martes, 21 de abril de 2009

GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Gran Federico García Lorca,

Sonrisa encantada
Verdad distinta y segura
Cantor de las lunas amarillas
Y de los brillantes cuchillos
De brillante plata
Eterno Federico García Lorca
De Fuente Vaqueros a Granada
Hay un camino de penas ocultas
Que gimen en el alma luminosa,
Mientras el Romancero Gitano
Se lamenta por los gemidos encendidos
De dolor y pena.
Se pararon los relojes llorones
A cualquier hora
Pero nunca a las cinco en punto de la tarde
Mientras el miedo
Se convirtió en pánico

Miguel Dubois.

RONS CON RONS MUCHO MÁS QUE RONS

AMOR E DOZURA É VIVIR

La playa del ayer ya pasado. Me sumerjo en la memoria y emerge el recuerdo.

El trabajo de muchos vuelos. Julio, aparentemente, invisible, detrás de la vela,
La extensa autopista aérea. Regateando, a todo trapo con viento del Norte fuerte.
El profesor El duro trabajo manual en una extraña máquina substituta del trabajo
Gritando, Humano. Demasiadas máquinas y poca mano de obra.
Sorprendido,
Enfadado.



A todos vosotros, Familia Pousa Blasco, por el amor que os tengo.



INTRODUCCIÓN


I
Me adentro en la memoria
Que de vez en cuando
Me visita.
Me sumerjo en el recuerdo
Me siento feliz
Y vuelvo a vivir
El momento pasado
Que ya no volverá,
Pero creerme: no lo puedo olvidar.

Figuras, paisajes, situaciones,
Mandatos, gritos y sonrisas
Vuelven a mi mente madura.
Pero creerme: ¡Cuánto me acuerdo!

¡Que bonito ser niño inocente
Entre niños concretos
En un mundo de mayores incomprensibles!
¡Qué extrañas personas mayores!
¡Qué tamaño enorme tenían aquellos adultos!
¡Qué bonito ser un niño entre muchos niños!

Veía para vuestra casa con pena:
Aún no llegaron.
¿Vendrán este año?

Rons permanecía en una tranquilidad incesante
Y yo me sentía muy feliz
Observando la belleza paisajística
Mientras el cariñoso viento del Norte
Acariciaba mi infantil cara.
Blancas gaviotas
Planeaban tranquilamente
Sobre el mar grisáceo
Con pequeños rizos plateados.

2

Fíjate como se va empapando
La casi dorada arena
Como el agua marina
Se va introduciendo
Sobre la superficie plana.
Fíjate en la ola espumosa
Que muere en la desesperada orilla.

El cielo, el cielo muy azul y algo blanco
Alguna nube despistada
Forma una extraña forma
Como si se tratara de un animal monstruoso
O un pez que vuela en la intensidad azul.

Las casas cansadas
Descansan sobre sus fuertes cimientos.

Me invade una intensa sensación feliz
Porque siento el espacio exterior
Siento los fuertes latidos de mi corazón
Entonces siento intensamente
La dimensión de vivir
Con una amplia sonrisa
Entre mis labios
Los mismos labios rojizos
Con los que beso a mi ser más querido.

La función vital es extensa
El paisaje hermoso
Y mi palabra
Un ruego quejumbroso
De amor intenso.

¡Oh amada infancia!
Refugio del tiempo pasado,
Playa viva
Mar despierto
Cielo abierto
Muelle dormido
Barco en movimiento casi constante
Ola extensa.
Infancia: solo una, personal,
Compartida y nada más.

Voy pasando las páginas
De la memoria
Y me encuentro en una calle
En la que el negro asfalto,
No existe,
Calle terrosa
Remolino ventoso
Periódico y hojas verdes y secas voladizas
Formando una espiral
Que en el aire se deshace.

Clavo la mirada infantil
Sobre la hermosa Ría de Arousa;
Al fondo de la intensa distancia
Y con cierta niebla borrosa
Observo la cumbre del Monte de A Curota.

Los blancos faros
Hacen de extraños y solitarios
Árboles marinos,
Mientras manchas negras cuadradas
Descansan sobre la obscura
Superficie de la dichosa Ría.

¡Qué hermoso el islote, Insuíña de Micaela!
¡Qué me decís del gran Con Roibo!
¡Qué me decís del Campo de Don Paco!

Y la memoria trabaja intensamente,
Emerge el querido paisaje,
Y escucho vuestras palabras amigas
En las noches estelares
De aquellos veranos inolvidables.

Viaje a un tiempo inexistente,
Pero que bonito es recordarlo,
Por eso estos versos de homenaje
A la querida memoria,
A la memoria inolvidable.


3


Emerge la memoria olvidada
En un rincón absurdo de la mente cansada.

Me acuerdo y ya no me acuerdo
Pero ya nunca podré olvidarlo.

Fue allá, a lo lejos, por el año de mil novecientos
Y ya no quiero acordarme.
Fue todo y todo intensamente bonito,
O dulce como un caramelo rojo de fresa
En la infantil boca
Tierno, dulce.
La luz del alba templada
Cubiertas de viejas dornas marineras
Negras y verdes.
Verdes como la mar verde.
Negras como la muerte negra.

Alba encendida de niñez perdida,
Olvidada y emergente
Como el humo intenso
De la hoguera nocturna
En alguna escondida habitación
De la memoria guardada
En un cajón de la mesita de noche
En la habitación del recuerdo
Segundo piso, puerta cinco.

Ya no me acuerdo pero nunca ya más lo olvido.

Adolescencia, brusco cambio corporal
Búsqueda de aquel placer intenso,
Por el cuerpo desconocido.
¿Qué ocultos misterios escondes
Detrás de tu transparente ropa?

Bonita playa, sosiego, conversación.
¿Será así?
¿Estás seguro?
La inseguridad puberal
Pulula en el ambiente
Como de un absurdo miedo se tratara,
Hacía el del misterio aun más misterioso.

La casa. La gran casa. Bella
Vestida de una piedra picada
A golpe de duro cincel
Mano, martillo, golpe, cincel.


La escalera larga
Se convertía en un improvisado
Patio de butacas escalonadas
Girando nuestras cabezas a la izquierda
Mientras nuestros ojos multicolores
Bailaban en imágenes de blanco y negro.

Mi buen padre grande,
Tan grande como un gran adulto
Te llamaba,
A su enorme sillón
De cómodos posabrazos
E intenso color entre vino tinto y rojo
Y tu como pequeña infantil criatura
Te sentabas en ese fantástico
En ese humano espacio de largas piernas.

Jardín hermoso,
Flores intensamente luminosas
Jugando a convertirse
En los colores del arco iris,
Árboles verdes
Como las verdes manzanas
Todo muy verde muy verde
Pero yo a igual que Federico, también,
La quería verde.

Juegos infantiles
Romanos contra cristianos
Cristianos contra romanos,
Indios y vaqueros,
Nadie quería ser indio maldito
Y perseguido Gran Jefe Cochís,
Todos vaqueros perfectos
Y mejor ser un sheriff
Con insignia brillante y plateada
Que indio condenado.

Pasaba el tiempo
Y parecía que el tiempo no pasaba
Y ya queríamos tener veintiún años.
¡Que pequeño me sentía!
Yo quería ser ya mayor
Pero no muy mayor.
Sintiendo gran respeto
A los no, todavía,
Ancianos abuelos.

Y vuelta con la extraña
Adolescencia: tremendo.
Inquietud sexual
Búsqueda del sexo opuesto
¡Qué respeto!
¡Que misterioso!
¿Cómo serán las mujeres desnudas?

Vista a la bella y negra melena de Cecilia.
¡Qué hermosa! Sí era de Cabra
andaluza de profesión
y Cordobesa de provincia
amante de las canciones del Dúo Dinámico.
Vuestras primas y Lisi;
Lisi de hermosa melena rubia,
Condenada posteriormente
A la comuna orensana.

No me olvido de mucho
Yo ante tanta chica hermosa
Me convertía un absurdo niño tontito
Pero os quería y os quiero mucho.


Aventuras marinas,
Velocidades vertiginosas
En aguas tranquilas.

Pescaderos de pequeños peces intrascendentes
En lugares habitados antiguamente por extraños seres
Quedando sus huellas bien marcadas
En el campo de Don Paco, querida Adriana.

Y te cuento y te puedo contar
Aquel pasado mágico
De noches de baile en una terraza
De un Gran Hotel.
¡Qué lujo!
Pero a mi me imponía el baile mucho.
La Nena y la buena Gloria
Bailaban con el buen Antonio.

Me voy más atrás en la memoria.

La oscura avioneta surcaba los cielos azules
De la hermosa Ría de Arousa
Todas las cabezas de Rons y cercanías
Observaban al cielo veraniego
Con extrañeza y curiosidad.
¡É D. Antonio!¡ Antonio, Antonio!
¡Válgame Dios y el Cielo, Toñete!
Pero ¿Cómo se te ocurre volar tan bajo?
Es que ésto no puede ser.
Dos cabezas sudorosas en la cabina transparente: Antonio y Arturo.
¡Esto no puede ser, Toñete.!
Barrio expectante, extraño aparato volador
Mosquito metálico
De alas largas
Y ruidoso motor potente
Con hélice vertiginosa
Surcando el cielo azul de Rons infantil
Adiós D. Antonio, Adiós Antonio,
Adiós Papaíto. ¡Toñete ésto no puede ser!
Adiós tío Arturo, adiós buen Arturo

Poco a poco se ordenaban las emociones precipitadas
Volviendo a dar los corazones bondadosos
Sus latidos habituales
Y la calma acostumbraba se dormía en Rons.
Carcajadas de niños juguetones
El sonido profundo e intenso
Del viento del Norte
Que no cesa
Que acariciaba las verdes hojas del maíz
El sonido de sus hojas
Y el viento veraniego acariciando
Nuestras caras morenas
Manchadas de salobre salitre.
Condimento imprescindible del agua marina

Fue tan bonito ser un niño mágico,
Adolescente asustadizo
Inquieto con infantil mente
Y joven alocado con ciertas pérdidas de rumbo vital
En un lugar hermoso dónde el Sol
Se acostaba por la provincia de A Coruña.

Miguel Dubois.
Correo electrónico:
migueldth2222@hotmail.com

Estos versos intentan ser, un pequeño gesto
De amor a vosotros.
Me resulta, casi imposible, dejar de pensar en vosotros.


Pontevedra, a 25/08/04.


Querido Fofi: quizás te parezca todo muy bonito, muy “guay”, pero a decir verdad no existe nada de eso. La belleza, sí no se comparte cae por su propio peso y nosotros ya pasamos de los “guays”.
Fue, para mí, una alegría este reencuentro, este volver a vernos, aunque no haya sido durante mucho tiempo, pero para mí fue “hermoso”. Lógicamente estamos mayores, pero creo que en el fondo de nosotros mismos seguimos siendo los mismos. Cambiamos en apariencia pero no en lo esencial.
Encontré a tu madre bastante bien. Ella es como si fuera una madre para mi. Aunque no esté, frecuentemente con ella. Es muy buena. Quitita no se dejó ver mucho y lo comprendo perfectamente al ser madre de sus dos hijos, pero la vi bien.
A Nana la vi como siempre y con ese buen sentido del humor y esa risa perfecta que inunda el ambiente. A Julio lo vi bien, también, pero como hacía muchos años que no os veía, lógicamente, se nota el paso del tiempo en todos nuestros rostros y en muchos de nuestros pelos. A ti Fofi, creo que hace más de 25 años que no te veía y sigues conservando tu buen sentido del humor, que a mi me hace reir mucho. Lo paso muy bien con todos vosotros.
Si quieres, o si ellos/as lo ven conveniente o no nos podemos intercambiar correos electrónicos; no me refiero como a los del chiste de ayer, si no más bien como método para comunicarnos, pero claro está, eso será a gusto de cada cual.
Fofi,te dejo y no te olvides de seguir siendo muy feliz.


Un fuerte abrazo:

Miguel.

domingo, 19 de abril de 2009

VIVIR CON XEITO

Pontevedra, ao 18 de abril de 2009.


VIVIR CON XEITO.

Palabra expresada firmemente,

Sen dúbida posible,

Non queremos tempos dubitativos,

Que deixan de ser,

Espazos dispersos de luz sublime,

Non dubidadamos nas verdadesas puras.

Renunciamos a dir ao mellor, quizáves ou pero.

Construimos o noso discurso enérxico, constante,

Coa afirmación da verdade máxima.

Queremos que nos deixen de lerias e monsergas.

Reivindicamos as bóas palabras,

Ateigadas de contido constante.

Non facemos do discurso da palabra certa,

Un absurda contido de ar contaminado.

Reivindicamos os nosos dereitos "trabucados"

Coma froito amargo da insolenza e a falsedade.

Os nosos deberes mistúranse con os sen sabores

Continuos froito da emerxente e atrevido,

Don Non Saber, que coma unha constante

Ao paralelo iñorante. Un atrevemento constante,

Un delirio absurdo. Estoura o equilibrio emocional,

Por mor da rabia incontida,

Da palabra disfrazada, dun Antroido absurdo,

De bonecos monicreques de estampa humana.

Irreverente úsase o insulto a mafia da constante

mintira.

A verdade desvirtuada é un consello normalizado,

Porque as verdades íntegras,

Ágáchanse na gaveta pechada,

Da mesilla do coarto retirado,

De barullos e quimbanbas.

Como facer de xuiz do que non sei,

Como, por se acaso, condear, miserentemente,

Ao feble quente de amor constante.

As preguntas voan polo ar ceibo,

Os feitos espantosos,

Son a máis pura decadencia e perda,

Da integradade de un ser humano,

Que condéase asemesmo,

Polo atroz delito cometido.

Ulos feitos que quenten o noso corazón interior,

Ulo derradeiro acto de amor puro,

De entrega constante a prol

Do remate do sufrimento insentato.

Cando será ese día que esquenceremos,

Os verbos tremendos das nosas accións cotiás.

Como decirche que sen amor non vivo,

Non hai paz posible.

O amor constante é a ferramenta sociai

Di benvivir, de esquecer o tremendo verbo "odiar",

Tremenda palabra do noso léxico perverso.

Que máis que a ti achegarme,

Darche un bico tenro!

Ou agarimosamente darnos as mans de amar.

Porque non esquecer o mundo violento,

Calquera tipo ou clase de violenza?

Porque, cada día, non poderemos agrandar,

O verbo amar constante,

O esforzo da perda egoísta,

O decir hoxe por tí,

E ti agarimosamentente,

Disme con ternura cándida,

Mañá por ti amor?

E antre os verbos do ben,

E os odiados verbos malévolos,

Imos construíndo a nosa vida enteira,

Para ben benéfico,

Ou para mal perverso.

Entrégovos estos verbos benéficos,

Querendo tramsmitir o meu pensar interno,

E fagamos do noso, día a día,

Un mundo coherente,

Unha verdade íntegra.

O que medra con a mentira absurda,

Fica por derrubar todo

O que na súa vida ,falsamente, edificou,

Porque a cimentación da súa realidade vital,

Era de moi pouca base,

E carente de solidez consistente.



Miguel Dubois.

viernes, 17 de abril de 2009

SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Pontevedra, ao 17 de abril de 2009.



SOÑANDO CON ESCRITORES IRLANDESES

Estaba sentado na vella cadeira negra,

Pensando no meu mundo interno,

Construíndo belos sonos literarios,

Poemas inacados,

Sonos rotos de Gloria e Adversidade,

Mais se eu ser directo queredor

Ía contruíndo o fío conductor,

Que me levaría a elabourar,

Con desesoxo esmero,

Un poema máis no meu persoal mundo.

Poético, quebrado a rota impaciencia,

Continúa e desaforada.

A fiestra grande e pintada de branco,

Os lados dos cadrados perfectos,

Coa superficie de cristal semilimpo,

Deixaba ver a beleza constante

da Ría de Arousa, amada Ría,

Beleza emblemática desta querida Galicia.

Fermosa Illa de Arousa,

Naquela fermosa praia,

Na que tanto nos amamos.

Era un serán tranquilo,

O sol no descansaba,

Eu có meu pano azul escuro,

Ía secando o suor tépedo da miña fronte.

Fun coma perdendo a noción do espazo,

Sumido dun sono invasor e soporífero

E alonxado do mundo temporal existente

Funme achegando a Dublín.

Sen saber a causa pensaba en Mollye Malone,

E no contrapunto no edifico do que

Foi o Edificio de Correos.

En Michael Collins,

En Joseph O'Connel.

Puden observar lentamonte as pontes fermosas

Que cruzaban o río Leafea,

Pontes peoniles ateigadas,

De público diverso,

De diversos credos e razas.

Coches da Garda Irlandesa,

Deiñaban soar as sús potentes sereas

Caían pingas de chuva fría en Dublín.

Senteime nun poio perto do edicio

Da Alfándega dublinesa,

Cáseque a beira do Río Leafea

E púxenme a pensar na vida dura

De Brendan Behan,

A dureza da súa infancia,

Nas aforas da capiatal irlandesa,

Seu castigo duro,

No reformatoria corrector,

Aquel alcohol escuro e matador

Que remataría con Brendan,

Súa fermosa literatura,

Borstal Boy,

A súa estreita militancia política,

No Sinn Fein, alomenos a súa visión

De rebeldía incorrexible,

E os anos de castigo e sufrimento

Pola súa militancia política independista.

Pensei logo en Samuel Becket,

Na súa fisonomía de home forte,

E cabelo abundante,

Tiña que decir vangarda no eido teatral,

E Samuel acada o Premio Nobel de literutura, nen máis nen menos.

Yeats, William Butler Yeats,

Poeta extraordinario,

Premio Nobel de Literatura,

Home tímido e amigo de Lady Augusta Gregory.

Eles e outros reensalzaban o Mundo Irlandés,

O ancestro e orixe da terra

Cantor dos ancestros de Irlanda,

Defensor do Gaélico difícil e maravilloso

James Joyce, contraposto, totalemte,

A W. B. Yeats

Premio Nóbel de literaura,

Outro xenio da literauta de Irlanda.

Joyce non gostaba da xente dublinesa,

Casado coa actriz Sarah Bernacle,

Oriunda da cidade do Oeste de Galway,

Habitante da Suiza fermosa e cantonal

E plurilingue para a súa riqueza lingüística

Que maior riqueza que a pluralidade lingüística

E da Francia culta da Ilustración,

Jean Jacques Rousseau,

Diderot, DÁlambert,

Molliere e cantos máis

Que esquenzo máis podería falar

De Simonne Weill

Traballadora das cadeas de montaxe

De Renault France, escritora,

Mística, socialita,

Creadora de grandes escritores,

E filósofos sabios son as Tera da Galia.

Bequeck comparteu momentos

Nas terras da Galia fantástica,

Con James Joyce,

Nos lugares que posteriormente,

Compartiron mesa de bistreau francés,

Henry Miller, Paul Benjamin,

Hoxe chamado Paul Auster,

Neftalí Reyesm,

Neftalí Reyes, nome real,

Pero era o gran chileno,

Premio Nobel, Pablo Neruda

Chamado Pablo Neruda,

Noso querido creador de Rayuelo,

O xove Xulio Cortazar,

Traductor de Edgar Allan Poe,

Jean Paul Sartre ou Simonne de Bouvier

Home adiantado ao seu tempo

Era Oscar Wilde, excelente orador,

Ateigado de humanidade quente

Home entrañable e controvertido,

Quizáves da pluma de Wilde,

Sairían as máis fermosas

Frases nunca creadas.

Pai de dóus fillos lindos,

E home da súa dona querida,

Que tanto quixo a Oscar.

Súa bisesualidade,

Costoulle o pechamento triste,

Na dura cadea daquela,

Súa dona iría velo,

Ao fría cadea doorosa

Poem at the Reading Gaol,

Escrito no mundo carcelario

Iía co eu amante,

Aos lugares máis luxosos de Dublín.

Ao sair da triste tortura,

Denunciado por un Conde inglés,

Pai do seu amante frívolo.

Pola dura visión social daquela,

Oscar decide marchar ao París lonxano.

Días de grande tristura habitan a Oscar,

Enferma en soidade completa,

Na máis absoluta miseria.

Seus amigos ofrecen a súa axuda solidaria,

Pero Oscar Wilde deixa o mundo en París,

É soterrado no cimeterio de Mont Parnasse,

Tamén decansa alí, por sempre,

O músico Jim Morrisson,

De súpeto dimen de conta,

Que estaba sentado nun poio pintado

De verde escura dunha rúa de Dublín chuvioso.

Escoité o torpe marmullo estúpido,

Das augas do Río Leafea.

Chegaban ao meu pensamento,

Máis nome da literatura de Eire,

Jhonattan Swift,

Coas as viaxes de Gulliver,

Seamus Heany, poeta,

Premio Nobel,

Kate o'Brien,

Nada en Limerick,

Con, Are They Human?

Seguiriamos unha longa noites literarias

Escribinino nomes e apelidos,

Como Patrick Kavanagh,

Fillo dun zapateiro de Innisfree,

Premio Nobel, tamén,

Fun forzando o meu pensamento,

E cheguei a miña cadeira negra,

Detrás da fiestra de marcos blancos,

Desacansaba poderoso a Ría de Arousa.



Miguel Dubois

martes, 14 de abril de 2009

AMOR E DOZURA É VIVIR.


Pontevedra, ó 7 de abril de 2009.


NOCTURNO DE NEGRO Este poema é para:

Priscila de Leme


Brazil


Poderosa noite escura,
Tebras encendidas, cumbre da pura obscuridade
Total esterilidade da lus existente.
Está todo tan quedo e sumiso,
As palabras son eidos desertos
Sinto unha tremenda ausenza luminosos
Collo coas miñas mans poderosas
Toda a noite enteira no meio
Das miñas mans espidas
Como podería medir o escuro poderío
Da noite que morre na súa propia negritude.
Sinto unha total ausencia do mundo visual.
Son o eterno cego da noite pecha,
Non miro nada e sinto tanto.
Sinto como caen as tebras poderosas,
Coma pingas de choiva negra.
Que esura está a noite pecha,
Diante dos meu ollos perdidos,
Na dimensión da pura escuridade.
Se alomenas a lúa vira,
Vería algunha lus fermosa no ceo negro.
Toda a noite pecha está afeita
A un candil que da unha extrana lus
Inexistente que nada ilumina.
Noite pechada a todas luces existentes,
Deíxame alomenos mirar as estreliñas brillantes,
Do ceu nocturno estival,
Pero non podo mirar nada,
Unha tremenda cor moura invade
A superfice do ceu triste e amargo.
Porque fiquei neste mundo negro,
Que lle ocorre a miña perdida visión,
Que tremenda acción cometín
Para que tal castigo se me impoña.
Deus, Meu Deus, dame a lus enteira,
Perdida ou arrebatada,
Non me condenes a este castigo tremendo,
De facerme vivir no mundo triste das tebras,
Dalle a lus aos meus ollos claros,
Que fóronlle arrebatadas, dame toda a lus necesitada.
Pensando e concentrado no meu pensamento
Pouco a pouco e lentamente,
Fun mirando a lus perdida,
Fun tocando os obxectos pequenos,
E aqueles que xa eran maiores,
Fun dibuxando a fisonomía completa
Da túa fermoso cara fresca.
Fun tocando o grosor dos teus beizos perfetos.
Fun perdendo o medo ao negro maldito,
Que me condeaba a escuridade suprema.
O pouco a pouco, xa cando o negro inexistente,
Foi un feito real e conciso,
Puiden mirar a fermosura do teu corpo espido,
Contemplar a fisonomía do contorno
Do teu fermoso corpo que tanto desexo,
Desexo que conmigo te xungas
E formemos un grande campo de amor,
E que a escurdidade do negro
Sexa xa un feito inexistente,


Miguel Dubois.

POEMA DE AMOR PARA PILAR Y SERGIO

AMOR E DOZURA É VIVIR


LA GRAN FELICIDAD ME LLAMA,

CUANDO, LENTAMENTE, TE AMO,

AMÁNDOTE, TAN DESPACIO,

PERDIÉNDOME ENTERO

EN EL AMOR ENTERO.



Pontevedra, al 11 de abril de 2009.



POEMA DE AMOR Para Pilar y Sergio.


Enhorabuena.


El tiempo que se suma al tiempo.
Pasa rápido y no se detiene,
Va construyendo historias personales,
Y se hace dueño de una sociedad pasada
Allá quedaron nuestros recuerdos,
Nuestros momentos deliciosos,
Allá quedó la amargura dura del dolor.
Fuimos construyendo nuestras vidas,
Fuimos creando nuestros proyectos soñados
Alguién quedó en el camino vital.
Cómo un tierno recuerdo inolvidable.
Fuera lo que fuera,
Pero nos fuimos haciendo diferntes
El recuerdo queda,
Cómo una huella inolvidable,
Lo más querido y concreto,
O lo que nos cuesta definir,
A costa de la razón concreta.
Los proyectos soñados,
Los vidrios rotos,
O los lamentos innecesarios.
Pero todo es así,
La constante alegría,
Que llevo escrita en mi rostro definido,
O la tristeza que impera
En los tiempos que el viento azota.
Todo quedó en el mundo de la memoria,
En el recuerdo constante,
La imagen que no quiero olvidar,
Por mi incapacidad constante de hacerlo.
Ahora la sensación es difernte,
Nos entregamos en el amor desinteresado
En la unión que nos llama
A acercarnos más y más,
Para quemar el fuego encendido,
Que nos llama,
Para apagar las llamadas amorosas,
Con pasión y entrega.
Para entregarme a tí,
Por el amor constante profesado.
La gratitud del amanecer bello,
Es una constante de amor querido.
Que corto se me hace el día entero,
A tu lado, y es como si el tiempo,
Fuera un fenómeno inexistente.
Me siento bien a tu lado,
Mientras vamos quemando espacios,
Para unirnos en la ternura amorosa
Del momento deseado.
Nos unimos seguros de nosotros mismos
Para quemar los espacios
Vacíos de amor y siento,
La gran necesidad de quererte,
Despacio, lento y suave.
Día a día iremos construyendo
Nuestras vidas unidas,
Y veremos cómo el tiempo pasa,
Juntos y más cerca el uno del otro.
Yo contigo y tú commigo
Seremos mucho más que uno sólo,
Seremos los dos unidos,
Para la vida diaria y el amor constante.


Miguel.

martes, 31 de marzo de 2009

REPARACIÓN NAVAL




AMOR É DOZURA DE VIVIR







Ponvedra, ao 31 de marzo de 2009.




REPARACIÓN NAVAL


Morre marzo pimaveral, tolo,

Quente e, as veces, frío.

Van morrendo os meses enteiros,

Pedazos espaciáis de anos,

Gañados ao tempo vital.

Tempo para lembrar,

Que voltar nunca voltará.

Fican no mundo da memoria,

Memoria do mundo morto,

Que vive cando penso,

No tempo pasado.

Día a día imos facendo

O tempo das nosas vidas,

As vidas que compartimos.

Con tristura choroso ou ledicia brillante,

Có mundo achegado,

E cós seres queridos e amados.

Que sería da nosa estanza vital

Sen o sentido do amor fondo,

Que sería a miña vida enteira,

Sen a carencia do teu amor constante.

O mundo habitado polo sentido amoroso,

Ten un senso supremo e máximo.

Xenreira "torpe", conducta excusante,

Mundo trémulo,

Que afastada estás do verbo "amar",

Integrador e vivo.

Alomemos un cachiño das vinte catro horas cotiás.

Esqunce o mundo mezquino,

Xúngute ao sorriso constante,

Mais cando toca sufrir,

Admito plenamente o intre da door.

Habito o mundo como é,

Asumo, plenamente, a responsabilidade propia.

Non sexas covarde e non fagas uso

Absurdo e tremendo, do teu egoísmo continúo.

Recoñece a culpabilidade correspondente.

Tes que ser o responsable da túa falsedade.

Non fagas do mundo alléo a ti,

O único culpable dos mastros rotos

Dun barco perdido apiques de naufragar.

Non digas que o rumbo

Estaba marcado a modo de engaño.

Recoñece a túa culpa no naufraxio.

Agora dende este intre,

O barco carece de consistencia,

Sendo máis aparente que un barco

Para a navegación ceibe e resistente.

A tripulación está "tocada" pola falla de honra,

O barco navega de feito torpe,

Xa non ten a lixeireza para a singladura,

Que se asemella a liberdade pura,

Ser máis veloz có vento.

O barco está "tocado" por calquera costado,

Ten peso inútil dabondo.

Urxe poñelo en dique seco,

Está tocado, totalmente,

Por estribor e por babor.



Miguel Dubois

lunes, 30 de marzo de 2009

LOS HABITANTES DE LA PERVERSIDAD


AMOR E DOZURA É VIVIR




Pontevedra, al 30 de marzo del 2009.


LOS HABITANTES DE LA PERVERSIDAD.


La palabra torpe y absurda,

Se perdió en medio de la tonteria tremenda.

Se subieron por las paredes frías

Las absurdas voces humanas.

El límite de lo imposible fue una realidad tangible.

Llaman a absurdo en las puertas del miedo.

Torpe voz absurda, gemido del sin sentido.

¡Qué comjunto de torpres oraciones absurdas

Brotaron de la bocas traidoras!

La falsa cara de atrás,

Mostraba la cara delantera.

Verdad es que todo fue una gran mentira temible,

Convirtiron el mundo verdadero e útil,

El la sobervia perversa del mal absurdo.

Caminan sin saber a dónde se dirigen,

Dicen que van, pero el inicio no hicieron.

No les llora ese corazón tremendo,

Ese corazón cargado de desesperanza absurda.

¡Qué pena me da la perversidad humana!

Dicen que gimen, y es absurdamante,

Una mentira más de ese mundo perdido

De las necias palabras de la Nada.

Un viento helado ruge de miedo

En la esquina de la calle estrella.

El perro negro está ladrando constantemente,

No hace ni frío ni calor.

La luna amarilla

Recita versos de García Lorca.

Federico, querido Federico,

La luna blanca llora noches perversas.

¡Qué absurdo baile perverso,

De palabras muertas!

Habita en el fondo

De vuestras abiertas bocas.

Habitantes perversos,

Pagaréiss lo mal hecho,

La acción mala.

Habitantes perversos,

Que tremenda peda me dais.



Miguel Dubois.


sábado, 28 de marzo de 2009

QUERIDO RAÚL

AMOR E DOZURA É VIVIR

QUERIDO RAÚL




Madrid, a 27 de marzo de 2009


QUERIDO RAÚL.

No es la torpeza del desaliento,

Más bien es la belleza desnuda,
La sonrrisa perfecta.
Tristeza apártate de su hermosa belleza,
Ser querido e único,
Amor grande,
Necesidad extrema de ser incluído,
No me juzgues de manera equivocada,
Pertenezco al mundo de todos.
Cuanto me gusta abrazarte,
Cuando deseo gozar de la vida,
A veces me equivoco, ya lo sé,
Quien es el siempre tiene la palabra exacta,
Quién no tropieza más de dos veces,
Necesito que comprendas
Mi manera de estar el mundo,
Porque me gustan, igual que a tí,
Todas las cosas bellas
Y todos los seres íntegros.
Comparte comigo las vivencias buenas
Y los momentos que no son deseables.
Necesito tu ayuda completa, tu apoyo constante,
Dame el amor íntegro,
Descríbeme la belleza del paisaje,
Mira mi cara deliciosa,
Aunque hoy me sienta cansado.
Tuve el día complejo,
Pero fui apagando mis tritezas interiores,
Y les di todo mi cariño íntegro
Por todo lo dicho,
Necesito vuestro amor entero.




Miguel Dubois

sábado, 21 de marzo de 2009

RÍO LÉREZ


AMOR E DOZURA É VIVIR












Pontevedra, ao 19 de marzo de 2009.

QUERIDO RÍO LÉREZ

Que fermoso te miro querido río Lérez,
Serpe acuática e transgresora,
Longa superficie fluvial
Que atravesas de xeito belo e penetrante,
Esta cidade ateigada de fermosura
Concreta e particular,
Longo, ancho perfecto e animoso,
A túa auga grisácea e, as veces,
Verde escura, ou mezcla de perfectas coores
Tan verde coma as follas das arbres diversas
E plurales, beleza vertical e natural
O cor estoura na primavera pintada
De vexetación polícroma irresistible
Amante da máis pura belleza enxebre.
A beira dos edificios longos
Preparados para impartir sabedoría
Con múltiples fiestras e cristaleiras brillantes
Do Campus Universitario desta Pontevedra moderna
Traballa a xuventude soñadora e realista,
Que afastada queda para min,
Nos tempos deliciosos e máxicos,
Que xa non voltarán a aledar
A miña vida pasado,
A miña hestoria paricular e concreta
Según a hora que o reloxo marque,
Ou o día que a semá sinale,
No almanaque de números ateigado
Están as pequenas arbres cheas de follas rosas
Cubertas da fonda cor que os denomina
Raiñas da arborestería coorida.
Lindo Río Lérez, auga de ledicia,
Remanso acuatico chá.
Muxos prateados e brilantes,
Nadan na liberdade das augas fluviais,
Antre correntes pequenas.
Fervenza branca coma a neve viva,
Descende pola saia de Monte Porreiro,
Con caída vertical de auga branca e crara
Monumento natural en vertical e caída constante
De escuma viva e cortina densa.
No ceu estoura azúl o fondo e fermoso
E os paxaros torpes descansan
Sobre as barandas das pontes fluviais
De dura madeira resisitente.
Os cisnes brancos ou negros
Pasean elegantemente
Pola superfie da auga queda,
Parrulos torpes patalexan
A beiriña da negra terra
Os eucaliptus longos e ergueitos
Apuntan dereitillos ao ceo fermoso,
Coma se foran longas letras íes
Cun chapeu no azul do fermoso
Teito natural e luminoso
Ponto da mencionada letra vertical.
Un avión, sen retraso, abofé,
Vai deixando no ceo azul
Un ronsel branco e fermoso.
O mundo vive a aventura do progreso.
Os homes e mulleres maiores,
Van camiñando pola delicia de longos paseios,
Lembrándose dos seus tempos ledos,
E condenando a tristura do seu pasado de sufrimento.
Xoves montan a súas bibicletas rápidas e ledas,
Con sorrisos constantes e barullo discreto
E facendo piruetas máxicas espectaculares
A xeito de espectáculo gratuito.
As parellas amárranse e a calor enche
O delicioso arte do agarimo,
Agarima a túa beira meu amor querida
Na Illa das Esculturas,
A beira do Río Verde Lérez.
Un fermoso mosteiro de pedra,
Artisticamente traballada,
Érguese na outura da paisaxe,
Namentras unha ponte do ferrocaril
Atravesa de orela a orela,
Coa formación dun arco perfecto
Para que os modernos trens
Froito do progreso gañado no tempo,
Poidan chegar ao destino desexado.
Os piragüistas femeninos e masculinos
Entréan destramente de xeito disciplinado,
Namentras o adestrador severo,
E con voz grave e forte
Da as ordes aportunas
Aos disciplinados deportistas
Que con forza intensa
Agarran o remo longo.
As esculturas torpes e fermosas
Descansan a súa belenza íntegra,
Na súa quietude propia.
As diferentes pontes atravesan,
Insolentemente a fermosura do Río Lérez,
Lérez de tódolos tempos,
Lérez da vela e pailebotas,
Lérez dos barcos de vapor antigos,
Peirao das Corvaceiras,
Longas redes tendidas ao sol forte,
Barrio da Moureira,
Baldes de madeira e metal
Zocas de madeira de carballo autóctono,
Panos na testa,tanta lembranza,
Barrio de carnal pago,
Barrios dos mariñeiros pontevedreses,
Xa non existan na mundo presente,
Coma se fora cuberta que a auga fluvial cobre
A ponte peonil, de forma moderna,
Que racha calquera estructura clásica,
Facendo un tipo de ponte futurista,
Cheo de formas xeométricas e esféricas.
Miro á fronte, fitando a mirada e miro como
Pasan coches grandes e pequenos,
E peóns a rente da barandilla,
Na fermosa Ponte dos Tirantes,
Arquitetura da liña recta,
De rectas tirantes, extensa tensión
De grosos fíos de ferros fortes
Que dan fé da xeometría rectilinia
De tal singular contrucción vangardista,
A esquerda mirando, cara ao Concello de Poio,
Fica o edificio de Maxisterio,
Maxisterio de tempos pasados
De estudos inesquencibles,
Ou de libros de grandes pedagogos
Como Erich Fromn, Freinet, Paulo Freire,
Suchodolwsky, alumnos de Barbiana,
Ou Summerhill.
Maxisterio do cambate universitario.
Agonizaba a dictadura
E comezaba o Mundo Libre e Demócrata,
A dereita, da ponte dos Tirantes,
Un edifico verde vangardista,
Un fermoso teatro vestido de verde
A forma de groso cilindro,
Non de excesiva outura,
Un gran recinto feiral alongado,
Construído no perfecta vangarda arquitectónica
Edificios dabondo colexios de Educación Infantil,
Colexios de Educación Primaria,
Colexios de Educación Secundaria,
Facultades diversas, ensinadoras
Da Esperanza Futura,
Estudantes actuales, futuro en formación,
Campos deportivos fermosos
De verde herba sintética,
Onde nenos e xoves prepáranse,
Por mor do seu desenrolo físico.
Vou camiño da Ponte do Burgo,
Moi bela aínda e luxosamente decorada
Con fermosas cunchas de vierira,
Por mor do camiño a Compostela,
Capital da máis fermosa Galicia,
Sede do Parlamento de Galicia,
Praza do Obradoira,
Con Catedral da Beleza Pura
A Ponte de Burgo é de pedra constuída,
Cun ollos nen grandes nen pequenos,
Na forma de próas ergueitas
De barcos en seco
Arcos deliciosos a xeito,
Ollos abertos a lus pura e deliciosa
De contrucción clásica.
Farolas negras de caprichoso debuxo,
Barandas perfectamente feitas de forte ferro.
Ao fondo A Caeira, ateigada de excesivas
Construccións
Froito do movemento especulativo,
Que destrúe a paisaxe e rompe
O equilibrio paisaxístico e a armonía.
Casas e casas desordeadas,
Lugar ateigado e revolto.
Barcos deportivos amarrados
No seus peiraos modernos,
Todo un mundo luxoso
Que posúen as minorías adiñeiradas.
Camiña a beira do Río Lérez
E na miña fronte poderoso
Érguese a Ponte de Barca,
Ponte que divide a dous concellos diferentes,
Pontevedra fermosa vila, a Bóa Vila,
Encantadora Zona Monumental,
Ou Igrexa de Santa María,
E o Concello de Poio,
Con fermosas lugares,
Poño por caso Combarro,
O Casal de Ferreirós
Raxó delicia mariñeira
Areal ateigado de constante beleza,
Peiraos fermosos,
Casas antigas de pedra dura,
Verdadeiros monumentos
Da arquitectura galega tradicional,
Piornos curiosos de Combarro
Enorme piorno no Mosteiro
De monxes vestidos
Da brancas sotanas.
Ou cruceiros diversos
Que amosan beleza constante,
E longos traballos de expertos canteiros,
Na distancia unha ponte para o paso está feita
Do tráfico constante da Autoestrada do Atlántico,
A Ponde da Autoestrada
Que rompe o equilibrio visual
Facendo dil coma un monumento moderno,
Á prosperidade ou ao unha socidade máis
Doada no eido ca comunicación terrestre.
O serán ateigado de lus está,
O sol loce sen disimulalo
A súa potente lus viva
Que ilumina maravillosamente,
O mundo natural
E o mundo feito polo traballo d o home moderno,
Autovía camiño da Vila de Marín,
Longa e negra e dereita
A moi vista na distancia
E nunca coñecila nela, no seu hábitat
A Illa de Tambo,
Árbores fermosos de verde folla,
Faro fronte a Escola Naval
Marín de grandes peiraos posuidor,
De fábricas de frío poderoso
Ou de asteleiros importantes,
De flotas pesqueiras
Fai que a súa economía portuaria
Sexa unha poderosa fonta de riqueza.


Miguel Dubois.

LONGO POEMA DE AMOR


AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 13 de marzo de 2009


longo poema de amor



I


Que soio me atopo no meu adentro senlleiro,


Que silencio absurdo de door ferida me habita.


Vivo conela e nela habito e vivo, de novo.
Soidade se chama nos días quedos.
Soidade vital, vela apagada, derrubada da chama acesa.
Oscuridade sinistra da voz apagada,
Do laio aceso que ar domina.
Como poder habitar meu pensamento aberto,
A unha forma de pensar pechada e tremenda.
Como facer que escoitas a miña voz viva,
Se o teu pensar parés un con duro da beiramar.
Acende a vida interior do teu pensar torpe,
Habita os esasos faces de lus querida,
O que apaga as noites tremendas máis negras,
Como vestido dunha vella enloitada.
Abre os teus ollos a vida enteira,
Encende a lus fonda dos túas órbitas esféricas.
Non sexas un anaco de algo indefinido,
Tes que ser" ti," sempre, polo día enteiro.
E pola noita aberta a oscuridade.
Avanza vendo para o fronte aberto,
Vai camiñando cara do destino merecido,
Non pidas do que non foras merecedor,
Non roubes os espazos vitáis alléos.
Habítate enteiro,
Queima hasta a derradeira verba
Do teu discurso embelizo,
Polas palabras que tan, meravillosamnte, afirmas.
Sé o dono enteiro do teu ser íntegro,
Achégate ao mundo solidario.
Esquece calquera verbo absurdo
Que te leve ao mundo tremendo
Do egoismo vital.
Desterra o padecer da envexa enferma,
Desterra o deserto amoroso
Habito no interior do verbo amar,
Que da a calor constante
E faiche esquencer do mundo xeádo
Do continúo desamor,
Sentimento humano absurdo.
Aquece as túas mans valeiras,
A beiras da beleza da fogueira viva,
Cóas fermosas chamas quentes e cooridas.
Eu quéroche tanto, me doce amor,
Ti non me queres, pero queres quererme.
El ou ela me queren, tamén.
Vós querédesme, abofé.
Vós quizánes querédesme.
Eles ou elas me quérenme de seguro.
Que difícil é o verbo amar,
Que é o verbo amar sen amar?
Como che vou amar con desamor,
Se o teu o amor é un deserto seco.


II


JAVIER PARA ANDRÉS.


Que doce reulta o nacemento dun meniño máxico
Chamado Javier, nacido para salvar,
Ao seu irmán infirmiño chamado Andrés.
Ai! Andrés querido, esquenzo ao inútil sufrimento,
Cúrate da túa infirmdade, fonde da dor pasada,
Grazas ao teu irmancillo pequerrechiño.
Abrimos portas a vida vivida.
Pechamos as fiestras ao sofriminto inútil,
Para que sufrir de xeito inútil,
Agora Andrés voltará a sorrir.
Sustos deixamos soterrados,
No mundo da lembranza inesqueceble,
Camiñamos no mundo do xusto equlibrio.



III



Porque queres che querei, sempre,
Aquí, acolá e no máis aló,
Non me quites o dereito a quererte,
A amarche docemento, día a día,
Se tiveras xeádos teus grosos beizos,
Eu chos quentaría coa calor dos meus beizos finos,
Acariñaréi o longo deserto das túas costas espidas,
Musitarei palabras inintelixibles,
Pero estaréi a túa rente.
Non permitas que me invada o frío nouturno,
Aquécete ao carón do meu corpo; quentura
Acendo a pequena lámpada te torpe luz,
Abres tes ollos fermosos e lindos.
Eu, lento, penso canto podería durar
Este amor inacabado,
Esta chama acesa,
Esta coor fermosa.
Podería sosterse no tempo longo,
Os anos que os dous quixeramos.
A lus prende con toda a súa forza,
A noite finaliza na súa mesma oscuridade,
Me sinto preso ao teu amor constante,
Maís rompo as cadeas do absuro medo.
Son o día enteiro, alus aberta íntegra e intacta,
Contigo son noite se medo e con vida,
Vivo para vivir a felicidade contigo.



Miguel Dubois

martes, 17 de marzo de 2009

ADVERSIDADE SOCIAL


AMOR E DOZURA É VIVIR






Pontevedra, ao 17 de marzo de 20

I Porque non somos capaces

De respetar pluralidade?



ADVERSIDADE SOCIAI. SOCIEDADE PERVERSA.


Todo podería ser doado,
Sencillo,xusto.
Creamos un mundo adverso

Ensinamos conductas pervesas
Porque non somos capaces
De respetar a pluralidade?

I

Complicar inultimante a facilidade,
O facil facelo difícil.
Perder a identidade propia e convertirse,
No que non eres. Afronta d túa pesonal identidade.
Non fagas de ti, ser despersonalizado,
Froito da alienación constante.
Un absurdo figurante que alporiza, constantemente,
Ao mundo alléo, a todo o que non lles pertence,
Mais que o desexa con suma urxencia,
Froito da máis pura desidia e perversión.
Alterar o ánimo existente, ferir o sentimentos,
Sentimentos concretos que miran
Polo dominio dunha sociedade trabucada,
Que pensa máis nos termos persoais,
Que na creenza do ben común.
Utilización do constante insulto,
Cando de eles falan
Inventan historias inexistentes
Cheos de maldad incontida.
Que a verdade ilusoria
É unha mentira constante.
O confusionismo social,
O barullo producido,
Nos sectores sociais,
Provocan indecisión e medo
E sentimentes adversos


II


Hoxe no me insultas, de máis,
Por favor.
Hoxe fai de nós un mundo ledo.
Por favor.
Hoxe, que a túa agresividade,
Non sexa unha constante delirante,
Por favor.
Hoxe, non mintas tanto,
Por favor,
Alomenos polo de hoxe, somentes,
Por favor.



III


Fan de nós de xeito provocado e consentido,
Unha sociedade sociedade dividida.
Insultámonos dabondo,
Maldecimos, xudgamos gratuitamente,
E condeamos miserentamente,
Sen saber moi ben
O que decimos.
Invádenos un densa néboa branquecina,
Que de xeito premeditado
Non nós deixa mirar a realidade vital.
É coma dar os paos dun cego apurado,
É coma maldecir, sen nengún decoro,
O que non nos corresponde,
O mundo alléo a nós.
E por mor de insultos intencionados,
E de constantes perversas provocacións,
O tremendo enfando vai medrando,
Gratuitamente por mor dos intereses creados.
Imos perdendo, lentamente, a nosa identidade persoal,
Ímonos afacendo a conversión
De seres dirixidos e manipulados,
Polos creadores do mundo confuso.
Fan de nós un fato de seres desumanizados.
One atopar o Norte perdido,
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Amén.
Imos subindo o ton das nosas voces crebadas
Polo engano constante.
Ímonos creando un extraño ambiente,
Supostamente combativo pero absurdo.
A confunsión medra rápidamente,
As sorpresas continúan.
Nesta novela vital adversa aos nosos principios
Capidúos faltos de integridade,
Noticias da violencia perversa,
E do estraño asasinato drámatico,
Que fan do ser humano
Un demo tremendo
Que remata coas vidas alleas.
Onde levaranos o mundo tolo,
A sensación de que vives un tremendo sen sentido
A tolemia absurda do século XXI.
De que xeito poderiamos regresar
A nós mesmos, ao centro do que somos.
Non pretendendo ser o que non somos.
Como conseguir señores políticos polivalentes
Que un noticierio diario,
Teña a ben darnos as bóas noticias.
E non as tremendas novas do asanitato e o insulto,
Froito de mentes tremendas.
Como habitar a paz mesma,
A nosa paz persoal que nos rouban
Nos nosos postos de traballo cotiá,
Ou o traballo que merecemos e nos rouban.
Porque non se nós respeta.
E como facer de nós,
Homes e mulleres xunguidos,
Pola solidariedade social
E polo ben das nosas correspontentes
E diversas comunidades.
Como poderiamos todos falar
Unha linguaxe máis sinceira
E carente do egoismo perverso.



Miguel Dubois

REENCONTROS EMOCIONÁIS


AMOR E DOZURA É VIVIR










Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009


REENCONTOS EMOCIONÁIS.


Como me vou atopando conmigo mesmo,

Achegánme ao que son,

E non achegándome ao que outros

Quixera que eu fora.

O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.

O presento habitado, do agora , do día a día,

E o futuro incerto, do que penso que será

E ao mellor todo a estructura mudará.

Arríncame de min esta fonda pena,

Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,

Magoando os sentimentos abertos,

Que a dor é grande que fai mal dabondo.

Acepto ao sufrimento correspondente.

Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,

Vivindo en Temporal Descanso,

Pobo máxico da Costa Atlántica.

Habito versos incoprensibles,

Confuso atópome ante o disturbio acaecido,

A door é grande e a pena sublime.

Doéme a ferida fonda,

Sándanmen os sentimentos absurdos,

Queimo horas indecisas,

Habito os minutos dubidando,

Cal será o correcto camiño,

Cal será a conta máis exacta,

Cal será o precio xusto,

Cantas horas vivindo sen vivir,

O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.

As portas blancas da primavera polícroma,

Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,

Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,

Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso

Secuestrada nun día tremendo.

Habito sen habitar no mundo productivo,

Durmo no tempo que pasa e pasa.

Como pasa o tempo meu amigo,

Nunca deténse e suma e suma,

Os homes e as mulleres sumamos,

De certo tamén, máis non imos máis aló.

Do limite exacto. Somos límites temporáis.

Puros números matemáticos.

E os anos da vida seguen e seguen.

A Historia o seu curso continúo e fluído segue.

Desperto coa raiola luminosa e penetrante,

A lus beila cancións ledas e perfectas,

E vai arricando as penas da door absurda,

Absurda laio que fulminas a fonte leda,

A fonte do sorriso permanente

Que non quixera desvaerse.

Vai a vida pasando antre as delicias habitadas

De constantes sorrisos perfectos.

E a vida pasa antre a tristura adversa,

Que fai de ti ser valente e ardente,

Para facerlle fronte e eliminala.

Coxunto de emocións diversas,

Amamos tanto a beleza sublime,

Rexeitamos tento os actos violentos,

Nós que a nosas emocións adversas,

Son o froito da inmadurez emocional.

Amo a paz constante,

A serenidade pululante,

É o bon vivir sen a door tremenda,

Que fai estalar ó ar en berros concretos

Que non son máis que a afirmación do sufrimento.

Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,

Achégome a min mesmo cando me atopo.



Miguel Dubois