miércoles, 26 de noviembre de 2008

JORGE, CUCAS, LOÍ o SI e o SUPER DOG, tamén

FERMOSURA DUNHA FOTO FAMILIAR. Caras contentas de ledicia. Miralos coas faces sorrintes forma parte da alegría de vivir en paz. As derredeiras circunstacias cubertas dunha tristura extranxira fixo que o noso JORGE, nos abandoara. Un día nó tamén nos xunguiremos con el.Posted by Picasa

LÉMBROME DE TI NOSO JORGE

























Pontevedra, ao 26 de novembro de 2008.
LÉMBROME DE TI, NOSO JORGE
Dígoche, certamente,
Que foron tempos tan bonitos,
Tempos da infancia e da adolescencia,
Tempos ancorados no fondo da memoria
absoluta, campo absurdo para o
esquenzo.
Tempos que atopo no fondo dos vasos
valeiros de cristal groso e antigo
Tempos que vou bebendo có tempo
Que pasa, ràpidamente, e non se
detén nada, velocidad temporal,
O corazón de Jorge paróu,
Xa non bate vitalmente,
O corazón de Jorge,
Está dentro do noso corazón vivo
Que latexa coa forza da intensa vida.
El era el; somentes como el era,
Sabedes ben, que tiña lindos ollos
azuis, dous redondos mares.
Cando era tempo de verán
Levaba a pel escura,
E era home ben parecido e ledo.
O seu sorriso era unha forza máxica
E intensa que algo queriános decir.
Era como foi e nada máis,
Polas veces a súa enerxía era patente
A súa voz forte, pero era el,

Jorge Osorio, era o meu primo,
Foi agarimoso, sempre, conmigo.
Jorge cansouse de habitar o mundo
vital,
E pasa a descansar o descanso total,
Quizáves a placided máxima,
Pero dalgunha maneira, Jorge,
Está, connosco,
Eu, seu primo Miguelito da Galiza,
O fillo da tía Heléne


O fillo do tío Eugéne,
E irmán do meu querido Gonzalo,
E irmán do meu querido Genito,
Non pode esquecelo, nunca,
Dalgunha maneira sempre
está,
Agachadiño no meu corazón interno.
Aló ficaron as tremendas guerras,
Os gritos de mando,
A quietude obligatoria
Polo mandato do Señor Coronel
Da nación portuguesa.
Meu Portugal querido,
Terra de nacemento
Da miña benquerida nai,
Miña Povoa do Varzim querida,
Na Rúa da Caverneira número 5,
Unha rúa estreita detrás do edificio
amarelo
Da fábrica das Conservas de peixe
A Poveira, fábrica ergueita,
Presente e viva agora e na lembranza
Alá ficaron a casa fermosa
Dos meus queridos Tíos
O Tío Pae e a Tía Mae,
A casa do querido Pepé e da querida
Memé,
Máis seguen vivos o día poveirense
E a noite da lembranzas queridas.
Que dificil resulta esquecer o que sou incapaz
De esquecer,
Porque aínda que fisicamente marcharas , noso
Jorge
Non de marchaste de todo.
Están connosco no noso corazón interno
E vives vivindo e habitando as nosas
Memoria vivas, meu ben querido Jorge.
Miguelito.



MARCELO MARCELIÑO



 
 
 
                        Pontevedra, ao  26 de novembro de 2008.
 
 
 
            MARCELO,  NOSO  MARCELIÑO PEQUENIÑO
 
 
Pide paso ao Mundo,
 
Quere habitar, sentir e tocar.
 
E tan pequeniño tan delicado.
 
Acabe de chegar ao Mundo mortal,
 
A súa faciana pode ser unha fonte de continúa tenrrura,
 
E tan pequeniño e tan grande.
 
É ser tan pequeniño.
 
Pequeno e pícaro brasileiriño descendente da beleza ,
 
Pequerichiño  Marceliño, que grande espazo ocupas
 
Sendo, así todo tan pequerrechiño, meu Marceliño.
 
Chegache a  hencher os nosos corazóns tristes,
 
Dunha ledica máxica xeograficamente distante,
 
Mais tan perto no corazón.
 
Marceliño que aqueces os nosos corazóns,
 
Marcelo, desexarche  toda ledicia intensa.
 
Marcelo, reirás con toda a túa forza
 
Polas rúas das vilas brasileiras,
 
Fermoso pais Reises de músicas e sambas máxicas,
 
Suma fermosura física,
 
Faciana alegre meu Marceliño
 
Que cando chegares o avociño Cucas,
 
Estirarás os teus beizos pequenos
 
De punta a punta.
 
E será entón cando  avociño Cucas,
 
Non saberá que facer,
 
Ou chorar de ledicia,
 
Ou rir con todas as súas forzas.
 
Marcelo quere chamar a nosa atención.
 
O pequeniño e recén chegado Marceliño,
 
Quixera facer de todos nós fontes, ledicia pura.
 
Son Marceliño avociño Cucas
 
E doucho un biquiño pequeniño
 
Que ocupa moito.
 
Dende as terras brasileiras,
 
Avociño Cucas.
 
 
 
 
                  Miguelito.

MENTIRA

Ardán, Marín ao 26 de novembro de 2008


Elevo a tí a máxima queixa,


O laio constante de dicir a mentita súbtita.


Érgome no medio da densa néboa,


Aparezo de feito fantasmagórico,


A indencia verbal,  e o desequilibrio da verba perdida,


Duramente vas perdendo a razón quebrada,


E constrúes palabras indecentes e desequilibradas.


Non me mintas, como o fas , de cotío,


Teño unha inmensa fame de verdade incisiva,


Para calar as voces mentireiras,


E vas erguendo no discurso verbal,


Un tremendo lixo absurdo,


Namentras  vaise construido


O absurdo mundo insolidario.


O mandamento mentirás ao demáis,


Coma ao ti o fas parece ser imperativo legal.


Mundo valeiro alimentado do valeiro


É unha perda do Mundo.








                                       MIGUEL     DUBOIS

martes, 25 de noviembre de 2008

PAZ MÁXIMA

Ardán, Marín, ao 25 de novembro de 2008.



De que me falas meu amor, enteiro,

De que me falas meu ser querido,

Criatura máxica do falar sinxelo.

Habita o mundo aberto a verdade

Imprime o seu sigificado nas paredes brancas,

Onde o tapiz é a verdede da paz branca.

Branca pomba de sigificado pacifista,

Arma rota, queixume dun tiro morte.



MIGUEL DUBOIS

sábado, 22 de noviembre de 2008

CANCIÓN LONGA DE AMOR

-------Mensaje original-------
Fecha: 22/11/2008 19:21:52
Asunto: CANCIÓN LONGA DE AMOR
Pontevedra , ao 22 de novembro de 2008.
CANCIÓN LONGA DE AMOR
Amor meu, as grazas che dou por quereme tanto.
Penso eu amor, non son merecedor da finura do teu bico
íntegro.
Non son merecedor das noites lediciosas
Nas que nos afundimos nas lúas brancas e cheas,
Coma as que indica o debuxo de fondo azul e lúa branca
nevada.
Que ben estou cando contigo estou, amor lindo,
Cando perdo os sentimentos de xenrreira e odio,
Cando me libero do lixo inútil que me afunde na miserenta
Miseria humana, que tristemente me invade,
Coma unha tremenda tronada de dura invernía chuviosa.
Paso o tempo habitado de dozura a túa rente quente,
Quimo contigo as derradeiras chamas acesas de amor
enteiro.
E son eu meu amor dos amores.
En ti rematan os queixumes e prantos.
En ti nace a liberdade de amar libremente,
Para tí no mundo da invasión corporal amada.
E os tempos son deliciosos intres
De sonos reales na cotidianidade da vida.
Acudo a tí para decirche como me foi o día,
Acudo a tí para non mentirte constantemente.
Acudo a tí para que a mim me acudas,
Coa ledicia coidada do teu agarimo constante.
Meu amor, a noite comeza con inmenso amor,
E que bonito é sentir que che sego amando
No Amencer frío de novembre once.
Miguel Dubois

viernes, 21 de noviembre de 2008

TRISTURA E DEMANDA DE LIBERDADE

Ardán, Marín, ao 21 de novembro de 2008



Fiquei triste, enmudecido, totalmente, torpe,

Cando souben do teu silenzo perpetuo.

Sentín o apagado das luces íntimas.

Sentime na máis pura das derrotas.

Cando che atoperei , de novo, perdida, antre os camiños inválidos,

Onde quiteri a voz enérxica para derreter o xeo de morte tremenda.

Cando voltarán a piar os paxariños amarelos,

Cando deixarán de soar os sons da tremenda door

Que a piques estivo de desterrarme da ledicia, completamente.

Onde será o perdido lugar onde atoparei o camiño perdido.

Mais non abandóo ao dereito a liberdade persoal e colectiva.

Non deixo de ser o que debo ser.

Asumo e non presumo de mundos artificiais,

De iñoranza adequerida

Froita do abandono perpetuo.

E, a modo de berro fero e potente,

Reclamo o dereito elemental  a ser libre.


MIGUEL      DUBOIS

jueves, 20 de noviembre de 2008

PEDRA GRANÍTICA FRÍA

Pontevedra, ao 20 de novembro de 2008.



Vida querida vida enteira,

Pasas rápida  e avanzas en silencio, queda e persuasiva.

Vas deixando atrás un mundo enteiro de perfectas lembranzas.

Queimas o tempo lento, avanzas pedindo máis tempo o tempo,

As avenidas longas, e as rúas estreitas,

Fican na fisonomía da paisaxe permanente,

E nós seguimos na percura de máis tempo.

Tempo que esgota ao tempo,

Días que suman anos enteiros,

Unha vida enteira as bóas lembranzas

O tempo silencioso

Os días de troula e risa continúa.

A vida pasa e pasa

E fica fría a pedra granítica.


       MIGUEL   DUBOIS

martes, 18 de noviembre de 2008

NORTE POÉTICO PERDIDO

Ardán, Marín, 18 de novembro de 2008


Miro mundo,

Miro xente,

Miro os puntos Cardináis,

Miro como pasa a vida enteira.

Miro o pasado morto,

Vexo a indecisión do presente,

E me pregunto onde está o Norte aberto,

Onde está o futuro do Mundo enteiro.

Que ventos reanimarán ao ser humano indeciso

Das furacacáns de medo absoluto

E como atopar o Supremo Norte,

Unha vez conquerida a batalla inútil e innecesaria.


MIGUEL DUBOIS

lunes, 17 de noviembre de 2008

DENUNCIA DE AMOR

Ardán, Marín, a 17 de noviembre de 2008.


Te juro que lo intenté todo,

La verdad segura,

La mentira despieda

Y la perversa duda de la inseguridad tremenda.

Lloré por las esquinas más perdidas

De Ciudad Perdida,

Habité los infiernos dulces,

Y pasé de largo por los paraísos acartonados.

Y me pregunté en dónde estaba la repuesta adecuada.

Juré firmemente, que no lo haría más.

Juré no habitar el mundo perverso, de nuevo.

Y me acerqué a un mundo lumínico

Acaricié la dulzura del aire limpio,

Aprendí a llorar en silencio

Llore llorando, aceptando

El dolor como parte vital existencial.

Comprendí el mundo abierto

La denuncia exitente

En las palabras amarosos

Que bonito explosión de júbilo aprendo.



MIGUEL DUBOIS.

domingo, 16 de noviembre de 2008


 
 AMOR PURO
 
 
 
 
 
      Pontevedra, a 16 de noviembre de 2008.
 
                           AMOR  PURO
 
 
   La vida fluye como el agua de un río
 
   
turbio.
 
          La vida me sorprende, me enseña y
 
          me engaña pero silenciosamente.
 
          Cuando los niños sueñan dulces
 
           cuentos.
 
 
 
 
 
Cuanto tiempo vivido en cuestión de
 
escaso tiempo.
 
Titán  de los relojes.
 
 
Tiempos de tódolos tiempos sumados,
 
 
A los tiempos ya acaecidos.
 
 
Si, y por suerte, aquí estamos,
 
 
Toreando con la vida entera,
 
 
Qué pesa mucho
 
 
Y que no pesa nada.
 
 
Acaricio la dulzura de tu beso oculto,
 
 
Acaricio dulcemente  tu espalda desierta,
 
 
Pero, siempre habito en tí.
 
Para tí, gano el pan cotidiano,
 
 
Por tí lucho valiente en la pelea.
 
 
Oh amor, abandono el gemido medroso
 
 
Y acepto el dolor merecido.
 
 
Todo para una quietud plana,
 
 
Desierto del olvido.
 
 
Un mundo demasiado tranquilo o absurdo.
 
 
Y me olvido que habito en el mundo
 
 
  secundario,
 
 
Cuándo sólo pienso en absurdo yo
 
egoista,
 
Me junto al mundo principal e imperioso,
 
 
Que manda con el fruto del amor tierno,
 
 
Cuando me sumo al ligero susurro,
 
 
De unos niños confidentes
 
 
Que juegan dulcemente,
 
 
En un patio de recreo,
 
 
Futuro próximo,
 
 
Y, es entonces, cuando pienso:
 
 
Que hermosa es la vida,
 
 
La vida que habla constantemente,
 
 
Que se mueve con toda la precisión de
 
 
moviento.
 
 
Por eso digo que bonito
 
 
Es amar cuando se quiere
 
 
 
Y que bonito es amar caundo no se quiere.
 
 
 
                       Miguel   Dubois.

IILA FERMOSA E A VIDA


 A ILLA FERMOSA E A VIDA
                                           Pontevedra, ao 07/11/2008
                  ILLA  FERMOSA E  A VIDA
Amado ser humano,
Canto che quero, amado ser humano.
Vivo no Mundo para tí.
Home multiracial
Muller igoal,
Habita o Mundo para querelo e amalo.
Estoura o medo contido,
Ábrese enteira a potente libertade,
Somos as naves belas
Que navegan nos mares libres,
O vento con toda  a súa forza,
Hincha con todo seu poder
As brancas velas, simbolos pacifistas,
Que nos conducen as Illas Doces,
Cargadas de  sucres brancos e castañas,
De froitas fermosas, e sabrosas.
Chegaremos ao Porto Fermoso
E alí nos acollerán os habitantes pacíficos,
Aqueles que non coñecen as absurdas guerras inútiles,
Porque en Illa Fermosa viviremos con  todo  o noso amor enteiro
Para o amor enteiro.
Dádenos a paz roubada,
Disfrutaremos da paz conquistada.
En Illa Fermosa a guerra, como palabra,
Entra dentro do vocabulario prohibitivo.
Illa Fermosa énchese enteira de amor puro,
O odio absurdo é outra palabra prohibitiva,
Queremos amar, enteiramente,
Aos nosos seres semellantes.
Que é o Mundo enteiro carente
Do amor máis puro e delicioso.
Que é o Mundo se non te teño a tí, meu amor querido.
Cando ti non estás nas miñas mañás,
Os abrentes parécenme escuros e carentes de vida.
Canto ti estás, meu amor  querido,
Os amenceres son abertos puntos luminosos
E  cheos do sentido máis plácido  e vital.
Que aventura máis fermosa
É vivir por tí e para  tí.
Máis en Illa Fermosa,
Todo asemella a un paradiso máximo.
Un Mundo de amor
No que a verba sen amor é máis cá un sacrilexio puro.
Habito para amar,
Amo para vivir.
Estou vivo porque vivo para vivir, afortunadamente,
A vida enteira que quero desexar.

                   Miguel     Dubois.

EZRA POUND

EDRA WESTON LOOMIS POUND (Hailey-Idaho-Estados Unidos, nacido el día 30 de octubre de 1885 y fallecido wn Venecia el i de noviebre de 1972), ensayística, músico y crítico, perteneciente a la LOST GENERATION, que predicó con gran ahínco el uso y recate de la POESÍA antigua y ponerla al servivcio de una concepción moderna , conceptual y fragmentaria.
Su obra fundamentaL, LOS CANTOS o CANTORESPosted by Picasalle llevó gran parte de su vida. El crítico Hugh Kenner, dijo tras ecntrase con POUND: He tomado, de repente, conciencia, de que estaba en el centro del Modernismo. POUND, por desgracia, fue un ferviente seguidor de BENITO MUSSOLINI, y, muy criticado, por su ANTISEMITISMO. Cuando, en realidad al analizar, detalladamente, LOS CANTOS, no existe ANTISEMISMO alguno sino, al contrario, una celebración al ESPÍRITU HUMANO cómo un todo, a la TRIBU HUMANA("POUND DIXIT"). Su compromiso con BENITO MUSSOLINI, le significó ser condenado en 1945.
EN LONDRES
LA PRIMERA POESÍA DE POUND, influída por los poetads del siglo XIX, especialmente, PRERAFAELISTAS, LA LITERATURA MEDIEVAL Y LA FILOSOFÍA OCULTISTA Y LA MÍSTICA NEOROMÁNTICA.
EN 1914 se casó con DROTHY SHAKESPEAR, hija de OLIVIA SHAKESPEAR, novelista y amante de W. B. Yeats.
Cuando se trasladó a LONDRES, echó mano a las lenguas y de las formas poéticas arcaicas en un intento por rehacerse como poeta. Fue amigo de W. B. YEATS. En los años anteriores a LAS PRIMERA GUERRA MUNDIAL, fue miembro muy destacado del IMAGINISMO y contribuyó al VORTICSMO, movimiento que dieron a conocer el trabajo de artistas cómo JAMES JOYCE, WYMDAM LEWIS, WILLIAM CARLOS WILLIAMS, HD, RICHARD ALLDINGTON, MARIANNE MOORE, RABINDANATH TAGORE, ROBERT FROST, REBECCA WEST y HENRY GAUDIER-BREZSKA. Por aquel entonces fue cuando PROUST, revisó LA TIRRA VALDÍA de su amigo T. S. ELIOT
En 1915 publica CARTHAY, un pequeño volumen de poemas de LI PO traducidos por ERNEST FENOLLOSA y reelaborados por POUND. Al contrario que los traductores norteamericanos anteriores de la POESÍA CHINA, estas versiones en VERSO LIBRE ofrecen a los lectores versos comprensibles. Muchos crítos consideran los poemas de CATHAY , cómo la realización más acertada del IMAGINISMO. Sin embargo, como traduccciones continuan siendo fuente de controversias ya que no FENOLLOSA ni POUND jamás hablaron o leyeron el chino con soltura; además de criticársele al poeta noeteamericano el que omitira o agregara secciones sin ninguna base en los originales. Para HUHG KENNER, estas aparentes traducciones de textos orientales antiguos hoy se ven como experimentos poéticos.
Después de la GUERRA, POUND, abandonó Inglaterra pero antes publica HOMAGE TO SEXTUS PROPERTIUS (1919) y HUGH SELWYN MAUBERLEY (1920).
EN PARÍS.
En 1920 se traslada a Paris, dónde se movió en el círculo de los artistas que revolucionaron el arte moderno. Fue amigo de MARCEL DUCCHAMP, TRISTAN TZARA, FERNAND LÉGER y otras figuras del DADÁ y el SURREALISMO . Allí continuó trabajando en THE CANTOS , en el que reflejaba, cada vez más sus preocupaciones políticas y económicas. Durante este período, también, escribió , prosa crítica, traducciones, dos óperas (con ayuda de GEORGE ANTHEIL) y, varias piezas para violín.
EN ITALIA
El 10 de octubre de 1924 abandona París con destino a RAPALLO. En ITALIA continuó siendo un catalizador creativo , además de convetirse en admirador de MUSSOLINI. Es ahora cuando el ANTISEMITISMO comienza a aprecer en sus textos. En 1939 en vísperas de LA SEGUNDA GUERRA MUNDIAL, vija a los ESTADOS UNIDOS. Aunque consideró quedarse allí, finalmente decidió volver por motivos ideológicos cómo personales.
Durante el conflicto fue PROPAGANDISTA DEL "EJE" en la radio y en la prensa.
Cuando en 1943, MUSSOLINI, se declaró Presidente, de la NUVA REPÚBLICA DE SALÓ, POUND desarrolló un papel significativo en las actividade culturales y de propaganda. El 2 de mayo de 1945 fue arrestado por los partisanos italianos y llevado al cuartel general de CHIAVARI (en algunas fuentes se dice que el mismo se entregó) dónde lo declararon como "sin interés". Posteriormente fue dispuesto a disposición de las fuerzas de los EE. UU. Fue encarcelado en un campo de prisioneros en el "CENTRO DE ADISTRAMIENTO DISCIPLINARIO" norteamericano sito en PISA en una jaula hecha de tiras de metal y con un piso de cemento , en el que sólo disponíade sábanas para dormir, un latón que le servía de "excusado" y una luz que permanecía encendida siempre. Se le mantuvo en reclusión solitaria durante más de seis meses , durante los cules sufrió repetidos ataques de HISTERIA y TERROR. Durante este tiempo bosquejó TIEMPOS PISANOS (PRIMER PREMIO BOLLINGEN DE LA BIBLIOTECA DEL CONGRESO EN 1948), sección que marca un cambio en la obra de POUND, pues se convierte en una MEDITACIÓN SOBRE LA RUINA DE EUROPA Y SU LUGAR NATURAL EN EL MUNDO.
ST. ELISABETH
Despúes del conflicto bélico, POUND fue juzgado en los EE. UU. por TRAICIÓN. La intermediación de diferentes figuras del mundo cultural consiguió que se le DECLARARA "LOCO" (de esta manera se le salvaba de la condena a muerte) y que se le internara en el hospital de ST. ELISABETH dónde permaneción DURANTE DOCE AÑOS..(1946-1958). Allí continuó elaborando THE CANTOS y, además de traducir a CONFUCIO.
VUELTA A ITALIA Y MUERTE
En 1958 volvió a Italia, dónde permaneció hasta su muerte en 1972. Aunque prosiguó con THE CANTOS , los veía cómo poco artísticos. ALLEN GISBERG en una entrevista con MICHAEL RECK , indicó que POUND parecía lamentar muchos de sus últimos textos y que su obra tuviera que llevar el sello de antisemitismo.