AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 21/05/2017 12:32:43 Para: Miguel Dubois Thenaisie Asunto: Poesía 3

Pontevedra aob18?!de mayo de 2017

VIDA. E TEMPO

Por tanto afirmo

E reitero a razón

Se ser coma son,

E de estar no Mundo

Coma un número 

humano

Indiferente,

Para ser o que son

O tempo avanta

Moi de presa,

O cuántico 

Numérico

Construe

Grandes números

De amor e vida

E a vida afaise

Mais pequena,

Polo número elevado.

Estou polo de ágora,

Pero chegara 

Un número pequeno

Que me fara

Pasar deste espazo

Ao espacio cero.

 

Fun tan feliz,

Nas orelas das praias

De branca area e fina

Coma a fariña

Dunha barra de pan

Alongada e deliciosa

O vento soave,

acariñaba meus

Cabelos loiros.

Sentía me, 

plenamente, libre

Un mar azul de

Ondas con crestas

Brancas, facian

Do mar un 

espectáculo 

De sobe e baixa.

O barcos pequenos

Choutaban 

acompañados cun

Barullo de ondas

Perdidas. O mar 

Que me chama

A un baño perfecto,

No que os meus

Brazos longos 

E as miñas pernas

Lentas, son a forza

Motriz na auga 

Mariña. A vida

Me vai pasando 

Antre o ceu aberto

O mar saltilbanque

E a área  branca

De branca área 

O sol potente 

Resplandecente

E brillante

Cobre os espazos

Tristes do vento 

Moves as febles

Plantas verdes

E Vou deixando

Atrás os queridos

Recordos de aquel

Pasado que vai

Voltando de vagar 

A xeito de

Boomrrang 

Por enriba das arbres

Crecidas e longas

O ceo azul

E coma unha 

Paisaxe moi alta

Mais a vida

Ten un poderío

Inmenso , estar

Na vida para a vida

Vivir fodamente,

Agasallame 

Cun bico inmenso

Ou un sorriso 

amplo

A vida e un 

Poder inmenso

Bendita Mae 

Que pares a un

Neno ou nena

A vida e comenzó

Ou nova historia

De cara ao que

Será un tempo

Ainda non habitado

O cambio físico

E mental vai

De presa más

As criaturas

Unha nenez lenta

Unha xunventude

Desinteresada 

Facer se home ou

Muller según a sorte

Chamo o chegar

A madurez a según 

O anteriormente

Vivido

Chegar ao que eres

Namentras perdemos

O sentido común

E vivir e mais

Complexo e delicado

E as historias vitais

Voltanse a repetir 

De xeito diferente 

Por mor do paso

Do tempo vivido

Miguel Dubois

Https://mundodefisterra.blogspot.com.es

--

                                     BETTER  WITH

 

                  HAPPINESS

Imprescindibles - La cláusula Balcells

AMOR E DOZURA É VIVIR

homenaje a Carmen Laforet.mp4

AMOR E DOZURA É VIVIR

Mujeres escritoras: cartas inéditas entre Carmen Laforet y Elena Fortún

undefined

undefined

AMOR E DOZURA É VIVIR

Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">

Quiero esto en mi Blog!

AMOR E DOZURA É VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

AS GAVETAS DAS FACTURAS PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO DESORDENADO. TODO É UNHA GRANDE MENTIRA

AMOR E DOZURA É VIVIR








Pontevedra, ao 18 de maio de 2012




AS GAVETAS DAS FACTURAS


PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO


DESORDENADO.



TODO É UNHA GRANDE



MENTIRA



Mentir é un feito común,

A verdade non se quere mirar,

Porque ataca a base pola

Súa mesma palabra xusta,

Que non esbara por

Linguas longas mintireiras.

Míntote, para facer máis grande

O densengaño consabido.

Mentira xeral á pluralidade

Verdade disfrazada de puro negro.

A verdade é un soño agachagado

Namentras a metira é o discurso

Normal, meu ben querido.

Mentiras delirantes e abusos

Constantes coa faciana desafiante.


Verdades deixadas no fondo da

Lembranza, do que é a íntegra

Verdade que fire a mentira perversa

E fonda do tesouro roubado,

Fica con mentiras, minte e medra

Cós teus inventos delirantes.

Diantes dos micrófonos acesos,

Nas letras dos diarios delirantes,

Ou nas emisoras de radios

Perversas, que firen sensibilidades,

Ous nas pantallas das televisión

Que inventan o discurso convinte,


Inverso a relidade social necesaria.


Adéntrate nas falsas palabras


Absurdas, que atacan aos seres


Febles ou necesitados,


Chamados seres desengañados


Polas verbas que pon enfermos


Aos que de Sanidade terían


Que disfrutar as vinte catro horas


Dun día enteiro vivido,


Con total igualdade de dereitos


Gañados. por aqelos dereitos


Que se rouban de cotío,


Na contras dos Dereitos Humanos


Dos seres homes e mulleres,


Queiman os tímpanos delicados.


Delicadas mentiras ou, se queres


Mentiras delicadas de voceciñas


Astutas e transgresoras.


Pero hoxe, tamén, vouche mentir,


Porque acabarás rematadamente


Engañado, namentras eu


Sen querelo engordo


Meu Capital mentireiro.


Medran e medran os cartos


Especulativas, froito


Dun pobo, que de xeito inxusto,


Paga os erros dos Señores


Delirantes de Bancos e Caixas


De Aforros, de comportamento


Inusual con venda de tóxicos


Productos, que engañan


De feito constante,


Imcomprensivos, que sorrindo


Saen nos medios da Comunicación


Sociai e adversa, delirio capitalista


Pobo condenado á pagar,


O que lles foi quitado


Sen vergonza e con alevosía,


Escándalo financieiro,


Namentras as necesidades


Máis primarias e necesarias


Convírtense en estatuas petrificadas,


Que, somentes, entenden dun frío


Intenso que somete ao ser humano


A necesidade máis necesitada,


Dun plato de comida quente,


Un lugar onde durmir a cuberto,


Ou aquel castigo tremendo


De desauciar os seres insolventes,


Non me digas que eu non che digo


A verdade íntegra, aquela,


Que sin querelo convence.


Rematando, a Nosa Sociadade


Convirtísuse en unha realidade


Contrasociai, onde o fenómeno


De Coherencia Sociai


E Civilización, son palabras,


Totalemnte espidas.











Miguel Dubois Thenaisie.

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

 

Un recorrido por la vida del escritor vallisoletano Miguel Delibes

UNHA LONGA VIAXE DE MIGUEL DELIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR

IN  MEMORIAM:                                 Miguel   Delibes.               UNHA LONGA VIAXE                           Pontevedra, 17/03/2010.       A vida fermosa, a vida dorida,   Que non perdoa a dor ferida sandante   Remata nun segundo de tempo tope e punto.   Os límites do sufriemento criminal e derradeiro   Do estado vital vivido, paz, guerra e amor   Transportámonos de contado   Ao eido da inexistencia, á  a carencia vital,   Ao valeiro ao mundo sen mundo   A vida tan, sumamente, vivida,   Convídanos a un descanso fondo,   Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza.   Saltan  as noticias importantes   E as absurdas banalidades   Que, degrazadamnete  menos importan ou importan,   Sen saber que é o importante e o efímero   Polas radios transmiosoras,   Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas,   Por tódolos os medios da comunicación,   Medios perversos ou deliranres,   Nesa comunicación invasora,   Manipulada, mais  neste caso   A nova no son dous polos opostos,   Polo  Norte pòla testa valeira   Polo Sur polos pes  espidos   A según do suxeito ideolóxico.   A noticia e fría e seca,   Coma o fío dun coitelo afíado   Coma se a neve branca,   Ficárame prendida   Na miña faciana conxelada.   A nova, é que Miguel Delibes,   Non resistíu o derradeiro combate.   Seu corpo cansouse de regular   As constantes vitais súas.   Que tan feliz fixéronno,   Antes de que morrera Ángeles Castro,   Mae de sete fillos e compañeira dil   Toda unha vida chea de enorme   Creazón literario e abundantes vivencias   Achegado  a mae natureza sabía,   Que imos aniquilidando, día a día.   Non bastaron, Cinco horas con Mario,   Nen As ratas, e aquel principalmente,   A sombra do cipres é alongada,   A maravilla dos Santos Iñocentes,   O herexe, novela histórica,   Nos tempos da Inquisición española.   Seguía traballando naquel primeiro   Diario, para el , El Norte de Castilla.   Censurado polo Ministro de Información e Turismo,   Manuel Fraga Iribarne,   Abandoa a dirección do diario vallisoletano,   E á sombra de despachos e rotativas,   Na clandestinidade   Seguirá a laboura directiva   Longas tempadas en Molledo,   Cantabria, rexistro dos primeiros tempos,   Lectura a súa mae e irmá,   O sombra do ciprés é aongada,   A maravilla das dúas mulleres escoitaban,   Con atención suprema e emocianadas   A perfecta creazón do xove Miguel.   Biblioteca ampla na casa de Molledo,   Tempo para debatirse antre lectura e lectura.   De Sedano era  Ángeles,   Súa muller querida e adorada.   Fillos tiveron dabondo,   Os premios e galardóns de Miguel,   Que non foron poucas.   Seu gosto polo vil deporte da caza,   Súa delicia na pesca  troiteira fermosa,   O amor aos pobos rurais,   Súa fonda pena,   Pola desestructuración,   Das familias rurais.   A xente labrega,   Abandóa os  pobos mortos ou semimortos,   As pedras xeádas,   As paredes valeiras,   As portas derrubadas   E achéganse as grandes urbes   De grandes fábricas coma a Renault,   Da cidade de Valladolide.   Pobos de Castela da cor do barro,   Feitos con paredes de adobe pardo   Solitarios pobos castelás,   Con pequenas fiestras semifechadas,   Cortinas baixas e luces decadentes   De plástico coorido eran as pequenas contras,   Lugares esquencidos e desabitados.   Seus estadías na Universidade de Mariland   Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas

Seu achegamento a Universidades alemanas

    Chile  destino, visión da América latina

    

    Italia e os seus congresos na cidade de Alba,

     Praga, chegada  antes da invansión

     Dos despiadados blindados 

Sume moito o seu currículo amplo   E os Premios Gañados   A súa capacidade escritora,   Mais el  non amosaba fachenda,   E non amaba as medallas que penduraba   Dun peito tapado de roupa  negra de gala   Porque Miguel Delibes,   Era un home homilde,   Ocupaba o lugar que debía que ocupar,   Non estar por enriba de ninguén   Non facía seu o que non lle pertencía.   Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario,   Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar   Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade   E ao  vento ceibo, aquel que non volta   As ideas voantes, desprendidas e amantes   Que transmitía en diferentes idiomas.   Soubo ser o que quería ser,   Soubo entregarse a unha pluma de tinta,   Ou a un bolígrafo común   E a un papel branco e  espido.   A escritura non paraba, e palabra a palabra   Oración a oración, capítulo a capítulo   E volume a volume,   Foi creando o Mundo Miguel Delibes.   Non foron somentes as magnificas novelas   Pasadas ao mundo cinematográfico,   Ao a maxia da expresión corporal   Dun actor teatral como Pepe Sacristán,   Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal.   Querido Paco Rabal,   Foron os Tratados Cinexéticos,   Foron as súas guías turístiscas,   Seus tratatos de viaxes   Ao o cono sur Sudamericano,   O viaxe a París,   Ou aos Paises Escandinavos   Un mundo pleno de vitalidade,   A maxia do mundo que sabe vivir   Fondamente a vida en pleno movemeto.   Un día da túa fertil vida,   Dámaso Alonso condecorouche   Como menbro da Real Academia da Lingua  Española,   Designándoche o sillón e.   Porque foste un home único, somentes   Fostes o que tiñas que ser: Miguel  Delibes.                                                         Miguel   Dubois.