meio da constante



dimensión absurda



da palabra deformada.




Ula roseira dos ventos?



Ula beleza dun piñeiro?



Ula beleza azul e brilante



dos ceos do verán diurno e nocturno?



Como amar ao que me fire?



Como esquencer a dor que produce



a inmensa insesatez



da mentira constante?



Verbas que o vento leva,



dade o sentido exacto


a unha existencia absurda,



de odio constante



de tolos armados



de pistolas asasinas.



Dalle a forza ao vento ceibo



para que se afaga



a un xeito de vivir armónico,




Marchen palabras descafilicativas


veñan a ofrecernos amor constante


con absoluto agarimo.



Imos camiño do vento de Norte,



que agarime as nosas facianas




de fonda frescura.




Amamos a liberdade constante




condenamos a mentira,




condenamos o insulto constante,




loitamos pola paz continúa,




porque somos seres ceivos,




que día a día,




facemos máis grande




o noso espazo de amor.



O noso cor permanece aberto



a liberdade constante.



Condenamos todo tipo de violenza,



muller violentada,



muller violada,



muller asasinada,



ata que punto a tolemia e o odio,



convertiron aos homes espantasos



en tremendos asasinos



das súas víctimas?




A tristura medra no mundo da irracionalidade




e mundos ateigados de odio as voces




da tremenda tolemia.




Ula brúxula constante,




meu caro amigo?




Porque xa non sei, meu amor,




se te odio tanto




ou ámoche dabondo.




Nunca perderei




a esperanza,




e xurdir con toda a miña forza




dun mundo torpe, tolo e sen senso.




Ula brúxula, meu amigo?








Miguel Dubois.

DO NOT HATE ME. PLEASE BE QUITED

Pontevedra, 20th April 2008.





Do not hate me. Please be quieted.








Do not lose your heads,




with unfulfil thoughts




vain thoughts.




Make your own entire live ,




with all your sense of love.




I am the opposer violence's enemy.




I am the weapons' opposer.




Why do not think at the beginning to the day




with your fair ideas,



about the power of a kiss?




And why soldiers give up the Country



by the lost causes of mercilessly wars?





Give up guns,



give up hate,




keep on living




enjoy the sun shining,




and look quietly the red sunset




over the quiet Ocean.





Everything could be different,




with love,




and the desire of peace.




Do not kill your enemy,




your enemy, sometimes,




could be your perfect teacher.





and one day, perhaps,




and the end of all the possible ends,




we are going to live,




the joy of beauty.




and the dust of the deserts





could be the end




of lost and unseless causes.








Miguel Dubois.

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA AND POETRY

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.



Ao día 6 de xulio de 2008







Que doce pracer significa

Acollerme o ritmo do silenzo lento.


Non son ren sen bágoas derramadas,

De amor enteiro,

Silenzo do silenzo de todolos silenzos


habidos.



Fálame de coma rematar



Do absurdo silenzo


don sen amor.



Que fonda tristura me asulaga


O predominio da inxustiza.



Ser humano auténtico,


Ser humano home,


Ser hamano muller,


U-los dereitos derretedos,


Coma manteiga branca


Nunha tixola tremenda do fondo

negro.


A vida pasa como un lóstrego perdido


No absurdo da noite da vida.





Vanse queimando os amores,



Amores de manteiga amarela,





O Mundo enteiro xira


Sobre uns persoeiros absurdos


Armados de tremendas armas

mortíferas.




O lobo negro na noite moura,


Oubea lento ao ritmo do frío


E os habitantes do lares mouros,



Demandan xustiza para



Aqueles deserdados do amor.




A manteiga énchesa da cor mais

moura


E un silenzo de armas blancas


Que corten docemente as cordas


Amarradas da prisión vital



Dunha liberdade roubada.



Agora habitaremos no mundo ceibe.







Miguel Dubois.

A MESTRA, POEMA ESCRITO POR MIGUEL DUBOIS

UNIVERSITY OF EAST ANGLIA.


10 de xulio de 2008.








De que lugar oculto


xurden as túas palabras amorosas.


Ámoche enteira no Mundo Enteiro,


e para o mundo anónimo



que non da dividendos en Wall Street.



De que maneira torpe e absurda



xúngome ao disturbio emocional



da tontería e da total insoliradiedade.



O mundo astuto,



o mundo redondo,



fae constamente negocios redondos.




E nas esquinas das rúas carregadas de



escaparates cheos,




hai un home preso da pobreza,



extendendo a súa man necesitada.



Pido a palabra ceiba,



no conxuro das bruxas,



e nos parlamentos anónimos,




namentras as vasoiras de palla




limpian os restos de inmundicia.




Que pena e supor un mundo dividido,




que pena dicir teño e non dou,




Que pena a arma mortífera,




Que pena o terror da morte,




e no laio da tarde furiosa,




vai dando paso a unha noite moura




de lembranzas de morte absurda.





Queixume de vento furacano,




nunha serán de pobres




desesperanzados,




pobres, sempre, pobres.







Miguel Dubois.

SOLEDAD CON SILENCIOS

Sabía de la soledad del silencio,

Silencio diurno

Palabras insonoras y huecas,

Gemidos difusos

Que invaden

El aire irrespirable

De los cigarrillos encendidos.

Aborrecí las palabras absurdas

Las mentiras justificadas y cotidianas.

Cuando me di cuenta

Por todo lo escrito

Me di cuenta

Que los atardeceres rojos

Eran cada día

Más bonitos,

Más profundos.



Miguel Dubois.