sábado, 9 de agosto de 2008

JOAN MANUEL SERRAT

Posted by PicasaÉ el o mesmo JOAN MANUEL SERRAT, o meu profesor, de moitas cousas, cando eu aínda andaba polos tempos da adolescenza. Non tiña que ler nada. Somentes escoitaba o que él dicía. Cantaba a vida, ao amor, ao desamor, aos titiriteiros, as satas, ao Meditarrenao, á morte, a festa, a nomes de muller, como Lucía, Penélope, aos maniquís de catón pedra. O mundo por el creado a traveso da canción resultaba tremendamente fecundo e didáctico, ou os poetas, que grazas a él pouden estudar como ANTONIO MACHADO, e si agora os versos de D. Antonio parécenme maravillosos e únicos, ao os poemas de MIGUEL HERNÁNDEZ, cando en pleno franquismo estabamos dicindo LIBERDADE, para la libertad sangre, lucho, perivo y muero. Había un poeta é un gran artista. Serrat continuamente me ía ensinando a vivir mellor cada día, a sentir a esencia da beleza a traveso da palabra. As súas cancións tiñan para min unha gran FORZA DE ENGANCHE. Ata colaborou nun disco con MARIO BENEDETTI.MANUEL VÁZQUEZ MOTALVÁN, que morreu voltando de Seul, tamén, era un gran admirador de SERRAT, e sempre, falaba de aquel MEDITARRENANEO, que é único e perfecto. Eran ocurrencias maravillosas de JON MANUEL SERRAT.

JON MANUEL SERRAT



Pontevedra, ao 10 de agosto de 2008


Grazas, cantante e poeta

Por regalarme tanta tan gran beleza,

Grazas por ensinarme a querer aos versos enteiros

Cargados de amor fondo e liberdade inmesa.

Ouh,Joan Manuel, canto me fixetes soñar,

Documentarme en sonos ocultos,

Entregarme á túa liguaxe sosegada,

Grazas por dicir grazas,

Por aquecer o frío da verdade

E transmitirme,

O amor enteiro por amar

Sempre á muller máis querida.

Pensaba nunha máxica Catalunya,

Namentras, nós viviamos en tempos de retraso,

Cantantes da Nova Canço, Pi de la Serra,

Ovidi Montllor ou Guillermina Mota.

Todo o meu país quedávame pequecho,

Cando escoitei falar,

De Salvador Spriu ou Joan Salvat Papaseit.

Nos ficamos coas Voces Ciebes,

Benedicto, Bibiano, Suso Vaamonde,

Con Xerardo Moscoso

Fícanos a lembranza dun pasado glorioso

Pero tí Joan Manuel


Sempre serás o que darás beleza gratuita,

En deliciosas cancións de amor e liberdade.


Miguel Dubois

JOAN MANUEL SERRAT

  • JOAN MANUEL SERRAt, nace na cidade de Barcelona o 27 de decembro de 1943. Teu o seu propio apodo: El nopi del Poble -sec...(El Chico del Poble-sec)..que es su barrio de nacimiento. Era miembro de una familia obrera. Su padre se llamaba Josep Serrat fue un anarquista catalán, afilado a la CNT y su madre era Ángeles Teresa, que era ama de casa y era de Belchite (Zaragoza). Su niñez estaba marcada por el ambiente callejero que lo marcaron en gran medida, hasta el punto quer muchas de sus canciones narran la vida de tódolos días de Cataluña después de la Gyerra Civil. A la edad de 12 años, Jon Manuel, se matricula como alumno interno en la Universidad Laboral de Tarragona, en dónde acabará el Bachillerato Laboral Superior en la especialidad de Industria Minera, como tornero fresador. Consigue una beca para ser biólogo y ejerce como sexador de pollos. Realiza estudios de perito industrial y, a la vez, tocaba la guitarra como aficionado. En 1965 se gradúa como Ingeniero Agrónomo y se presenta en el programa RADIOSCOPE que presentaba RAFAEL ESCAMILLA, en Radio Barcelona para interpretar sus primeras canciones, que le pfrecen la primera oportunidad de darse a conocer al gran público. Al poco tiempo lo llaman y le ofrecen firmar UN CONTRATO y GRABAR UN DISCO. SERRAT, fue uno de los primeros en darse a conocer como el llamado MOVIMENTO de la NOVA CANÇO, siendo uno de los miembros de le llamado GRUPO DE LES SEPZE JUDGES(ingresando como miembro nú,ero trece), que era un grupo de cantantes catalanes, que los recuerdo muy bien y, eran fabulosos, como GUILLERMINA MOTA, OVIDI MONTLLOR, PI DE LA SERRA, LLUIS LLACH..perdón si me olvió de alguien. Este grupo de cantantes catalanes tienen su referente en Francia con GEORGES BRASSENS, LEO FERRÉ, y el belga inolvidable JACQUES BELL, quizás el creador de la canción de amor más bonita, par mi, de tódolos tiempo..NE ME QUITES PAS. Estos cantantes catalanes reivindican la lenguaq catalana frente a la dictadura franquista. serrat a finnales de los sesenta comenzó a cantar en español y a hacerse famoso e incluso a hacer películas y eso hizo que sus habituales seguidores lo tildaran de traición de la causa catalana. En 1965 se edita la primera grabación con cuatro canciones, EP una guitarra con las canciones: "Una guitarra","Ella em deixa", "La mort de lávi", título antinómico de todo, y "El mocador". En el año de 1966 aparece el segundo EP con "Ara que tinc vint anys" con las canciones, "Ara que tinc nint anys", "Quan arriba el Fred", "El drapaire", y "Sota un cirerer florit".
Frances Burell, músico colabora con Serrat en 1967, firmando los arreglos del EP "CanÇo de matinada!, donde además figura el tema "Men vai a peu´", "Paraule dámor", otra canción maravillosa y sencilla, y "Les sabates". Saltamos ya a dos años pasados el año de 1970 y Serrat aparece, en estos tiempos de pleno franquismo con MIGUEL HERNÁNDEZ. Parecía increíble, pero empezábnse a abrir las primera pueras hacia la libertad. Más tarde vuelve RICARD MIRALLES, concretamente en 1974. Serrat sigue fiel a su compromiso vital y cantor y ahora canta con LAURA SIMÓ, que désde el año de 2002 representan los dos cantantes un paseo por la canción de JOAN MANUEL y ésto, da a paso que en 2007 salga un CD que este trabajo de los dos cantantes.
En 1967 aparce, también, un disco sencillo con las conocidas canciones, "La tieta" y "La canço del bressols", así cómo su prier long play LP, en lengua catalana, "ARA QUE TINC VINT ANYS", incluyendo algunas de las canciones editadas en otros discos sencillos además de "Balada per un trobador", "Ells bells mants" y "Els titelles". En 1968 es cuando salen ya susprimeras canciones en español, con varios sencillos recogidos en el LP "LA PALOMA", maravilloso poema de RAFAEL ALBERTI. Pero Serrar no perdía el tiempo, porque seguía con su labor compositora y, también, en lengua catalana, editados en formato sencillo. En 1969 e scunado sale,COM HO FAT EL VENT. En 1968 es cuando surge el conflicto de la EUROVISIÓN. Serrat no puede ir a Eurovisión, debido a que quería cantar la canción en lengua caralana. SERRAT, comienza a ser muy presionada por los sectores catalanistas. En 1969 nace su primer hijo, Queco. En 1970 participa en el Festival de Viña del mar y gana el festival de Río de Janeiro con la canción Penélope. En el 1970, sale " Mi niñez". De aquí salen dos canciones censuradas por el régimen franquista: "Fiesta" y "La muchacha típica", que son grabadas en su versión original para Sudamérica. A finaled de 1970 se encierra en el Monasteriode Montserrat, junto a un grupo e intectuales y de artistas en señal de protesta por el PROCESO DE BURGOS, y en CONTRA de laPENA de MUERTE. Algunas leyendas urbanas afirman qu en aquel encieero compuso la canción MEDITERRÁNEO. En 1971 aparece MEDIRRÁNEO. Vuelve, de nuevo, al FESTIVAL de VIÑA del MAR, actuando, sin cobrar nada en apoyo a SALVADOR ALLENDE. Al año suiguiente aprece su disco de homenje a MIGUEL HERNÁNDEZ. En 1973 le toca el turno a PAR EL MEU AMIC LP. En 1974 es, totalmente, censurado en TVE. En el año de 1975 el régimen franquista condena a muerte aun grupo de militantes del FRAP. Cuando el mandato se ejecutó Serrat estaba en méjico y en una ruda de prensa condena al régimen franquista. Méjico rompió relaciones diplomáticas con España a causa de las ejecucuines. SERRAT, se ve obligado a refugiarse en Méjico. Durante un año da giras, por todo Méjico y los desplazamientos los hacen en un bus que llamban "La gordita". En 1977 publica el disco homenaje a JOAN SALVAT PAPASEI" llamado "Rés no es mesquí" (nada es mezquino). Esto es y significa la vuelta de SERRAT a España, una vez ya muerto el dictador, pero vuelve con miedo, porque no se promulgó todavía la AMNISTÍA, existiendo la posibilidad que sea enjuiciado y condenado. Por suerte, nada de ésto ocurre, de manera tímida se va incorporando a la vida pública. En 1978, se cas con Candella Tiffón y un año después nase su hija María y graba su disco de título en 1978. Finalmente pierde el miedo a la represión en el gobierno de Adolfo Suárez y participa activamente en campañas políticas a favor del PSOE. eN 1980 PUBICA SU DISCO "TAL COM RAJA" (tal cómo sale). Muere su padre loque significa un golpe muy duro para su vida. En 1981 graba EL TRÁNSITO. En 1983, CADA LOCO CON SU TEMA.. Es vetado enla Argentina y en Chile, dóde se le prohibe su entrada al país.

ANTÓN AVILÉS

XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN

MIGUEL FERNÁNDEZ

Impresiona escoita NANAS de la CEBOLLA, na voz de SEERAT. Toda unha arte poética e un gran poder interpretativo por parte de SERRAT.

viernes, 8 de agosto de 2008

RAFAEL ALBERTI

Su mirada era única. Recuerdo en el cine de O Marino" de O Grove, que RAFAEL estaba sentado con SANTIAGO ÁLVAREZ dtrás mía. Me di cuenta y lo miré y me quedé asombrado. El, RAFAEL, dirigiío su mirada penetrate hacia mi. Rapidamente me di la vuelta en señal de verguenza y respecto.
  1. LORENZO VARELA..Sempre me impresionou a súa faciana antre misterio e sorpresa. Lorenzo Varela foi amigo, de MANUEL LUERIRO REY..foron cotánaeos, da mesma xeneración que RAFAEL DIESTE.

LORENZO VARELA, nace no ano de 1910 nun barco camiño de Cuba. Seus pais sairon de Monterroso rumbo ao novo mundo: No ano de 1920 deciden marchar a BOS AIRES, debido a crise económica que pasaba a illa caribella. Na capital arxentina estuda o seus estudos primarios. Chegado ao ano de 1930, decide voltar a Terra. En Galicia estuda o bachalerato e participa nos movementos estudiantís, dirixidos por CASTELAO e por SUÁREZ PICALLO. Pero LORENZO decide subir o seu listón político afiliándose ao Partido Trokskista e viculándose ao Partido Obreiro de Renovación Marxista..( P. O. U. M. ) No ano de 1935 remato o bachalerato e trasládase á Madrid, onde comeza a suxa traxectoria de tipo intelectual. Traballou cao revista PAN (Poetas, Andantes e Navegantes). No ano de 1936 se dedica á crítica literaria para o diario O Sol. Tamén neste ano participa na Alianza de Intelectuales Antifascistas para a Defensa da Cultura, xunto con RAFAEL DIESTE, JOSÉ BERGAMÍN e FEDERICO GARCÍA LORCA.

Comezada xa, por desgracia, a guerra civil, enrolase no frente. LORENZO chegou a ser Comandante dunha Brigada, concretamente da undécima división. Afiliase, agora ao Partido Comunista chega, dentro do partido a ser un destacado dirixente. Perante a guerra civil escrebe en revistas como O Mono Azul" e "Hora de España". En xulio do ano de 1937, participa no SEGUNDO CONGRESO INTERNACIONAL DE ESCRITORES ANTIFASCISTAS, na cidade de Valencia. Ali están o gran PABLO NERUDA, nICOLÁS GUILLÉN ERNEST EMINGWAY, CESAR VALLEJO, RAÚL GONZÁLEZ TUÑON, OCTAVIO PAZ, ANDRE MALRAUX e LOUIS ARAGON.

Rematada a guerra civil LORENZO VARELA, cruza Os Pirineos e, desgrazadamnte, é recluído nun campo de concentración até que consigue escapar rumbo a Mexico, acompañado de outros refuxiados nun barco de vapor francés. Chega a Veracruz onde os exiliados da guerra civil son recibidos por unha multitude. En México retoma súa actividade literaria. Pasa a dirixir revistas literarias , como "Romance " e "Taller" entonces dirixidas por OCTAVIO PAZ. EN México publica "Elegías Españolas". Chegado o ano de 1941 chega a Bos Aires, ed onde, todavía, está o seu pai. Aquí inicia a súa producción poética e chega o momento da producción das súas mellores obras, "Torres de Amor), 1941, "Catro Poemas para Catro Gravados" 1944, primeiro libro seu en lingua galega, "Lonxe", 1954, con ilustracións de Luis Seone. Escribe para periódicos como "Clarín", "El Mundo", y "La Nación" Na capital arxentina reinicia a súa actividade política, e pas a miltar no Partido Comunista da Arxentina. Entre os anos de 1947 ata ao ano 19542, pasa a vivir a Montivideo e nesta capital mantén unha relación amorosa coa escritora ESTELA CANTO, antiguo amor de JORGE LUIS BORGES.

Chegado o ano de 1976 volta a Terra, em orre en Madrid o 25 de novembro de 1978. No ano de 1981 os seus restos son trasladados a Monterroso. No ano de 2005 se lle adica o DÍA DAS LETRAS GALEGAS. Lorenzo Varela foi amigo de MANUEL LUEIRO REY e estivo algunha tempada vivindo no Grove a invitación de Manolo.
Posted by Picasa

ACEPTACIÓN

Pontevedra, ao 9 de agosto de 2008.


A LITERATURA, para moitos de nós é un mundo maravilloso e máxico, que atraveso del contamos como nos va a vida, de que xeito vivimos o momento presente, sen penseres demasiado no que virá. O mundo pasado, a ledicia e o sufriminto son os que se encarregaron de construir as nosas personalidades. O bon e o sufrimento, foron facendo de nós seres preparados para a vida. ESTAR PREPARADO PARA A VIDA, significa, penso eu, en primeiro lugar, aceptarme tal e como ti eres. Haberá cousas, comportamentos de ti mesmo que "non che gustan" e dices: por que fixen eso? Pero, na vida, penso eu, todo ten solución, e se lle queremos dar solucción aos nosos problemas, penso que somos os primeiros benefactores. Unha rectificación feita a tempo significa o deixar vivir aos demáis porque estou a vivir a gosto conmigo mesmo, ao acepatar a miña realidade perosal. AS FUXIDAS DE SI MESMO, son trampas emocionáis que somentes conducen ao desquilibrio.

Miguel Dubois.

miércoles, 6 de agosto de 2008

CASQUE QUE TORMENTA

A foto é moi bonita. Representa o peirao do lugar de RONS, no Concello de O Grove. Se vos fixades na punta do peirao, está atracando unha DORNA, típica embarcación galega, que pertence a unha persóa que eu quero moito. É FOFI POUSA, un home delicioso, eu polo menos o quero moito, non porque me albergue na súa casa cando vou a Madrid, se non porque é bon. Fofi ven acompañado polo marido de LOR, unha muller francesa que habita, tamén, nese gran Madrid. O GRIS é a cor dominate da fotografía. Enrina do dorna hai un punto vermello e eso quere dicir que a vela do barco é vermella e está feita por meu querido amigo JULIO POUSA, irmán de FOFI, e que somos amigos xa de tódola vida. O lugar da fotografía chámase RONS que é un lugar femoso do Concello de O Grove

Pontevedra, ao 11 de agosto de 2008.



Deíxame vivir, sempre, como eu quero vivir.

Quixera vivir amándome no sumo arte amar,

Quererte con toda a miña forza posible

Posibilidad máis que posible.

Máis ven verdadeira encantada de máxima beleza.


Deíxame vivir, coma quero eu vivir,

Porque así eu, son.

Vivo ao ar do vento ceibo,

Sustento a liberdade enteira,

Que me sobrevivir as mentiras cotiás.


Pero deixa vivir, si vivir, coma eu quero vivir.

Non molesto dabondo,

Non delinco absurdamente

Non xuro e non maldigo de cotío

Quixera vivir coma os abrentes abertos de lus enteira.

Quixera vivir coma a forza das ondas brancas,

Qu escachan no cumio da beleza,

Que o vento provoca.

Quixera vivir coma ave voadora,

Perdida no meio do vento Norte.

Os barcos cargan peixes prateados,

E nos mercados véndese a prezos dourados.

Quero vivir sen atrancos ,

Quero vivir sen falsos préstamos.



Miguel Dubois.

Rosalía de Castro

Non é doado falar de Rosalía. Lémbrome dun libro sobre a súa personalidade e obrqa de Xesús Alonso Montero, a quen coñecín hai moitos anos na cafetería Marbella da cidade de Vigo. Mándame meu querido amigo Manolo Lueiro. Alonso me dixo que falara con Xosé Luís Méndez Ferrín.Falei máis tarde con Ferrín pero daquela concversa non salira nada que se fixera decir que íbanse coñecer os meus versos.
Posted by Picasa

Lorenzo Varela, nado nun barco para La Habana, foi amigo de Manolo lueiro. Está soterrado en Monterroso

Posted by Picasa

Manolo Lueiro

Manolo Lueiro, foi un bon amigo meu. El mesmo e Arturo Cuadrado
animábanme a que eu escribira. Eu non que non  daba, demasida, importancia a súas palabras, pero sempre me daban folgos.
Manolo Lueiro, foi de min un pouco de todo: pai, amigo, compañeiro, colega. Grazas a él coñecín no ano de 1979 a Rafael Alberti. Parecíma un sono pero era verdade., Meus amigos, Suso e Marieta foronno buscar a Santiago ao aeroporto. No cine "O Marino", de aquel O Grove máximo, fíxose un gran espectáculo poetíco. Alí estaban: Antón Tovar Bovillo, Manuel Cuña Novás, Manuel María, Bernadino Graña, Uxío Nononeyra, Indio Juan, Arturo Cuadrado. Alberti estaba pasando por un grato intre de recitaxe e, como non dixo que él, Nunca entrara en Granada. Todos ficamos maravillados. Cando rematou o recital pedinlle a Manolo Lueiro, que me asignara un dos seus queridos libros, coma, Escolma Ferida, Manso, Non debían medrar, O sol na crista do galo..Este verán pasado, querido Manolo, pasmos un intre de dureza, dado que a túa compañeira Maruja, deixábanos tristemente. Pero querido Manolo, o que si che podo decir que foi moito o que de ti aprendemos e os deliciosos momentos que pasamos xuntos. O mesmo temos que decir da nosa querida Maruja. Non estados connosco, pero seguides estando connosco, aínda que parecza unha contradicción. É totalmente imposible carecer da vosa lembranza, da vosa forza, da vosa valentía; todo un mundo, imposible de esquencer queridos Manolo e Maruja.
Posted by Picasa