BEIJINJ, CAPITAL do MUNDO

BEIJINJ, A CAPITAL do MUNDO




Pontevedra, ó 24 de agosto de 2008.







Hoxe remata a bela realidade de Beijing,


Confluenza exacta de seres humanos diferentes.



De hoxe, en adiente, abren novas portas



Ao mundo enteiro.




Mundo da Olimpiada Universal,



Confluencia de razas e culturas,



Respecto íntegro a ser humano.



Beijing deixa abertas as súas portas,



E cada un dos seus visitantes,



Levará unha imaxen máxica,



Gravada na lembranza de seu corazón.



Beijinj non di adeus,




Aos habitantes da sumisa Terra,



Cultura das culturas,



Rachamento absoluto



Das ideas ailladas,



E o Gran Mundo afaise un cachiño



Máis pequeno e sinxelo.



China medra, inmensamenta,



E chineses e chinesas,



Van sendo máis iguais,



Ao restos do seres semellantes.




China forte e emerxente,



Futuro forte,



China máxica de ríos fermosos,


cancións fermosoas,





e deliciosa cultura.




China ábrese ao mundo



Coma un gran paxaro ceibo,



Na percura dun mundo mellor.



A dureza do Libro Bermello de




Mao - Tse - Tun,



ficou na memoria, vivo



E nas rúas europeas de París,




Cando alí polos anos de 1970




e algúns anos máis,




habitaban os vietnamitas,




pertiño da casa de Jean Paul Sartre.




Ali, entón, ficou, na enorme Praza da Victoria,




De Tiananmen ,



A Victoria Perdida,


A Derrota Gañada,



e as arbres escachadas.



Campos inmensos de arroz blanco sumiso,



Dureza do campo, duramente, traballado, sen sosego



Trasego de chineses entregados



Ao urbanismo das grandes cidades



Da máxica China Mandariña,



Xurdiron, sen dúbida,


Fermosos xardíns



de lemoeiros habitados de fermosura fresca



e laranxeiros habitados de fermosa cor perfecta




eran os donos da Plaza Bermella,




E a Estrela Bermella,




Afacíase diferente,




e China abre, agora, as súas enormes portas




Ao Mundo Enteiro.




Murallas Chinas fermosas,



Defesonras antigas dun pobo enteiro,




China emerxe forte e potente,




Rematan os Xogos Olímpicos,




Mais segue o culto á tódola beleza Chinesa,




Que non se mide,



Que non se pesa,



E se vive,




Nós días de tódolos días vividos,






Miguel Dubois.

DORNA EN AGOSTO

Pontevedra, ao 24 de agosto de 2008.




De que maneira, certeira, iba sintíndome

Como un ser asistente ao belo espectáculo vital.

A forza do vento do Norte,

Batía coa a súa forza agarimante,

Labazadas de ar ceibo E tépedo

Sentín que o vento era o dono intenso

Dos movementos dos nosos cabelos,

Fíos cansos e tensos que o vento penteaba

A súa vontande natural e decisa.

Sentín unha fonda beleza interior,

Cando eramos víctimas do movemento mariño,

Antre un intenso subir e baixar

De ondas vestidas de beleza extrema.

Namentras o que falabamos,

Era un producto de palabras belas,

Que o vento levaba, lixeiro

Entre vocablos carregados de amor intenso,

En lembranza pertinente e penitente.

Lémbraste meu amigo,

Lémbraste daqueles tempos de tódolos tempos?

Naqueles anos de maxia infantil,

Que eramos mariñeiros de dorna a vela latina e branca

Coa forza absoluta duns longos remos?

Fomos os derradeiros mariñeiros da infanza absoluta,

E o mar baticaba co Nortón traidor,

Nun serán perdido de mes de Agosto caluroso.

Barco e dorna grande,

Habitantes de longas lembranzas,

Illas de Pedra, a rente,

O Con do Roibo ao estribor,

E a babor as doces agarimos do amor en cío.

Canto amor, meu amor!

Amor fondo con mar de fondo,

E eu me sumiso me sumo a un paseo en dorna

Nun serán perdido do verán das lembranzas.




Miguel Dubois.

flores fondas neste ano de 2008

Flores fondas, fermosura



desta polícroma flor perdida,



primavera intensa,




cumio colorido,




nazón da beleza constante,




aberto estóu a gama do colorido fondo.




Voces de lus creativa;




invédeme os extremos dos dedos longos



como alfinetes que apuntan dereitos,



a unha combinación fixa




de letras esparramadas,



que contrúen as palabras dos versos perdidos



e cosidos con fíos de fermosura fresca.



Flor intensa que habitas os límites



da vida constante,



que queima, sen piedade ,



e que suman anos de abondo.



Vida das vidas, na que habito,



habitante solitario de min mesmo,




ser solidario constante e rutinario.




A vida íntima é natural



e afáiseme unha rutina estúpida




que me afunde




na lembranza de que son un nome concreto,



que eleva en cifras a vida vivida,



e as veces esquenzo o presente



do verbo amar,



e, as veces, penso,



que un día vivía pendurado,



antre os teus beizos



e que de mañanciña



abríanme constante



a túa boca definida




e o abrir e pechar dos teus beizos




era unha linguaxe concreta



e sometidos a un suspiro constante




de ledicia fonda.




E, de sócato,



eras fonda noita escura



e convertíaste



no día fermoso e lindo



para esquecer os límites do verbo amar.



Eu era coma un ser metamorfoseado


eu era coma un ser esquencido,


cambia dabondo dentro dos límites cambiables


e facíame presente,


coma a necesidade intensa,



de esquencerme nun lugar ilimitado



dos teus sonos nos coemzos do mes de maio.



Flores fermosas, margaridas de cores,




e habitante constante da fermosura.



Dame azas para voar en liberdade,



dame bágoas para chorar os desamores,



que doen pero non choran,



e dame panos teus panos brancos,


para secarme as dores que crevan


e escachan a delicia.



E un día, se quixeras,



dame vida cando xa non a teña;



e así seréi aquel ser estrano



que nunca morreu laiando de medo,



e se algún día morrérei




fareino do mal de mil amores.








Miguel Dubois.

rosie thomas

Esquezamos a dor que fira,
E xungamos a nosa delicia tenra,
Coas cancións de Rosie Thomas.

Fagamos do Mundo un espazo de Paz intensa.
Cubramos os campos de balas mortíferas,
De bandeiras brancas e grandas.



Miguel.

DÍA DE VERÁN

Abre o día estival

Coa enorme potencia vital

Da luz solar.

Non me firas meus ollos azuis

Amado día.

Non violentes a dozura

Da pasada noite fermosa

Longa de amor ferinte.

Coma doce coitelos de amor

Meu querido abrente

Miña amada e querida muller

Durme sonos fermosos.

O abrente é senlleiro e tranquilo

Non espertes

A muller querida.

Que a túa luminosidade fonda

Alumee seu terno corazón ledo.

O Sol mañanceiro

Estala no seu fermoso brillar intenso

O día rebenta

O día nace

O día estala

De intensa fermosura.

Deixamos soterrado

Toda unha noite

De amor intenso

Meu intenso amor.

Digamos “bos días”

A luminosidade aberta

Pola forza da luz solar.

Nada é comparable

A fermosura deste amencer gratuíto e cotiá

Xa comezou o día

Xa soterramos a noite

Dende que o día naceo

Polo fermoso abrente.

Mais polo día enteiro

Tamén, te amarei

Porque pola noite enteira

Tamén te amei.

Miguel Dubois.

VIDA

Pontevedra, ao 21 de setembro de 2007. A vida vaise erguendo có paso da suma intacta dos tempos vividos. Un día falaremos do vivido e marcharemos paseniñamente O día consistía en fondas emocións Habitadas de ledicia intensa De medo absurdo e preto. Un tempo, foise convirtido Nunha total suma de horas parciáis. Eiquí estou a estas alturas desta vida, Sen cumplir os soños que poideron ser reáis. A vida é coma unha novela singular Ou unha verdade plural De múltples capítulos, Que ainda non remataron. Capítulos ledos, Sorrisos de meniños Asulagados de bicos tenros e apertas transparentes. Constantes. Amor de amores A vida foron aqueles días tristes e pretos. Nos que a negrura da noita fonda facía Fondo asugalamento do meu interior Valeiro e tremendo. De que me val a palabra morta e valeira? Cales serán as letras carregadas De espranza constante e aberta ao mundo Enteiro E as verdades ocultas? E a filosofía da miseria constante? Ou do deixade ser e deixade facer Anterga política gavacha ? De que xeito soterrraremos A mentira que fire e que mata? Cando falaremos coa verdade Nos beizos? Cando deixaremos de ser O que nos non queremos ser E ser perfectos actores mintiráns? Busca a verdade inmesa, A que enche dabondo. Rexeito , totalmente, e de certo, a palabra Miserenta. Día a día vou construíndo Un mundo diferente, Facendo do absurdo Un coxunto de verdades enteiras No meio das néboas outonolas. Cruzaréi o parques ateigados De follas castañas E as arbres espidas. Son o anunzamento Do cambio climático. Mais as augas do Río Lérez, Seguen quedas e verdes. A bela paisaxe é diferente, Pero ben sendo a mesma, Con menos engadidos. O corazón segue o seu constante latexo Incansable. E o testa fría pensa no que son, No intre exacto, Nas verbas perdidas de xeito absurdo. A dia segue, e sego ateigado no Pensamento activo. Algúns soños fun perdendo Polos camiños da vida, Mais xamáis, nunca,perderei A constante espranza, Aquela que me invita A sobrevivir o campo Da verdade no día a día. Miguel Dubois.

AMOR AO PLANETA AZUL

Pontevedra, ao 22 de setembro de 2007. AMOR AO PLANETA AZUL. O mundo enteiro, o esquecemento tremendo, a barbarie Das armas mortíferas no chamado "mundo covilizado". O visto e prace dado a licenza de matar. O absurdo, o comportamento hipócrita que invade As economías máis perversas A forza absoluta e o mercado do poder absoluto. Non me mintas, perverso can mortífero, Coa infamia do medo subversibo. Non xeneres no mundo decadente. A miseria que invade o Planeta ferido, A riqueza ben se afae ao poder Coma arma mortífera polas rúas de Bagdad. Unha vez desfeito todo Iremos na percura douto miserento. Faremos da verdade casual, Un mundo de poder esaxerado. Entón o Mundo seguirá xirando, De xeito absurdo e quebradizo As leises naturáis, Coma vidros escachadas Das esquecidas fiestras, Estalarán sen piedade algunha A branca fermosura dos casquetes polares Iniciando, por ende, a súa desaparción, Froita tremenda, Do comportamento irracional O fume asulagará o ar limpo, Da bela atmosfera As fermosas praias Afundiranse miserentamente, No esquecemento do sólido E pasarán a ser o mundo submarino As areas finas e claras, nas que un día deitámonos, Serán, mágoa. Unha cor crara sumerxida no fondo mariño.. As casas da beiramar serán froito do verde mar. E as bágoas, das nosas facianas, Serán anguriadas fervenzas Que expresen a irracionalidade humana, Os intereses egoístas, Xenerarán máis pobreza A falla de soliedaridade ansiada, E con absurdas mentiras Emerxerá o tremendo mundo irracional. Sobe, sen dúbida a temperatura interior terráquea Ulo respecto a Nai Natureza? É lóxica a linguaxe absurda da sen razón? Vamos perdendo as esperanza da recuperación Aínda que non nos rendemos ante o cataclismo provocado, Mans espidas medrosas e expresivas Poñeremos nas nosas Testas carregadas de fermosas lembranzas pretéritas Non embargantes a miserente política do absurdo Invanden os camiños da vida. Demóslle tempo a esperanza Demóslle todo o noso respeto Ao froito da vida. Miguel Dubois.

POR TODOS NÓS, MELLOR

POR TODOS NÓS, MELLOR. Pontevedra, ao 2 de marzo de 2008 A todos vós amigos e amigas galegos e galegas que perante un delicioso espazo de tempo, fomos residentes e perfectos estudantes dunha xeneración que loitamos polas liberdades. Por aquela fermosa Palmira, habitante constante da memoria. Polo súa faciana ateigada de ledicia. Polo seu sorriso constante. Pola paz das súas palabras. Sempre Ela connosco no nóso cor. I Topeime, de novo, contigo, amada terra cambadesa coma se nada, como se todo. II Marchábame de fronte a mirada intensa na beleza ateigada de lus na maravillosa e decisiva Ría de Arousa. Arousa da miña infancia distante A cabalo de velas brancas De dornas de tope negras E a toda vela con Rumbo a Illa da Arousa, Illa da Arousa, praia encantada Escarabote e Boiro na fronte eu eu contigo meu amor perdiamosnos no fonda dos teus amorosos beizos agachados. Somentes por testigo o Faro Os piñeiros verdes erguitos cubrían a beleza verde da Illa Fermosa. O imenso, Pombar, descansaba quedo, tranquilo e sumiso E nós, ti e máis eu, meu amor Xogamos Aqueremos máis na fermosura Da praia de areas brancas e douradas. Doce bico no serán perdido, Vento do Norte fondo do verán claro. Deixámola a Illa ,meu amor, E iamos de cara ao peirao de Rons, Lugar de infancia e intensa vida Habitada. Lugar no que o vento do Norte sumiso Pentiaba as follas do millo verde, Namentras a téu cabelo longo Eran coma ondas do mar Voando no valeiro. III CAMBADOS. Porque tanta beleza constante e tan pequeno espazo de tempo? Digo eu, constantente, Cambados mariñeiro, Mariñiros queridos de tan castigada Ría no antergo. Que bela te atopo fermosa terra do Alavariño! Tan fermoso porto, Longos peiraos que nunca parecen rematar. Horas irrematables de constante traballo! Pazos antergos, podería feudal namentras Ramón Cabanillas di que xa era dabondo. Todo un mundo de fermosa pedra Perfectamenta construído, Fermosos igrexas Lugares de recoller a alma en solitario Para lle falar a Deus, Se ceivamente quixeras Santa Mariña querida, lugar cáseque derrubada lugar para o pranto e a lembranza. A traíña, unha daquelas longas Traíñas de moitos remos, Forza homes , máis forzas e a traíña con toda o seu poderío Chegou antre as primeiras E nela ían aqueles fortes remeiros que deixaron na extensa lembranza a Illa da Esmeralda. A Capitana, tan fermosa, tan bela Tan ben feitilla, tan sumamente, galega, Termosas habitacións, Tardín predido na fermosura. Enormes lagares inmensos. Fermosa finca inmensa da Capitana E ao fondeo dela aquelas restos arquitectónicas de Santa Mariña , de novo, Dos desaparecidos. Cantos erguitos Do silenzo absoluto dos fermosos Cruceiros cantas fermosas casas Colo da fermosura, Pazo antigo con pequena capela Interior. Lugar de descanso de antigos Rectores Da Universidada bela Compostela. Pedra e canta pedra das pedras tódalas las canteiras habidas, Cambados fermoso e intenso Camiño imos dos derradeitros peiraos Deixamos pola banda esquerda O fermoso Pazo dos velliños e velliñas, Pola banda da dereita Nunha praia xeitosa Denansan as cansadas e inertes barcas Da súa delicada rambla É fermosa a vista do Porto enteiro. Antigos barrios mariñeiros, lugares de nasas de bimbio e redes antigas, Da cordiña dura e castaña Os nenos e as nenas ían descalzos naquelas anos tremendos. O pai mariñeiro ía con pantalóns remendados naquelas cores azuis que todo ano duraban. Iamos Juan, Daniela, Marita e Non me Lembro, Perdóame, homildemente, Querida compañeira ferrolá De cara a Torre Ergueita Do século XIII. Mañáns duras compañeiras cambadesas naquelea anos de 1970 nos que os legóns cravánrose de cotío e con forza nas areas da seca aínda mollada Ameixas brancas coma o leito pura da vaca marela ameixa fina, como marfilina pura e delicada e birbirichos dabondo Gordechos e bonitos A forza contanste, a sacrifizo intenso e o froitos do mar eran un recurso para a supervivenza. Todo Cambados , toda a fermosura todo o sacrifizo E o fermoso día 1 de marzo de 2008 Son unha fonte máis Para querer, sumisamente, Aos meus benqueridos amigos e amigas E a miña amada Ría de Arousa. Miguel Dubois.