link. enlace http://mundodesalvora.blogspot.com http://mundoillainsuinamicaelarons.blogspot.com http://omundodeonsrepublicaindependentedomar.blogspot.com ,LITERATURA É UN MUNDO MARAVILLOSO. A POESÍA E A PARTE DA LITERATURA MENOS LIDA. DESCUBRE, ATRAVESO, DO UNIVERSO POÉTICO E MIRA O MUNDO CONTANDO A REALIDADE CUNHA LINGOAXE ATEIGADA DE BELEZA. BELEZA UN CONCEPTO UNIVERSAL, CON DÓUS POLOS: BELEZA INTERIOR E BELEZA EXTERIOR. A IMAXE NON É O MESMO QUE O CONCETO DA BELEZA.
martes, 11 de noviembre de 2008
PENSAMENTO
Déixome levar, sempre, a modo,
Constantemente, ledamente.
Asumo a palabra recibida,
Plantexo a maneira de vivir queda.
Plantexo o atoparme có que son,
Sen artificios aburdos,
Sen mentiras concretas e abstactas.
Plantexo a vida como é
Como vivir vivindo e tocando a lus existente.
Derramart derrramo toda a ledicia necesaria.
Son a vida constante que camiña atraveso do tempo querido,
E amo tanto, porque non podo vivir sen a forza de amar, constantemente.
E, poucquiño a pouco rempemos os silencios absurdos
E enchemos a oquedad das palabras.
MIGUEL DUBOIS
lunes, 10 de noviembre de 2008
O TEMPO PASA A RENTE DUN PEIRAO DE PEDRA
Achégome ao mundo enteiro,
Coa forza íntegra do amor querido.
Non son máis que o lugar ocupado,
A palabra pronunciada ou o verso escrito,
Cargado da sumisa voz de palabras perdidas,
No curso íntegro do tempo pasado.
Son un pequeno habitante ceibe,
Un ensinante calquera,
Un plantexador de palabras absurdas,
Un queixume habitado de memorias perdidas.
Xa non son o que no momento fun,
Engado máis tempo e sumo minutos enteiros
Da vida fonda que latexa labazadas absurdas
De donos imperfectos.
Asisto ao espéctalo vital
Coma un máis antre a multitude existente.
Sucumbo de momento
Aos golpes baixos e aos combates inútiles,
E a vida pasa rápido,
E o vento zóa, constantemente,
Na beira dos pedras dos peiraos esquecidos.
Unha vestimenta de anos dabondo
Habita no tempo persoal
Habito a vida para vivir vivindo.
MIGUEL DUBOIS
domingo, 9 de noviembre de 2008
LEMBRANZA DE LOLI
Fecha: 23/08/2006 2:11:13 Asunto: Reenviar: Hola Lola. |
O tempo que voa coma un paxaro ceibo. Tempo voado tempo non repetido. O tempo da mañá e torpe e lento até chegar o cumio da luz: o meiodía. O Sol, grande e inmenso astro deixa ver toda a fermosura nun ceo descuberto . Eran tempos de Sol. Foron tempos grises na fermosura dos intensos verdes. Miguel. | |||
miércoles, 5 de noviembre de 2008
Vaia para VANESA, co meu cariño, como non!
Na mañanciña ventosa
A rente da fonte da vida,
Todo un futuro impreciso,
Nace a femosura do novo día
A lúa chea e as nubes de gris blanco
Va cedendo espazo
A fonte luminosa do día.
O día por diante
A vida por diante
Na noite queimáronse
Os derradeiros amores,
Sendo testigo
A pouca luz habida
O son do vento forte.
Era un lugar tranquilo
Unha praia deserta
Chea de luz intensa e natural
As cinzas na morta cacharela
Parecían estar acesas
Lapas vermellas, marelas e azuís.
O vento perdido
No suspiro da noite.
Noite de troula
De faros acesos
De oios pechados
Tempo gañado ao tempo.
Amor corrente,
Bico quente
E buscar, sen sosego,
Nun diccionario esquencido
Al derredeiras palabras perdidas
Para, fondamente, amar
Na máis pura dimensión espida.
Amar polo día
E amar pola noite
Esquencer o medo fondo
Maldicir a xenreira maldita.
Cubrirme cóas pequenas cousas
Da vida cotiá
Encherme de vida
Cubrirme de amor.
Miguel Dubois.
ENGLISH POETRY
POEMA PARA LOLI
O tempo que voa coma un paxaro ceibo. Tempo voado tempo non repetido. O tempo da mañá e torpe e lento até chegar o cumio da luz: o meiodía. O Sol, astro querido e amado, grande e inmenso astro deixa ver toda a fermosura nun ceo descuberto . Eran tempos de Sol. Foron tempos grises na fermosura dos intensos verdes. Miguel. | |||
POEMA A MARÍA JOSÉ
A María José. Pontevedra, a 29 de abril de 2006. Quizás hubiera sido el tiempo, quizás. Atravesé los tiempos pasados cubiertos de recuerdos permanentes, ausentes de lo que ahora me ocurre, presente que moldéa las horas del día. Antes, simpre, decía antes, debajo de recuerdo olvidado; antes cubierto de un denso polvo ausente que duele sin trégua, como la íltima lección aprendida en las anónimos clases del pasado. Ya fue, con toda su inmesa fortaleza, ya derramó todo el amor que tenía y gimió cómo el pajaro moribundo. en el fondo de un recuerdo absurdo. Las estrellas calles, entonces, se convitieron en las anchas avenidas de los reuerdos, que me invadieron la mente entera, de un pasado entero, presente ausente, un pasado cargado de presente. Mañana será mañana. ¿Acaso un mañana diferente? Y, mañana, digo yo: ¿Seré victima de la rabia o por el contrario los campos de primavera habitarán los lugares más profundos de mi? El tiempo. El tiempo. Nada sé de mañana. Miguel. | |||
POEM WITH IRISH FEELING
Ireland's Poems from Galicia I am not alone Ireland, is always with your pleasant people with your green lands; green lands I saw in the long train with all of us good friends and mates. The sun was not shinning but the grey of the sky were beautifull the Shannon river was quite all the University were happy. Ireland, my dear island, Limerick could be a pretty day, Galway a special river crossing the city Dublin, an unffergotabled memory an infinished story, Cork, the beauty of a garden or a person praying in a big church. Ireland I must think about you. because with your sight I believe more a more on people. Miguel. | |||
DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL
viernes, 24 de octubre de 2008
martes, 21 de octubre de 2008
POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.
Emigdio López Lamora.
Benquerido doutor, hoxe,
Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.
O tempo que suma o tempo,
Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,
Eu, querido doutor afable,
Íache contando os meus sentimentos
As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia
As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,
Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo
O meu mundo interno e íntimo,
Sumario interno incontable.
Tí, atentamente, me escoitabas,
Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.
A mirada centrada na hestoria escoitada,
Abertas as orellas, sempre.
As veces, estabas sorprendido.
Pola falla da incoherencia habitada en min,
Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.
As veces, o meu corazón interno,
Consistía nun cúmulo constante
De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.
Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.
Escoitáste con todo o agarimo e atención,
Enseñácheme a quererme polo que eu son,
Me gratificaches bondadosamente,
Encendeche no meu corazón novo
Unha luceciña pequena de amor constante,
Doutor, segue acesa,
Igoal que o lume das antigas artesas,
Agora, emprendes rumbo a outra vila,
Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa
Parés que quixeras retornar
Aos teus orixes pasados e queridos,
Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.
O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo
Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.
Pero sei, meu amigo, Emigdio,
Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,
Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,
Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no
Verán luminoso e puro.
Andamos sen fachenda e presunción,
Porque queremos ser sencillos,
E de facer as mentes sufridoras,
Corazóns ledos e fermosos.
Por eso, Emigdio, eres moi humano,
Grandemente, por virtud grande e fermosa.
Tes grande capacidade de darlle vida enteira,
Ao que non ten interese pola vida rota.
Ti que animas ao que sofre,
Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.
A súa, propia, incomprensión
E a allea, tamén.
Segue dándolle folgos completos
Á aqueles que os necesiten.
Non te consumas na estúpida vanagloria,
Ataque o mal do mellor xeito posible.
Pero, eu, sempre, te levarei conmigo
No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.
Terei presente a túa forma de ser humana e grata.
O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves
Para facer das nosas mentes tristes,
Lugares perfectos para a convivencia fermosa.
Vaste, fisicamente, mais non te vas,
De todo.
Miguel Dubois