AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 3 de marzo de 2009.
TORPEZA E PERDA DA IDENTIDADE LINGÜÍSICA
De que xeito ímonos distanciando,
Do que somos e nos esquecemos,
Da nosa propia identidade propia,
Rexeitamos, pertinazmente,
Até a que o conseguimos,
Do noso amado idioma,
Fonte continua de escritores fantásticos,
Coma Álvaro Cunqueiro,
Que souberon crear a súas hestorias
Na máis linda dos idiomas falados.
De que certo absurdo a filosofía do tremendismo,
Vai creando mundos artifacias e aparentes,
Negando o legado cultual e fantástico,
Que nós deixaron grandes xenios literarios galegos.
Branda é a nosa fraca memoria e nosos intereses
Teñen un gran sentido pragmático e calculador,
Que derruban o parimonio da amada lingua galega.
Xa nos esquencemos daquela querida frase:
FALEMOS GALEGO, ou GALEGO NA ESCOLA.
Rosalía, Curros, Pondal; Manuel María, Uxío Novoneyra,
Lorenzo Varela, X. L. Méndez Ferrín, Vicente Risco,
Castelao, Manuel Cuña Novás, Manuel Lueiro Rey,
Antón Reixa,Antón Tovar Bovillo,
Bernardino Graña, Carlos Casares, Uxía, Pilocha,
María Manuela, Luis Emilio Batallán, Fuxan os Ventos, Suso
Vaamonde, Celso Emilio Ferreiro, Luar na Lubre, Milladoiro,
María Mariño, Antón Avilés, Xerardo Moscoso, Bibiano,
Benedicto, Rodrigo Romaní, Museo do Pobo Galego,
Manolo Rivas, Vieiros, Xerais, Galaxia, Emilio Cao,
Real Academia da Lingua Galega
Todo unha fonte constante de traballo cotiá
Creación da beleza na lingua da Amada Terra,
E co paso do tempo afundímonos
No máis puro esquecemento,
Da transmisión da palabra autóctona.
Patrimonio cultural no mundo da lusofonía,
Parecendo que pechámolas portas ao irmán portugués.
Ou ao irmán brasileiro,
Todo polo perda da identidade lingüística,
Dun sector dun pobo abstracto,
Que rexeita os seus signos de identidade,
Máis subliñantes e fermosos.
Un patrimonio cultural,
Que de seguir polos actuais roteiros,
Finicatará na demencia dun pobo desmemorizado.
Miguel Dubois
link. enlace http://mundodesalvora.blogspot.com http://mundoillainsuinamicaelarons.blogspot.com http://omundodeonsrepublicaindependentedomar.blogspot.com ,LITERATURA É UN MUNDO MARAVILLOSO. A POESÍA E A PARTE DA LITERATURA MENOS LIDA. DESCUBRE, ATRAVESO, DO UNIVERSO POÉTICO E MIRA O MUNDO CONTANDO A REALIDADE CUNHA LINGOAXE ATEIGADA DE BELEZA. BELEZA UN CONCEPTO UNIVERSAL, CON DÓUS POLOS: BELEZA INTERIOR E BELEZA EXTERIOR. A IMAXE NON É O MESMO QUE O CONCETO DA BELEZA.
martes, 3 de marzo de 2009
martes, 17 de febrero de 2009
A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO
AMOR E DOZURA E VIVIR
Pontevedra, 11 de febreiro de 2009 A MANUEL LUEIRO REY, AMIGO. Xa pasou algún tempo, Dende aquel tempo habitado, Doutros espazos temporáis. Foron intres belos e deciliosos Cargados de sencilla emotividade decivisa. Ti eras para min un pai verdadeiro, Un amigo querido, un compañeiro estupendo Un poeta realista e, as veces, Un loitador supremo, Amante da verdade espida, Demandante da xustiza roubada. Demandabas a libertadade espida e completa, Polas esquinas do Vento Norte, Namentras Lordelo era un lugar fermoso. Amigo que non miraba O falso rango categórico social. Porque eras amigos dos poetas ceibos, Dos mariñeiros tan queridos, noso Casal querido, Mariñeiros constantes e poetas defesonres da verdade decisiva. Aberta ao Mundo da verdade completa, Que asulagaban o ar do Cine Marino grovense De enormes verdades que lles doían, dabondo, Aos que dominaba o mundo falsario. Persecucións tremendas, Pola loita dun espazo "máis" gañado A doce liberdade roubada. Que acariña o ar limpo e ceibo. Estás ainda que non estás, Pero segues estando Na Escolma Ferida, o Sol da Crista do Galo, Naquel Manso perfecto e espía non casual, No túa fermosa fotografía, expresión Viva da beleza perfecta, Mirando ledamente, Cabelo branco ben peiteado E con expresión viva E momento delicioso. Túas conversas eran actos cómplices, Segredos que berrabamos, continuamente, Garrido, Serafín, Pidindo o mínimo dos dereitos roubados, Aos homes asoballados, Polo engano visceral e perverso. Sempre tiñamos un tramo da palabra Para reinvindicar aquelo, Que un día, sen querelo, Foinos derrubado, Como un sono roto. Era un mundo fermoso, Con tódolos poetas xunguidos, Rafael Alberti, Derrubou os fríos muros de Granada Libre, Meu querido Federico García Lorca, Manuel Cuña, Constante soñador, Antón Tovar, Antre boticas ouresáns E a tremenda dor vital Arturo Cuadrado, Feiticeiro recitador Enxeneiro aberto de palabras máximas, Cómplice do sono desperto e agarimo, Fabricante de Botellas ao Mar, Querido Arturo Cuadrado Moure, Máxico, Carlos Oroza, Antre unha noite, De troula na discoteca vilensa, Vestido de chaleco escuro. Perdoade de de alguén me esquecera, Trovaron todos naquel cine O Marino, Dunha vila mariñaira perfecta, Augas bicadas por a Ría de Arousa, Monunemto acuático milenario, A fermosura en movemento continúo, Azúl, gris, verde ou gris, de novo, Peirao longo e fermoso, Namentras os barcos móviles e saltimbanques Chotan sonos vivos. Peirao duro que se adentra sen vergoña, No mundo acuático da Ría Arousa. Barcos pequenos, racús de coores, Dornas fantásticas, Peixes prateados belos Comida esquisita, Manxares de mar fermoso, Pescada perto da Illa de Rúa Ou da Illa de Arousa Cargada de fermosos verdes piñeiros Peiteados pola fermosura dos ventos ceibos. Teñe que lembrarme de ti ,forzosamente, Amigo querido, non esquencido, nunca, Aquel día de adeuses con poesía triste, O noso interior Ficóu fundido de tristura, De cando en vez emerxe Sen eu pedilo, o teu vistalismo, O túa fortaleza constante E por iso que non te podo Esquecer por nunca xamáis Neste mundo quizáves absatracto, E non demasiado definido, O fin primordial da felicidade expresada. Miguel Dubois | ||||||
domingo, 15 de febrero de 2009
AMOR ACESO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 15 de febreiro de 2009
Pídeme todo que eu che poida dar,
Dareiche todo o que eu son.
Frei días ledos para tí,
De lus clara e resplandente,
Fareina as noites longas, longas
noites de amor perpetuo.
Escribireiche os máis fermosos versos,
Respirai amor continúo,
Mais non podo comprender o mundo enteiro,
Sen a túa presenza , sen túa carenza.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 15 de febreiro de 2009
Pídeme todo que eu che poida dar,
Dareiche todo o que eu son.
Frei días ledos para tí,
De lus clara e resplandente,
Fareina as noites longas, longas
noites de amor perpetuo.
Escribireiche os máis fermosos versos,
Respirai amor continúo,
Mais non podo comprender o mundo enteiro,
Sen a túa presenza , sen túa carenza.
Miguel Dubois
FUERA DE JUEGO. ARTÍCULO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, al 14 e febrero de 2009. PENSAMIENTOS DE UN JUAGADOR, QUE LE PITARON UN "FUERA de JUEGO" En muchas ocasiones, lo que resulta SENCILLO o FÁCIL, termina complicándose en lo más absurdo de tódolos absurdos. El vivir en un país de los llamados, países ricos, todavía no nos llega para hacer de nuestra "día a día", una vida normal, siendo un ciudadano más respetado, con el único propósito de ser un ser útil, socialmente. Los fines personales y sociales solamente consisten en convivir con los demás y estar a bien contigo mismo. Es necesario el encuentro personal con uno mismo, realizarse como ser individual y ser un ser social más no con fines egoístas, si no convertirse en un instrumento social, un artilugio más, de la mecánica social para la colaboración con el semejante y abrirse a una socoidad "libre, democrática", en la que cada uno ocupe su lugar correspondiente. Muchas veces en nuestras sociedades se generan tensiones, totalmente, inútiles que resulta el fruto de determinadas conductas "inmaduras" cuyo fin primordial de estos individuos no es más que el "egoísmo personal", en términos genéricos que conllevan al no enriquecimiento personal y a convertirse en un ser que genera "tensión social", fenómeno nada deseable. Supongo que estamos en este mundo parar ser seres plenamente realizados y comprender el vivir cómo un hecho feliz. La felicidad se va, construyendo, día a día, con el esfuerzo personal y el respecto a los demás. Se construye un ser humano feliz, con una buena dosis de "tolerencia y de humildad". Toda conducta "prepotente", esconde numerosos desequilibrios personales que redundan al resto de las personas que conviven con seres humanos prepotentes y faltos de humildad. Cómo seres humanos estamos dotados de instintos diferentes, y,a veces, no resulta fácil, dominar los instintos correctamente. Entiendo que jamás se debe "hacer chantagismo" social, es decir utilizar, la mentira, o , también, deformar la verdad, que es otra manera de mentir. Siempre que estas conductas, no convenientes, afloran, suele estar de nuevo, el complejo o la falta de madurez intelectual. Entiendo que nuestras capacidades intelectuales, deben ser desarrolladas, lo más que podamos, basándose, en LA TEORÍA del ESFUERZO, que nos quiere decir que el "esforzarse" termina por gratificarse. Todo aquello que no implique el desarrollo físico y emocional del individuo, sin importar la edad, hay que tomarlo cómo un factor negativo. Engrandecerse como individuo, poniendo los pies en el suelo, significa "utilizar" la tolerancia. Nuestras mentes jamás deben ser, mentes impenetrables, si no que siempre deben estar abiertas al "aprendizaje" La última ley de Educación, LOE ya introduce el "aprendizaje" cómo un fenómeno de todo nuestra vida. El aprendizaje no finaliza cuando termina nuestra etapa de estudiantes, si no que continúa a lo largo de nuestra existencia. EL ENCUENTRO CON UNO MISMO Si no estoy contento con lo que soy, no soy un ser humano "feliz". Debo AUTOESTIMARME, aceptarme para encontrarme conmigo mismo. Eso no es tener un EGO desbordado, porque mi taréa consistiría en dominar a los demás, cosa, que jamás debo permitir que me ocurra, a no ser que fuera una "patología", y si así fuera, debería ser consultado con un especialista. Una vez que sé quien soy, de hecho, en ningún, momento, debería tener comportamientos sociales inadecuados. El encontrarse con uno mismo, significaría, por otro lado, el dejar de estar pensando, siempre, en mis asuntos. "En cuanto me olvido de mi mismo, es, cuando me encuentro" (Francisco de Asís). Aquel individuo que no respecta al ser humano ajeno, está rompiendo todos los criterios éticos. No es lícito dar le razón a un amigo mío, simplemente, por el hecho de serlo. Si observo que un ser querido mío, no tiene una conducta adecuada, con respecto a una segunda persona, supuesto "enemiga" de mi amgo, si, de verdad, quiero a mi amigo, tengo que hacerle ver que está "engañado", `porque si lo day la razón por el hecho de la amistad o parestenco, sin tenerla, realmente, no lo quiero pero digo que lo quiero, sólo por ser un ser afin a mi. Si lo quiero, tengo que hacer que entre en razón, para que pueda enfrentarse o ponerse de acuedro, con mi amigo o pariente. La verdad disfrazada deja de ser la auténtica verdad. La sociedad actual requiere que los códigos ético-sociales, sean cómo leyes invisibles pero factibles en las que nos debemos imponer. ¿Podemas hablar de una verdad polivalente? Pudiere ser si hablamos de étnias o culturas diferentes, pero existe unos códigos éticos para todo el mundo: el respecto de ti mismo y el respecto a los demás, la tolerencia. Entiendo que cada ser humano no debe ser "selectivo" y decir, éste si y éste no, y, sobre, todo cuando, deconocemos a las personas que estamos juzgando. Podríamos hablar que , a veces, hablamos por fenómenos de "simpatía" coafinidad, ¿ Pero es justo judgar sin conocer? ¿Es justo condenar? ¿Con que criterios llegamos a condenor al ser ajeno? ¿Qué es JUSTICIA y que valores conlleva? ¿Cuales son las CONDUCTAS INJUSTAS? La vida de un determinado hombre o mujer puede durar los años que le toque durar. Pogamos el caso, de un individuo que tuvo la suerte de llegar a los 75 años, por ejemplo. ¡Cuántas experiencias vividas! ¡Cuantos roles diferentes le tocó vivir a lo largo de su vida! Cuando era un niño, él vivía libre, pero había que cumplir determinadas normas domésticas y sociales. En casa cuantas veces le llamaron la atención, porque estaba equivocado y Manuel vivía en un mundo fantástico al que nadie se le podía oponer, pero los padres de Manuel le marcaron unas normas y cargaron su corazón de cariño. No le pasaba lo mismo a Daniel. Él sufría mucho, muchísimo porque Papá trataba mal a su Mamá y Daniel nada pudo hacer "desesperado". Daniel en la clase estaba siempre pensando y el profesor le llamaba, constantemente la atención. A los 18 años Daniel se machó de su casa, que más que una casa, era un infierno negro. Se marchó a trabajar a Madrid y allí conoció a Elena y se enamoraron rápidamente. Hoy son muy felices. Manuel tenía las cosas más fáciles. Fue muy feliz con sus padres y tenía la probabilidad de tener un futuro más fácil, porque sus bases sicológicas y sus estructuras mentales, estaban más sólidas debido al buen ambiente vivido anteriormente. Se fue a estudiar fuera de su casa, y su adaptación social fue mucho más fácil que la de Daniel, porque su base estaba mucho más trabajada. Llego a ser un gran estudiante pero comenzó a frecuentar un bar en la que había gente "extraña". Empezó a entablar amistad con esta gente y Manuel, hoy día está haciendo un programa rehabilitador para drogas. Puede parecer extraño, pero EL FACTOR SOCIAL PESA MUCHO, aún cuando las bases sean sólidas. No hablemos ya de los factores "genéticos". Te puede coger un momento de "debilidad" y, entonces estás perdido. Manuel antes de conocer a Elena, lo pasó muy mal, pero Elena le dio el cariño y el amor del que carecía. Daniel adora a Elena porque le dio lo más maravilloso y casi lo desconocía, en timpos pasados. Sin embargo Manuel, quiso salirse de lo normal y ese adentró en terreenos peligrosos. Creyó que todo lo tenía dominado pero la respuesta fue que así no era. PEQUEÑAS COMUNIDADES Un comunidad no demasiado grande, debe, siempre, procurar mantenerse unida y cómo COMUNIDAD debe estar, perfectamente, estructurada, y, cuando tuviera un problema, jamás taparlo; al contrario: eliminar el problema por la raíz. Si así no se hace, en problema siempre estará presente y se podrá hacer, cada día más grande. Si no resolvemos la dificultadades, NOS ESTAMOS ENGAÑANDO A NOSOTROS MISMOS. La Comunidad se llegará a dividir y las tensiones generadas pueden provocar graves disgustos, jamás deseados. UNA COMUNIDAD DESUNIDA es cómo un barco sin rumbo. Todos los tripulantes deben hacer de la nave lo más navegablE posible.Todos los miembros de La Comunidad, por ley tienen los MISMOS DERECHOS, DEBERES Y OBLIGACIONES. En caso de incurrir en trato "no igualitario", parte de la Comunidad protesta con toda la razón del Mundo. Cualquier tipo de conducta injusta de la Comunidad con la Comunidad, se sale de la legislación vigente y en cualquier caso podría , si fuera el caso, inflinjir el Artículo 18 de la Constitución. Los Rectores de la Comunidad nunca pueden hacer trato "discrimininatorio" ,dado que ello, lo único que haría es generar división no lícita en inflingir las leyes que deben cumplir los dirigentes de la Comunidad. LA DISCRIMACIÓN es un hecho" REPUGANATE" y herir los sentimientos de otro ser humano, con premeditación es una "verguenza". Por eso LA COMUNIDAD debe estar en perfecto "equilibrio" y dentro de ella todo el mundo tiene que ceder, el que no lo hiciere no se "autoestima" y no quiere a los demás. Su conducta es "egoista", y, demuestra, constantemente, un descontente, casi, permanente, llegando a no tratar correctamente a determinados mimbros de la Comunidad, simplemente, por ser diferente, o no pensar lo mismo. ¿Es en la Comunidad lícito" el pensaminto diferente? Aquí la DEMORACIA COMUNITARIA es sustuído por el "autoritarismo" algo , totalmente, fuera de lugar y tiempo, y hecho aún más grave, cuando la conducta "inadecuada" es dirigida a un colega. Resulta un hecho, demasiado, lamentable. Los dirigintes de las Comunidades deben tener capacidad de LIDERAZGO y dirigir su Comunidad democraticamente LA VEGANGA. ¿DEBE UNO DE LOS DIRIGENTES DE LA COMUNIDAD, UTILIZAR LA VENGANZA, INFLUÍDO POR TERCERAS PERSONAS CON FINES DE TRATAR INCORRECTAMENTE A UNA TERCERA PERSONA? Categoricamente, JAMÁS DEBE HACERLO. Si lo hiciere el dirigente de la Comunidad se "despersonaliza", pierda su propia identidad y es utilizado como un instrumento que genera "crispación", dado que pierde su CONDUCTA NORMAL y hace papeles de individuo "maleducado" o de pequeño dictador y llega a la conclusión de que esa persona Rectora de la Comunidad no tiene la misma conducta. AquÍ la pesona cómo tal pierde su propio yo, conviertiéndose en un actor al servicio de un subgrupo manipulador. Si un órgano Rector de una Comunidad está al servicio de una minoría "manipuladora", la democracia interna de la Comunidad queda "rota" y genera en el otro subgrupo "supuestamiento " manipulado, segmentos de rabia e de indignación. Cuando ya después de muchas manipulaciones, algún miembro de este Subgrupo ya no puedo resisitir más la manipulación, dado que dá la impresión que el órgano Rector perdió la verguenza. ¡Llueve sobre mojada! pero se produce LA EXPLOSIÓN DE LA RABIA: HASTA AQUÍ llegamos. El organismo rector no puede seguir actuando cómo si nada pasara. Los dirigentes de la Comunidad deben tener más cuidado con sus palabras y hechos, porque ellos, supuestamente lideran la Comunidad, pero las miembros de ésta, o algún miembro, no puede decir que si , a lo que está mal. La Comunidades,en general, deben mejorar su calidad vital y más si son de propiedad pública. ¿ Es lícito intentar frenar la calidad de vida y aumentar el conocimiento de una Comunidad, oponerse al progreso, cuando estos conocimientos van a mejorar la propia calidad del sujeto y de unas terceras personas como imdividuos receptores? ¿Quien marca los límites del progreso? Miguel Dubois. | |||
jueves, 12 de febrero de 2009
XUICIO POÉTICO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 12 de febreiro do 2009
XUICIO POÉTICO
Deber é o nos deber avanzar có tempo
No tempo perdido no rebusque continúo,
Do que xa non existe porque é algo
Que xa nun compre en min.
A función vital pertinente.
Habito,as veces, senlleiramente,
Valentemente o valeiro desos minutos vividos,
Mundos queiméricos e irreventes,
No máis fondo do esquencico fondo
Do que non quero ser,
E sendo o ser que habito, constantemente,
En min mesmo eu no senso de ser,
O que eu son, sen tepuxos absurdos
Sen mentiras deformadoras
Que desvirtúan o senso vital existente.
De que modo tremendo
Constrúese a verdade cambiada,
De que modo tremendo
Non se denuncia o que che quitan,
O dereito a ser un ser ceibo.
Porque non merezo vivir
Sen a liberdadade correspondente,
Ao mundo real,
É entón cando da cotidianade
Nas nosas caras sorrintes e brillantes,
Agáchase unha tremenda envexa e sutil
E esprito perversivo,
Que ateigan as linguas carregadas
Dun estrano veleno verbal.
Vou ao Filósofo Rector,
O que direixe o meu espectáculo vital,
E cando lle conto o que eu lle digo;
Me dí, soavemente, en tono irrisorio.
Ti si quixeras home indefinido,
O mundo podes afecelo tranquilo,
Exento de complixadade,
Carregado de sumos conceptos,
Carentes de calquera egoismo humano,
Que remata no senso da palabra absurda,
Que queima os conceptos reales
Da existencia vivida.
Enche a túa vida de amor constante,
Afástate do queixume perverso e egoista,
Axuda ao ser humano necesitado,
Mais non te rendes, nunca,
Ante a perversidade, ante a irrealidae,
Mal interpretada,
Constrúe o mundo solidario,
Axúdalle a aquel que lle sanda a ferida,
Calma ao ser que sofre constamente,
E xamáis, nunca, deixes de amar,
O que ti máis amas, por o amor ofrece o máis lindo e belo.
E con amor puro vas queimando o mundo falsario,
Vas apagando fogueiras acesas de perversidade
Contiúa, porque o Mundo Enteriro,
Val a pena sempre e constamente,
E vivimos a vida porque somos seres valentes,
Que non temos medo oa senso tremendo
Da cobardía patente,
É por eso reivindico o derereito
A comprender o Mundo Humanamente,
Sen comportamentes tremendos
Das mentes quentes en perversidade.
A verdade non é unha falsa teoría.
A verdade ímola facendo día tras día.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 12 de febreiro do 2009
XUICIO POÉTICO
Deber é o nos deber avanzar có tempo
No tempo perdido no rebusque continúo,
Do que xa non existe porque é algo
Que xa nun compre en min.
A función vital pertinente.
Habito,as veces, senlleiramente,
Valentemente o valeiro desos minutos vividos,
Mundos queiméricos e irreventes,
No máis fondo do esquencico fondo
Do que non quero ser,
E sendo o ser que habito, constantemente,
En min mesmo eu no senso de ser,
O que eu son, sen tepuxos absurdos
Sen mentiras deformadoras
Que desvirtúan o senso vital existente.
De que modo tremendo
Constrúese a verdade cambiada,
De que modo tremendo
Non se denuncia o que che quitan,
O dereito a ser un ser ceibo.
Porque non merezo vivir
Sen a liberdadade correspondente,
Ao mundo real,
É entón cando da cotidianade
Nas nosas caras sorrintes e brillantes,
Agáchase unha tremenda envexa e sutil
E esprito perversivo,
Que ateigan as linguas carregadas
Dun estrano veleno verbal.
Vou ao Filósofo Rector,
O que direixe o meu espectáculo vital,
E cando lle conto o que eu lle digo;
Me dí, soavemente, en tono irrisorio.
Ti si quixeras home indefinido,
O mundo podes afecelo tranquilo,
Exento de complixadade,
Carregado de sumos conceptos,
Carentes de calquera egoismo humano,
Que remata no senso da palabra absurda,
Que queima os conceptos reales
Da existencia vivida.
Enche a túa vida de amor constante,
Afástate do queixume perverso e egoista,
Axuda ao ser humano necesitado,
Mais non te rendes, nunca,
Ante a perversidade, ante a irrealidae,
Mal interpretada,
Constrúe o mundo solidario,
Axúdalle a aquel que lle sanda a ferida,
Calma ao ser que sofre constamente,
E xamáis, nunca, deixes de amar,
O que ti máis amas, por o amor ofrece o máis lindo e belo.
E con amor puro vas queimando o mundo falsario,
Vas apagando fogueiras acesas de perversidade
Contiúa, porque o Mundo Enteriro,
Val a pena sempre e constamente,
E vivimos a vida porque somos seres valentes,
Que non temos medo oa senso tremendo
Da cobardía patente,
É por eso reivindico o derereito
A comprender o Mundo Humanamente,
Sen comportamentes tremendos
Das mentes quentes en perversidade.
A verdade non é unha falsa teoría.
A verdade ímola facendo día tras día.
Miguel Dubois
miércoles, 11 de febrero de 2009
CANCIÓN LEDA PARA ELIXIO. A LEDICI DE VIVIR
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 8 de febreiro de 2009
CANCIÓN LEDA PARA ELIXIO. A LEDICIA DE VIVIR
Ao meu querido amigo, Elixio González Pérez ; pola túa bondade, pola túa paciencia; por ser ti.
Transmisión da tranquilidade e do sosego,
Escoita, atentamente coa cara da bondade,
Na súa faciana redonda e envolvente,
Con lentes postas ou gafas perdidas.
Na mesa do despacho da bóa compañeira.
Perdido graciosamente ante a sorpresa
E o sorriso doce coa testa dubitativa.
As veces, achégome a tí,
Porque me sinto seguro a túa rente, Elixio.
Non quixera eu molestar, manipular,
Facer dano, ou intrigar, perdelo
Querido tempo amado.
As veces perdo os límites da paciencia
Furacán verbalístico directo e dirixido.
Non soporto a linguaxe perversa,
Das dúas caras unha sonrrinte e falsa,
E en canto marchas a expresión da faciana
Deixada, convírtese na faciana traidora.
Fala de incongruenza, e de rumbo perverso.
Eu, meu amigo, somentes teño unha única
Faciana que fala unha linguaxe directa.
Son un máis con moitos erros e diversos,
Non admito a linguaxe da hipocresía perversa,
Admito o ben que toque,
Admito o mal que teña que soportar,
A door que penetra duramente,
Nos momentos difíciles,
Da humana existencia.
Que brutalidade perversa querer,
Gañar, sempre, meu caro amigo!
Que tristura tonta e absurda,
Non querer admitir as partes malas
De ti mesmo! As que doen e firen.
Entón é cando entramos na diabólica loita
Absurda de xogar, infantilmente,
Como adultos formados, supostamente,
A mirar que é o máis listo ou máis parvo
E xogamos a mirar a quen é máis perverso,
E cal de nós conta máis absurdas mentiras.
Chegados a este ponto concreto,
O noso esprito perdido é un extraño
Mundo, que non admite verdades decididas
Chegados eiquí o Norte dirixente,
É un vento perdido na Roseira dos Ventos,
No medio da singladura torta.
Porque non admitir a verdade íntegra?
Porque as desfiguración da realidade,
Cando temos todo un Mundo enteiro,
Para querernos con suma forza?
Por que as conductas egoístas e perversas
Son as donas dos nosos actos cotiáns?
Por que crear unha absurda horda
De enemigos inútiles?
U-la tolerancia perdida,
U-lo sentido homilde da vida?
Por que non chamar as realidades
Polo seu nome único?
Por que crear un filosofía tremenda
De absurdos e improperios?
Por que danar ao corazón quente
Dun compañeiro de traballo?
Que bonito son os mundos sinxelos,
A humanidade do mundo querido,
Dúas xeracións queridas,
Xogando ao naipe unha tarde de invernía
Antre expresións de gozo sublime,
Antre pais queridos
E fillos amados.
Que bonito é ensinar,
Aos meniños que non saben
E que nós lles guiamos
No mundo infantil
Da aprendizaxe cotiá.
Resulta fermoso,
Ensinar ao que non sabe,
Resulta fermoso ensinar
Un idioma estranxeiro
A meniños de tres aniños cumpridos.
O espectáculo está asegurado:
O mestre e un número circense,
Que a traveso de cores fermosas
E cancións lindas
Ensina aso cativiños
Unha lingua de estraños sons.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 8 de febreiro de 2009
CANCIÓN LEDA PARA ELIXIO. A LEDICIA DE VIVIR
Ao meu querido amigo, Elixio González Pérez ; pola túa bondade, pola túa paciencia; por ser ti.
Transmisión da tranquilidade e do sosego,
Escoita, atentamente coa cara da bondade,
Na súa faciana redonda e envolvente,
Con lentes postas ou gafas perdidas.
Na mesa do despacho da bóa compañeira.
Perdido graciosamente ante a sorpresa
E o sorriso doce coa testa dubitativa.
As veces, achégome a tí,
Porque me sinto seguro a túa rente, Elixio.
Non quixera eu molestar, manipular,
Facer dano, ou intrigar, perdelo
Querido tempo amado.
As veces perdo os límites da paciencia
Furacán verbalístico directo e dirixido.
Non soporto a linguaxe perversa,
Das dúas caras unha sonrrinte e falsa,
E en canto marchas a expresión da faciana
Deixada, convírtese na faciana traidora.
Fala de incongruenza, e de rumbo perverso.
Eu, meu amigo, somentes teño unha única
Faciana que fala unha linguaxe directa.
Son un máis con moitos erros e diversos,
Non admito a linguaxe da hipocresía perversa,
Admito o ben que toque,
Admito o mal que teña que soportar,
A door que penetra duramente,
Nos momentos difíciles,
Da humana existencia.
Que brutalidade perversa querer,
Gañar, sempre, meu caro amigo!
Que tristura tonta e absurda,
Non querer admitir as partes malas
De ti mesmo! As que doen e firen.
Entón é cando entramos na diabólica loita
Absurda de xogar, infantilmente,
Como adultos formados, supostamente,
A mirar que é o máis listo ou máis parvo
E xogamos a mirar a quen é máis perverso,
E cal de nós conta máis absurdas mentiras.
Chegados a este ponto concreto,
O noso esprito perdido é un extraño
Mundo, que non admite verdades decididas
Chegados eiquí o Norte dirixente,
É un vento perdido na Roseira dos Ventos,
No medio da singladura torta.
Porque non admitir a verdade íntegra?
Porque as desfiguración da realidade,
Cando temos todo un Mundo enteiro,
Para querernos con suma forza?
Por que as conductas egoístas e perversas
Son as donas dos nosos actos cotiáns?
Por que crear unha absurda horda
De enemigos inútiles?
U-la tolerancia perdida,
U-lo sentido homilde da vida?
Por que non chamar as realidades
Polo seu nome único?
Por que crear un filosofía tremenda
De absurdos e improperios?
Por que danar ao corazón quente
Dun compañeiro de traballo?
Que bonito son os mundos sinxelos,
A humanidade do mundo querido,
Dúas xeracións queridas,
Xogando ao naipe unha tarde de invernía
Antre expresións de gozo sublime,
Antre pais queridos
E fillos amados.
Que bonito é ensinar,
Aos meniños que non saben
E que nós lles guiamos
No mundo infantil
Da aprendizaxe cotiá.
Resulta fermoso,
Ensinar ao que non sabe,
Resulta fermoso ensinar
Un idioma estranxeiro
A meniños de tres aniños cumpridos.
O espectáculo está asegurado:
O mestre e un número circense,
Que a traveso de cores fermosas
E cancións lindas
Ensina aso cativiños
Unha lingua de estraños sons.
Miguel Dubois
jueves, 5 de febrero de 2009
SER TI
AMOR E DOZURA É VIVIR
|
Pontevedra, ao 5 de febreiro de 2009 SER TÍ Como seres humanos, loxicamente, somos seres ,totalmente, imperfectos. Supoño que namentras o espectáculo vital acontece, algunha veces pollénomos a pensar porque ocorren as cousas que non quixeramos que nos ocorreron. Porque nos pasan as cousas indesexadas? Será unha loita de conflictos mal encauzados? Quen pode máis: o desborde das emocións? O mal uso da intelixencia? Que é ser un ser intelixente? Onde están os límites nos que inavadimos a vida alléa? É a vinganza un comportamento lícito? Todo esto que estóu a escreber son as fronteiras do comportamento. Cal é a filosofía dos valores? É lícito o descreto por pensar de xeito diferente? Existe a liberdade tal como debería ser? Supoño que, sempre, debemos admitir o que somos e en casos, admitindo o que non nos gusta de nós mesmos. Sempro colleremos no xogo de coller adxetivos ou sustantivos ,aqueles que nos gustan, aqueles que nós atraian aínda que carezan de todo validez vital, aínda que sexa un símbolo aparente, non embargantes calificativos duros, que ao mellor os rexeitamos, somos tan sumamente hipócritas que rexeitamos aquelos que non nos gusta, pero que de xeito nos pertencen. É coma a negación dun mesmo. O desenrolo vital require o correcto uso da "liberdade" e da "democracia social". Todo aquel que insulta, fai dano, polo mero xeito de desprezar ao alléo, incurre na máis incorrectas das conductas, usando métodos de defensa, que son a negación da verdade: a mentira. Este tipo de individuos vanse empobrecendo cá paso do tempo, usando a manipulación de feito non continúo, pero frecuente. Son seres que se refuxan na apariencia exterior, non están seguros de se mesmos, e soen utilizar o grupo como comportamento social. Dado que os seus principios non son desexables, soen estar, moi, de miudo, desencantados, converténdose en pequenos dictadores, que arrementen en todo aquelo que non lles gusta. Creen que, sempre, teñen razón, e aborrecen a aquelas persóas que lles levan a contraria. Detrás de todo o que estou a escreber, agachánse conductas, tremendamente, egoístas, conductas antisolidarias, nas que a verba "conveniencia" non ten nada que ver coa verba amor, ou amor ao próximo. O ser humano feliz, para min , ten que amar, fondamente, e dalgunha maneira afacerse cós seus semellantas, usando o instinto social da soliedaridade, como un instrumento vital para a correcta convivenza. Aquela persóa que utilice o odio, ou a hipocresía como ferramenta social cáseque de cotiá, terá moito que perder e ren que gañar. Son conductas moi baixas que non falan ben nada de cada un de nós. Os sentimentos negativos pódense convertir en sentimentos perigosos, porque agachan certas conductas violentas. O antídoto de toda esta barbaridade é a aceptatación persoal túa e a aceptación dos semellantes. O ser humano que non ama en , realidade, e que non está a ben consego mesmo. Cando rematan as batallas, cando rematan as guerras, os dous bandos, soen xunguirse para firmar os tratados de paz. A vida, digo eu,está para o disfrute pleno, para enriquecerte como ser humano, desenrolar, as túas capacidades, ser unha persóa máis no mundo dos demáis, renderse ante os feitos egoístas. A quebra da felicidade produce unha gran frustración, pero o poder de superación debe estar contigo,porque se non estás perdido. Vivir felizmente, sen invadir o que non ten pertence. A hipocresía é unha enfermadade da conducta, a manipilación, o mesmo. Xúlagate a ti mesmo, en cando te atopares, poderías opinar sobre os demáis. Pero, realmente estamos aptos para xulgar ou condear ao próximo? É moi importante saber quenes somos e despóis falamos. Que e a xustiza? Que é a inxustiza? O tema das conductas de homes e mulleres é moi interesetante. Prefiro fixarme no poemas de Walt Whitman que pensar en Hobbes. Miguel Dubois http://mundodefisterra.blogspot.com Pronto porei o artigo neste enderezo | |||
|
lunes, 2 de febrero de 2009
PRANTO AFRICANO
Pontevedra, ao 2 de febreiro de 2009
PRANTO AFRICANO
África ,fermoso nome maltratado,
Terra do desterro e do sufrimento constante,
Pranto pola destra e sinistra,
Tribus guerreiras armadas
Con fusiles automáticos,
Construídos polo chamado irmán blanco,
Aventureiro de cartos rápidos
Sabedor das economías insufladas.
África amiga, raíña de todas las músicas
Creadora das máis fermosas razas.
A fame bate na madeira podre,
Da porta da desfeita cabana,
E dentro da desorde e o caos
Zimbaue, Zimbabue, Zimbaué, Zimbaué
Canana, Canana, Canané, Canané,
Liberdade, Liberdade Liberdade,
Sovrive malamente o mundo da pobreza.
O Salvador branco acude, coma sempre,
Aos campos dos refuxiados perseguidores
Do sufrimento continuo.
Estouridos de morte no medio do verde mato,
Laios constantes e queixumes dabondo.
Non hai orde nen mandato,
O pobo vive dividido,
Africa está doente,
Quen vai a curala África viva
Que está ,constantemente, morrendo
Sida dabondo, morte consigue
E fame constante.
Zamballé, Zamballé, Zamballé,
Tulá, Tulá, Tulé,
Quen lle da de comer ao meu meniño pequeno,
Que branca leite a de quitar a súa fame constante,
Mandelá, Mandelá, Mandelá,
Mandelé, Mandelé, Mandelé,
Quen ben reparar o vello hospital,
Que vai construir a escola desfeteita,
Perfectamente, esquencida,
Quen lle quitará a door tremenda de Mamadú,
Salán, Salán, Salón, Saloon.
Mamadú, Mamadú, Mamadú,
Daniellé vai parir pronto.
Non temos médico algún,
Vai a chamar a Mamadún,
A comadrona bendita,
Que o meniño quere xa sair.
O mozo guapo da linda soñadora,
Marchou nun barco vello
Desafiando a bravura martima.´
Omaré, Omaré, Maré, Maré.
Sangalé, Singaló, Danger, Danger.
Da Sagarada Terra,
Quitan lindos diamentes,
Foraneó, Foraneó, Foraneó,
Petroleo negro moi negro,
Sae das entranas do Sacrisanto Chan
Foraneó, Foraneó, Foraneó.
Nos morremos e quen nos axuda
África maldita,
Rica terra ten.
Onde todo prende rápido.
Sanglaré, Sanglaré, Foraneó.
Miguel Dubois
PRANTO AFRICANO
África ,fermoso nome maltratado,
Terra do desterro e do sufrimento constante,
Pranto pola destra e sinistra,
Tribus guerreiras armadas
Con fusiles automáticos,
Construídos polo chamado irmán blanco,
Aventureiro de cartos rápidos
Sabedor das economías insufladas.
África amiga, raíña de todas las músicas
Creadora das máis fermosas razas.
A fame bate na madeira podre,
Da porta da desfeita cabana,
E dentro da desorde e o caos
Zimbaue, Zimbabue, Zimbaué, Zimbaué
Canana, Canana, Canané, Canané,
Liberdade, Liberdade Liberdade,
Sovrive malamente o mundo da pobreza.
O Salvador branco acude, coma sempre,
Aos campos dos refuxiados perseguidores
Do sufrimento continuo.
Estouridos de morte no medio do verde mato,
Laios constantes e queixumes dabondo.
Non hai orde nen mandato,
O pobo vive dividido,
Africa está doente,
Quen vai a curala África viva
Que está ,constantemente, morrendo
Sida dabondo, morte consigue
E fame constante.
Zamballé, Zamballé, Zamballé,
Tulá, Tulá, Tulé,
Quen lle da de comer ao meu meniño pequeno,
Que branca leite a de quitar a súa fame constante,
Mandelá, Mandelá, Mandelá,
Mandelé, Mandelé, Mandelé,
Quen ben reparar o vello hospital,
Que vai construir a escola desfeteita,
Perfectamente, esquencida,
Quen lle quitará a door tremenda de Mamadú,
Salán, Salán, Salón, Saloon.
Mamadú, Mamadú, Mamadú,
Daniellé vai parir pronto.
Non temos médico algún,
Vai a chamar a Mamadún,
A comadrona bendita,
Que o meniño quere xa sair.
O mozo guapo da linda soñadora,
Marchou nun barco vello
Desafiando a bravura martima.´
Omaré, Omaré, Maré, Maré.
Sangalé, Singaló, Danger, Danger.
Da Sagarada Terra,
Quitan lindos diamentes,
Foraneó, Foraneó, Foraneó,
Petroleo negro moi negro,
Sae das entranas do Sacrisanto Chan
Foraneó, Foraneó, Foraneó.
Nos morremos e quen nos axuda
África maldita,
Rica terra ten.
Onde todo prende rápido.
Sanglaré, Sanglaré, Foraneó.
Miguel Dubois
domingo, 1 de febrero de 2009
AMIGO XUNGUIDO POR WIILIAM SHAPESPEARE
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 31 xaneiro de 2009 PARA OS MEUS AMIGOS/AS, XUNGUIDOS POLA LINGUA DE WILLIAM SHAKESPEARE. Ledo resulta, gozar da gratitude vosa, Ledo resulta atparnos tranquilos, Falar do que nos ocorre agora, Do pasado saturado da lembranza E do non desexado. Que bonita é vivir en paz, Amarrado ao tempo Mais non estar invadido Pola presa que me consume. Como falar do sinxelo, Das cousas pequenas Da vida enteira, Unha comida amizable, Unha conversa agradable, Unha mirada cómplice Perdida e asumida ao recordo. De sácato, sen querelo, Veñe a miña testa Un flash traizoeiro e desexado De Norwich querido cómplice, A cara de Sandye Ou a cara de Susy, Ou xuventude do bon Chris. Ergo a mirada e estóu Convosco nos amados Broads As cámaras dabondo disparan, Fotos para a lembranza perpetúa, Que bonito é sentirse ben, Respirar un ar limpo e claro. Que bonito é estar convosvo Na cidade das termas das Burgas, Auga quente no centro da vila. Pero respiramos fondamente O ar da Terra da Chispa Aínda que non falamos O ourensano barallate. Xuntanza, palabras abertas, A un ar delicioamente perfecto. Que bonito é estar xuntos, Sen darlle importancia As cousas e as momentos. Miguel Dubois | |||
jueves, 29 de enero de 2009
INÚTILES TRONADAS DE XANEIRO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 25 de xaneiro de 2009. O QUE NON AMA TEN O CORAZÓN MORTO DE AMOR. M. D. Tremenda bomba de vento tremendo. Queimadura do silenzo perpetuo, Uralita grisáceo vóa pola forza extrema Do furacán temerario. De que trono tremendo, Sacude a temeridad dun potente son, A forza do vento arrinca As tensas amarras dos veleiros brancos Aguetianos aventuteiros Do mar bravo, Asulalagados De enteira liberdade Para a navegacón perfecta. Grandes ondas mariñas En movemneto de vae e veñen, Érguense coma brancos pantasmas De escuma brava branca. No cumio da onda da mesca cor limpa, Navega un cacho de barco afundido Pola forza do vento de xaneiro de 2009. Parés que o mar enteiro unha loita constante De perfectos movementos Que fan da superficie mareira Un campo dunha batalla encendida De escuma e auga rabiosa. O ceu cáseque e negro e grisáceo Trono da noite perdida. Asemella o inferno de Dante Allighieri Nos seus achegamentos a Toscana. O senso vital da potente Naturaza Fan du mar un mundo de medo e emoción. O vento racha con tódolos ventos. O home valente e firme e ergueito Carente de algún medo, Loita con toda a súa bravura Na contra das forzas naturáis. Namentras sento en lugar seguro A inmensa emoción Da vista de espectáculo tan tremendo E podo decer: Que potentes son as forzas naturáis Que pequenos somos os homes febles Ante fenómenos tan extraordinarios. A vida segue, afortunadamente. Namentras a forza do vento perigoso Amaina, lentamente. Miguel Dubois. | |||
AMAR PARA AMARTE, MÁIS
AMOR E DOZURA É VIVIR
| |||
miércoles, 31 de diciembre de 2008
TERRA ROUBADA E MALOGRADA
AMOR E DOZURA É VIVIR
|
TERRA ROUBADA E MALOGRADA Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008. TERRA ROUBADA E MALOGRADA. Invasión indebida, Tremenda brutalidade bélica, Terra asoballada e acribillada Civíis mortos, Polo tremenda arma nemiga, Terra Santa, Santa das Bágoas Sacras, Oliveiras Benditas e secas, olivos queimados. Oracións frustados, Tiros mortáis e asasiños Aniquilamento bárbaro, Suburbio atestado de carencias, Carencias de amor roubado, Odio semiádo Semente de armas tremendas. Parolas rotas, bocas incendiadas, Discursos inútiles Corazón quebrado e roto, Laio constante e solidario, Marmurio de feridos tremendos, Hospitales brancos de sangue vermella, Matanzas bárbaras e tremendas. Ouh oracións prometidas, Ficaron en verdades enganadas. Que absurdo tiro mortal, Que queixume aberto de pánico constante, Falan a linguaxe das armas mortíferas, O que non pode defenderse, É pasado ao compo dos mortos absurdos, Productos do abuso permitido. Choran e choran maes cansadas de chorar, Berran, laian e xemen e gritan A palabra mortal A masacre absurda. De que nós val os mortos habidos, De que nós val a perda da credibilidade enganosa. Mentir minten dabondo E o tremendo mónstruo mortal Alcanza casas habitadas, Prazas algún día vivas. Todo asemella unha paz deserta, Todo é a contradición absurda. Xa nós dividiron para entre nós Desfacernos, crear a semente discordante. Europa olvidadiza mira para onde lle peta, Namentras o "poderoso coloso", Arma ao nemigo estratega mortífero. Todo é unha grande farsa inútil, Botáronnos das nosas terras queridas, Nós somos o pobo perseguido inxustamante. Porque no nos dades as nosas terras O lugares que a nós nos pertencen, Porque respirades un ar estranxeiro, Que a nós de xeito tremendo Foi quitado brutalmente. Anos e anos desesconcerto, De palabras hocas, De esperanzas cáseque mortas. Devolvédenos as nosas terras alleas a vós. Cada pobo habitado debe vivir No seu territorio propio. Non ao poderío bélico Ao aniquilamente dos seres humanos, Poñamos as terras quitadas, Nos seus verdadeiros donos. Miguel Dubois | ||||||
|
2008 ESTÁ MORRENDO
AMOR E DOZURA É VIVIR
|
|
Asunto: 2008 ESTÁ MORRENDO Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008. 2008 ESTÁ MORRENDO En pouco tempo engadiremos Un novo número, 2009, Neste Mundo cuantitativo e temporal. A estas outuras das nosas vidas vividas, Atopánomos en outo número cuantitativo Da Era do Mundo Cristiano. Imos deixando os días espidos Na lembranza querida, Ou as veces, pensamos, Mellor sería que non existiran Os intres creados para baterse fortemente, Como medo infecundo Ou a verdade inexistente, Esa quimera extraña Que queima a verdade íntima E a conversiona na perversidade absurda, Que utiliza o baixo fondo mental, E quebran absurdamente As leises elementáis éticas, Furando o concepto real E así convertilo Na máis tremendo absurda Hipocrersía existente, Creando o Mundo opaco, O Mundo agachado No máis fonda perversidade De nosos instintos máis animaís, Que humanos. Home forte Muller valente, Que non lle temes a fonda verdade Que non rexeitas de tí, Do que ti eres, como eres, Que non agachas as mesquindades, A preversdidad absurda. E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza, Ao Mundo Ceibo, A ese Mundo que non quere vivir dominado, Perversamente dominado, Pola ingratitudade cotía, Pola teoría farsaria Das verdadades inexistentes. Por eso digo, Érguete e libérate Da cobardía continúa Que cada mañá vital, Escomenza a castigarte Facendo de ti un externo fantasma, Un estrano actor teatral Que fai da súa vida Un esceario mentirán Sen Director algun, Que dirixa o espestáculo singular É articial. E así van pasando os días enteiros Antre verdades disfrazadas E mentiras constantes, Por eso digo: É fácil Atoparte ao que ti eres? É posible admitir O que ti eres? A vida avanza, As nosas facianas debuxan O tempo pasado E o tempo, sen remedio, Non se para, Mais, as veces, Como a modo de castigo Parés que se detén Coma unha pedra pesada, Como un home perido No medio do súa perversión A sensación do valeiro absurdo Como unha anguaria existencial, Ponme a proba e doume de conta, Que teño que erguerme, Coma se fora un animal ferido. Cantas cousas diversas Nos acontecen nos nosos días perfectos, Ou nos días controversiados. Pero a linguaxe vital segue. Algúns amigos nosos Deixan de loitar coa dor absurda, E asumen, sen remedio, Unha longa estancia atemporal Sen límites, fronteiras, Unha zóa atemporal Onde din que sempre Se descansa, por sempre. Outros pola maxia dos nacementos Van integrándose a temporalidade Existencial, quizáves, ao campo tranquilo Ao sosego do alimento e o descanso, No Mundo onde a necesidade Non significa a carencia absoluta. A door permanente. Xa imos chamar a porta Deste longo número de dous mil novo. Meus benqueridso amigos e amigas. Erguede o voso mundo Ao mundo común e solidario. Non sexades absurdas illas ireverentes. Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos, Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro. Non usemos os sentimentos inútiles Nunha fonte próspera. Sexamos o que somos E chamemos a cada cousa Polo nome real O nome fictio E un clase de mentira absurda. Entrego este poema con amor E auténtica dozura Nunca e xamáis con engano. MIGUEL DUBOIS | |||
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)