martes, 11 de noviembre de 2008

PENSAMENTO

Ardán, Marín ao 11 de novembro de 2008



Déixome levar, sempre, a modo,

Constantemente, ledamente.

Asumo a palabra recibida,

Plantexo a maneira de vivir queda.

Plantexo o atoparme có que son,

Sen artificios aburdos,

Sen mentiras concretas e abstactas.

Plantexo a vida como é

Como vivir vivindo e tocando a lus existente.

Derramart derrramo toda a ledicia necesaria.

Son a vida constante que camiña atraveso do tempo querido,

E amo tanto, porque non podo vivir sen a forza de amar, constantemente.

E, poucquiño a pouco rempemos os silencios absurdos

E enchemos a oquedad das palabras.


MIGUEL DUBOIS

lunes, 10 de noviembre de 2008

O TEMPO PASA A RENTE DUN PEIRAO DE PEDRA

Ardán, Marín, ao 10 de novembro de 2008



Achégome ao mundo enteiro,

Coa forza íntegra do amor querido.

Non son máis que o lugar ocupado,

A palabra pronunciada ou o verso escrito,

Cargado da sumisa voz de palabras perdidas,

No curso íntegro do tempo pasado.

Son un pequeno habitante ceibe,

Un ensinante calquera,

Un plantexador de palabras absurdas,

Un queixume habitado de memorias perdidas.

Xa non son o que no momento fun,

Engado máis tempo e sumo minutos enteiros

Da vida fonda que latexa labazadas absurdas

De donos imperfectos.

Asisto ao espéctalo vital

Coma un máis antre a multitude existente.

Sucumbo de momento

Aos golpes baixos e aos combates inútiles,

E a vida pasa rápido,

E o vento zóa, constantemente,

Na beira dos pedras dos peiraos esquecidos.

Unha vestimenta de anos dabondo

Habita no tempo persoal

Habito a vida para vivir vivindo.



MIGUEL DUBOIS

domingo, 9 de noviembre de 2008

LEMBRANZA DE LOLI


Fecha: 23/08/2006 2:11:13
Asunto: Reenviar: Hola Lola.









O tempo que voa
coma un paxaro ceibo.
Tempo voado
tempo non repetido.

O tempo da mañá
e torpe e lento
até chegar o cumio da luz:
o meiodía.

O Sol,
grande e inmenso astro
deixa ver toda a fermosura
nun ceo descuberto .

Eran tempos de Sol.
Foron tempos grises
na fermosura
dos intensos verdes.

Miguel.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

Benquerida Vanesa: o poesía non entra do mundo chamado “rentable”; hoxendía ser poeta e ser coma un tolo, unha persoa, un tanto extraña que perde o tempo escribindo cousas raras que dempois ninguén lle publica nada. Hay de todo: hai algúns escritores que teñen bós amigos, amigos de vedade, que lle axudan a botar para diante ós seus traballos. Eu, a decir verdade, non teño deses amigos, e, penso, que tampouco teño maior intención de publicar o que eu escribo. As ideas son diversas nun mundo, por unha banda divergente e por outra que quere a chegar o seu, ser un mesmo en eso quero eu chegar: a converxer na consecuencia de certos ideais que hoxendía son soños escachados coma un vello plato tirado na beira do camiño da vida. Penso que na nosa mente hai un pequeño espazo, un pequeño lugar no que hai sitio para o desenrolo da túa tarefa “ideal” ou intelectual. Nese pequeño sitio nacen as ideas máis belas no que te das de conta que ti podes ser creador de historias e poemas. Fisiolóxicamente existe esa parte, a parte intelectual, a parte creadora. 
Escribir váleme para ler escritores clásicos ou calquera tipo de home ou muller que achegado ao mundo literario amosa os seus sentimentos de forma aberta, concisa. Boeno, vóuche escribir un poema para ti, esperando que che guste:

Vaia para VANESA, co meu cariño, como non!

Na mañanciña ventosa
A rente da fonte da vida,
Todo un futuro impreciso,
Nace a femosura do novo día
A lúa chea e as nubes de gris blanco
Va cedendo espazo
A fonte luminosa do día.

O día por diante
A vida por diante
Na noite queimáronse
Os derradeiros amores,
Sendo testigo
A pouca luz habida
O son do vento forte.

Era un lugar tranquilo
Unha praia deserta
Chea de luz intensa e natural
As cinzas na morta cacharela
Parecían estar acesas
Lapas vermellas, marelas e azuís.
O vento perdido
No suspiro da noite.
Noite de troula
De faros acesos
De oios pechados
Tempo gañado ao tempo.
Amor corrente,
Bico quente
E buscar, sen sosego,
Nun diccionario esquencido
Al derredeiras palabras perdidas
Para, fondamente, amar
Na máis pura dimensión espida.
Amar polo día
E amar pola noite
Esquencer o medo fondo
Maldicir a xenreira maldita.

Cubrirme cóas pequenas cousas
Da vida cotiá
Encherme de vida
Cubrirme de amor.


Miguel Dubois.

ENGLISH POETRY

I was thinking about all of you at sunset time.

With all my love, from Galicia, my Country, for all of you

Teachers and friends from Limerick. Limerick, was for me

A pleasant dream. Ii is a pleasure for me to write in

English, but if I could be written this poem in Gaelic,

Perhaps I could be living a fantastic world. I, always

Write in Galician Language. I love the imitated

Knowledge of the Gaelic Language. I love English, too.

Days go on quickly

Nor questions

Are sparkling

On the fresh air

Of a funny day.

My love

Is a sweet dream

Lost in the faraway time.

Words, without answers

Broken  thoughts

Like broken screams

Little personal tragedies

All my live I could have been

A free language

Without sufferings

And painful feelings.

A word,

Only a single word

Is the Chief of the air?

Of the entire environment

And all kind of landscapes?

The freedom

Is knocking

At my nude black door.

I feel okay

Because I have known

My friend freedom.

Freedom is like

Cached

In a sail tensed

By the strength

Of the wild air.

My life entire

Is a floating thought

Like a seagull

Over the wild Ocean.

My entire life

Is a lost Island

In the middle

Of  delicious desires

And  forgotten hopes.



Miguel Dubois.

POEMA PARA LOLI





O tempo que voa

coma un paxaro ceibo.

Tempo voado

tempo non repetido.

O tempo da mañá

e torpe e lento

até chegar o cumio da luz:

o meiodía.

O Sol, astro querido e amado,

grande e inmenso astro

deixa ver toda a fermosura

nun ceo descuberto .

Eran tempos de Sol.

Foron tempos grises

na fermosura

dos intensos verdes.



Miguel.



POEMA A MARÍA JOSÉ






A María José.






Pontevedra, a 29 de abril de 2006.





Quizás hubiera sido el tiempo, quizás.




Atravesé los tiempos pasados


cubiertos de recuerdos permanentes,


ausentes de lo que ahora me ocurre,


presente que moldéa las horas del día.





Antes, simpre, decía antes,


debajo de recuerdo olvidado;


antes cubierto de un denso polvo ausente


que duele sin trégua,


como la íltima lección aprendida


en las anónimos clases del pasado.




Ya fue, con toda su inmesa fortaleza,


ya derramó todo el amor que tenía


y gimió cómo el pajaro moribundo.


en el fondo de un recuerdo absurdo.



Las estrellas calles,


entonces,


se convitieron en las anchas avenidas


de los reuerdos,


que me invadieron


la mente entera,


de un pasado entero, presente ausente,


un pasado cargado de presente.




Mañana será mañana.


¿Acaso un mañana diferente?


Y, mañana, digo yo:


¿Seré victima de la rabia


o por el contrario


los campos de primavera


habitarán los lugares


más profundos de mi?




El tiempo. El tiempo.


Nada sé de mañana.








Miguel.
<>

POEM WITH IRISH FEELING

Ireland's Poems from Galicia







I am not alone


Ireland,


is always with


your pleasant people


with your green lands;


green lands I saw


in the long train


with all of us


good friends and mates.


The sun was not shinning


but the grey of the sky


were beautifull


the Shannon river was quite



all the University were happy.




Ireland, my dear island,


Limerick


could be a pretty day,


Galway


a special river


crossing the city


Dublin,


an unffergotabled memory


an infinished story,


Cork,


the beauty of a garden


or a person praying


in a big church.





Ireland


I must think


about you.


because


with your sight


I believe


more a more



on people.








Miguel.












A música doce,

a palabra suave

e o vento fresco;

as palabras claras

a calma tranqila,

o alento fresco,

e o campo moi verde.


e o nome:


Miguel



DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL

 
 
 
                   Pontevedra, ao  4 de novembro de  2008.
 
 
 
 
       A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.
 
 
 
 
  Grazas pola túa bondade máxima,
 
Polo teu corazón aberto ao mundo.
 
Grazas pola túa bondade destinada,
 
A apagar o frío do desamor.
 
Grazas polos teus paseos deliciosos
 
Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.
 
A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado
 
De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,
 
Ivadían o ar  supremo e luminoso
 
Da bela vila costeira.
 
O mar mesturaba a súa beleza constante,
 
Prata acuática suprema,
 
Antre a beleza da súa luz,
 
E o escume branco coma a neve derretida
 
Namentres a miña querida familia,
 
Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,
 
Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.
 
E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,
 
Meu querido primo  fitababades os vosos ollos enteiros,
 
Na pantalla dun televisor grande,
 
Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.
 
E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!
 
E a maxía do tempo enteiro
 
Levounos ao lugar lindo de Fao.
 
Grazas por todo,
 
Mais eu non podo de deixar
 
De qerervos a todos
 
Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme
 
Moitas grazas polo voso amor tan querido.
 
 
                           Miguel.

martes, 21 de octubre de 2008

POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.

Con todo o meu agarimo, para:

Emigdio López Lamora.


Benquerido doutor, hoxe,

Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.

O tempo que suma o tempo,

Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,

Eu, querido doutor afable,

Íache contando os meus sentimentos

As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia

As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,

Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo

O meu mundo interno e íntimo,

Sumario interno incontable.

Tí, atentamente, me escoitabas,

Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.

A mirada centrada na hestoria escoitada,

Abertas as orellas, sempre.

As veces, estabas sorprendido.

Pola falla da incoherencia habitada en min,

Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.

As veces, o meu corazón interno,

Consistía nun cúmulo constante

De valeiros pasaxeiros,
sen rumbo fixo.

Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.

Escoitáste con todo o agarimo e atención,

Enseñácheme a quererme polo que eu son,

Me gratificaches bondadosamente,

Encendeche no meu corazón novo

Unha luceciña pequena de amor constante,

Doutor, segue acesa,

Igoal que o lume das antigas artesas,


Agora, emprendes rumbo a outra vila,

Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa

Parés que quixeras retornar

Aos teus orixes pasados e queridos,

Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.

O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo

Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.

Pero sei, meu amigo, Emigdio,

Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,

Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,

Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no

Verán luminoso e puro.

Andamos sen fachenda e presunción,

Porque queremos ser sencillos,

E de facer as mentes sufridoras,

Corazóns ledos e fermosos.

Por eso, Emigdio, eres moi humano,


Grandemente, por virtud grande e fermosa.

Tes grande capacidade de darlle vida enteira,

Ao que non ten interese pola vida rota.

Ti que animas ao que sofre,

Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.

A súa, propia, incomprensión

E a allea, tamén.

Segue dándolle folgos completos

Á aqueles que os necesiten.

Non te consumas na estúpida vanagloria,

Ataque o mal do mellor xeito posible.

Pero, eu, sempre, te levarei conmigo

No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.

Terei presente a túa forma de ser humana e grata.

O teu saber estar,
o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves

Para facer das nosas mentes tristes,


Lugares perfectos para a convivencia fermosa.

Vaste, fisicamente, mais non te vas,

De todo.

Miguel Dubois