sábado, 30 de agosto de 2008
O CAMPO ENTEIRO, NO MEDIO DA ALDEA MESMA
Pontevedra, ao 25 de agosto de 2008.
Aires Bós me chegan da terra da compañeira,
Arxentina enteira sen Pampa nen mate
Nen churrasco de rico gando pampeiro.
Bos Aires me chegan da terra de Xudán
Antre a Pontenova e Meira,
Provincia de A Coruña.
A terra está viva,
porque da o froito das patacas sabrosas,
namentras nelas penso,
afáiseme a boca clara
coma unha xerra de auga deliciosa
fresca na mina á rente do camiño á Igrexa Santa.
desa fermosa aldea senlleira,
ancorada, sen dúdida no meio da beleza fonda.
Que mellor que o cante dunhas palabras abertas,
ao mundo da fermosa paisaxe,
Campos de froito vivo,
achegado ao canto dos paxaros ceibos,
voar ceibo de liberdade absoluta.
Miguel Dubois.
viernes, 29 de agosto de 2008
NUEZ CON SALTAMONTES
Pontevedra del Lérez a 29 de agosto de 2008
Que rápido pasaron,
Los tranquilos paseos marítimos
Lentitud paz y sosiego
Ternura del mar móvil,
Qué rápido sucedió
La quietud de lo lento,
El respirar despacio,
El aspipar puro
de la brisa marina y salada.
Que rápido fue todo,
La vela hinchada
Por la fuera del viento,
Que viento lento
Hinchaba la cuenca de la vela.
El sol plataeba el manto azul marino,
Y sube y baja
Ola contra ola
Delirio el mar soñado.
Espuma de la ola rota,
Lágrimas de la cuenca del ojo abierto,
Derramando lágrimas de limón caliente.
La Isla de Arousa descansa tranquila
En frente, si, cubierta de verdes pinos.
El faro balnco y poderoso
Se yergue erecto y poderoso con una corona verde,
La Playa de Rons y sus construcciones,
De visión tranquila y natural
De poderoso belleza de pequeña playa solitaria.
Los barcos saltan como saltamontes castaños y traviesos
Cómo en los en los campos de maíz verde.
Y las espigas blancas están a punto
De dar el grano del maíz dorado.
La cáscara flotante,
Da saltos, constamente, en el medio de la Ría de Arousa
Por los tempos de todos los tiempos.
Miguel Dubois.
Que rápido pasaron,
Los tranquilos paseos marítimos
Lentitud paz y sosiego
Ternura del mar móvil,
Qué rápido sucedió
La quietud de lo lento,
El respirar despacio,
El aspipar puro
de la brisa marina y salada.
Que rápido fue todo,
La vela hinchada
Por la fuera del viento,
Que viento lento
Hinchaba la cuenca de la vela.
El sol plataeba el manto azul marino,
Y sube y baja
Ola contra ola
Delirio el mar soñado.
Espuma de la ola rota,
Lágrimas de la cuenca del ojo abierto,
Derramando lágrimas de limón caliente.
La Isla de Arousa descansa tranquila
En frente, si, cubierta de verdes pinos.
El faro balnco y poderoso
Se yergue erecto y poderoso con una corona verde,
La Playa de Rons y sus construcciones,
De visión tranquila y natural
De poderoso belleza de pequeña playa solitaria.
Los barcos saltan como saltamontes castaños y traviesos
Cómo en los en los campos de maíz verde.
Y las espigas blancas están a punto
De dar el grano del maíz dorado.
La cáscara flotante,
Da saltos, constamente, en el medio de la Ría de Arousa
Por los tempos de todos los tiempos.
Miguel Dubois.
TANTO AMOR, NO SÉ
Galicia no mes de agosto, o 29 do 2008.
No sé si te quise,
porque no sé si te quería.
Tanto quise y tanto que no quise,
Pero quería querer loque quería.
No sé si de tanto querer,
Rompí el saco del amor, invadido.
No sé sí agoté todo el amor existente.
Pero te quería más y más.
Tanto te quise,
Que agoté el hecho de amarte tanto.
Rompí el amor entero,
Fuí como el cristal roto de un inservible vaso viejo y absurdo.
Pero de querer tanto
Casi temo de no quererme.
Y el amor íntegro,
nacía cada mañana
cargada y luminoso
y se agotaba el amor entero,
con la caída de la noche negra.
Miguel Dubois.
No sé si te quise,
porque no sé si te quería.
Tanto quise y tanto que no quise,
Pero quería querer loque quería.
No sé si de tanto querer,
Rompí el saco del amor, invadido.
No sé sí agoté todo el amor existente.
Pero te quería más y más.
Tanto te quise,
Que agoté el hecho de amarte tanto.
Rompí el amor entero,
Fuí como el cristal roto de un inservible vaso viejo y absurdo.
Pero de querer tanto
Casi temo de no quererme.
Y el amor íntegro,
nacía cada mañana
cargada y luminoso
y se agotaba el amor entero,
con la caída de la noche negra.
Miguel Dubois.
jueves, 28 de agosto de 2008
domingo, 24 de agosto de 2008
BEIJINJ, CAPITAL do MUNDO
BEIJINJ, A CAPITAL do MUNDO
Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.
Hoxe remata a bela realidade de Beijing,
Confluenza exacta de seres humanos diferentes.
De hoxe, en adiente, abren novas portas
Ao mundo enteiro.
Mundo da Olimpiada Universal,
Confluencia de razas e culturas,
Respecto íntegro a ser humano.
Beijing deixa abertas as súas portas,
E cada un dos seus visitantes,
Levará unha imaxen máxica,
Gravada na lembranza de seu corazón.
Beijinj non di adeus,
Aos habitantes da sumisa Terra,
Cultura das culturas,
Rachamento absoluto
Das ideas ailladas,
E o Gran Mundo afaise un cachiño
Máis pequeno e sinxelo.
China medra, inmensamenta,
E chineses e chinesas,
Van sendo máis iguais,
Ao restos do seres semellantes.
China forte e emerxente,
Futuro forte,
China máxica de ríos fermosos,
cancións fermosoas,
e deliciosa cultura.
China ábrese ao mundo
Coma un gran paxaro ceibo,
Na percura dun mundo mellor.
A dureza do Libro Bermello de
Mao - Tse - Tun,
ficou na memoria, vivo
E nas rúas europeas de París,
Cando alí polos anos de 1970
e algúns anos máis,
habitaban os vietnamitas,
pertiño da casa de Jean Paul Sartre.
Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,
De Tiananmen ,
A Victoria Perdida,
A Derrota Gañada,
e as arbres escachadas.
Campos inmensos de arroz blanco sumiso,
Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego
Trasego de chineses entregados
Ao urbanismo das grandes cidades
Da máxica China Mandariña,
Xurdiron, sen dúbida,
Fermosos xardíns
de lemoeiros habitados de fermosura fresca
e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta
eran os donos da Plaza Bermella,
E a Estrela Bermella,
Afacíase diferente,
e China abre, agora, as súas enormes portas
Ao Mundo Enteiro.
Murallas Chinas fermosas,
Defesonras antigas dun pobo enteiro,
China emerxe forte e potente,
Rematan os Xogos Olímpicos,
Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,
Que non se mide,
Que non se pesa,
E se vive,
Nós días de tódolos días vividos,
Miguel Dubois.
Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.
Hoxe remata a bela realidade de Beijing,
Confluenza exacta de seres humanos diferentes.
De hoxe, en adiente, abren novas portas
Ao mundo enteiro.
Mundo da Olimpiada Universal,
Confluencia de razas e culturas,
Respecto íntegro a ser humano.
Beijing deixa abertas as súas portas,
E cada un dos seus visitantes,
Levará unha imaxen máxica,
Gravada na lembranza de seu corazón.
Beijinj non di adeus,
Aos habitantes da sumisa Terra,
Cultura das culturas,
Rachamento absoluto
Das ideas ailladas,
E o Gran Mundo afaise un cachiño
Máis pequeno e sinxelo.
China medra, inmensamenta,
E chineses e chinesas,
Van sendo máis iguais,
Ao restos do seres semellantes.
China forte e emerxente,
Futuro forte,
China máxica de ríos fermosos,
cancións fermosoas,
e deliciosa cultura.
China ábrese ao mundo
Coma un gran paxaro ceibo,
Na percura dun mundo mellor.
A dureza do Libro Bermello de
Mao - Tse - Tun,
ficou na memoria, vivo
E nas rúas europeas de París,
Cando alí polos anos de 1970
e algúns anos máis,
habitaban os vietnamitas,
pertiño da casa de Jean Paul Sartre.
Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,
De Tiananmen ,
A Victoria Perdida,
A Derrota Gañada,
e as arbres escachadas.
Campos inmensos de arroz blanco sumiso,
Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego
Trasego de chineses entregados
Ao urbanismo das grandes cidades
Da máxica China Mandariña,
Xurdiron, sen dúbida,
Fermosos xardíns
de lemoeiros habitados de fermosura fresca
e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta
eran os donos da Plaza Bermella,
E a Estrela Bermella,
Afacíase diferente,
e China abre, agora, as súas enormes portas
Ao Mundo Enteiro.
Murallas Chinas fermosas,
Defesonras antigas dun pobo enteiro,
China emerxe forte e potente,
Rematan os Xogos Olímpicos,
Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,
Que non se mide,
Que non se pesa,
E se vive,
Nós días de tódolos días vividos,
Miguel Dubois.
DORNA EN AGOSTO
Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.
De que maneira, certeira, iba sintíndome
Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.
A forza do vento do Norte,
Batía coa a súa forza agarimante,
Labazadas de ar ceibo E tépedo
Sentín que o vento era o dono intenso
Dos movementos dos nosos cabelos,
Fíos cansos e tensos que o vento penteaba
A súa vontande natural e decisa.
Sentín unha fonda beleza interior,
Cando eramos víctimas do movemento mariño,
Antre un intenso subir e baixar
De ondas vestidas de beleza extrema.
Namentras o que falabamos,
Era un producto de palabras belas,
Que o vento levaba, lixeiro
Entre vocablos carregados de amor intenso,
En lembranza pertinente e penitente.
Lémbraste meu amigo,
Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?
Naqueles anos de maxia infantil,
Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca
Coa forza absoluta duns longos remos?
Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,
E o mar baticaba co Nortón traidor,
Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.
Barco e dorna grande,
Habitantes de longas lembranzas,
Illas de Pedra, a rente,
O Con do Roibo ao estribor,
E a babor as doces agarimos do amor en cío.
Canto amor, meu amor!
Amor fondo con mar de fondo,
E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna
Nun serán perdido do verán das lembranzas.
Miguel Dubois.
De que maneira, certeira, iba sintíndome
Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.
A forza do vento do Norte,
Batía coa a súa forza agarimante,
Labazadas de ar ceibo E tépedo
Sentín que o vento era o dono intenso
Dos movementos dos nosos cabelos,
Fíos cansos e tensos que o vento penteaba
A súa vontande natural e decisa.
Sentín unha fonda beleza interior,
Cando eramos víctimas do movemento mariño,
Antre un intenso subir e baixar
De ondas vestidas de beleza extrema.
Namentras o que falabamos,
Era un producto de palabras belas,
Que o vento levaba, lixeiro
Entre vocablos carregados de amor intenso,
En lembranza pertinente e penitente.
Lémbraste meu amigo,
Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?
Naqueles anos de maxia infantil,
Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca
Coa forza absoluta duns longos remos?
Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,
E o mar baticaba co Nortón traidor,
Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.
Barco e dorna grande,
Habitantes de longas lembranzas,
Illas de Pedra, a rente,
O Con do Roibo ao estribor,
E a babor as doces agarimos do amor en cío.
Canto amor, meu amor!
Amor fondo con mar de fondo,
E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna
Nun serán perdido do verán das lembranzas.
Miguel Dubois.
jueves, 21 de agosto de 2008
flores fondas neste ano de 2008
Flores fondas, fermosura
desta polícroma flor perdida,
primavera intensa,
cumio colorido,
nazón da beleza constante,
aberto estóu a gama do colorido fondo.
Voces de lus creativa;
invédeme os extremos dos dedos longos
como alfinetes que apuntan dereitos,
a unha combinación fixa
de letras esparramadas,
que contrúen as palabras dos versos perdidos
e cosidos con fíos de fermosura fresca.
Flor intensa que habitas os límites
da vida constante,
que queima, sen piedade ,
e que suman anos de abondo.
Vida das vidas, na que habito,
habitante solitario de min mesmo,
ser solidario constante e rutinario.
A vida íntima é natural
e afáiseme unha rutina estúpida
que me afunde
na lembranza de que son un nome concreto,
que eleva en cifras a vida vivida,
e as veces esquenzo o presente
do verbo amar,
e, as veces, penso,
que un día vivía pendurado,
antre os teus beizos
e que de mañanciña
abríanme constante
a túa boca definida
e o abrir e pechar dos teus beizos
era unha linguaxe concreta
e sometidos a un suspiro constante
de ledicia fonda.
E, de sócato,
eras fonda noita escura
e convertíaste
no día fermoso e lindo
para esquecer os límites do verbo amar.
Eu era coma un ser metamorfoseado
eu era coma un ser esquencido,
cambia dabondo dentro dos límites cambiables
e facíame presente,
coma a necesidade intensa,
de esquencerme nun lugar ilimitado
dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.
Flores fermosas, margaridas de cores,
e habitante constante da fermosura.
Dame azas para voar en liberdade,
dame bágoas para chorar os desamores,
que doen pero non choran,
e dame panos teus panos brancos,
para secarme as dores que crevan
e escachan a delicia.
E un día, se quixeras,
dame vida cando xa non a teña;
e así seréi aquel ser estrano
que nunca morreu laiando de medo,
e se algún día morrérei
fareino do mal de mil amores.
Miguel Dubois.
desta polícroma flor perdida,
primavera intensa,
cumio colorido,
nazón da beleza constante,
aberto estóu a gama do colorido fondo.
Voces de lus creativa;
invédeme os extremos dos dedos longos
como alfinetes que apuntan dereitos,
a unha combinación fixa
de letras esparramadas,
que contrúen as palabras dos versos perdidos
e cosidos con fíos de fermosura fresca.
Flor intensa que habitas os límites
da vida constante,
que queima, sen piedade ,
e que suman anos de abondo.
Vida das vidas, na que habito,
habitante solitario de min mesmo,
ser solidario constante e rutinario.
A vida íntima é natural
e afáiseme unha rutina estúpida
que me afunde
na lembranza de que son un nome concreto,
que eleva en cifras a vida vivida,
e as veces esquenzo o presente
do verbo amar,
e, as veces, penso,
que un día vivía pendurado,
antre os teus beizos
e que de mañanciña
abríanme constante
a túa boca definida
e o abrir e pechar dos teus beizos
era unha linguaxe concreta
e sometidos a un suspiro constante
de ledicia fonda.
E, de sócato,
eras fonda noita escura
e convertíaste
no día fermoso e lindo
para esquecer os límites do verbo amar.
Eu era coma un ser metamorfoseado
eu era coma un ser esquencido,
cambia dabondo dentro dos límites cambiables
e facíame presente,
coma a necesidade intensa,
de esquencerme nun lugar ilimitado
dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.
Flores fermosas, margaridas de cores,
e habitante constante da fermosura.
Dame azas para voar en liberdade,
dame bágoas para chorar os desamores,
que doen pero non choran,
e dame panos teus panos brancos,
para secarme as dores que crevan
e escachan a delicia.
E un día, se quixeras,
dame vida cando xa non a teña;
e así seréi aquel ser estrano
que nunca morreu laiando de medo,
e se algún día morrérei
fareino do mal de mil amores.
Miguel Dubois.
martes, 19 de agosto de 2008
rosie thomas
Esquezamos a dor que fira,
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.
Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.
Miguel.
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.
Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.
Miguel.
DÍA DE VERÁN
Abre o día estival
Coa enorme potencia vital
Da luz solar.
Non me firas meus ollos azuis
Amado día.
Non violentes a dozura
Da pasada noite fermosa
Longa de amor ferinte.
Coma doce coitelos de amor
Meu querido abrente
Miña amada e querida muller
Durme sonos fermosos.
O abrente é senlleiro e tranquilo
Non espertes
A muller querida.
Que a túa luminosidade fonda
Alumee seu terno corazón ledo.
O Sol mañanceiro
Estala no seu fermoso brillar intenso
O día rebenta
O día nace
O día estala
De intensa fermosura.
Deixamos soterrado
Toda unha noite
De amor intenso
Meu intenso amor.
Digamos “bos días”
A luminosidade aberta
Pola forza da luz solar.
Nada é comparable
A fermosura deste amencer gratuíto e cotiá
Xa comezou o día
Xa soterramos a noite
Dende que o día naceo
Polo fermoso abrente.
Mais polo día enteiro
Tamén, te amarei
Porque pola noite enteira
Tamén te amei.
Miguel Dubois.
miércoles, 13 de agosto de 2008
VIDA
Pontevedra, ao 21 de setembro de 2007. A vida vaise erguendo có paso da suma intacta dos tempos vividos. Un día falaremos do vivido e marcharemos paseniñamente O día consistía en fondas emocións Habitadas de ledicia intensa De medo absurdo e preto. Un tempo, foise convirtido Nunha total suma de horas parciáis. Eiquí estou a estas alturas desta vida, Sen cumplir os soños que poideron ser reáis. A vida é coma unha novela singular Ou unha verdade plural De múltples capítulos, Que ainda non remataron. Capítulos ledos, Sorrisos de meniños Asulagados de bicos tenros e apertas transparentes. Constantes. Amor de amores A vida foron aqueles días tristes e pretos. Nos que a negrura da noita fonda facía Fondo asugalamento do meu interior Valeiro e tremendo. De que me val a palabra morta e valeira? Cales serán as letras carregadas De espranza constante e aberta ao mundo Enteiro E as verdades ocultas? E a filosofía da miseria constante? Ou do deixade ser e deixade facer Anterga política gavacha ? De que xeito soterrraremos A mentira que fire e que mata? Cando falaremos coa verdade Nos beizos? Cando deixaremos de ser O que nos non queremos ser E ser perfectos actores mintiráns? Busca a verdade inmesa, A que enche dabondo. Rexeito , totalmente, e de certo, a palabra Miserenta. Día a día vou construíndo Un mundo diferente, Facendo do absurdo Un coxunto de verdades enteiras No meio das néboas outonolas. Cruzaréi o parques ateigados De follas castañas E as arbres espidas. Son o anunzamento Do cambio climático. Mais as augas do Río Lérez, Seguen quedas e verdes. A bela paisaxe é diferente, Pero ben sendo a mesma, Con menos engadidos. O corazón segue o seu constante latexo Incansable. E o testa fría pensa no que son, No intre exacto, Nas verbas perdidas de xeito absurdo. A dia segue, e sego ateigado no Pensamento activo. Algúns soños fun perdendo Polos camiños da vida, Mais xamáis, nunca,perderei A constante espranza, Aquela que me invita A sobrevivir o campo Da verdade no día a día.
|
AMOR AO PLANETA AZUL
| |||
POR TODOS NÓS, MELLOR
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)