Benquerida Vanesa: o poesía non entra do mundo chamado “rentable”; hoxendía ser poeta e ser coma un tolo, unha persoa, un tanto extraña que perde o tempo escribindo cousas raras que dempois ninguén lle publica nada. Hay de todo: hai algúns escritores que teñen bós amigos, amigos de vedade, que lle axudan a botar para diante ós seus traballos. Eu, a decir verdade, non teño deses amigos, e, penso, que tampouco teño maior intención de publicar o que eu escribo. As ideas son diversas nun mundo, por unha banda divergente e por outra que quere a chegar o seu, ser un mesmo en eso quero eu chegar: a converxer na consecuencia de certos ideais que hoxendía son soños escachados coma un vello plato tirado na beira do camiño da vida. Penso que na nosa mente hai un pequeño espazo, un pequeño lugar no que hai sitio para o desenrolo da túa tarefa “ideal” ou intelectual. Nese pequeño sitio nacen as ideas máis belas no que te das de conta que ti podes ser creador de historias e poemas. Fisiolóxicamente existe esa parte, a parte intelectual, a parte creadora. 

Escribir váleme para ler escritores clásicos ou calquera tipo de home ou muller que achegado ao mundo literario amosa os seus sentimentos de forma aberta, concisa. Boeno, vóuche escribir un poema para ti, esperando que che guste:

Vaia para VANESA, co meu cariño, como non!

Na mañanciña ventosa
A rente da fonte da vida,
Todo un futuro impreciso,
Nace a femosura do novo día
A lúa chea e as nubes de gris blanco
Va cedendo espazo
A fonte luminosa do día.

O día por diante
A vida por diante
Na noite queimáronse
Os derradeiros amores,
Sendo testigo
A pouca luz habida
O son do vento forte.

Era un lugar tranquilo
Unha praia deserta
Chea de luz intensa e natural
As cinzas na morta cacharela
Parecían estar acesas
Lapas vermellas, marelas e azuís.
O vento perdido
No suspiro da noite.
Noite de troula
De faros acesos
De oios pechados
Tempo gañado ao tempo.
Amor corrente,
Bico quente
E buscar, sen sosego,
Nun diccionario esquencido
Al derredeiras palabras perdidas
Para, fondamente, amar
Na máis pura dimensión espida.
Amar polo día
E amar pola noite
Esquencer o medo fondo
Maldicir a xenreira maldita.

Cubrirme cóas pequenas cousas
Da vida cotiá
Encherme de vida
Cubrirme de amor.


Miguel Dubois.

ENGLISH POETRY

I was thinking about all of you at sunset time.

With all my love, from Galicia, my Country, for all of you

Teachers and friends from Limerick. Limerick, was for me

A pleasant dream. Ii is a pleasure for me to write in

English, but if I could be written this poem in Gaelic,

Perhaps I could be living a fantastic world. I, always

Write in Galician Language. I love the imitated

Knowledge of the Gaelic Language. I love English, too.

Days go on quickly

Nor questions

Are sparkling

On the fresh air

Of a funny day.

My love

Is a sweet dream

Lost in the faraway time.

Words, without answers

Broken  thoughts

Like broken screams

Little personal tragedies

All my live I could have been

A free language

Without sufferings

And painful feelings.

A word,

Only a single word

Is the Chief of the air?

Of the entire environment

And all kind of landscapes?

The freedom

Is knocking

At my nude black door.

I feel okay

Because I have known

My friend freedom.

Freedom is like

Cached

In a sail tensed

By the strength

Of the wild air.

My life entire

Is a floating thought

Like a seagull

Over the wild Ocean.

My entire life

Is a lost Island

In the middle

Of  delicious desires

And  forgotten hopes.

Miguel Dubois.

POEMA PARA LOLI

O tempo que voa coma un paxaro ceibo. Tempo voado tempo non repetido. O tempo da mañá e torpe e lento até chegar o cumio da luz: o meiodía. O Sol, astro querido e amado, grande e inmenso astro deixa ver toda a fermosura nun ceo descuberto . Eran tempos de Sol. Foron tempos grises na fermosura dos intensos verdes. Miguel.

POEMA A MARÍA JOSÉ

A María José. Pontevedra, a 29 de abril de 2006. Quizás hubiera sido el tiempo, quizás. Atravesé los tiempos pasados cubiertos de recuerdos permanentes, ausentes de lo que ahora me ocurre, presente que moldéa las horas del día. Antes, simpre, decía antes, debajo de recuerdo olvidado; antes cubierto de un denso polvo ausente que duele sin trégua, como la íltima lección aprendida en las anónimos clases del pasado. Ya fue, con toda su inmesa fortaleza, ya derramó todo el amor que tenía y gimió cómo el pajaro moribundo. en el fondo de un recuerdo absurdo. Las estrellas calles, entonces, se convitieron en las anchas avenidas de los reuerdos, que me invadieron la mente entera, de un pasado entero, presente ausente, un pasado cargado de presente. Mañana será mañana. ¿Acaso un mañana diferente? Y, mañana, digo yo: ¿Seré victima de la rabia o por el contrario los campos de primavera habitarán los lugares más profundos de mi? El tiempo. El tiempo. Nada sé de mañana. Miguel.

<>

POEM WITH IRISH FEELING

Ireland's Poems from Galicia I am not alone Ireland, is always with your pleasant people with your green lands; green lands I saw in the long train with all of us good friends and mates. The sun was not shinning but the grey of the sky were beautifull the Shannon river was quite all the University were happy. Ireland, my dear island, Limerick could be a pretty day, Galway a special river crossing the city Dublin, an unffergotabled memory an infinished story, Cork, the beauty of a garden or a person praying in a big church. Ireland I must think about you. because with your sight I believe more a more on people. Miguel.

A música doce, a palabra suave e o vento fresco; as palabras claras a calma tranqila, o alento fresco, e o campo moi verde. e o nome: Miguel

DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL

 

 

 

                   Pontevedra, ao  4 de novembro de  2008.

 

 

 

 

       A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.

 

 

 

 

  Grazas pola túa bondade máxima,

 

Polo teu corazón aberto ao mundo.

 

Grazas pola túa bondade destinada,

 

A apagar o frío do desamor.

 

Grazas polos teus paseos deliciosos

 

Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.

 

A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado

 

De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,

 

Ivadían o ar  supremo e luminoso

 

Da bela vila costeira.

 

O mar mesturaba a súa beleza constante,

 

Prata acuática suprema,

 

Antre a beleza da súa luz,

 

E o escume branco coma a neve derretida

 

Namentres a miña querida familia,

 

Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,

 

Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.

 

E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,

 

Meu querido primo  fitababades os vosos ollos enteiros,

 

Na pantalla dun televisor grande,

 

Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.

 

E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!

 

E a maxía do tempo enteiro

 

Levounos ao lugar lindo de Fao.

 

Grazas por todo,

 

Mais eu non podo de deixar

 

De qerervos a todos

 

Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme

 

Moitas grazas polo voso amor tan querido.

 

 

                           Miguel.

MY COLLEAGUES

I HAVE KOWN TWO OF THESE PEOPLE FROM THE GROU..ONE OF THEM IS THE ONE OF THE LEFT IN THE FRONT AND THE OTHER IS NEXT TO THE LAST  ONE. SHE IS INFRON OF THE MAN. WE SPENT TOGUETHER DELICIOS DAYS IN IRELAND, CONCRENTLY  AT LIMERICK AND ANOTHER PLACE LIKE GALAY, DUBLIN BUT THE TIME PAS SO QUICKLY

POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.

Con todo o meu agarimo, para:

Emigdio López Lamora.


Benquerido doutor, hoxe,

Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.

O tempo que suma o tempo,

Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,

Eu, querido doutor afable,

Íache contando os meus sentimentos

As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia

As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,

Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo

O meu mundo interno e íntimo,

Sumario interno incontable.

Tí, atentamente, me escoitabas,

Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.

A mirada centrada na hestoria escoitada,

Abertas as orellas, sempre.

As veces, estabas sorprendido.

Pola falla da incoherencia habitada en min,

Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.

As veces, o meu corazón interno,

Consistía nun cúmulo constante

De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.

Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.

Escoitáste con todo o agarimo e atención,

Enseñácheme a quererme polo que eu son,

Me gratificaches bondadosamente,

Encendeche no meu corazón novo

Unha luceciña pequena de amor constante,

Doutor, segue acesa,

Igoal que o lume das antigas artesas,


Agora, emprendes rumbo a outra vila,

Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa

Parés que quixeras retornar

Aos teus orixes pasados e queridos,

Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.

O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo

Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.

Pero sei, meu amigo, Emigdio,

Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,

Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,

Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no

Verán luminoso e puro.

Andamos sen fachenda e presunción,

Porque queremos ser sencillos,

E de facer as mentes sufridoras,

Corazóns ledos e fermosos.

Por eso, Emigdio, eres moi humano,


Grandemente, por virtud grande e fermosa.

Tes grande capacidade de darlle vida enteira,

Ao que non ten interese pola vida rota.

Ti que animas ao que sofre,

Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.

A súa, propia, incomprensión

E a allea, tamén.

Segue dándolle folgos completos

Á aqueles que os necesiten.

Non te consumas na estúpida vanagloria,

Ataque o mal do mellor xeito posible.

Pero, eu, sempre, te levarei conmigo

No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.

Terei presente a túa forma de ser humana e grata.

O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves

Para facer das nosas mentes tristes,

Lugares perfectos para a convivencia fermosa.

Vaste, fisicamente, mais non te vas,

De todo.

Miguel Dubois

DIN--DON--DON--DON

Din que non ocorre pola sorpresa temida.

Din que é feito premedidato, froito da envexa,

E o poder dos baixos instintos humanos imperantes.

Din que se invieten os termos habidos,

Din que aquelo que é negativo é positivo,

E din ,por se as caso, que o positiva é unha perda temporal continúa.

Din que din que dixeron, que todo vale con tal

De propollerse os fines pensados e premeditados.

Din que que é como unha política mintireira e miserenta.

Din que minten dabondo e non lles importan, porque

Din que máis dolida queda a presa.

Din que hai ser severo, firme e persuasivo.

Din que Don, Din, Don, Din..

Din que convertírose en seres absurdos,

Din que non practican a democracia interna.

E Din, Don, Din, Don...

Din que son coma campanas tolas desafinadas.

Din que pouco ao pouco,

Vanse desfacendo, coma o vento inerte.