MARCELO MARCELIÑO

Pontevedra, ao  26 de novembro de 2008.                   MARCELO,  NOSO  MARCELIÑO PEQUENIÑO     Pide paso ao Mundo,   Quere habitar, sentir e tocar.   E tan pequeniño tan delicado.   Acabe de chegar ao Mundo mortal,   A súa faciana pode ser unha fonte de continúa tenrrura,   E tan pequeniño e tan grande.   É ser tan pequeniño.   Pequeno e pícaro brasileiriño descendente da beleza ,   Pequerichiño  Marceliño, que grande espazo ocupas   Sendo, así todo tan pequerrechiño, meu Marceliño.   Chegache a  hencher os nosos corazóns tristes,   Dunha ledica máxica xeograficamente distante,   Mais tan perto no corazón.   Marceliño que aqueces os nosos corazóns,   Marcelo, desexarche  toda ledicia intensa.   Marcelo, reirás con toda a túa forza   Polas rúas das vilas brasileiras,   Fermoso pais Reises de músicas e sambas máxicas,   Suma fermosura física,   Faciana alegre meu Marceliño   Que cando chegares o avociño Cucas,   Estirarás os teus beizos pequenos   De punta a punta.   E será entón cando  avociño Cucas,   Non saberá que facer,   Ou chorar de ledicia,   Ou rir con todas as súas forzas.   Marcelo quere chamar a nosa atención.   O pequeniño e recén chegado Marceliño,   Quixera facer de todos nós fontes, ledicia pura.   Son Marceliño avociño Cucas   E doucho un biquiño pequeniño   Que ocupa moito.   Dende as terras brasileiras,   Avociño Cucas.                           Miguelito.