UNHA LONGA VIAXE DE MIGUEL DELIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR

IN  MEMORIAM:                                 Miguel   Delibes.               UNHA LONGA VIAXE                           Pontevedra, 17/03/2010.       A vida fermosa, a vida dorida,   Que non perdoa a dor ferida sandante   Remata nun segundo de tempo tope e punto.   Os límites do sufriemento criminal e derradeiro   Do estado vital vivido, paz, guerra e amor   Transportámonos de contado   Ao eido da inexistencia, á  a carencia vital,   Ao valeiro ao mundo sen mundo   A vida tan, sumamente, vivida,   Convídanos a un descanso fondo,   Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza.   Saltan  as noticias importantes   E as absurdas banalidades   Que, degrazadamnete  menos importan ou importan,   Sen saber que é o importante e o efímero   Polas radios transmiosoras,   Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas,   Por tódolos os medios da comunicación,   Medios perversos ou deliranres,   Nesa comunicación invasora,   Manipulada, mais  neste caso   A nova no son dous polos opostos,   Polo  Norte pòla testa valeira   Polo Sur polos pes  espidos   A según do suxeito ideolóxico.   A noticia e fría e seca,   Coma o fío dun coitelo afíado   Coma se a neve branca,   Ficárame prendida   Na miña faciana conxelada.   A nova, é que Miguel Delibes,   Non resistíu o derradeiro combate.   Seu corpo cansouse de regular   As constantes vitais súas.   Que tan feliz fixéronno,   Antes de que morrera Ángeles Castro,   Mae de sete fillos e compañeira dil   Toda unha vida chea de enorme   Creazón literario e abundantes vivencias   Achegado  a mae natureza sabía,   Que imos aniquilidando, día a día.   Non bastaron, Cinco horas con Mario,   Nen As ratas, e aquel principalmente,   A sombra do cipres é alongada,   A maravilla dos Santos Iñocentes,   O herexe, novela histórica,   Nos tempos da Inquisición española.   Seguía traballando naquel primeiro   Diario, para el , El Norte de Castilla.   Censurado polo Ministro de Información e Turismo,   Manuel Fraga Iribarne,   Abandoa a dirección do diario vallisoletano,   E á sombra de despachos e rotativas,   Na clandestinidade   Seguirá a laboura directiva   Longas tempadas en Molledo,   Cantabria, rexistro dos primeiros tempos,   Lectura a súa mae e irmá,   O sombra do ciprés é aongada,   A maravilla das dúas mulleres escoitaban,   Con atención suprema e emocianadas   A perfecta creazón do xove Miguel.   Biblioteca ampla na casa de Molledo,   Tempo para debatirse antre lectura e lectura.   De Sedano era  Ángeles,   Súa muller querida e adorada.   Fillos tiveron dabondo,   Os premios e galardóns de Miguel,   Que non foron poucas.   Seu gosto polo vil deporte da caza,   Súa delicia na pesca  troiteira fermosa,   O amor aos pobos rurais,   Súa fonda pena,   Pola desestructuración,   Das familias rurais.   A xente labrega,   Abandóa os  pobos mortos ou semimortos,   As pedras xeádas,   As paredes valeiras,   As portas derrubadas   E achéganse as grandes urbes   De grandes fábricas coma a Renault,   Da cidade de Valladolide.   Pobos de Castela da cor do barro,   Feitos con paredes de adobe pardo   Solitarios pobos castelás,   Con pequenas fiestras semifechadas,   Cortinas baixas e luces decadentes   De plástico coorido eran as pequenas contras,   Lugares esquencidos e desabitados.   Seus estadías na Universidade de Mariland   Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas

Seu achegamento a Universidades alemanas

    Chile  destino, visión da América latina

    

    Italia e os seus congresos na cidade de Alba,

     Praga, chegada  antes da invansión

     Dos despiadados blindados 

Sume moito o seu currículo amplo   E os Premios Gañados   A súa capacidade escritora,   Mais el  non amosaba fachenda,   E non amaba as medallas que penduraba   Dun peito tapado de roupa  negra de gala   Porque Miguel Delibes,   Era un home homilde,   Ocupaba o lugar que debía que ocupar,   Non estar por enriba de ninguén   Non facía seu o que non lle pertencía.   Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario,   Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar   Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade   E ao  vento ceibo, aquel que non volta   As ideas voantes, desprendidas e amantes   Que transmitía en diferentes idiomas.   Soubo ser o que quería ser,   Soubo entregarse a unha pluma de tinta,   Ou a un bolígrafo común   E a un papel branco e  espido.   A escritura non paraba, e palabra a palabra   Oración a oración, capítulo a capítulo   E volume a volume,   Foi creando o Mundo Miguel Delibes.   Non foron somentes as magnificas novelas   Pasadas ao mundo cinematográfico,   Ao a maxia da expresión corporal   Dun actor teatral como Pepe Sacristán,   Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal.   Querido Paco Rabal,   Foron os Tratados Cinexéticos,   Foron as súas guías turístiscas,   Seus tratatos de viaxes   Ao o cono sur Sudamericano,   O viaxe a París,   Ou aos Paises Escandinavos   Un mundo pleno de vitalidade,   A maxia do mundo que sabe vivir   Fondamente a vida en pleno movemeto.   Un día da túa fertil vida,   Dámaso Alonso condecorouche   Como menbro da Real Academia da Lingua  Española,   Designándoche o sillón e.   Porque foste un home único, somentes   Fostes o que tiñas que ser: Miguel  Delibes.                                                         Miguel   Dubois.