Me fuí al recogido puerto
De aquel peñasco.
Hacía frío
Y el frío sudor mi frente acariciaba.
Me olvidé del mundo por cuatro horas,
El alba comezanba
Desesperada
A acariciar la tierra fría.
Nueva fecha
Y distinto día
Ya surgía
En la brecha.
Pajarillos con músicas amarillas
Cantaban al mundo en astillas.
Un manantial de agua fresca
Besaba esa roca ya gastada.
Mi sed
Y mi manantial,
Mi manantial
Y mi sed.
Ellos se juntaron, acariciando labios
Y la frescura retumbaba en mi boca.
Erguime
Sediento de andanzas
Por verdes prados.
Fuí el Caballero Don Quijote,
Sobre un caballo de piedra.
Mi lanza era corazón saliente.
De trote en trote
En la hierba caí,
Desventurado
Pues mi caballo me había tirado..
Mi espíritu
Ese mar confuso con ramas estranguladas.
Mi pensamiento
Así de oscuras,
Ya sin bravuras
Y se acabaron las torturas.
Me voy a un monte: El monte de la Roca Viva.
Vivo en el desierto poético
Y huí a aquellas rocas ennoblecidas.
Entre espinas
Me fui por aquellas esquinas,
De roca en roca,
Con el doblado tobillo,
Solo ya entre la roca.
El cielo cubrió la tierra,
Con su manto oscuro.
Insectos endemoniados
Y todos rabiosos
En procesión iban
A la charca de agua prodida.
Mal olor y miedo.
Todo sin estrellas
La luna estaba oculta, tras aquella nube.
Encierros del alma
Y perdí la calma.
Mis gritos temerosos
Retumbaban en los tímpanos del aire.
Era el eco,
Que recogió aquel lobo
Oculto en la guarida,
Calamando su hambre.
Las alimañas seguían
En su carnicería.
Todo allí ocurría
En tierra olvidada,
Y las alimañas seguían
En su carnicaría.
Ellas seguían en su carnicería,
En su carnicería seguían.
Miguel Dubois...1974
domingo, 28 de septiembre de 2008
MIS AMIGOS DÍA 28 DE DICIEMBRE DE 1974
28/12/1974
Fíjate en el año: contexto socio-político diferente al actual.
MIS AMIGOS.
Mi primer amigo fue un marinero.
Mi segundo amigo fue un campesino.
Mi tercer amigo fue un obrero.
Mi cuarto amigo fue un ovejero.
Pero un día me encontré a un "Gran Amigo":
¡Yo! y explotaba al marinero, al campesino, al obreo y al ovejero.
Me olvidé de todos ellos.
Mi gran amigo era "el dinero"
Miguel Dubois.
Fíjate en el año: contexto socio-político diferente al actual.
MIS AMIGOS.
Mi primer amigo fue un marinero.
Mi segundo amigo fue un campesino.
Mi tercer amigo fue un obrero.
Mi cuarto amigo fue un ovejero.
Pero un día me encontré a un "Gran Amigo":
¡Yo! y explotaba al marinero, al campesino, al obreo y al ovejero.
Me olvidé de todos ellos.
Mi gran amigo era "el dinero"
Miguel Dubois.
EL POETA DE LA ALAMEDA EL OLVIDO 30/11/1974
Conviene fijarse en el año, porque no es el mismo contexto
social.
´Día 30 de noviembre de 1974
Soy poeta de la Alameda del Olivo,
Cantaría, no a cinco océanos
Y a cien mares cubiertos de coral.
Soy poeta de Olvido, de
La tierra en que vivo.
Cantaría a cien mujeres vestidas de alegría
y a dos cientas en la esparanza.
Soy poeta que guarda el corazón en el fondo,
De un territorio, sin remedio.
Cantaría a los desiertos de la tierra,
Cubiertos de arena.
Soy poeta del otro mundo
Cantaría al barco en alta mar.
Quinientos marineros cogen la red del amo.
Miguel Dubois.
social.
´Día 30 de noviembre de 1974
Soy poeta de la Alameda del Olivo,
Cantaría, no a cinco océanos
Y a cien mares cubiertos de coral.
Soy poeta de Olvido, de
La tierra en que vivo.
Cantaría a cien mujeres vestidas de alegría
y a dos cientas en la esparanza.
Soy poeta que guarda el corazón en el fondo,
De un territorio, sin remedio.
Cantaría a los desiertos de la tierra,
Cubiertos de arena.
Soy poeta del otro mundo
Cantaría al barco en alta mar.
Quinientos marineros cogen la red del amo.
Miguel Dubois.
ME ENAMORÉ DUN PIANO QUE JAMÁS TOQUÉ..PONTEVEDRA a 5 de diciembre de 1983
Pontevedra, a 6 de deciembre de 1983.
Me llevas a tu mundo
De teclas y cuerdas
Piano extraño.
Me haces sonrreir a al tristeza,
Me traes recuerdos de la nada absoluta
Me siento enamorado de tí,
Piano,
Dedo a dedo
Nota a nota,
Canción a canción.
Miguel Dubois.
Arrícame o derradeiro laio da ialam
Atópame no meu corpo nú
Aspértate dun estrano sono de outono.
Todo é unha grande néboa branca,
Todo escomenza,
Todo remata,
Dénde o útero
Até as cinzas que voan polo mar.
Miguel Dubois.
Me llevas a tu mundo
De teclas y cuerdas
Piano extraño.
Me haces sonrreir a al tristeza,
Me traes recuerdos de la nada absoluta
Me siento enamorado de tí,
Piano,
Dedo a dedo
Nota a nota,
Canción a canción.
Miguel Dubois.
Arrícame o derradeiro laio da ialam
Atópame no meu corpo nú
Aspértate dun estrano sono de outono.
Todo é unha grande néboa branca,
Todo escomenza,
Todo remata,
Dénde o útero
Até as cinzas que voan polo mar.
Miguel Dubois.
BENQUERIDO AMIGO
Rendir heime rendir ante a túa palabra íntima,
A palabra que non fire e ama,
Falando verdades completas,
A xeito de discurso agarimoso.
De que me vale o teu berro insolente,
De que vale a túa perda de tempo útil.
Fálame co sosego debido,
Có respeto convinte,
Non invirtas a verdade concreta,
Con falsos decoros inútiles,
Fálame ben, con seguridade fonda
E aplomo consiste,
Non sexas un mintirán de segunda.
Utiliza o verbo amar dabondo.
O tempo val a pena amigo
Xúnguete aos tempo da verdade,
Non habites en paradisos inexistentes,
Mostra a túa faciana limpa,
Tal coma é,
Mírame fítame a túa mirada en mi
Acude ao fondo dos meus ollos
E non habites na penubra escura.
Habita a vida enteira para habitala,
Vive, me amigo,
meu querido amigo.
MIGUEL DUBOIS.
A palabra que non fire e ama,
Falando verdades completas,
A xeito de discurso agarimoso.
De que me vale o teu berro insolente,
De que vale a túa perda de tempo útil.
Fálame co sosego debido,
Có respeto convinte,
Non invirtas a verdade concreta,
Con falsos decoros inútiles,
Fálame ben, con seguridade fonda
E aplomo consiste,
Non sexas un mintirán de segunda.
Utiliza o verbo amar dabondo.
O tempo val a pena amigo
Xúnguete aos tempo da verdade,
Non habites en paradisos inexistentes,
Mostra a túa faciana limpa,
Tal coma é,
Mírame fítame a túa mirada en mi
Acude ao fondo dos meus ollos
E non habites na penubra escura.
Habita a vida enteira para habitala,
Vive, me amigo,
meu querido amigo.
MIGUEL DUBOIS.
jueves, 25 de septiembre de 2008
MANUEL A MÁI EU NOS CANTILES DE MOHER..IRLLANDA EN XULIO DO 2005
Manuel e otros compañeiros/*as máis tocounos pasar cáseque un mes na femosa illa de Irlanda. A verdade, para min, foi unha estancia maravillosa. Non somento estudábamos na School of Languages, se non, tamén tivemos a oportunidade de coñeres sitios maravillosos ca Costa Oeste como os Cantiles de Moher. A beleza aquí non ten desperdicio. Estos lugares na vida real a na vida das películas forin protagonistas de primeira. Irlanda está carregada de beleza indudable, tanto a costa coma o campo ateigado dun verde fermoso, vacas, ovellas, cabalos. E o mar de Irlanda é coma a saída dende o fin do mundo 
CAMBADOS
GRUPO DE PROFESORES XUNTOS NUN XARDÍN NO CENTRO DA VILA. AQUEL DÍA FOI MOI BONITO E SEMPRE ESTARÁ DENTRO DE MIN. POEMAS ESCRITOS DE CANDO EU ERA UN MOZO. DÍA 2 de novembro de ano de 1975
LEMBBRANZA PRIMEIRA
Nunca mirei o sol,
No verán.
Somentes imaxes
De tí,
Meu amor.
NOITE DA ESPERANZA
Noite da esperanza
Namentres que lúa brile
E durmes a miña beiriña.
Noite da esperanza
Queimado o sol ficou,
E somentes as estrelas fican,
Estás a miña beiriña,
E somentes apreto unha almofada sen peitos.
Noite da esperanza
Durmo entre os sonos da liberdade,
E unha desesprada agonía ilimitada
Habita no meu interior.
Noite da esperanza
Os eidos cheos de balumada
E estáticos os corazóns
E a imaxe túa
Ateiga unha boca chea de bicos.
Noite da esperanza,
Os barcos e os bois
Marcharon dos peiraos e dos alpendres.
Noite da esperanza
Xurdíu entre o amor que non esquezo,
Antre unha loita
Con unha almofata sen peitos.
MIGUEL DUBOIS
Nunca mirei o sol,
No verán.
Somentes imaxes
De tí,
Meu amor.
NOITE DA ESPERANZA
Noite da esperanza
Namentres que lúa brile
E durmes a miña beiriña.
Noite da esperanza
Queimado o sol ficou,
E somentes as estrelas fican,
Estás a miña beiriña,
E somentes apreto unha almofada sen peitos.
Noite da esperanza
Durmo entre os sonos da liberdade,
E unha desesprada agonía ilimitada
Habita no meu interior.
Noite da esperanza
Os eidos cheos de balumada
E estáticos os corazóns
E a imaxe túa
Ateiga unha boca chea de bicos.
Noite da esperanza,
Os barcos e os bois
Marcharon dos peiraos e dos alpendres.
Noite da esperanza
Xurdíu entre o amor que non esquezo,
Antre unha loita
Con unha almofata sen peitos.
MIGUEL DUBOIS
POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975
A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.
Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.
Camino de largo trecho de playa.
Siempre voy y siempre vuelvo.
No miro atrás, aquellas huellas marcadas
Por unos pies, que se acercaron al mar,
Y el cuerpo agresivamente, arrancado,
De la arena, con destino a la muerte.
Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.
Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor
Responden airosas: el mar se encargó.
Porque es el mar tan poderoso.
Porque te cebaste en la agresividad,
Y ahora me hieres de muerte.
Pero, yo sigo caminando,
Siempre voy y simpre vuelvo.
Con el poderoso jamás podremos.
No le podremos a este gigante oceánico,
Iremos a por el gran Océano del dolor,
Pero yo sigo caminando, lento
Siempre voy y siempre vuelvo,
Camino y camino,
Y siempre las misma tremenda desesperación,
Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,
Pero nosotros seguimos caminando,
Siempre vamos y siempre volvemos.
MIGUEL DUBOIS.
Soledad sonora, de mar y arena.
Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.
Camino de largo trecho de playa.
Siempre voy y siempre vuelvo.
No miro atrás, aquellas huellas marcadas
Por unos pies, que se acercaron al mar,
Y el cuerpo agresivamente, arrancado,
De la arena, con destino a la muerte.
Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.
Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor
Responden airosas: el mar se encargó.
Porque es el mar tan poderoso.
Porque te cebaste en la agresividad,
Y ahora me hieres de muerte.
Pero, yo sigo caminando,
Siempre voy y simpre vuelvo.
Con el poderoso jamás podremos.
No le podremos a este gigante oceánico,
Iremos a por el gran Océano del dolor,
Pero yo sigo caminando, lento
Siempre voy y siempre vuelvo,
Camino y camino,
Y siempre las misma tremenda desesperación,
Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,
Pero nosotros seguimos caminando,
Siempre vamos y siempre volvemos.
MIGUEL DUBOIS.
VIVIR CON AMOR, SI
Penso no que son,
No que sinto
E no que amo.
Canto me custa rexeitar.
Mágoa daquel que odia
Somentes perde o tempo,
Facendo da existecia
Espacios inútiles.
Vivo para vivir enteiro
Na integridade do que eu son.
Sendo o que eu son
Sen o sentimento zafio
E miserento que fire as almas dos homildes.
Vida, suma, preciada vida,
Amor íntegro dos amores
Cor con ferida de morte.
Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.
Vivo para vivir a vida enteira.
A vida é un fermoso agasallo irrepetible,
Que, intensamente, debemos disfrutar.
Non vale a mentira que esgota,
Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.
Vale a valentía de seres ti,
De ser tí o que tí eres,
Non unha simple marioneta circense.
Vive, deixa vivir
Non afogues os suspiros de amor fondo.
MIGUEL DUBOIS
No que sinto
E no que amo.
Canto me custa rexeitar.
Mágoa daquel que odia
Somentes perde o tempo,
Facendo da existecia
Espacios inútiles.
Vivo para vivir enteiro
Na integridade do que eu son.
Sendo o que eu son
Sen o sentimento zafio
E miserento que fire as almas dos homildes.
Vida, suma, preciada vida,
Amor íntegro dos amores
Cor con ferida de morte.
Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.
Vivo para vivir a vida enteira.
A vida é un fermoso agasallo irrepetible,
Que, intensamente, debemos disfrutar.
Non vale a mentira que esgota,
Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.
Vale a valentía de seres ti,
De ser tí o que tí eres,
Non unha simple marioneta circense.
Vive, deixa vivir
Non afogues os suspiros de amor fondo.
MIGUEL DUBOIS
miércoles, 24 de septiembre de 2008
LEMBRANZAS DO MUNDO DE EAST ANGLIA
Benqueridos compañeiros e compañeiras: supoño que na vida debemos de levar o acontecer cotiá do mellor xeito posible. Gustaríame compartir con todos vós, por escrito, as bonitas experiencias que poidemos pasar en NORWICH. Sei, perfectamente, que houbo xente que pasou momentos duros, ao mellor porque a máquina corpórea non estaba a punto, ou ao mellor, pensabas, sempre, no mesmo asunto, e non saías del. Boeno é coma estar no ponto de saída, querer avanzar e ser "incapaz". Todos sabemos o sin sabor destas situacións desagradables, pero, claro, as veces, arrincar custa e por a máquina en movemento aínda máis. Diría Alfonso Daniel Rodríguez Castalao, "Cousas da Vida". A vida si a vida: un do dereito e outo do revés. Boeno, sigamos: agora que son "bloggero" que non é o mesmo que "rockero" podo compartir con todos vós as miñas experiencias, as cousas máis pequerichiñas da miña vida que son as máis fermosas.
A chegada, se vós lembrades a HEATHROW, foi, máis ou menos". Controles, pasillos longos e longos pasillos, túneles alongados, coma grandes de tuberías, en vez de auga, seres humanos por tuberías, seres humanos bós e menos bós. Xente de todo o Mundo enteiro, razas diferentes, cores de pel distintas, morenos, loiros, sen pelo e coa testa afeitada. A gran diversidade da raza humana. Hall do aeroporto. Un rapaz loiro de semblante pálido, prototipo británico, cun letreiro na man que pon NILE. Esto xa estaba dentro do guión perfecto británico: coma non ía estar este mozo coa súa sinal de identidade? O típico: tomar "algunha cousiña" no bareto do Airport, con prezo tipo a súa Maxestade Británica a Raíña do United Kingdom. Ao mellor, Davisiño, un auguiña mineral, unha "sparkling water" trescentas das antigas pesetas. Din que aquela Illa Grande hai moitos ricos e xente moi necesitada, tamén. Deberá de ser porque cando iamos pola excursión dos fermosos "broads", fiquei asustado daquelas casas, daquelas embarcacións deportivas fantásticas, que de seguro erguían a envexa da Pitufiña. A por certo, Pitu: fixeches unhas fotos fermosas de Pepe e máis do que escrebe; son unhas fotos "moito graciosas" e cargadas de vida. E non vós lembrades que o Pepiño e máis eu fomos a procesióm do "Orgullo Gay" de Londres? Pepiño: un desastre tío, para que despóis falen mal de nós. Para aqueles que en dúbida poñan, o dito anteriormente, temos fotos que o xustifican, comprobante en coor. O Pepiño e máis eu , alomenos eu, non daba crédito ao que estabamos a mirar; unha" wall" recta fornida de fantásticos Bobbys. Nunha banda un priest, condeando aos infermnos aos membros da procesión gay e estes proferindo ilusionados insultos en contra do priest.
Os incidentes maleteiros foron de suma importancia: como meter tanta maleta en tan pequeno espazo de maletiro? A Elvira cáseque lle cae unha maleta na testa. Que lío, tío! O inglés rubito, cuxo nome non me lembro, non cabía dentro de se mesmo namentras o conductor do pequeno Dophin traballaba dabondo, facento unha loita titánica coas pesadas maletas. Imos saindo dos problemas do espazo e comezamos a avanzar polos arredores de Heathrow, camiño de Norwich. Comentarios hai dabondo: eu xa non podo máis! Estou..boeno..estoo...estou... Mórremo do susto cansado! Seis horas? Pero tía: ti non sabes o que dis! Estás tola!. Seis horas é moita longura temporal! Pasado este momento convulso de desafogo interior, miro para miña dereita e me presento. Ela chámase Paula. Comeza a conversa. O típico: confesión reflexiva pero precavida, miradas de ida e de volta, coma se foras no bus rumbo a Madrid, pero aquí non pais diferente. Pois resulta que Paula resulta ser a profesora do fillo da miña directora e nós metidiños no Dophin camiño de Norwich. Demos longo repaso e crítica ao proceso educativo. É de xustiza! A autoestrada está ateigada de coches de bóa calidade, típicos do UK. Era o comezo das vacacións e as circustanzas normales para estas datas do ano. Parada de camiño a Norwich. Pequeno descansiño e unha compriña máis. Hai que encher ae arcas da Raíña. De nono con Dophin nos atopamos e connosco tamén. Agora imos por escuras estradas e se divisan sombras escuras que non son máis que as arbres debuxadas da note camiño de Norwich. E non vós esquencer que non iamos pola dereita , mais ben pola esquerda. E daba a impresíon que os coches que viñan pola fronte ían chocar connosco. Eu, en poucos segundos púxenme a cen de nervios totales; creía que crash! Chegamos e cáseque é de día. Máis ou menos serían as catro horas e quince minutos da maná. Identificación, papeles, lugares, guarda xurados, boeno chegamos a cama.
Almorzo, hoxe toca no Zest, non sempre. Os de Madrid como sempre a nosa rente. O persoal do Zest era bastantante educado, e non tiña síndrome "policial". Outras días tocaba naquel edificio feito polo marido de Elena Ochoa, aquela moza que se presentaba aquel programa de Educación Sexual no televexo, que tiña moitos adeptos televidentes, que, por certo é de Ourense. A verdade que aquel comedor cristalino era fermosa, e coa estátua daquela muller sentada. Home somentes hai un Norman Foster, coñecido.
Allan danos a benvida. Caramba, hai xente de moitos lugares diferentes, de Cataluña, de Madrid, ,Francia, Eu, de cando en vez, botaba unha parafadiña có meu amigo francés. Naquel edificio de Norman Forest, quero decir feito polo seus planos, se vós lembrades había unha policía interna que vixiaba, atentamente, se nonos pasábamos do ponto exacto sinalado. Lémbrome, tamén, da biblioteca onde pasamos momentos bonitos e moi sencillos. Cristina cando chegabamos o Pepiño e máis eu, dávanos, agarimosamente, a benvida. Cristitiña, Cristiniña, animou con todos os seus pulmons enteiros a España na final. Estaba eu alí e mireina. Esta visto que as mulleres de hoxendía non somo como das daquela, aínda que din que as comparanzas son odiosas.
Para min en términos xenéricos a experiencia foi moi bóa e son cousas que xa che quedan para sempre. É difícil, alomenos, para min, esquencer as clases de Sandie, Susie e de Chris. Aínda hoxe en día lémbrome dos profesores de Limerick, Irlanda, con cariño moi grande. Ser cariñoso coido que é importante. Quizaves sexa, digo eu unha das facetas máis importantes das nosas vidas. De que val o odio, a envexa..? Penso que na vida estase mellor querendo ou dando un "algo" de folgos aos demáis
Norwich, gustóume moito. Sobor de todo porque non había edificios, demasiado altos, excepto "un" no centro da vila, que debería ser a típica "machada" do de turno. Pero a cidade, para min é moi bonita, edificacións fermosas, casas deliciosas, e a vista dende o castelo moi bonita, observando un Norwich chá. Gustómome moito dentro do castelo a pinacoteca. Había uns cadros moi moi bonitas, que, para min, tiñan, coma un vínculo coa pintura falmenca. E lebrádevos daqueles osos brancos e grandes, aqueles animales disecados. Ahí os cativos terían momentos de sorpresa. Os cativiños, as veces, estaban na porta de Castelo para ir facer a visitiña. Sempre cós seus uniforme e nós de vacacións e eles aínda con clases.Chamoume moito a atención the Town Hall; edificio, típico, nórdico de liñas moi sobrías. O mercado un lugar típico de compra. Gustáronme moite os Pedestrian Lanes. Tendas perfestas , pequenas aínda que as grandes marcas coma sempre, estratexicamente colocadas. Mais o centro da vila tiña algo moi particular e concreto, que non é fácil de describir. Tráfico, penso que non moito e o deseño das pequenas cidades das Britishs Isles. Lémbrabame dalgún xeito a Limerick, ónde naceu Franck MacCourt o creador das Cinzas de Ánxela, novela estupenda que acontece en Liemerick., e que proximamnente, poreses leer neste blogg. Hai tamén un película sobre as Cinzas de Ánxela, que protagoniza Pierce Brossman, que a podes baixar da rede, se queredes, claro e lingua inglesa, para educar o noso oído na lingua shakeasperiana. En Limerick nacéu tamén un gran escritora que xa finou que se chamaba Katie O'Brien. Falo dela no me u Blogg. Foi unha muller moi peculiar pero moi interesante. A literatura é moi importante: Oscard Wilde, Brendan Brehan, Patrick Kavanagh (Premio Nónel), Seamus Heany (Premio Nóbel 1995), W. B. Yeats (Poeta, Premio Nónel 1923), Lady Gregogy Augusta, James Joyce.(Premio Nóbel), Samuel Becket..(Premio Nóbel) Neste blogg teño un libro enteiro de Yeats en poesía, claro. Tendes información de escritores irlandeses e, tamén, links de interese, para que lle gusten estes rollos. A vedrdade que todo o mundol literario me apasiona. Cada libro é un mundo diferente, unha historia distinta a contar. Grazas a Universidade de Limerick, abríronseme varias portas ao mundo ca cultura anglosaxona, e me impresionou a historia do pobo irlandés. Irlanda é unha auténtica maravilla do Planeta Terra. É unha Illa do máis fermoso e eso que non cheguei a coñecer todo o país e otempo de estancia en Eire, tampouco, era demasiado. A fermosura da paisaxe na Costa Oeste é, totalmente, innegable. Como non falar das Illas de Arán, aquel paradiso que emerxe máis aló da Coste Oeste, perdido polas ondas do Atlántico máis aló de Galway. Lugar de dureza fonda, como moi ben reflexa a fita de Flaherty, chamado O Home de Arán. A película que xa é dos anos 2o é un auténtica "maravilla", e se vós interesa o tema non tendes máis que baixala da rede. Fixarédevos da crudeza da forma de vivir dos habitante dunha das Illas, que vive da pesca e do traballo do campo e dos animáis domésticos. Existe un grande paralelismo coa maneira de vivir, naqueles tempos, có noso pobo. Pobo de sufrimento intenso, pobo emigrande igoal cá nos. Eles emigraban aos paises de fala anglosaxona e nós a sudamérica pricipalente. De diferestes portos de Irlanda, como Cork, Killalloe, Galway, Dublín, sairon moitas naves rumbo a Boston ou a Nova Iork...Pido disculpas, porque ímonos afastantano do comezo do relato: uns mestres que están nun curso na Universidade de East Anglia, na localidade de Norwich; a verdade que está feito "algo " a drede, porque uns dos motivos do meu documento é amosar o coñecemento "mínimo" do mundo anglo-saxón, que eu coñeco. Exiten libros dabondo que falan dos tristes anos da chamada FAMINE, tempos de fame en Irlanda, que se os datos non me fallan comeza no ano de 1830. Foi tremendo. A causa foi un "fungo" da patata e así a poboación irlandesa ia morrendo como causa do poder "mortífero"! do fungo e como consecuencia a "fame" que neste país pásase. Parte dos irlandeses deciden deixar a súa terra e marchan ou para o Reino Unido, USA, Australia, Nova Zelanda ou Canadá. Grazas Brigid Ryan; grazas a tí conto todo esto. Sabedes que en Irlanda hai unha excelente cantante e compositora chamada SIDNEAD O'CONNOR, cantante extraordinaria pero cunha personalidade controvertida, que pasa por fortes períodos depresivos. SIDNEAD, cando Xan Pablo II, estivera en Irlanda tivera un incidente có Papa. SIDNEAD, tivo o cabelo, totalmente rasurado, o que, como non chamaba moito a atención. Lémbrome de ti, Chus, que sempre me falabas de SIDNEAD que era unha das voces e mulleres que tí teñas idolatrada. Ao que iamos: o irmán de SIDNEAD, chámase JOSEPH, e dase o caso, que é escritor e escribiu A ESTRELA do MAR...THE STAR OF THE SEA, que era un barco que saía de Dublín rumbo de Nove Iork cargado de emigrantes irlandeses. O relato ocorre no barco e é moi duro. As necesidades do pobo emigrante a bordo do barco chamado A ESTRELA do MAR.Voltamos as similitudes con GALICIA..O escritor LORENZO VARELA, naceu nun barco de emigrantes galegos rumbo a LA HABANA..(TO BE CONTINUED....)
O profesor Chris doume unha listiña dos mellores poetas de UK, pero de momento non investiguei nada about the matter.
E antre clases, comidas, ceas, vivas a España, Cromer, Great Yarmouth xa estamos camiño de Barajas, que este ano, foi moi triste, para todos aqueles que deixaron as súas vidas a beira da pista de aterraxe ou despegue. Horrible!
E con esto xa comezamos o curso, aumentamos os día do calendario. A vida segue, afortunadamente, máis a lembranza daquelas terras e das súas xentes e de todos vós está conmigo.
Un biquiño:
Miguel Dubois
martes, 23 de septiembre de 2008
O LIBRO DA VIDA
A vida é una novela inacabada,
De fermosos capítulos de longas hestorias parciáis
Doces ou amargas, a según.
Móvomo polo libro vital único e inacabado.
Avanzo na perduro de números mas outos,
Vou pasando as follas do libro da vida.
Vou acadando as miñas devocións superemas,
Os meus momentos de tristura
E a inmensa ledicia que me produce
Abrazalos momento ledos.
Pasan capítulos enteiros das nosas vidas
Tranquilamente sen darnos de canto,
Reloxo do tempo dinámico,
A faciana cambia
A pel enrrúgase
E quizaves un sabor amargo
Enche os sentimentos vitáis.
E o libro vital
O única que me toca,
A hestorio dun comenzo distante
E o interrogante tremendo
Ao falar da derrdeira viaxe.
Miguel Dubois
De fermosos capítulos de longas hestorias parciáis
Doces ou amargas, a según.
Móvomo polo libro vital único e inacabado.
Avanzo na perduro de números mas outos,
Vou pasando as follas do libro da vida.
Vou acadando as miñas devocións superemas,
Os meus momentos de tristura
E a inmensa ledicia que me produce
Abrazalos momento ledos.
Pasan capítulos enteiros das nosas vidas
Tranquilamente sen darnos de canto,
Reloxo do tempo dinámico,
A faciana cambia
A pel enrrúgase
E quizaves un sabor amargo
Enche os sentimentos vitáis.
E o libro vital
O única que me toca,
A hestorio dun comenzo distante
E o interrogante tremendo
Ao falar da derrdeira viaxe.
Miguel Dubois
POEMA PARA JOSÉ ÁNGEL
Por nós ,José Ángel.
Chámanme "O Graña"
E nacín na fermosa vila de Bueu Mariñeiro,
Á rente de deliciosos Piñeiros Verdes.
Praias lindas e areosas, brancas e douradas
Posuímos a beiriña do mar.
Barcos coloridos,
Barcos grandes e pequenos.
Toda unha flota forte,
Que ao mar bravo reta
Nas noites de invernía pura.
Non temos medo ao miserento "medo".
Erguemos a testa enteira dereita,
Por nós,
Cando de costado baten as ondas
Con forza co costado.
Son de Bueu Maravilloso,
Gozando da beleza enteira,
Das máis fermoosas postas de sol.
Altivo miro a Illa de Ons,
Que coma unha pantasma estrana
Atópase deitada
No medio do mar enteiro.
A Illa do Santo
É coma se fora un barco amarrado
Cargado de tódola fermosura.
Son amante fondo
Da miña paisaxe bela.
Amo fondamente a vida toda.
Antigas fábricas conserveiras
Naqueles anos estranos e duros
De peixe fresco
E latas de conserva prateadas.
Mírabase a necesidade polas rúas
Namentras o vento Norte de verán quente,
Batía con forza no peirao duro e pétreo.
E xa candos anos pasaron,
Candos xa se marcharon cansados
De loita coa vida,
E cantos viñeron a sustituir
Aos antigos loitadoes dos tempos duros,
Dos patacóns e das rotas botas
Dun mariñeiro de Bueu,
Perdido no tempo de tódolos tempos,
Pero, eu me lembro,
Sí seis da mañá anos sesenta,
Un tropoel de dornas negras
Con velas brancas
Marchaban pescar sen rumbo definido.
MIGUEL DUBOIS
Chámanme "O Graña"
E nacín na fermosa vila de Bueu Mariñeiro,
Á rente de deliciosos Piñeiros Verdes.
Praias lindas e areosas, brancas e douradas
Posuímos a beiriña do mar.
Barcos coloridos,
Barcos grandes e pequenos.
Toda unha flota forte,
Que ao mar bravo reta
Nas noites de invernía pura.
Non temos medo ao miserento "medo".
Erguemos a testa enteira dereita,
Por nós,
Cando de costado baten as ondas
Con forza co costado.
Son de Bueu Maravilloso,
Gozando da beleza enteira,
Das máis fermoosas postas de sol.
Altivo miro a Illa de Ons,
Que coma unha pantasma estrana
Atópase deitada
No medio do mar enteiro.
A Illa do Santo
É coma se fora un barco amarrado
Cargado de tódola fermosura.
Son amante fondo
Da miña paisaxe bela.
Amo fondamente a vida toda.
Antigas fábricas conserveiras
Naqueles anos estranos e duros
De peixe fresco
E latas de conserva prateadas.
Mírabase a necesidade polas rúas
Namentras o vento Norte de verán quente,
Batía con forza no peirao duro e pétreo.
E xa candos anos pasaron,
Candos xa se marcharon cansados
De loita coa vida,
E cantos viñeron a sustituir
Aos antigos loitadoes dos tempos duros,
Dos patacóns e das rotas botas
Dun mariñeiro de Bueu,
Perdido no tempo de tódolos tempos,
Pero, eu me lembro,
Sí seis da mañá anos sesenta,
Un tropoel de dornas negras
Con velas brancas
Marchaban pescar sen rumbo definido.
MIGUEL DUBOIS
Suscribirse a:
Entradas (Atom)