LONGO POEMA DE AMOR

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 13 de marzo de 2009

longo poema de amor

I

Que soio me atopo no meu adentro senlleiro,

Que silencio absurdo de door ferida me habita.

Vivo conela e nela habito e vivo, de novo.

Soidade se chama nos días quedos.

Soidade vital, vela apagada, derrubada da chama acesa.

Oscuridade sinistra da voz apagada,

Do laio aceso que ar domina.

Como poder habitar meu pensamento aberto,

A unha forma de pensar pechada e tremenda.

Como facer que escoitas a miña voz viva,

Se o teu pensar parés un con duro da beiramar.

Acende a vida interior do teu pensar torpe,

Habita os esasos faces de lus querida,

O que apaga as noites tremendas máis negras,

Como vestido dunha vella enloitada.

Abre os teus ollos a vida enteira,

Encende a lus fonda dos túas órbitas esféricas.

Non sexas un anaco de algo indefinido,

Tes que ser" ti," sempre, polo día enteiro.

E pola noita aberta a oscuridade.

Avanza vendo para o fronte aberto,

Vai camiñando cara do destino merecido,

Non pidas do que non foras merecedor,

Non roubes os espazos vitáis alléos.

Habítate enteiro,

Queima hasta a derradeira verba

Do teu discurso embelizo,

Polas palabras que tan, meravillosamnte, afirmas.

Sé o dono enteiro do teu ser íntegro,

Achégate ao mundo solidario.

Esquece calquera verbo absurdo

Que te leve ao mundo tremendo

Do egoismo vital.

Desterra o padecer da envexa enferma,

Desterra o deserto amoroso

Habito no interior do verbo amar,

Que da a calor constante

E faiche esquencer do mundo xeádo

Do continúo desamor,

Sentimento humano absurdo.

Aquece as túas mans valeiras,

A beiras da beleza da fogueira viva,

Cóas fermosas chamas quentes e cooridas.

Eu quéroche tanto, me doce amor,

Ti non me queres, pero queres quererme.

El ou ela me queren, tamén.

Vós querédesme, abofé.

Vós quizánes querédesme.

Eles ou elas me quérenme de seguro.

Que difícil é o verbo amar,

Que é o verbo amar sen amar?

Como che vou amar con desamor,

Se o teu o amor é un deserto seco.

II

JAVIER PARA ANDRÉS.

Que doce reulta o nacemento dun meniño máxico

Chamado Javier, nacido para salvar,

Ao seu irmán infirmiño chamado Andrés.

Ai! Andrés querido, esquenzo ao inútil sufrimento,

Cúrate da túa infirmdade, fonde da dor pasada,

Grazas ao teu irmancillo pequerrechiño.

Abrimos portas a vida vivida.

Pechamos as fiestras ao sofriminto inútil,

Para que sufrir de xeito inútil,

Agora Andrés voltará a sorrir.

Sustos deixamos soterrados,

No mundo da lembranza inesqueceble,

Camiñamos no mundo do xusto equlibrio.

III

Porque queres che querei, sempre,

Aquí, acolá e no máis aló,

Non me quites o dereito a quererte,

A amarche docemento, día a día,

Se tiveras xeádos teus grosos beizos,

Eu chos quentaría coa calor dos meus beizos finos,

Acariñaréi o longo deserto das túas costas espidas,

Musitarei palabras inintelixibles,

Pero estaréi a túa rente.

Non permitas que me invada o frío nouturno,

Aquécete ao carón do meu corpo; quentura

Acendo a pequena lámpada te torpe luz,

Abres tes ollos fermosos e lindos.

Eu, lento, penso canto podería durar

Este amor inacabado,

Esta chama acesa,

Esta coor fermosa.

Podería sosterse no tempo longo,

Os anos que os dous quixeramos.

A lus prende con toda a súa forza,

A noite finaliza na súa mesma oscuridade,

Me sinto preso ao teu amor constante,

Maís rompo as cadeas do absuro medo.

Son o día enteiro, alus aberta íntegra e intacta,

Contigo son noite se medo e con vida,

Vivo para vivir a felicidade contigo.

Miguel Dubois

ADVERSIDADE SOCIAL

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 17 de marzo de 20

I Porque non somos capaces

De respetar pluralidade?

ADVERSIDADE SOCIAI. SOCIEDADE PERVERSA.

Todo podería ser doado,

Sencillo,xusto.
Creamos un mundo adverso

Ensinamos conductas pervesas

Porque non somos capaces

De respetar a pluralidade?

I

Complicar inultimante a facilidade,

O facil facelo difícil.

Perder a identidade propia e convertirse,

No que non eres. Afronta d túa pesonal identidade.
Non fagas de ti, ser despersonalizado,

Froito da alienación constante.
Un absurdo figurante que alporiza, constantemente,

Ao mundo alléo, a todo o que non lles pertence,

Mais que o desexa con suma urxencia,
Froito da máis pura desidia e perversión.

Alterar o ánimo existente, ferir o sentimentos,

Sentimentos concretos que miran
Polo dominio dunha sociedade trabucada,
Que pensa máis nos termos persoais,

Que na creenza do ben común.

Utilización do constante insulto,

Cando de eles falan

Inventan historias inexistentes

Cheos de maldad incontida.

Que a verdade ilusoria

É unha mentira constante.

O confusionismo social,

O barullo producido,

Nos sectores sociais,

Provocan indecisión e medo

E sentimentes adversos

II

Hoxe no me insultas, de máis,

Por favor.

Hoxe fai de nós un mundo ledo.

Por favor.
Hoxe, que a túa agresividade,
Non sexa unha constante delirante,
Por favor.

Hoxe, non mintas tanto,
Por favor,

Alomenos polo de hoxe, somentes,

Por favor.

III

Fan de nós de xeito provocado e consentido,

Unha sociedade sociedade dividida.

Insultámonos dabondo,

Maldecimos, xudgamos gratuitamente,

E condeamos miserentamente,

Sen saber moi ben

O que decimos.

Invádenos un densa néboa branquecina,

Que de xeito premeditado

Non nós deixa mirar a realidade vital.

É coma dar os paos dun cego apurado,

É coma maldecir, sen nengún decoro,

O que non nos corresponde,

O mundo alléo a nós.

E por mor de insultos intencionados,

E de constantes perversas provocacións,

O tremendo enfando vai medrando,

Gratuitamente por mor dos intereses creados.

Imos perdendo, lentamente, a nosa identidade persoal,

Ímonos afacendo a conversión

De seres dirixidos e manipulados,

Polos creadores do mundo confuso.

Fan de nós un fato de seres desumanizados.

One atopar o Norte perdido,

Froito da constantes tácticas desumanizadoras.

Froito da constantes tácticas desumanizadoras.

Froito da constantes tácticas desumanizadoras.
Amén.

Imos subindo o ton das nosas voces crebadas

Polo engano constante.

Ímonos creando un extraño ambiente,

Supostamente combativo pero absurdo.

A confunsión medra rápidamente,

As sorpresas continúan.

Nesta novela vital adversa aos nosos principios

Capidúos faltos de integridade,

Noticias da violencia perversa,

E do estraño asasinato drámatico,

Que fan do ser humano

Un demo tremendo

Que remata coas vidas alleas.

Onde levaranos o mundo tolo,

A sensación de que vives un tremendo sen sentido

A tolemia absurda do século XXI.

De que xeito poderiamos regresar

A nós mesmos, ao centro do que somos.

Non pretendendo ser o que non somos.

Como conseguir señores políticos polivalentes

Que un noticierio diario,

Teña a ben darnos as bóas noticias.

E non as tremendas novas do asanitato e o insulto,

Froito de mentes tremendas.

Como habitar a paz mesma,

A nosa paz persoal que nos rouban

Nos nosos postos de traballo cotiá,

Ou o traballo que merecemos e nos rouban.

Porque non se nós respeta.

E como facer de nós,

Homes e mulleres xunguidos,
Pola solidariedade social

E polo ben das nosas correspontentes

E diversas comunidades.

Como poderiamos todos falar

Unha linguaxe máis sinceira

E carente do egoismo perverso.

Miguel Dubois

REENCONTROS EMOCIONÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR










Pontevedra, ao 15 de marzo de 2009


REENCONTOS EMOCIONÁIS.


Como me vou atopando conmigo mesmo,

Achegánme ao que son,

E non achegándome ao que outros

Quixera que eu fora.

O tempo vivido, aquel pasad o de pena e gloria.

O presento habitado, do agora , do día a día,

E o futuro incerto, do que penso que será

E ao mellor todo a estructura mudará.

Arríncame de min esta fonda pena,

Que meu interior fire, habitante do medo absurdo,

Magoando os sentimentos abertos,

Que a dor é grande que fai mal dabondo.

Acepto ao sufrimento correspondente.

Apartado estóu da tarefa cotíá, abofé,

Vivindo en Temporal Descanso,

Pobo máxico da Costa Atlántica.

Habito versos incoprensibles,

Confuso atópome ante o disturbio acaecido,

A door é grande e a pena sublime.

Doéme a ferida fonda,

Sándanmen os sentimentos absurdos,

Queimo horas indecisas,

Habito os minutos dubidando,

Cal será o correcto camiño,

Cal será a conta máis exacta,

Cal será o precio xusto,

Cantas horas vivindo sen vivir,

O laio decisivo que estoura no ar limpo e puro.

As portas blancas da primavera polícroma,

Xardíns de flores multicores, delicioso xardín máxico,

Miro e me deteño na beleza dos teus ollos perfectos,

Disimulo a roubada ledicia, ausensencia do sorriso

Secuestrada nun día tremendo.

Habito sen habitar no mundo productivo,

Durmo no tempo que pasa e pasa.

Como pasa o tempo meu amigo,

Nunca deténse e suma e suma,

Os homes e as mulleres sumamos,

De certo tamén, máis non imos máis aló.

Do limite exacto. Somos límites temporáis.

Puros números matemáticos.

E os anos da vida seguen e seguen.

A Historia o seu curso continúo e fluído segue.

Desperto coa raiola luminosa e penetrante,

A lus beila cancións ledas e perfectas,

E vai arricando as penas da door absurda,

Absurda laio que fulminas a fonte leda,

A fonte do sorriso permanente

Que non quixera desvaerse.

Vai a vida pasando antre as delicias habitadas

De constantes sorrisos perfectos.

E a vida pasa antre a tristura adversa,

Que fai de ti ser valente e ardente,

Para facerlle fronte e eliminala.

Coxunto de emocións diversas,

Amamos tanto a beleza sublime,

Rexeitamos tento os actos violentos,

Nós que a nosas emocións adversas,

Son o froito da inmadurez emocional.

Amo a paz constante,

A serenidade pululante,

É o bon vivir sen a door tremenda,

Que fai estalar ó ar en berros concretos

Que non son máis que a afirmación do sufrimento.

Doce suavidade do equilibrio, a tí achégome,

Achégome a min mesmo cando me atopo.



Miguel Dubois

HABITANTTE DO TEU INTERIOR

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 12 de marzo de 2009.



HABITANTE DO TEU INTERIOR.



Como decribir o mundo habitable,

Como engadir un palabra fermosa

A palabra máis linda,

Como habitar o valeiro enteiro

Que en mi habita,

Como consumir as horas despreciadas.

Como encher as horas roubadas

O meu traballo cotiá.

Como consumir o tempo morno,

Que habita no meu adentro ferido.

Como ensinar ao meniño inexistente.

Habito a incomprensión máxima,

Mais da igoal, cada cual e cada quen,

Eu habito a miña soidade inxusta,

Ti a lingoaxe miserenta,

Eres a palabra decorada,

E sotilmente aparente,

Eres o lume contaminado,

Que non queima,

Que non che quita o frío perverso,

Na noite fría do teu xelado corazón.

Porén mal non te desexo,

Prégolle ao meus Deus Senlleiro,

Que che perdóe as culpas cometidas,

Por tí na indecencia da constante e absurda mentira.

Todo vale, mais todo queda.

O meu ser interior está tranquila,

De cando en vez, chámame Santa Tristura,

Habitantes dos seres humanos deprimidos,

Apartados da función vital

De afacerse como persóa,

No mundo cotiá,

Que nos vai enchendo os pratos valeiros,

De manxares sabrosos.

Apago a miña sede con bebidas limpas.

No meu retiro habito,

Acudo ao centro de min,

E me atopo comnigo mesmo.

Constrúo a vida diaria,

Antre poemas diversos

E a lectura constante de libros.

Habito no mundo actual

Que me toca actuar,

Día a día vou facendo

Un cachiño maior o meu corazón interior.

Segue o teu camiño equivocado,

Non che desexo mal, non,

Eres tan humano coma calquera,

Mais non firas aos alleos sentimentos.

Mírame a miña faciana enteira.

Non agaches a túa faciana agachada

Sobre ela mesma.

Vamos queimando sonos agachados,

Imos afrontado as duras realidades,

Que firen dabondo.

Forte son, porén teño que selo,

Non me rendo ante as palabras cobardes

Vendidas nun mercado de estrana venda.

Encho o meu interior de ar limpo,

Respiro fondo,

Eu habito en mi mesmo.

Dime a verdade enteira,

Non me contes unha absurda trola.

Habita en ti e dentro de ti,

Non usurpes o mundo alléo.

Repira ar limpo,

Enchete de felicidade constante,

Felicidade que se constrúe, día a día,

E non se vende nen se compra.




Miguel Dubois

http://mumdodefisterra.blogspot.com Con m ante do d.

IM MEMORIAM 11 M

AMOR E DOZURA É VIVIR




In memoriam, 11 M.



Todo y nada.

nada y todo.

De repente.

Pánico y mucho miedo,

el miedo se sube por las paredes eternas

de la muerte violenta.

Os esperaba

un futuro entero

pero las luces de la vida

se apagaron

como túneles temerosos y tremendos.

Tenían que hacer, demasiado, daño,

segar vidas enteras

en una mañana triste y tremenda.

Cargaron las bombas de la muerte espantosa

y saltaron las alarmas del miedo y el terror mortífero.

Y vosotros ya no estáis con nosotros

ya no nos veremos en los mismos lugares

y ya no nos hablaremos,

mientras un silencio tenebroso

se pasea por las tres estaciones

y una calle tremendista

y un tren de cercanías

realiza su último viaje

¿Por qué asesinasteis a la inocencia

de la vida y el trabajo

en una mañana mortífera

de un día 11

de un mes de marzo

de ese cercano año de 2004?

Fecha tremenda

y abismo para la muerte.

Pero jamás podremos vernos

aunque, de nuevo, amanezca

estáis más allá del atardecer sosegado

en un lugar tranquilo

dónde el tiempo ya no existe.

Yo desde estas palabras respetuosas y llorosas

os envío un eterno saludo

A ese país llamado Ausencia

Y os envío a todos y todas

Ciento noventa y dos besos de amor.



Miguel Dubois.

AMOR E DOZURA É VIVIR

Publicar entrada

Pontevedra, ao 10 de marzo de 2009. INSOLIDARIEDADE SOCIAL. Habito sendo o que eu son, Habito nas palabras pronunciadas, Cargadas de verdade suma. Habito na escritura profunda dos meus versos, Cachos do que eu son, espazos escritos de meu. Habito na rotura profunda da liberdade roubada. Condeo o que rompe o equilibrio xusto, Habito no máis fondo do teu pensamento libre. Van roubando espazos de liberdade aberta, A cambio de mentiras sotiles, Por mor á rotura do equilibrio da balanza, Que rompe o máis puro sentido xusto, Xustiza derrubada, Por mor do movemento manipulativo, Namentras, sen real solución social, O miserento está queimado Polos camiños falsos da vida Na rúa, un fardo humán, Despoxo e rexeite de todos, Cuberto cunha manta rota , Durme sabendo que non existe, Para vivir, de certo. Polo día extende a súa petitoria man, Mancada e cicatrizada, E nun recipente plastificado, Van caíndo unhas tristes moédas. El habita e non habita, Vive sen vivir, Ela perde o seu rumbo exacto, Vai perdendo o senso vital, Antre denuncia e denuncia, Ai vida que non tes sentido, Cando o barco non leva rumbo fixo! E vai camiño dun naufraxio innecesario. Supervivintes dos Mares Mouros Comercio inxusto, Das noite miserentas Ateigadas de tremendo fracaso vital e humán. Totalmente fóra da limtitación do cálculo exacto. Habito por habitar, Habito por non vivir Na perversidade, Do máis puro esquenzo humano. Sentado no borde dunha escada Nunha aceira dunha cidade perdida. Non sei onde habito, Mais non vivo, Porque non sei onde vivo. Habito a vida e non deixo vivila, Son un fardo humano, teño vida, De cabelos despenteados Está a miña teta cuberta, E longa barba desarranxada, Cobre parte da miña faciana Se fora o caso masculino. Nas camas quentes, Din que xa no men queren, Habito na miña prisión interna. Din que somos febles, Din que din, din e don, Pero nada fan por nós, Habitantes miserentos Habito sin habitar. O medo fondo e profundo Para deixalo enteiro espido De si mesmo, E covertilo e valente existencia, Procuro que no me invada. Habito na metaformose vital, No mundo da máis pura contradicción, Mais a pesares deste Mundo Insoidario, No que o verbo amar, É unha acción luxosa, Fico admirado dos tremendos constrastes, Existentes antre o político manipulador, O cidadán corrente, A diversidade constante, E aquel que ten por teito, A noite fría e o desalento. Habito no Mundo Inxusto, Sálvese que poida! Mesaxe contrasolidaria. Miguel Dubois

E CHEGARÁ A PRIMAVERA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1o de marzo de 2009. E CHEGARÁ A PRIMAVERA Asulágama con palabras de amar, Miráme coa intensa dozura dos teus ollos lindos. Fálame esta linguaxe fonda e amarosa, Amamos fondamente á vida enteira, Afrontamos valentemente os problemas vitáis. Meu amor, mon me invade o medo perverso. Camiño tranquilo polos camiños da vida, E sempre miro para diante. No me intersan os instintos perversos, Aqueles que magóan a linguaxe do corazón interno, Sempre, debo, usar o verbo incluir, Aquel que abrangue a plenitute Da inclusión sen razón de cor, sexo ou raza. Amo fondamente a diversidade cultural, Non existen en min fronteiras divisorias Que rexeiten o maravilloso arte de amar, Na plenitude do que somos, Seres humanos diversos, Amantes da vida enteira, Rexeitadores dos que rexeitan O Mundo Libre, Rexeito aquel que condéa, perversamente, Porque no seu fondo interior Non se quere asemesmo. Os xardíns están ateigados de fermosas flores. A lus penetrante da primavera polímetra, Me dí que o mundo enteiro É un gran estourido De fonda luminosidade. As portas da luz forte, Ateigan un ambente ledo e diverso, Porque vou avazando na miña vida, As veces, có paso cansado E cargado dunha fonda tristura, Máis me ergo con toda a miña enerxía, Có poder da superación, Que me é entregado gratuitamente, Porque son un ser libre, Son coma un paxaro ceibo, Que nun día tremendo, Quixeron irreverentemente ferir, Máis curadas as feridas doorosas, Camiño ao Mundo Ceibo, Sen ataduras absurdas, Que me impidan O meu desenrolo persoal. A traveso da práctica Da libertade continúa, Non hai máis preso, Que o que se prende asi mesmo, Porque ten un medo tremendo, A que se lle sexa concedida A lilberdade total. Mágoa! Miguel Dubois.

CARMEN DE ROSA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 7 de marzo de 2009.

TIVEN QUE DECIRVOS..ADEUS.

A door tremenda habitaba dentro de nós,

Aínda habitantes deste mundo vivinte,

Intres de impotencia ante nada poder facer.

O deserto da vida vivida, a nada,

O abandono da estancia temporal

No habitáculo vital,

Meu corpo acompañante do meu ser físico,

De que xeito poder contar cantas experiencias vividas.

Canta vida entregada a todos aqueles que tanto quixen.

Que suprema adoración a miña Terra Querida,

O miña pequena aldea, un mundo máxico e fantástico.

Que luxo de tempo vivido pertiño da Ría de Vila do Mar.

Miraba coma se fora unha Illa Máxica,

A Illa de Rei Deposto,

Lémbrome cando ti e máis eu,

Collíamos a pequena barca de remos pesados,

E ti vogabas e vogabas, sudando soños reais

Abertos ao mundo luminoso,

Coa forza suprema dos teus fortes brazos espidos,

E fitabas en min un sorriso delicioso.

Deixabas varada na pequena praia senlleira,

De branca area descasando a súa beleza limpa,

A pequena embarcación de forte madeira,

E os dóus na Illa do Rei Esquncido, faciamos de dous corpos

Xunguidos nun só bordeados das nosas continúas apertas

O símbolo do noso amor constante.

A mirada das outas arbres facáinme soñar,

Nun mundo fantástico no que a tí me entragaba enteiro.

Tardes de amor fondo na soidade da Illa do Rei Esquencido.

Rechouchío máxico de músicas lindas e amarelas,

Canto tempo contemplando o verbo máis amado,

Qurerte no cumio perfecto do verbo amar,

Sentir a fermosura linda vila de Porto Peirao, mariñeiro,

Mundo de polígonos acúaticos de ameixa fina.

Manxares deliciosos salgados de auga mariña,

E o Sol quentaba en días soleados e facían perfecta

A fisonomía da da beleza constante,

Desta Ría de Vila do Mar que enfeitízame,

Sen eu desexalo e querelo.

Somentes con mirala e aviscar,

A suprema beleza natural

En Aldea Linda, moito traballamos,

Cantas horas seguidas de sacho cavando,

E o carro das vacas marelas e lentas,

Era o noso medio de vida.

Cargabamos toda a nosa mercancía preciada,

Froito do noso traballo feito,

Camiño dun receptor que fora comprador

Do noso esforzo sudado de hora a hora,

De sol a sol. Trasego forza e desespernza.

Eran duros os momentos,

Non era o preciso instante dos laios perdidos

Nos cumios das montañas achegadas

E traballamos tanto,

Tanto, tanto, tanto,

E fun parindo o noso futuro,

Queridas criaturas benvidas ao mundo vital,

Que tempo tremendo, que dureza de feitos.

Fomos abrindo vieiros no mundo duro e real

E o tempos pasaba. Eu cáseque non podía medir

O tempo de tódolos días, e outro.

Días de pranto irreverente,

Días de festa continúa,

E a ledicia saía pola boca dun cantante xove,

E no adro todos bailamos,

Os bailes que non se esquecen.

O Xan do Con Negro, tocaba

Punteiros de gaita galega,

Eu suspiraba fonda,

E dábame a sensación

De vivir no Mundo da Máxia Fantástica.

Abría os meus ollos e ti na miña fronte,

Meu amor querido,

E os meniños xa tiñan anos,

Non moitos cumplidos,

Pero algúns sí,

E marchabas ao monte Bravo,

E coa toda a túa suprema forza,

E o fío recén afiado da machada nova,

Corbaban enérxicamente,

Os verdes piñeiros.

O carro estaba cheo e pesado.

Avante vaca bé.

E o tempo, sen darnos de conta,

Ía sumando anos diferentes.

E todo cambiaba.

Iamos saíndo para avante,

Xa podiamos cáseque esquecer

O mundo pobre e miserento,

E traías á casa recén feito,

As ledicias do mundo moderno.

Uxío o primoxénito responsable,

Tiña un cabelo loiro lindo,

Xa ía Uxío mocear.

Entón, pensei, rapidamente en ti, meu amor.

Cando iamos a Illa do Rei Esquncido naqueles tempos

De vellos botes de remo

E os pailebotes atracados no de Peirao fermoso

de Porto Peirao

E logo pensei naquel amigo teu de Vilarián,

Chamado Manoel Antonio.

Tatiana xa tiña corpo de muller,

E xa comezaba a enamoralos mozos miróns,

Porque Tati, era unha linda flor

Do xardín vital.

Alberte o máis novo,

Era o máis mimado,

A máis linda criatura vivinte,

Alberte,vivía antre o seu mundo máxico

E o mundo real, dóus mundos, totalmente,

Antagónicos.

O tempo afaciáse ao seu continúo paso.

Un día do verán fermoso,

Mirei a tristura definida.

No espazo da túa faciana

Faciana de casanzo,

E có paso días da vida enteira

Dixechénos Adeus ao Mundo e a Nós,

Xa non podía pensar naquel abrazo amarrado,

Na Illa do Rei Deposto,meu amado

Xa non había un fermoso bote

Mais ben un praia esquencida,

Un tempo deliciosa pasado.

Olvideime da miña identidade,

Don Mundo e dos demáis

Agora estamos os dóus xuntos

En amor, de novo e , en compañía absoluta,

Por tódolos tempos de tódolos tempos.

Miguel Dubois

POEMA DE LA NOCHE

Ponteverda, a 17 de febrero de 2009 POEMA DE LA NOCHE A publicar, proximamente en: http://mundodefisterra.blogspot.com/ Murió, depacio, la luz diurna, Encedió, rápido, el poderío nocturno, Un gemido de astros perdidos, Brotaron en su bóveda celeste. Absorto quedé del podería nocturno, Lluvias de estrellas brillantes, Cometas brillantes de colas máxicas, Tiritaban saltitos diminutos, las estrellas, Luces chispeantes, Constante delirio nocturno, Voz de un poeta perdido de azul témpano cubierto, La noche entera de luna blanca, tocada, De amarillo pálido, limón nocturno, De zumo pálido de noche brillante, Gemido qerido, alto e decicido. En las altas estrellas, Silencio que es de noche Y duerme la noche entera En los brazos del maravilloso cielo, Que noche hermosa Habita el espacio circuntando Habitante de la mi noche entera. Miguel Dubois.

PALABRAS INÚTILES

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, 18 de febrero de 2009 PALABRAS INÚTILES.. PRÓXIMAMENTE EN http://mundodefisterra.blogspot.com/ Un conjunto de palabras revueltas, Rompieron el silencio continuo Invisible y limpio, Cristal fino y transparente. Ma di cuenta en seguida, Que nos iban a invadir, Por cantidad y sin sentido. Cómo no decir ni siquiere la verdad desnuda, La que no pesa ni duela, La palabra precisa del momento exacto. Pero todo daba igual, Palabras huecas y salvajes Dominaban el aire intoxicado De la pervesa mentira Verdad rota, Que penetra en oído A modo de castigo continúo. Palabras, palabras, que importa, Que sean de verdad disfrazada O de mentira continúa. Y ya no existía el silencio muerto, Por ley del sonido querido. Silencio constante, Ni una sóla palabra perversa, O bondadosa a modo de regalo intruso. Las palabras eran como los insectos Perversos que volaban sin piedad, En una tarde de verano caliente, Me caía de la frente mojada el sudor continúo El perro negro ladraba al vecino blanco, Al aire quebrado de palabras adversas. Pasó el tiempo, pasaron las palabras. El ambiento se hizo húmedo y caluroso Hizo que tronara el verano de Julio caliente. Al final de la tormenta veraniega La tarde se durmió lenta y depacio. La paz sosegada invadío El ambiente lento. Miguel Dubois

O TEATRO DA VIDA

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 26 de febrero de 2009



O TEATRO DA VIDA


Dinme de conta,

Que toda daba igoal.

Os ideáis perdidos,

A función do respecto social.

Afíxenme a facer a función teatral cotiá.

Dama unha lixeira impresión percibida,

Que tratábase de estar no mundo circundande,

Estar canso, estar por estar, estar sen estar,

A modo de moble colocado no medio

Do espectáculo vital, da trifulca diaría,

Sentinme como un actor profesional vital.

Cada día facía unha diferente función.

No meu interior era eu enganado engadido,

Un pensamento efímero triste e deprimido,

E no me exterior facía a función,

Dun perfecto Antroido a destempo real,

Da súa celebración temporal.

Estaba máis pendente da beleza absurda,

Do disfraz lucido á miña riqueza interior.

Era o Grande Teatro Vital,

Facer o que me petare,

Ser artista famoso

E habitante do máis puro egoismo,

Caíndo no egotismo absurdo,

Que xeneraba non poucas reaccións adversas.

Miña Función Vital era constante,

E en cada momento do día a vivir vivindo,

Iba facendo o meu rol constante,

Habitante cotiá do Antroido.

Sabía que era eu fisicamente,

Mais non sabía que era en realidade.

Habitaba no Mundo Abstracto

Pola función de habitalo

Pola la supervivenza constante

Do meu Antroido Cotía.

A miña vida era o Teatro do Absurdo,

A xeración dos Actores Decadentes,

Que pretendía achegarme,

Ao teatro de Samuel Beckect,

Pero Dublín quedaba tan afastato,

Pensaba entón e afacerme

A obra de teatral de Bertoll Bretch,

Mais todo me ficaba tan, sumamente,

Grande e absurdo.

Entón pensei en Pedro Calderón de La Barca,

E dinme de conta que a vida é un sono,

Constante, unha obra de teatro

Que podería ser sinxela e atractiva.

Máis cando cando o sono é de dor punzante,

É cando doe a alma ferida e quebrada

É cando a ferida doe e sanda,

É cando queres chorar constantemente

E non podes.

E todo segue no mesmo ponto,

Na verdade falsa,

E na mentira que se fixo unha verdade absurda,

É un Mundo Caótico sen Norte fixo

No que se trata de atopar o Compás Vital.

Pero a hestoria repétese

E o péndulo pesado e torpe,

Vai dun lado á outro,

E namentra miramos o movemento pendular,

Sumíninos nunha tremenda hipnosis histérica




Miguel Dubois.