martes, 18 de agosto de 2009
domingo, 16 de agosto de 2009
FAO FERMOSO--A MIÑA PRIMA CARME
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 4 de agosto de 2009.
O
FAO FERMOSO
A miña Prima Carme.
Días de fermosura fonda tiven,
Os días pasados no meu querido Portugal,
Pais de nacemento de Heléné, miña Mai,
O pracer do bon trato constante,
Era un feito permanente.
Puden observar a beleza natural,
As prarias inmensas, longas superficies areosas,
Na beira do Atléntico Norte Portugués.
Era a praia de Apulia ateigada de beleza,
As ondas máis ben pequenas,
A aréa crara cáseque branquiña,
Soportaba o peso dos corpos,
Entrados en números altos,
Do calendario da vida.
Os meniños e meniñas
Xogaban cunha pelota vermella,
Ou constrúían o Castelo dun Rei retirado,
Non fondo do tempo constante,
Aló dónde o tempo era unha palabra inexistente.
As bicicletas prateadas de grosas rodas.
E os dóus avanzamos na superficie
Do espazo de Fao, lugar de veraneo e descanso.
Un anaco de felicidade ben merecida.
O Zi, agarimosamente, saúdaba aos seus coñecidos.
Chegamos a quel Ofir que eu tanto me lembrara
Escoitar de cando neno. Ofir podía ser lugar,
Para ter unha festa para despedir o ano.
Esposende belo; construcións normáis
Equilibrio arquitéctonico,
Fermosa vista, lomo de area,
Divisor de río e mar
Unha igrexa de pequenas fiestras vermellas,
No fondo da vista exquisita.
O mar bravo, forte e potente,
A branca área, de novo, pero diferente,
Canas de pescar acompañaban,
O supostos pescadores de peixes prateados.
Fao, casco urbán, fermosura,
Igrexas lindas e antigas
Froito do traballo brasileiro.
As persóas marcharon,
Mais ficou as súas lembranzas externas,
O culto ao Poder Superior.
Deixaron a arquitectura da lembranza,
Pintada en branca pintura.
O edificio da Sociedade Faozense,
Marcaba numéricamente mil e noventos.
Xa vai tanto tempo daquela data
As rúas estreitas, a mistura equilibrada,
Da beleza clásica e a construción moderna,
Fao do equilibrio urbanístico,
Do habitáculo razonable e concreto.
Río beleza fonda, limpeza pura,
Agua da beleza, tristura do afogado,
Laio desesperdo. O laio cesóu.
Barquiñas ben amarradas esperan a ser usadas,
Cando o tempo natural, diga,
Que teñen que ir pescar o froito marítimo ou fluvial
A Pousada da Xuventude,
Futuro dun pobo portugués,
Que prepárase en Fao,
Pra un mellor futuro.
Campo de golf bonito e fermoso,
Toda a herva está chea de verde puro,
Un verde atraínte e formoso
Coma uvas verdes no próximo setembro.
E fomos cós paus de golfistas,
Fixémolo como nós sabiamos.
Quitamos a fotografías perfectas,
Que farán daquel día tranquilo e fermoso.
Un momento inesquencible,
Para a nosa lembranza visual desexada.
O Zi, falaba e saúdaba cortesmente,
Novavente e atentamente,
Como un bom promotor de tan bonito paraxe.
Fixemos unha longa viaxe no cochiño pequeno,
De baterías eléctricas
Carme e máis éste que escrebe,
Tomamos un café tranquilo,
En pequena conversa de feito agradable.
Grazas Isabel pola túa bondade,
Por dicirme que me dabas de comer,
Por mor do trememento da miña man torpe.
E aínda, por enrriba, non te truxen
Un presente desta terra galega.
Pídoche as disculpas necesarias
Pero non debedes esquencer,
Que todos e todas estades,
No me corazón aceso,
En vida pura,
En sentimenos abertos a todos vós.
A vida non ten senso se o senso de amar.
Miguel Dubois
jueves, 13 de agosto de 2009
domingo, 2 de agosto de 2009
FÃO--PORTUGAL
AMOR E DOZURA É VIVIR
Fão, Portugal, ao 2 de agosto de 2009.
Percepción real do Mundo Pasado,
Habitantes reais e puros dos que foron e son.
Volto ao Porugal querido. Que sono de ambición
Inspirador dun pasado ateigado,
De historia viva que vive agora no Mundo da Lembranza.
Acende a lus pasado dun tempo vivo
Que non xeme e vive como unha historial real e penetrante.
Vivo querendo vivir o que son,
A distanza percorrida até o de agora.
Estou en Fão puro rodeado de pineiros de verde caruma,
Brisa marina que se extende até Esposende na beira do mar.
Falo dun campo sinxelo dun golf marítimo e fluvial
Pano verde natural aceso,
Descansan tamén,en uns pineiros ergueitos.
Paos de golfista puro e brancas pelotas duras,
E un burato como premio enteiro ao xogo realizado.
Primos como cómplices e amigos.
A Pôvóa do Varzim é un pobo grande
Cargado de máxicas lembranzas,
De neno pequeno e adolescente,
Sulagado nun mundo confuso.
Pôvóa de Varzím é unha fonte continuada
De lembranzas habitadas de nostalxias.
Nadales enteiros o vento forte de decembro
É unha testemuna enteira,
Daquelos nostálxicos Nadales máxicos.
Estou en Fão, Portugal, ben coidado
E non son un estranxeira na Terra da Lusitania.
Miguel Dubois
Fão, Portugal, ao 2 de agosto de 2009.
Percepción real do Mundo Pasado,
Habitantes reais e puros dos que foron e son.
Volto ao Porugal querido. Que sono de ambición
Inspirador dun pasado ateigado,
De historia viva que vive agora no Mundo da Lembranza.
Acende a lus pasado dun tempo vivo
Que non xeme e vive como unha historial real e penetrante.
Vivo querendo vivir o que son,
A distanza percorrida até o de agora.
Estou en Fão puro rodeado de pineiros de verde caruma,
Brisa marina que se extende até Esposende na beira do mar.
Falo dun campo sinxelo dun golf marítimo e fluvial
Pano verde natural aceso,
Descansan tamén,en uns pineiros ergueitos.
Paos de golfista puro e brancas pelotas duras,
E un burato como premio enteiro ao xogo realizado.
Primos como cómplices e amigos.
A Pôvóa do Varzim é un pobo grande
Cargado de máxicas lembranzas,
De neno pequeno e adolescente,
Sulagado nun mundo confuso.
Pôvóa de Varzím é unha fonte continuada
De lembranzas habitadas de nostalxias.
Nadales enteiros o vento forte de decembro
É unha testemuna enteira,
Daquelos nostálxicos Nadales máxicos.
Estou en Fão, Portugal, ben coidado
E non son un estranxeira na Terra da Lusitania.
Miguel Dubois
viernes, 31 de julio de 2009
CONDENADOS
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 30 de xulio de 2009.
Avante imos sumando tempos habitados,
De vivencias constantes,
Do pracer sumo
Do sufrimento non querido.
Que duro é sufrir sen querelo,
Que o medo conviva contigo,
Ou que unha bomba mortífera
Remate, absurdamente a vida xove.
A brutalidade a sen razón tremenda,
Fixo que no día de hoxe dous xoves
Morreran froito dun bombazo mortal.
Esa tremenda absurdade necesidade,
De rematar coas vidas alleas,
Converteuse na tristura tremenda,
De eleminar brutalmente,
De feito calado e sen previo aviso.
Quen poidera entendar
Un Mundo absurdo e sen senso.
Os mesmos chorarán
Aínda que diferentes suxeitos,
As almas da xuventude arrebata..
A impotencia constante
A desolación suprema e íntima,
Os espías das almas rubadas,
Todo acto feito con premeditación tremenda.
Como viviremos as nosas vidas,
De xeito quedo e sinxelo?
O tempo cae irrespetuosamente,
Diante dos corpos mortos.
Xa lles quiteron o tempo vital,
Tolemia brutal.
Dame a vida enteira
E quítame todas as políticas existentes.
Dame un pulo para facer o día a día.
Que política queredes se rematades
Coas vidas alléas?
Deixade todo ese outeiro da violenza,
Queimade todos os vosos explosivos
Mais non roubade o senso vital,
O amor que quenta e o bico agarimoso.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 30 de xulio de 2009.
Avante imos sumando tempos habitados,
De vivencias constantes,
Do pracer sumo
Do sufrimento non querido.
Que duro é sufrir sen querelo,
Que o medo conviva contigo,
Ou que unha bomba mortífera
Remate, absurdamente a vida xove.
A brutalidade a sen razón tremenda,
Fixo que no día de hoxe dous xoves
Morreran froito dun bombazo mortal.
Esa tremenda absurdade necesidade,
De rematar coas vidas alleas,
Converteuse na tristura tremenda,
De eleminar brutalmente,
De feito calado e sen previo aviso.
Quen poidera entendar
Un Mundo absurdo e sen senso.
Os mesmos chorarán
Aínda que diferentes suxeitos,
As almas da xuventude arrebata..
A impotencia constante
A desolación suprema e íntima,
Os espías das almas rubadas,
Todo acto feito con premeditación tremenda.
Como viviremos as nosas vidas,
De xeito quedo e sinxelo?
O tempo cae irrespetuosamente,
Diante dos corpos mortos.
Xa lles quiteron o tempo vital,
Tolemia brutal.
Dame a vida enteira
E quítame todas as políticas existentes.
Dame un pulo para facer o día a día.
Que política queredes se rematades
Coas vidas alléas?
Deixade todo ese outeiro da violenza,
Queimade todos os vosos explosivos
Mais non roubade o senso vital,
O amor que quenta e o bico agarimoso.
Miguel Dubois.
miércoles, 29 de julio de 2009
ACCIÓN
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 28 de xulio de 2009
Deíxane vivir a vida na plenitude máxima.
Habita có meu ser os intres ledos,
Carentes de miserias máximas.
Eres o mundo que ti quixeras ser,
Ilumnina a alborado da día
Cun sorriso ateigado de lus primeira.
Non te rendas ante a miseria do comportamente humano.
Emprega toda a túa destreza,
Para achegarte o un mundo perpetuo
De achegamente ao que ti eres.
Non serás a baixeza supusta,
Non serás o delirio inútil.
Serás liberdade en movemento continúo,
Serás a verba pura da delicia fonda.
Non máis derrubes absurdos.
Son habitante da verdade íntegra,
No xogo a debilidade inxénua.
Dime toda a verdade perfecta,
Canta conmigo as cantidas da liberdade íntegra.
Xuntos desfaremos os pactos falsos
E as terías mentireiras.
Son verdade lixeira
E rápida coma o vento ceibo.
Pontevedra, ao 28 de xulio de 2009
Deíxane vivir a vida na plenitude máxima.
Habita có meu ser os intres ledos,
Carentes de miserias máximas.
Eres o mundo que ti quixeras ser,
Ilumnina a alborado da día
Cun sorriso ateigado de lus primeira.
Non te rendas ante a miseria do comportamente humano.
Emprega toda a túa destreza,
Para achegarte o un mundo perpetuo
De achegamente ao que ti eres.
Non serás a baixeza supusta,
Non serás o delirio inútil.
Serás liberdade en movemento continúo,
Serás a verba pura da delicia fonda.
Non máis derrubes absurdos.
Son habitante da verdade íntegra,
No xogo a debilidade inxénua.
Dime toda a verdade perfecta,
Canta conmigo as cantidas da liberdade íntegra.
Xuntos desfaremos os pactos falsos
E as terías mentireiras.
Son verdade lixeira
E rápida coma o vento ceibo.
domingo, 21 de junio de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.
Miguel Dubois.
VICENTE FERRER
AMOR E DOZURA É VIVIR
Fão- Portugal, ao 2 de agosto de 2009
Querido home honesto,
Benquerido Vicente Ferrer:
Entregache a túa vida fermosa e enteira
Aos seres máis necesitadas,
Deste inxusto Planeta Insolidario.
Abriches as portas da esperanza ao que sofre
E permanece inorante ao Mundo Equilibrado.
Diches de tí o teu corazón aberto,
A túa vida plena.
Deche de comer ao famento constante,
Até que deixou de ser famento.
Abriches os eidos da esperanza,
Corazón aberto ao Mundo Enteiro,
Por eso déboche amar, sempre,
Benquerido Vicente Ferrer.
Miguel Dubois
sábado, 20 de junio de 2009
XA TEMOS DABONDO
AMOR E DOZURA É VIVIR
XA TEMOS DABONDO
Non valeu para nada a técnica repugnante,
Do xa coñecido asasinato brutal e espantoso
De mañá ía de cara ao centro
De traballo cotiá, coma un cidadán máis ,
O pan noso de cada día.
De cando en cando,
Rematan co dereito a vivir, o máis fermoso,
De feito digno e democráta,
Coma o acto cobarde,
Non eles non están a vista.
Agachánse e acenden
O tremendo artefacto
Mortal.
Importánlle matar?
Decen querer o seu pais,
Máis ese é o pretexto
Do horrendo crime,
Cunha bomba cáseque
Debaixo do conductor.
Xa pasaron aqueles
Tempos Afastados daquela,
Daquel Movemento
De Liberación Nacional
Da Euskadi.
O pobo vasco rexeita
O terror das bombas
E armas tremendas.
O pobo vasco quer
Vivir en Paz,
Na Paz da que deben
Ser merecedores.
Tristemente matan
Por algo que non resulta posible, e nós
Xa estamos cansos do
Imposible.
Armonía
Necesitamos
E respeto mútuo.
O odio crecente ou decrecente é un
Fenómeno demasiado
Perigoso que remata
No furibundo asanitato inútil,
Por enrriba de calquera
Ideoloxía está o
Respecto a calquera ser
Humano, o máis
Maravilloso do Mundo
É vida en movemento.
As bandeiras son nada
Máis que símbolos, que
Nos días de vento,
Asemellan fermosas.
O ser humano necesita,
Sempre, amar, e xamáis
Odio perverso e fatal
Qeremos que se nos
Intrege a todos,
No núcleo social.
A linguaxe das perversas armas,
Nunha sociedade Democrática,
Carece de calquera senso lóxico.
A democracia plural é
Para cada cidadán,
Un dereito fundamental
Único e indivisible
Máis non podemos engadir aos que asasinan
Sen o máis mínimo pudor
Ou vergoña.
Eduardo Puello ía
A súa laboura,
Pero non importóuvos
Nada de nada.
Tiñades que asasinalo.
Nada os importou
Francisca a súa desconsolada Dona
E a súa dor tremenda,
As tremendas bágoas,
E un atroz sufrimento
De perder ao seu Compañeiro
Cedo de mañá,
Nun dazanove de Xuño de dous mil nove,
A ferida, e a dor dos seus fillos.
Non ía convosco
Pregunto: que sentides no voso cor?
A forza de odio desconsiderado,
E rigor da traición
E o asasinato aos vascos,
Sen nengún tipo de Sentido humano
E Solidario, somentes,
Podédemes decir que vós Que queredes ao voso País?
Vós caedes, demasiado baixo.
Na escada do comportamento humano.
Vós non liberades nada,
Vós asanidades sen aviso.
Vós non sodes, para nada,
Creedese ser os donos do voso Pobo e vós asaninades
Aos vosos semellantes.
Que sentides cando disparades, ou cando
Activades os artefactos Mortífeos?
Placer, ou odio?
Miguel Dubois
jueves, 18 de junio de 2009
AMOR E DOZURA E VIVIR
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.
O MUNDO DO REVÉS
Permítime escoitar
quedamente,
A auga crara,
trasparente,
E limpa dos regatos
continúas
Fontes sonoras de placer.
Palpo nas miñas torpes
mans,
Unha efervescente fonte
De enerxía continua.
Afástome do mundo
insensible
E doto meu ser,
Dunha fonte inagotable,
De esperanza
permanente.
Son eu, o que eu son,
Sen lerías constantes
Nen falsos devaneos.
Aparto silenzos absurdos
Que debería falar
dabondo.
Pido habitar co cumio da
paz
Onde non existen,
As guerras que nunca
Deberon existir.
Tremenda torpeza humá,
Queixume forte
Do ferido corpo,
Último laio mortal,
Na fronte da mortal
Bomba cargada
De morte continua.
Habito en min,
Para quererche forte
E inmenso, para amarnos,
Na imensidade dun eido
Verde cargado de amor
Maduro, cargado de
tenrrura, habitada
De silenzos continuos
Por mor de acariñar
A túa longas túas costas,
Deserto da pel espida,
Acariño lento e soave,
E ti sentes lenemente,
O meu deber de
acariñarte.
Penso que estamos eiquí,
Froito do esforzo tido,
A vida xoga connosco,
De cando en vez,
Afástanos da lingoaxe
Inorrecta e indebida,
Os valores afanse
Contravalores absurdos,
Creando conductas
insensibles,
Ás que nos lles dóe
O sufrimento alléo.
Están cheos de ambición,
Non lles impota,
Usar a mentira constante
No nome de Deus,
Ou no nome do semellante
Achegado ou afastado.
Máis medra e medran,
No cumio inxusto
Do mundo da sen razón,
En nome da total
corrupción.
Non importa, parés,
Que asasinen
As mulleres de Ciudad
Juarez. O ciclo continuo
Segue e parés
Que un presidende
Da América do Sul,
Quere rematar
Có verde pulmón da
Terra,.
Seguen vendendo
As armas mortíferas,
Para que en África,
Se maten por mor
Do odio irracinal.
Perversión
Da arma mortífera,
Venden armas mortales
Para que vós enchades
De irracionalide
As desastrosos linguaxes
Das armas acesas.
Arrinca de ti todo aquelo
Que non construa,
Arrinca de ti
O medo irracinal,
Arrinca de tí
O feito da traizón,
Coma o feito trizoeiro.
Vitaliza a fonte de amar,
E non te derrubes
Ante o mundo falso.
Sé o espazo ocupado,
Habítate íntegro,
Vive para vivir,
Para sentir
O sentimento equivocado,
De non rexitar ao
próximo,
Que deberías de querer.
Abrangue e non rexeites.
O que se rexeita,
Non se quere asemesmo.
Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy
2007
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.
O MUNDO DO REVÉS
Permítime escoitar
quedamente,
A auga crara,
trasparente,
E limpa dos regatos
continúas
Fontes sonoras de placer.
Palpo nas miñas torpes
mans,
Unha efervescente fonte
De enerxía continua.
Afástome do mundo
insensible
E doto meu ser,
Dunha fonte inagotable,
De esperanza
permanente.
Son eu, o que eu son,
Sen lerías constantes
Nen falsos devaneos.
Aparto silenzos absurdos
Que debería falar
dabondo.
Pido habitar co cumio da
paz
Onde non existen,
As guerras que nunca
Deberon existir.
Tremenda torpeza humá,
Queixume forte
Do ferido corpo,
Último laio mortal,
Na fronte da mortal
Bomba cargada
De morte continua.
Habito en min,
Para quererche forte
E inmenso, para amarnos,
Na imensidade dun eido
Verde cargado de amor
Maduro, cargado de
tenrrura, habitada
De silenzos continuos
Por mor de acariñar
A túa longas túas costas,
Deserto da pel espida,
Acariño lento e soave,
E ti sentes lenemente,
O meu deber de
acariñarte.
Penso que estamos eiquí,
Froito do esforzo tido,
A vida xoga connosco,
De cando en vez,
Afástanos da lingoaxe
Inorrecta e indebida,
Os valores afanse
Contravalores absurdos,
Creando conductas
insensibles,
Ás que nos lles dóe
O sufrimento alléo.
Están cheos de ambición,
Non lles impota,
Usar a mentira constante
No nome de Deus,
Ou no nome do semellante
Achegado ou afastado.
Máis medra e medran,
No cumio inxusto
Do mundo da sen razón,
En nome da total
corrupción.
Non importa, parés,
Que asasinen
As mulleres de Ciudad
Juarez. O ciclo continuo
Segue e parés
Que un presidende
Da América do Sul,
Quere rematar
Có verde pulmón da
Terra,.
Seguen vendendo
As armas mortíferas,
Para que en África,
Se maten por mor
Do odio irracinal.
Perversión
Da arma mortífera,
Venden armas mortales
Para que vós enchades
De irracionalide
As desastrosos linguaxes
Das armas acesas.
Arrinca de ti todo aquelo
Que non construa,
Arrinca de ti
O medo irracinal,
Arrinca de tí
O feito da traizón,
Coma o feito trizoeiro.
Vitaliza a fonte de amar,
E non te derrubes
Ante o mundo falso.
Sé o espazo ocupado,
Habítate íntegro,
Vive para vivir,
Para sentir
O sentimento equivocado,
De non rexitar ao
próximo,
Que deberías de querer.
Abrangue e non rexeites.
O que se rexeita,
Non se quere asemesmo.
Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy
2007
-CRISE-
AMOR E DOZURA É VIVIR
De: Miguel Dubois Thenaisie
Fecha: 16/06/2009 2:08:53
Para: sbcastro@edu.xunta.es
Asunto: Reenviar: CRISE
Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009
CRISE
O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario
Miguel Dubois
De: Miguel Dubois Thenaisie
Fecha: 16/06/2009 2:08:53
Para: sbcastro@edu.xunta.es
Asunto: Reenviar: CRISE
Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009
CRISE
O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario
Miguel Dubois
martes, 2 de junio de 2009
INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN
AMOR E DOZURA É VIVIR
INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN. A simple vista, "desintegración" sóa moi mal, cáseque coma a desintegración do atómo de hidróxeno, ou bomba "atómica" fenómeno devastador, destructor que hoxe en día andan en probar na Corea do Norte. Países como India e Pakistán, teñen a estes artefactos atómicos como elementos de ameaza ao resto da humanidade. O que destrúe e ameaza ao outro ou outros carece dos más mínimos conceptos da Integración, tendo un odio fondo a súa ememigo, e entón desintegra vilmente, destrúe pero , ao memsmo tempo, esquenceu o feito integrador e os malos sentimentos apodéranse do que gañou a "guerra" por mor de que o odio apoderousa da súa maneira de pensar. O que nun intre foi o seu amigo agora, é o nemigo, incurrido nunha total inversión de valores. Os elemetos da guerra cómo feito destructor, non ten disculpa no ser humano, convertíndose algúns seres humanos en elementos torturadores, que queran degradar "enormente" ao ser humano. Cando os sentimentos de odio e vinganza, son os donos da nosa maneira de ver o mundo no mundo, convírtenos en seres despreciable e sádicos. As nosas sociedades occidentais, están mutando en forma competitiva, no que os cartos créese que é o elemento fundamental, da nosa vida, e aínda, por enrriba, esquecémonos de quen somos, perdemos, a nosa propia identidade e aplicamos roles que non son da nosa competencia. Todo o escrito nas anteiores liñas lévanos a facer o papel de que non estamos na vida, facemos o papel de...pero, quizáves, nalgúns casos non admitimos o que somos, e nos refuxiamos en falsas conductas anticreatrivas, e devastaros usando a palabra como arma da palabra irreal, a palabra que quere ser mais non é máis cunha palabra disfrazada, ateigada de moitos complexos, por falla de inmadurez da persóa, teña a idade que teña. Cando ese home actue ou esa muller inmadura adulta, non acepte o que é, é decer a falla de madurez en aspectos do súa conducta, sempre, será ese home ou meller "inestable", "inseguro". Cando il ou ela se integre a se mesmo, cando recoñeza esa parte que lle dóe , máis non recollece, liberarase da carga emotiva, que non é máis que un elemento perturbador da súa personalidade. Sabemos, de sobra, que non e bom agachar pantasmas no noso interior. Debemos evadir os fantasmas internos, desafogar e comunicar a un amigo ou especialista o que nos ocorre. O mundo aparente e un decorado exterior do que quixeramos ser mais non chegamos a ser. Aquel que vive por enrriba das posibilidades estase facendo dano a sí e aos demáis. Toda conducta "prepotente" é a carencia de sentimentos de amor, somentes o fin é "avasallar", dominar de xeito falso, chamar a atención, volver a ser ese actor, que fai unha función teatral desagradable, nada máis có fin de degradar, de facer dese mal estilo de vida, unha falsa vinganza, unha despersonalización total. Provocar é facer dano, mal querer, é unha feito desintegrador; se integramos queremos e nunca expulsamos, por iso é tan importante incluir, querer, agarimar e dar amor. Hai procesos mentaiss que están agachados no no noso subconsciente, e que creáronse na prenatalidade ou postnatalidade, e, que, se súpeto, emerxen e saen ao extereior como feito desintegrador. O desintegrar danos a oportunidade, para aprender, para saber como eu, de novo, me podo integrar. Dependerá de min o esforzo persoal para integrarme.Que ocorreu? Despóis facer un análisis de por que estos fenómenos "duros" fanme compaña e logo, chegar a min. Quixera dar as grazas a Carmen Novoa, grande coñecedora da Psicoloxía Profunda, da que aprendín todo o que escribín e a seu fillo Cesáreo Hernández. Nunca é tarde para aprendre, se queres aprender. As portas do coñecemento non están pechadas, somentos peta , abren en adinte. Miguel Dubois | |||
sábado, 30 de mayo de 2009
DAÑE VIDA Á LEMBRANZA
AMOR E DOZURA É VIVIR
DAÑE VIDA Á LEMBRANZA. O tempo longo ou curto acumula Máis tempo. Unha longa vida feliz, A triste testemuña do sofrimento Aberto que dabondo sanda vermello. Abreuse o tempo, dilatóuse Fíxose unha cantidade definida, Polo criterio persoal vivido. Coma chegar ao fondo da Lembranza, habitante do pasado, Aquel tempo que eu quixen, Que non rematara, Un tempo para constuir, Espazos temporales diversos, E crear o arbol ateigado de froitos Vitales e contundentes. Unha serán soledado perdido No mundo da memoria Onde todo fica a pesares De que parecía algo rematado. Emerxe potente e poderosa, Un mundo da lembranza, Cando os dous bícávanos, Con toda a fora e dulzura Dunha idade máxica pasada, Pero, que aínda vive, Burbullas das lembrazas, Campos de verde millo, E o verán que deixei de Ser inocente e acudía ao Perigro da inconherencia puberal. A tolemia temporal O despertar sexual, O desexo constante, Tocarche dabondo E bicarche fondo Atá a cabeza perder, E o vento sen enterarnos, Penteaban as follas verdes milleiros, verde penteado do campo. E as espigas envainadas Ata que chegara a hora Da recolleita de tan fermoso millo Amarelo e dourado, longo e perfecto duro e dourado E sentir polas nosas mans o agarimo Daqueles graos perfectos. E o son de como caían Nun tecido torpe e duro. Coma a vida avanza, Uns vannos deixando fonda tristura, Amaragura fonda e firinte Pola súa ausencia e presencia, E nos afundiamnos na súa memoria Grata e placenteira Pensa no que pasaches, Pensa no disfrute querido. Pensa onde fican os límites Que son pertinentes, Que desa liña non se pasa, Alí afíxose o teu límite. Maís aló do valado din Que existe unha fronteira Descoñecida. Que ninguén coñece. Se, sempre, valente máis No invadas o terreo alleo e Descoñecido. Habíta, fondamente, Sosego quero para quererme, E canto máis me habito, Máis che quero, Gardándo as nosas idenditades Propias e no me posúas Coma a gaveta dunha mesilla, Que descansa a beira Dunha cama ateigada De lembranzas inesquencibles. Miguel Dubois | |||
| |
domingo, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
AMOR E DOZURA É VIVIR
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
viernes, 8 de mayo de 2009
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA
AMOR E DOZURA É VIVIR
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.
No fondo dos teus ollos fondos,
Sospestía unha mirada acesa,
Dun certo desprezo,
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizoa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre
A feito miserento e inexistente,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habituales mentiras.
Dame anacos de verdade,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.
Miguel Dubois
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.
No fondo dos teus ollos fondos,
Sospestía unha mirada acesa,
Dun certo desprezo,
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizoa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre
A feito miserento e inexistente,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habituales mentiras.
Dame anacos de verdade,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.
Miguel Dubois
jueves, 7 de mayo de 2009
UN MUNDO TURBIO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, 6 de maio de 2009.
UN MUNDO TURBIO
O silenzo constante,
Domina a maneira absurda,
De estar no mundo extraño,
Estou sen estar,
Por estar como un ser absoleto,
Coma un paxaro prisioneiro,
Que é dono da súa falla total
De libertade desexada,
Sentimento constante opresor,
Que che oprime no peito dooroso,
Unha gorxa seca, un sentimento amargo,
Unhas palabras torpes e inauditas,
Son o paxaro engaiolado,
Que perdeu o desexo cantor.
A ledicia roubada.
Asumo a miña prisión incalificable,
Desexo liberarme
De todo aquilo que me oprima,
Dor habida por inicios enórreos,
En situación de perda
Da personalidade propia,
Froito manipulado, cobardemente,
Polo mundo alléo,
Víctima manipulada.
Que constante pena,
Cando no me interior torpe,
A pena medra, sen xusticia.
Teño unha pena negra
No fondo escuro e negro.
Do meu partido peito..
Roto está meu peito.
Cal é o senso real e puro,
Da verdade intrínseca?
Onde morren os dereitos libres
De cada un de nós como seres humanos?
Que é o dereito persoal?
Cal é o dereito colectivo?
Con que criterios absurdos,
Barénmase os principios solidarios?
Cando faremos do verbo amar,
Unha constante vital,
Intríseca per sé a cada un de nós?
Cando confesarás ese secreto trémulo
Que che atormenta,
Que desfae o teu interior deformado,
E que ao mundo alléo castigas
Con suma perversidade,
Carente do máis pura lóxica,
Se é que o mundo lóxigo,
Pasa a ser o pasado filosófico..?
Eo tempo vainos pasando,
Ante crises económicas,
Substracións indebidas,
Corrupción política,
Demagoxia increíble,
E o virus da gripe a.
Os xoves africanos arriscan
A vida adolescente,
En fráxiles embarcacións,
Fletadas por extrañas mafias do Magreb.
Governos do rico continente negro,
Estas liderados por seres corruptos,
As diferentes etnias dun mesmo país,
Enfréntase armados por mor
Do odio mortal e a división continúa.
Mais, as veces, pregúntaste,
Porque teñen que suceder
Os acontecementos máis perversos,
Desta humanidade globalizado,
Que nun día gana millóns de dólares,
E noutro día non se sabe canto
Cartos perde, alomenos, aparentemente.
As industrias diversas pechan,
Ou ti soñas e que xan non hai moitos
Soños factible, que che poidan
Motivar, como home amante
Da xustiza roubada e da perda
Da paz estourada.
Que non recure ao feito aparente,
Para dicir que é algo,
E somente é unha apariencia,
Que ten valeiro o interior,
Aquel corazón que debería ser
Unha fonte continúa,
De sentimentos solidarios?
Que absurda contradicción.
Que cando un cidadan deste mundo,
Declara a paz roubada,
Hai outro ser distinto,
Que quere facer a guerra horrososa,
Aquela que non perdoa as vidas presentes
Para facer todo un mundo triste,
De morte inútil
Namentras o cabalo da Morte,
Galloupa velozmente.
Que grande pena, apéname.
Miguel Dubois
Pontevedra, 6 de maio de 2009.
UN MUNDO TURBIO
O silenzo constante,
Domina a maneira absurda,
De estar no mundo extraño,
Estou sen estar,
Por estar como un ser absoleto,
Coma un paxaro prisioneiro,
Que é dono da súa falla total
De libertade desexada,
Sentimento constante opresor,
Que che oprime no peito dooroso,
Unha gorxa seca, un sentimento amargo,
Unhas palabras torpes e inauditas,
Son o paxaro engaiolado,
Que perdeu o desexo cantor.
A ledicia roubada.
Asumo a miña prisión incalificable,
Desexo liberarme
De todo aquilo que me oprima,
Dor habida por inicios enórreos,
En situación de perda
Da personalidade propia,
Froito manipulado, cobardemente,
Polo mundo alléo,
Víctima manipulada.
Que constante pena,
Cando no me interior torpe,
A pena medra, sen xusticia.
Teño unha pena negra
No fondo escuro e negro.
Do meu partido peito..
Roto está meu peito.
Cal é o senso real e puro,
Da verdade intrínseca?
Onde morren os dereitos libres
De cada un de nós como seres humanos?
Que é o dereito persoal?
Cal é o dereito colectivo?
Con que criterios absurdos,
Barénmase os principios solidarios?
Cando faremos do verbo amar,
Unha constante vital,
Intríseca per sé a cada un de nós?
Cando confesarás ese secreto trémulo
Que che atormenta,
Que desfae o teu interior deformado,
E que ao mundo alléo castigas
Con suma perversidade,
Carente do máis pura lóxica,
Se é que o mundo lóxigo,
Pasa a ser o pasado filosófico..?
Eo tempo vainos pasando,
Ante crises económicas,
Substracións indebidas,
Corrupción política,
Demagoxia increíble,
E o virus da gripe a.
Os xoves africanos arriscan
A vida adolescente,
En fráxiles embarcacións,
Fletadas por extrañas mafias do Magreb.
Governos do rico continente negro,
Estas liderados por seres corruptos,
As diferentes etnias dun mesmo país,
Enfréntase armados por mor
Do odio mortal e a división continúa.
Mais, as veces, pregúntaste,
Porque teñen que suceder
Os acontecementos máis perversos,
Desta humanidade globalizado,
Que nun día gana millóns de dólares,
E noutro día non se sabe canto
Cartos perde, alomenos, aparentemente.
As industrias diversas pechan,
Ou ti soñas e que xan non hai moitos
Soños factible, que che poidan
Motivar, como home amante
Da xustiza roubada e da perda
Da paz estourada.
Que non recure ao feito aparente,
Para dicir que é algo,
E somente é unha apariencia,
Que ten valeiro o interior,
Aquel corazón que debería ser
Unha fonte continúa,
De sentimentos solidarios?
Que absurda contradicción.
Que cando un cidadan deste mundo,
Declara a paz roubada,
Hai outro ser distinto,
Que quere facer a guerra horrososa,
Aquela que non perdoa as vidas presentes
Para facer todo un mundo triste,
De morte inútil
Namentras o cabalo da Morte,
Galloupa velozmente.
Que grande pena, apéname.
Miguel Dubois
sábado, 2 de mayo de 2009
ARTIGO..ALMA ESPIDA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.
ALMA ESPIDA.
Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.
ALMA ESPIDA.
Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.
Miguel Dubois.
jueves, 30 de abril de 2009
PRIMEIRO DE MAIO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 29 de maio de 2009.
PRIMEIRO DE MAIO
I
Maio lindo e fermoso,
Chama a porta feble,
Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,
Pidindo xustiza e liberdade,
Para os traballores do mundo enteiro.
Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,
Antes de data e ateigalas enteiras.
De mans ergueitas
Co puño pechado,
Como simbolismo da clase obreira.
Xustiza, pediremos,
Traballo queremos.
E desexaremos liberdade plena.
Condeamos aos desertores,
Dos dereitos humáns,
E, a tí, Presidente Obama,
Parabéns polo pechamento,
Da factoría do sufrimento
En Cuba, de Guantánamo.
Sexa benzoado a virtude do amor,
Sexan condeados os ladróns,
Vestidos elegantemente,
Que ao o Estado Noso,
Rouban con toda desvergoña.
Xustiza non sexas unha palabra espida,
Un deserto de xustiza.
Xustiza que o habitante feble,
Non se sinta avergoñado,
Polo abuso dos que rouban
Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,
Con efecto as resultas
De poderío económico, inmerecido,
Consecuente para el
E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,
No Universo da Palabra.
II
Pódovos afirmar,
Que o gran Mario Benedetti,
Quérenos deixar.
Un soñador uruguaio,
Poeta de profesión constante,
Exilado en España,
Por mor dos excesos uruguaios
Daqueles tempos miserentos.
Home sinxelo e tranquilo,
Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante
E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,
E cantantes creadores
Da máis pura beleza habita.
Música de Joan Manuel Serrat,
Con poemas de Mario Benedetti,
O Sur, tamén, existe,
Todo un luxo de poesía pura,
Musicado por un gran creador.
Juan Marse, tímido,
Gañou o Premio Cervantes,
O Paraninfo da Universidade,
De Alcalá de Henares,
Era un lugar solemne,
No que no lle foi dado
A Juan Marsé,
Porén foi resistidor
Do protocolo de alto rango.
Que maior culto
Para un escritor que o saboreo
Da liberdade plena,
E sentirse libre,
Como ar invisible,
Que zóa nunha tarde de invernía.
Entramos en maio xa,
Antre dores pasados,
Pesadelos absurdos,
E laios queixumosos,
Que de nada sirviron,
Para saber o que é
O puro concepto da verdade.
E vanse constríndo historias pervesas,
Que queren vender por certas,
Pero a verdade é única,
Nun senso fundamental
E a verade é, tamén, polivalente,
Existen tantas verdades como creenzas,
Peo o sentido existencial da verdade
Única e non polivamente,
E a que debe habitar,
No noso mundo persoal,
Para deste xeito habitar,
O Mundo Armónico,
Que debería de existir.
Non é o mundo habitable,
Un constante cúmulo de
Inútiles falsedades.
Construímos a noso mundo enteiro,
Con noso esforzo persoal,
Transmutado á colectiviadade social
Da práctica do esorzo.
Por eso o día un de maio,
Lairémonos os sucesos tristes,
Pasados es San Francisco,
Pero reinvidincaremos,
Xustamente o noso dereito puro,
Ao traballo inprescincible,
Aos dereitos personais e sociais
Roubados por mor da codicia,
E o dereito a vivir librenmente,
Sempre e encada intre,
Das nosas vidas vividas.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 29 de maio de 2009.
PRIMEIRO DE MAIO
I
Maio lindo e fermoso,
Chama a porta feble,
Con forza suprema.
Abriremos o maio amado,
Pidindo xustiza e liberdade,
Para os traballores do mundo enteiro.
Xuntarémonos nas prazas antigas e novas,
Antes de data e ateigalas enteiras.
De mans ergueitas
Co puño pechado,
Como simbolismo da clase obreira.
Xustiza, pediremos,
Traballo queremos.
E desexaremos liberdade plena.
Condeamos aos desertores,
Dos dereitos humáns,
E, a tí, Presidente Obama,
Parabéns polo pechamento,
Da factoría do sufrimento
En Cuba, de Guantánamo.
Sexa benzoado a virtude do amor,
Sexan condeados os ladróns,
Vestidos elegantemente,
Que ao o Estado Noso,
Rouban con toda desvergoña.
Xustiza non sexas unha palabra espida,
Un deserto de xustiza.
Xustiza que o habitante feble,
Non se sinta avergoñado,
Polo abuso dos que rouban
Con luvas brancas e sedosas.
Abramos as portas ao mundo ceibo,
Pechemos a boca absurda
Dun mintireiro constante,
Que quixera pasar por habitante indubidable
Da causa perfecta,
Con efecto as resultas
De poderío económico, inmerecido,
Consecuente para el
E inxusto para os que habitan
A Vila de Xustiza Pura.
Namentras escribo,
Estos versos perdidos,
No Universo da Palabra.
II
Pódovos afirmar,
Que o gran Mario Benedetti,
Quérenos deixar.
Un soñador uruguaio,
Poeta de profesión constante,
Exilado en España,
Por mor dos excesos uruguaios
Daqueles tempos miserentos.
Home sinxelo e tranquilo,
Con miraba doce,
Transmisor de Paz constante
E aberto ao mundo de poetas extraordianrios,
E cantantes creadores
Da máis pura beleza habita.
Música de Joan Manuel Serrat,
Con poemas de Mario Benedetti,
O Sur, tamén, existe,
Todo un luxo de poesía pura,
Musicado por un gran creador.
Juan Marse, tímido,
Gañou o Premio Cervantes,
O Paraninfo da Universidade,
De Alcalá de Henares,
Era un lugar solemne,
No que no lle foi dado
A Juan Marsé,
Porén foi resistidor
Do protocolo de alto rango.
Que maior culto
Para un escritor que o saboreo
Da liberdade plena,
E sentirse libre,
Como ar invisible,
Que zóa nunha tarde de invernía.
Entramos en maio xa,
Antre dores pasados,
Pesadelos absurdos,
E laios queixumosos,
Que de nada sirviron,
Para saber o que é
O puro concepto da verdade.
E vanse constríndo historias pervesas,
Que queren vender por certas,
Pero a verdade é única,
Nun senso fundamental
E a verade é, tamén, polivalente,
Existen tantas verdades como creenzas,
Peo o sentido existencial da verdade
Única e non polivamente,
E a que debe habitar,
No noso mundo persoal,
Para deste xeito habitar,
O Mundo Armónico,
Que debería de existir.
Non é o mundo habitable,
Un constante cúmulo de
Inútiles falsedades.
Construímos a noso mundo enteiro,
Con noso esforzo persoal,
Transmutado á colectiviadade social
Da práctica do esorzo.
Por eso o día un de maio,
Lairémonos os sucesos tristes,
Pasados es San Francisco,
Pero reinvidincaremos,
Xustamente o noso dereito puro,
Ao traballo inprescincible,
Aos dereitos personais e sociais
Roubados por mor da codicia,
E o dereito a vivir librenmente,
Sempre e encada intre,
Das nosas vidas vividas.
Miguel Dubois.
sábado, 25 de abril de 2009
O FRÍO DA NOITE NEGRA
AMOR E DOZURA É VIVIR
O FRÍO NA NOITE NEGRA Rompe con ese xéo lento e frío, Brancura amarga e penetrante, Témpano xeado queimador da friaxe, Abrigo externo que me cobre a pel espida, Encende o lume da fogueira fermosa, Lapas de lus azul e amarela beilando ondulantes, Lapas longas coma linguas quentes e longas, Invítame a quentarme a súa bendita beira. Sol nocturno rodeado de escuridade perversa Vete e bule e escapa do frío mortífero, Silenzo permanente e nouturno. Que sensación tremenda da perda da quentura, Ausenza da calor vital, Espanta as tebras do medo fondo, Fondo dos pozos negros, Apárta de min este frío tremendo, Corazón conxeado e insensible Déixame de esquencer para construir, Vales fermosos e verdes, Como existan na bela Irlanda querida Cunha paisaxe de extensos campos De herva verde, delicia da paisaxe. Eu, tamén, igoal que ti, Quixera querer tanto, e perfectamente Aparta de min esta friaxe intensa, Déixame quentarme a túa beiriña quente. Non me deixes abandonado. Coma unha pedra dura e senlleira, Suxeito a cultivar un corazón xeado, Invítame a participar da túa calor constante, Eu, por ter, teño unha mirada fría e perdida, Espida e constante pero moi fría As mans xeadas coma se non tiveran vida, Dame a túa man quentiña e liviana. Invítame a participar da túa calor constante, Arrinca de min este Imperio Xeado, De door constante e medo confuso, Dame a ledicia roubada, Por aqueles individuos, De corazón frío. Mágoa! Malditos sexan os bandidos voraces, Aqueles que derruban a verdade concisa, Coa palabra inconcisa e tremenda. Teñen frío corazón, E longa lingua iñorante Coma a neve nos brancos cumios outos, Sentimentos fríos coma un inverno puro, Levan frío no corazón cobarde, Teñen o medo de sí, perversos, Constrúen as verdades inexistentes, Firen a sensibilade allea, E fican ledos os perversos iñorantes. Mágoa! Maltita sexa a mentira maldita, Malpocado cidadán mentireiro E torticeiro, é coma unha inversión absurda, De valores verdadeiros. Que frío teño, muller linda, De lindos cabelos longos Porque non me das un cachiño pequeno, Da túa calor forte, Insufla o meu amor doído, Arrinca de min toda esta pesadumbre inmerecidade Deixame a tí amarrarme enteiro, Coma un naúfrago mariñeiro que quixera Amarrarse a un salvavidas redondo e de cortiza A tristura constante é a miña dona enteira. Como invadir teu corpo enteiro, Como xunguirme a ledicia pura, Como esquencer a door dooroso, Que fae queimar de door o curso das miñas véas, Ríos longos dadores de vida pura. Como evitar o laio duro, A constante lavazada tremenda Que reventa ao silenzo particular, Do ar ateigado de medo perverso. Como esquencer a tristura queixumosa, Como non me invitas a falar, Do mundo ledo, da vida enteira, Aínda que se por for fora, Un sorriso falso e atrevido, Alomenos sorriso ledo. Quixera que me invitaras, Claro está, se tu quixeras, O ser imitador dos teus perfectos sorrisos. Quixera, que me axudaras, A esquencer as noites negras, A ensinarme por onde é O camiño da bella lus, Quixera esquecer, por sempre, O mundo escuro, A pantasta nouturna que manca, dabondo, Ou as casas derrubadas. Porque lugar se colle o camiño, Por onde se ergue a lus do día, Bágoas e bágoas caen no corazón triste, O vento forte brúa, O choiva fría bate fortemente, Detrás do vidro da fiestra. O furacán chama á defensa, De tan brutal combate nautural. Alomenos din: Despóis da tempestade ruín, Chega a amada calma. Miguel Dubois | ||
| |
viernes, 24 de abril de 2009
TO CHUS WITH MY VERY OPENED BLUE EYES SITTING IN A CORNER, LOKING AT THE BLACK FLOOR OF A NARROW STREET
AMOR E DOZURA É VIVIR
To Chus with my very opened and blue eyes sitting in a corner, looking at the black floor of a narrow street.
2004-07-16.
I SUMMER
I feel this intensive wild wind
When I can see your free hair
Streaming in the wind
Like a blonde pony tail
And your smiling eyes
Are drawing
On the clear surface
Of this small pool.
Today you seem different
You are like the free bird
Dancing in the broken air
Of a bored afternoon
Lost in the precise time
Of a beauty summer
Ouh my pretty summer!
Ouch my delicious time!
Where are you and
Where are you from?
I am the king of the good weather
And I am from the bright sun.
An illuminate country
In which one the nights do not exit
See always the intensive light
The lake of light, which the sea is
And think about the summer time
The blue bird does not stop
With its slowed and delicious song.
II
The darkness suddenly disappeared
All the things I could see
Seemed alive
Because the brilliant light
Overwhelmed the sweet atmosphere.
III
And for all the words had been written
I like summertime.
Miguel Dubois.
To Chus with my very opened and blue eyes sitting in a corner, looking at the black floor of a narrow street.
2004-07-16.
I SUMMER
I feel this intensive wild wind
When I can see your free hair
Streaming in the wind
Like a blonde pony tail
And your smiling eyes
Are drawing
On the clear surface
Of this small pool.
Today you seem different
You are like the free bird
Dancing in the broken air
Of a bored afternoon
Lost in the precise time
Of a beauty summer
Ouh my pretty summer!
Ouch my delicious time!
Where are you and
Where are you from?
I am the king of the good weather
And I am from the bright sun.
An illuminate country
In which one the nights do not exit
See always the intensive light
The lake of light, which the sea is
And think about the summer time
The blue bird does not stop
With its slowed and delicious song.
II
The darkness suddenly disappeared
All the things I could see
Seemed alive
Because the brilliant light
Overwhelmed the sweet atmosphere.
III
And for all the words had been written
I like summertime.
Miguel Dubois.
PRÓLOGO PARA MARÍA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 22 de decembro de 2005.
Benquerida María: a obligación e o gusto xúnguense nesta a miña sinxela laboura do traballo da palabra escrita, esta marabillosa acción, que para min significada desprenderse de min mesmo, e decir o que eu sinto neste longo respiro vital, as veces, limitado, ou sesgado polos acontecementos que nos desbordan e transfórmannos en seres, totalmente, limitados que de un xeito ou outro, dicen: estou eiquí e existo, dame un pouquiño da túa existencia que eu tamén quero sentir o vento que agarima a miña faciana en días nos que o vento forte, perde a súa mesura e a súa forza é coma un cabalo salvaxe, dos Montes de Oia, galloupando nas transparentes azas do vento. O mar gris, tremendamente, enfadado bate con toda a súa brutalidade espida contra as rochas gastadas ás os que o mar, coma froito de moitos séculos de traballo vai dando formas caprichosas, a rente dunta estrada con moitas curvas a beiras dos cantiles ónde a branca escuma son bágoas deslizantes nas fadulas das rochas ónde a door do tempo transforma, lentamente, a fisonomía do pensamento humán. Ti es ben coñecedora das paisaxes ás que me refiro. Pon os teus ollos fixos e cravados nas Illas Montañosas que perto, non tan lonxe, miras; parecen poderosas paredes que navegan pero da terra rocosa, terra de cantiles, escuma dabondo, ondas delirantes de formas caprichosas e alí Baiona, Baredo, con todo o poder da Natureza, amósase implacale, fermosa, adiántase ao mar, lugar dun poderoso castelo, femosura dunha paisaxe que se perde polo camiño do vento e que se gaña a luz implacable dun día feliz. As Illas Estelas, rodeadas de branca escuma, pequenas, cunha certa ledicia de pequenas Illas esquecidas nun anaco de mar. Monte Ferro, poderoso, antergo, todo un luxo de luminosidade fonda e asumida no valor da paisaxe que emerxe con toda a súa forza na retina dos nosos ollos atónitos ante tanta beleza remusida nunca área restriñida a beleza continuada.
Podo escribirche, dabondo, se eu quixer, da fermusura da longa Praia América que fica en min coma unha lembranza permanente, froito de amores pasados, Chus, os meus primeiros amores, os amores máis misterios, nos que deciamos, daquela, adeus ao mundo da infacia para entrar no eido do misterio do corpo femenino, e para elas adentrarse no mundo masculino, quizáves un interrogante placenteiro que ían as dúas, cada unha no seu intre desfollando coma unha linda margarida, deitada no verde absoluto de Monte Lourido. As novedades que iamos descubrindo dos nosos corpos e o torpe temblor da miña man de adolescente, cando quería acariñar as mans de Chus ou súas meixelas entre bermello e brancas. Totalmente estábame prohibido darlle un bico de amor. Eu non coñecín os bicos dela, non sabía o seu sabor máis de seguro serían doces coma a mel que as avellas deixan nas súas celas. Ana e máis eu, coma xa che dicen algunha vez, facíamos longos paseios amorosos até Baiona, cando eu tiña 17 anos, máis ou menos no ano de 1970. Eran momentos complicados da miña existencia na que, as veces, asumíame nuha fonda melancolía, mais sempre tiven o seu apoio constante e a seu cariño fondo cun senso du amor constante. Xa vai moito tenmpo daqueles tempos doces e amargos, mais en ningún momento, aqueles intres de ledicia e tristura esquécense coma se un paxaro de paso voara nos límites dun serán bermello, intensamente, bermello, no punto máis occidental da fermosa Baiona, ónde o sol inmenso apagará a súa lus natural, e as luces cintileantes da villa turista e mariñeira, serán fachos de luz eléctrica no decurso dunha noite de verán fermoso; a temperatura está tépeda, nen frío nen calor, e as imensas azas de amar queríanse convertir en brazos longos, en máns constantes de acariñantes constantes da espida espalda do ser amado. Tabernas ateigadas de xente, vasos do viño de O Rosal, listos para apagar a sede e encender unha ledicia falsa, transformadora nunha euforia esaxerada. A noite segue un ritmo incontralado até caerme cunha fonda pena que fire o meu corazón medroso.
Comezo da mañá nun día de xulio calquera. Resaca fonda e un gran grolo de auga xeada atarvesa a miña gorxa picante, froito dos excesos. Saída de mañá polas rúas, namentras Gonzalo Torrente Ballester, Carlos Casares e outros notables escritores abondan nas súas tertulias da sediciosa Baiona. Vai xa algún tempo de todo aquilo, mais a vida debe seguir seu curso. As nosas vidas son coma longos ríos afastados do mar de Baiona, que imos levando as nosas augas polo cauce do noso vital cauce. As augas tranquilas, as augas femosas, as augas tremorosos morrerán nos esteiros hermosos, alá na distancia, ónde os ríos morren e a mar inmensa e fabulaso nace.
Con todo meu cariño:
Miguel
martes, 21 de abril de 2009
CARUMA VERDE
AMOR E DOZURA É VIVIR
Caruma verde
Verde caruma
Canción viva
Que latexa
Enrriba
E en baixo
Coma a longa pola
Dun alto piñeiro preñado
De carumas verdes
Afiadas
Que se deixan
Abanear
O ritmo deste vento nortiño
Nortiño meu
Meu vento amado
Caruma verde
Cabelo de arbore peitiado
Que engaiolas
As Guitarras fermosas
As Frautas doces
Os Bongós africanos
Os Extranos teclados
As Gaitas galegas
E os acordeóns arxentinos
E voces fermosas
Que asemellan
Cantos de anxos extensos
Que nas polas vivas
Dun senlleiro piñeiro
De verde caruma
Cántalle
A lúa branca
Dun verán quedo.
Nos somos a caruma espida,verde
A que loce coa forza da seiba
Nas polas verdes dos piñeiro.
Miguel Dubois
Caruma verde
Verde caruma
Canción viva
Que latexa
Enrriba
E en baixo
Coma a longa pola
Dun alto piñeiro preñado
De carumas verdes
Afiadas
Que se deixan
Abanear
O ritmo deste vento nortiño
Nortiño meu
Meu vento amado
Caruma verde
Cabelo de arbore peitiado
Que engaiolas
As Guitarras fermosas
As Frautas doces
Os Bongós africanos
Os Extranos teclados
As Gaitas galegas
E os acordeóns arxentinos
E voces fermosas
Que asemellan
Cantos de anxos extensos
Que nas polas vivas
Dun senlleiro piñeiro
De verde caruma
Cántalle
A lúa branca
Dun verán quedo.
Nos somos a caruma espida,verde
A que loce coa forza da seiba
Nas polas verdes dos piñeiro.
Miguel Dubois
GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Gran Federico García Lorca,
Sonrisa encantada
Verdad distinta y segura
Cantor de las lunas amarillas
Y de los brillantes cuchillos
De brillante plata
Eterno Federico García Lorca
De Fuente Vaqueros a Granada
Hay un camino de penas ocultas
Que gimen en el alma luminosa,
Mientras el Romancero Gitano
Se lamenta por los gemidos encendidos
De dolor y pena.
Se pararon los relojes llorones
A cualquier hora
Pero nunca a las cinco en punto de la tarde
Mientras el miedo
Se convirtió en pánico
Miguel Dubois.
Gran Federico García Lorca,
Sonrisa encantada
Verdad distinta y segura
Cantor de las lunas amarillas
Y de los brillantes cuchillos
De brillante plata
Eterno Federico García Lorca
De Fuente Vaqueros a Granada
Hay un camino de penas ocultas
Que gimen en el alma luminosa,
Mientras el Romancero Gitano
Se lamenta por los gemidos encendidos
De dolor y pena.
Se pararon los relojes llorones
A cualquier hora
Pero nunca a las cinco en punto de la tarde
Mientras el miedo
Se convirtió en pánico
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)