Pontevedra, ó de 19 de marzo de 2010.
A JOSÉ CARLOS SILVA, no seu sesenta cumpleanos.
Levamos, tanto, tempo,
Xunguidos e amarrados,
A plenitude de ser o que somos.
Dous homes sencillos, traballadores
Amantes da plenitude da liberdade enteira,
Xunguidos ao amor correspondente,
Arrincando, tí, José Carlos, medos reais
Nos teus combates coa mar brava,
Nos mundo do século pasado,
E comeszos do século vinta e un.
Ti tes alma libertaria,
Vives no mundo do amor aberto,
Home habitante do sosego,
Perdoa se che berrei, sen razón algunha.
Ti, Carlos Silva, abríchemo os ollos
No medio do combate vital,
Cónmigo mesmo.
Había que decidir e remetar
Có mal que me mataba,
Petei na túa porta aberta,
Ofrecécheme a túa tenra comprensión,
Dun bon home de corazón aberto.
Pechamos as portas das tabernas pequenas,
Acabamos cós mares enchidos
De cuncas de viño tinto.
Foi o momento de pensar
De atoparme có meu interior desordeado.
Tumultos de medo absurdo,
Mar de fondo, dabondo,
Chamaron ao seu eido tremendo e irresponsable,
Pero tí, Carlos Silva, estendéchema o a túa man pequena,
Un sorrio perfecto era a real visión
Da túa faciana bela,
Habitada dunha barba arramxada.
Crein que o amor era unha palabra bonita,
Que non exisitía no vocabulario,
Para min. Pensaba que o amor enteiro,
Era para min un mundo exclusivo,
Un deserto de aréa pura,
Unha luz apagada,
Unha verba morta sen senso
Como recuperar o amor perdido,
Afastatado de min,
Cando ti, Carlos Silva,
Estendícheme a man túa cálida.
Seguín os teus pasos decisivos,
E dinme de conta do meu gran engano,
Que era vivir o eu quería
E que non existía.
Era o falso sono
Que eu creei; aquelo
Que somentes tiña no meu interior difuso.
Perdido nos meus propios pensamentos,
Nos delirios absolutas creados,
Dinme de conta que tiña que cruzar
Aquel valado outo,
E deixar atrás os soños de papel,
As bambalinas absurdas,
A cuncas de viño tinto de Barrantes.
E introducirme na realidade do mundo real.
Feitos os esforzos pertinentes,
Sempre coa a túa axuda altruista,
E o teu corazón entregado,
Tirei cós absurdos valados,
Pasando ao eido do razonamento exrterno.
Quiteime dos meus falsos sonos egoístas.
Hoxe, Carlos, cumpliche os sesenta anos.
Deixamos polo camiño combates absurdos,
Pero de seguro abrimos campo a liberdade,
Fomos valendes, e ningúen dábanos medo.
Só o medo espido, daba medo.
E hoxe meu querido José Carlos Silva,
Dazanove de marzo de dous mil e dez,
Puxeche un seis a rente dun cero.
Cando os dous coñocémonos
Desdeos comenzos dos anos setenta.
Cóstame asimilir a rapidez do paso do tempo,
Tempo que vóas como unha anduriña ceibe,
Ceibes somos to tempo andando
Dis tempos de derrota tremenda,
Dos tempos de victoria absoluta,
E cando afúndonme no mundo da extensa memoria,
Non podo, nunca deixarche de terte fóra do camiño
E senlleiro, porque atópome ben
A beira linda da túa fermosa compaña.
Bonito resulta a nosa unión constante,
O noso afaecto compartido,
Ou a beleza real ou delirante,
A memoria é unha fonte exacta e continua,
Donde os nosos avatares,
Chegaron a un término decisivo e constante:
O campo do amor, ou decirche;
Hoxe eu por tí e mañá tí por man.
Non me asulages dunha soidade extraña,
Que bate con forzo o mundo do esquenzo.
Que o egoísmo absurdo,
Nonos separe do feito de vivir en paz.
Vivir para vivir, toco a vida coa punta dos meus dedos,
E a vida non é un delirio absurdo,
Mais ben unha fonte de ledicia intensa.
Despóis de sesenta anos de existencia plena,
Xunguímonos todos e todas
Na Vila de Moaña
Para celebrar este perfecto cumpleanos,
José Carlos Silva, por sempre.
Miguel Dubois.
