Ardán, Marín, ao 21 de novembro de 2008
Fiquei triste, enmudecido, totalmente, torpe,
Cando souben do teu silenzo perpetuo.
Sentín o apagado das luces íntimas.
Sentime na máis pura das derrotas.
Cando che atoperei , de novo, perdida, antre os camiños inválidos,
Onde quiteri a voz enérxica para derreter o xeo de morte tremenda.
Cando voltarán a piar os paxariños amarelos,
Cando deixarán de soar os sons da tremenda door
Que a piques estivo de desterrarme da ledicia, completamente.
Onde será o perdido lugar onde atoparei o camiño perdido.
Mais non abandóo ao dereito a liberdade persoal e colectiva.
Non deixo de ser o que debo ser.
Asumo e non presumo de mundos artificiais,
De iñoranza adequerida
Froita do abandono perpetuo.
E, a modo de berro fero e potente,
Reclamo o dereito elemental a ser libre.
MIGUEL DUBOIS
No hay comentarios:
Publicar un comentario