XUICIO POÉTICO

AMOR E DOZURA É VIVIR



Pontevedra, ao 12 de febreiro do 2009



XUICIO POÉTICO







Deber é o nos deber avanzar có tempo

No tempo perdido no rebusque continúo,

Do que xa non existe porque é algo

Que xa nun compre en min.

A función vital pertinente.
Habito,as veces, senlleiramente,

Valentemente o valeiro desos minutos vividos,
Mundos queiméricos e irreventes,
No máis fondo do esquencico fondo
Do que non quero ser,
E sendo o ser que habito, constantemente,
En min mesmo eu no senso de ser,
O que eu son, sen tepuxos absurdos
Sen mentiras deformadoras
Que desvirtúan o senso vital existente.
De que modo tremendo
Constrúese a verdade cambiada,
De que modo tremendo
Non se denuncia o que che quitan,
O dereito a ser un ser ceibo.
Porque non merezo vivir
Sen a liberdadade correspondente,
Ao mundo real,
É entón cando da cotidianade
Nas nosas caras sorrintes e brillantes,
Agáchase unha tremenda envexa e sutil
E esprito perversivo,

Que ateigan as linguas carregadas
Dun estrano veleno verbal.
Vou ao Filósofo Rector,

O que direixe o meu espectáculo vital,
E cando lle conto o que eu lle digo;
Me dí, soavemente, en tono irrisorio.
Ti si quixeras home indefinido,
O mundo podes afecelo tranquilo,

Exento de complixadade,
Carregado de sumos conceptos,
Carentes de calquera egoismo humano,
Que remata no senso da palabra absurda,
Que queima os conceptos reales
Da existencia vivida.
Enche a túa vida de amor constante,
Afástate do queixume perverso e egoista,
Axuda ao ser humano necesitado,
Mais non te rendes, nunca,

Ante a perversidade, ante a irrealidae,

Mal interpretada,

Constrúe o mundo solidario,

Axúdalle a aquel que lle sanda a ferida,

Calma ao ser que sofre constamente,

E xamáis, nunca, deixes de amar,

O que ti máis amas, por o amor ofrece o máis lindo e belo.

E con amor puro vas queimando o mundo falsario,

Vas apagando fogueiras acesas de perversidade

Contiúa, porque o Mundo Enteriro,

Val a pena sempre e constamente,

E vivimos a vida porque somos seres valentes,

Que non temos medo oa senso tremendo

Da cobardía patente,

É por eso reivindico o derereito

A comprender o Mundo Humanamente,

Sen comportamentes tremendos

Das mentes quentes en perversidade.

A verdade non é unha falsa teoría.

A verdade ímola facendo día tras día.



Miguel Dubois

CANCIÓN LEDA PARA ELIXIO. A LEDICI DE VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR





Pontevedra, ao 8 de febreiro de 2009


CANCIÓN LEDA PARA ELIXIO. A LEDICIA DE VIVIR


Ao meu querido amigo, Elixio González Pérez ; pola túa bondade, pola túa paciencia; por ser ti.





Transmisión da tranquilidade e do sosego,

Escoita, atentamente coa cara da bondade,

Na súa faciana redonda e envolvente,

Con lentes postas ou gafas perdidas.

Na mesa do despacho da bóa compañeira.

Perdido graciosamente ante a sorpresa
E o sorriso doce coa testa dubitativa.
As veces, achégome a tí,
Porque me sinto seguro a túa rente, Elixio.
Non quixera eu molestar, manipular,
Facer dano, ou intrigar, perdelo

Querido tempo amado.

As veces perdo os límites da paciencia

Furacán verbalístico directo e dirixido.

Non soporto a linguaxe perversa,

Das dúas caras unha sonrrinte e falsa,

E en canto marchas a expresión da faciana

Deixada, convírtese na faciana traidora.

Fala de incongruenza, e de rumbo perverso.

Eu, meu amigo, somentes teño unha única

Faciana que fala unha linguaxe directa.

Son un máis con moitos erros e diversos,

Non admito a linguaxe da hipocresía perversa,
Admito o ben que toque,

Admito o mal que teña que soportar,

A door que penetra duramente,

Nos momentos difíciles,

Da humana existencia.

Que brutalidade perversa querer,

Gañar, sempre, meu caro amigo!
Que tristura tonta e absurda,
Non querer admitir as partes malas
De ti mesmo! As que doen e firen.
Entón é cando entramos na diabólica loita

Absurda de xogar, infantilmente,
Como adultos formados, supostamente,

A mirar que é o máis listo ou máis parvo

E xogamos a mirar a quen é máis perverso,
E cal de nós conta máis absurdas mentiras.

Chegados a este ponto concreto,

O noso esprito perdido é un extraño
Mundo, que non admite verdades decididas
Chegados eiquí o Norte dirixente,
É un vento perdido na Roseira dos Ventos,
No medio da singladura torta.

Porque non admitir a verdade íntegra?
Porque as desfiguración da realidade,

Cando temos todo un Mundo enteiro,

Para querernos con suma forza?

Por que as conductas egoístas e perversas
Son as donas dos nosos actos cotiáns?
Por que crear unha absurda horda
De enemigos inútiles?

U-la tolerancia perdida,

U-lo sentido homilde da vida?
Por que non chamar as realidades
Polo seu nome único?
Por que crear un filosofía tremenda
De absurdos e improperios?
Por que danar ao corazón quente
Dun compañeiro de traballo?
Que bonito son os mundos sinxelos,
A humanidade do mundo querido,
Dúas xeracións queridas,
Xogando ao naipe unha tarde de invernía
Antre expresións de gozo sublime,
Antre pais queridos
E fillos amados.
Que bonito é ensinar,
Aos meniños que non saben
E que nós lles guiamos
No mundo infantil
Da aprendizaxe cotiá.
Resulta fermoso,
Ensinar ao que non sabe,
Resulta fermoso ensinar
Un idioma estranxeiro
A meniños de tres aniños cumpridos.
O espectáculo está asegurado:
O mestre e un número circense,
Que a traveso de cores fermosas
E cancións lindas
Ensina aso cativiños
Unha lingua de estraños sons.




Miguel Dubois

SER TI

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 5 de febreiro de 2009        SER TÍ   Como seres humanos, loxicamente, somos seres ,totalmente, imperfectos. Supoño que namentras o espectáculo vital acontece, algunha veces pollénomos a pensar porque ocorren as cousas que non quixeramos que nos ocorreron. Porque nos pasan as cousas indesexadas? Será unha  loita de conflictos mal encauzados? Quen pode máis: o desborde das emocións? O mal uso da intelixencia? Que é ser  un ser intelixente? Onde están os límites nos que inavadimos a vida alléa? É a vinganza un comportamento lícito? Todo esto que estóu a escreber son as fronteiras do comportamento. Cal é a filosofía dos valores? É lícito  o descreto por pensar de xeito diferente? Existe a liberdade tal como debería ser? Supoño que, sempre, debemos admitir o que somos e en casos, admitindo o que non nos gusta de nós mesmos. Sempro colleremos no xogo de coller adxetivos ou sustantivos ,aqueles que nos gustan, aqueles que nós atraian aínda que carezan de todo validez vital, aínda que sexa un símbolo aparente, non embargantes calificativos duros, que ao mellor os rexeitamos, somos tan sumamente hipócritas que rexeitamos aquelos  que non nos gusta, pero que de xeito nos pertencen. É coma a negación dun mesmo. O desenrolo vital require o correcto uso da "liberdade" e da "democracia social". Todo aquel que insulta, fai dano, polo mero xeito de desprezar ao alléo, incurre na máis incorrectas das conductas, usando métodos de defensa, que son a negación da verdade: a mentira. Este tipo de individuos  vanse empobrecendo cá paso do tempo, usando a  manipulación de feito non continúo, pero frecuente. Son seres que se refuxan na apariencia exterior, non están seguros de se mesmos, e soen utilizar o grupo como comportamento social. Dado que os seus principios non son desexables, soen estar, moi, de miudo, desencantados, converténdose en pequenos dictadores, que arrementen en todo aquelo que non lles gusta. Creen que, sempre, teñen razón, e aborrecen a aquelas persóas que lles levan a contraria.   Detrás de todo  o que estou a escreber, agachánse conductas, tremendamente, egoístas, conductas antisolidarias, nas que a verba "conveniencia" non ten nada que ver coa verba amor, ou amor ao próximo. O ser humano feliz, para min , ten que amar, fondamente, e dalgunha maneira afacerse cós seus semellantas, usando o instinto social da soliedaridade, como un instrumento vital para a correcta convivenza. Aquela persóa que utilice o odio, ou a hipocresía como ferramenta social cáseque de cotiá, terá moito que perder e ren que gañar. Son conductas moi baixas que non falan ben nada de cada un de nós. Os sentimentos negativos pódense convertir en sentimentos perigosos, porque agachan certas conductas violentas. O antídoto de toda esta barbaridade é a aceptatación persoal túa e a aceptación dos semellantes. O ser humano que non ama en , realidade, e que non está a ben consego mesmo.          Cando rematan as batallas, cando rematan as guerras, os dous bandos, soen xunguirse para firmar os tratados de paz.        A vida, digo eu,está para o disfrute pleno, para enriquecerte como ser humano, desenrolar, as túas capacidades, ser unha persóa máis no mundo dos demáis, renderse ante os feitos egoístas. A quebra da felicidade produce unha gran frustración, pero o poder de superación debe estar contigo,porque se non estás perdido. Vivir felizmente, sen  invadir o que non ten pertence. A hipocresía é unha enfermadade da conducta, a manipilación, o mesmo. Xúlagate a ti mesmo, en cando te atopares, poderías opinar sobre os demáis. Pero, realmente estamos aptos para xulgar ou condear ao próximo? É moi importante saber quenes somos e despóis falamos. Que e a xustiza? Que é a inxustiza? O tema  das conductas de homes e mulleres é moi interesetante. Prefiro fixarme no poemas de Walt Whitman que pensar en Hobbes.                          Miguel  Dubois      http://mundodefisterra.blogspot.com    Pronto porei o artigo neste enderezo

PRANTO AFRICANO

Pontevedra, ao 2 de febreiro de 2009



PRANTO AFRICANO




África ,fermoso nome maltratado,

Terra do desterro e do sufrimento constante,

Pranto pola destra e sinistra,

Tribus guerreiras armadas
Con fusiles automáticos,

Construídos polo chamado irmán blanco,

Aventureiro de cartos rápidos
Sabedor das economías insufladas.
África amiga, raíña de todas las músicas
Creadora das máis fermosas razas.
A fame bate na madeira podre,

Da porta da desfeita cabana,
E dentro da desorde e o caos
Zimbaue, Zimbabue, Zimbaué, Zimbaué
Canana, Canana, Canané, Canané,
Liberdade, Liberdade Liberdade,
Sovrive malamente o mundo da pobreza.

O Salvador branco acude, coma sempre,
Aos campos dos refuxiados perseguidores
Do sufrimento continuo.
Estouridos de morte no medio do verde mato,
Laios constantes e queixumes dabondo.
Non hai orde nen mandato,
O pobo vive dividido,
Africa está doente,
Quen vai a curala África viva

Que está ,constantemente, morrendo
Sida dabondo, morte consigue
E fame constante.
Zamballé, Zamballé, Zamballé,
Tulá, Tulá, Tulé,

Quen lle da de comer ao meu meniño pequeno,
Que branca leite a de quitar a súa fame constante,
Mandelá, Mandelá, Mandelá,

Mandelé, Mandelé, Mandelé,
Quen ben reparar o vello hospital,

Que vai construir a escola desfeteita,

Perfectamente, esquencida,

Quen lle quitará a door tremenda de Mamadú,
Salán, Salán, Salón, Saloon.
Mamadú, Mamadú, Mamadú,
Daniellé vai parir pronto.
Non temos médico algún,
Vai a chamar a Mamadún,
A comadrona bendita,
Que o meniño quere xa sair.
O mozo guapo da linda soñadora,
Marchou nun barco vello
Desafiando a bravura martima.´

Omaré, Omaré, Maré, Maré.
Sangalé, Singaló, Danger, Danger.
Da Sagarada Terra,
Quitan lindos diamentes,
Foraneó, Foraneó, Foraneó,
Petroleo negro moi negro,
Sae das entranas do Sacrisanto Chan
Foraneó, Foraneó, Foraneó.
Nos morremos e quen nos axuda
África maldita,
Rica terra ten.
Onde todo prende rápido.
Sanglaré, Sanglaré, Foraneó.



Miguel Dubois

AMIGO XUNGUIDO POR WIILIAM SHAPESPEARE

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 31 xaneiro de 2009 PARA OS MEUS AMIGOS/AS, XUNGUIDOS POLA LINGUA DE      WILLIAM SHAKESPEARE. Ledo resulta, gozar da gratitude vosa, Ledo resulta atparnos  tranquilos, Falar do que nos ocorre agora, Do pasado saturado da lembranza E do non desexado. Que bonita é vivir en paz, Amarrado ao tempo Mais non estar invadido Pola presa que me consume. Como falar do sinxelo, Das cousas pequenas Da vida enteira, Unha comida amizable, Unha conversa agradable, Unha mirada cómplice Perdida e asumida ao recordo. De sácato, sen querelo, Veñe a miña testa Un flash traizoeiro e desexado  De Norwich querido cómplice, A cara de Sandye Ou a cara de Susy, Ou xuventude do bon Chris. Ergo  a mirada  e estóu Convosco nos amados Broads As cámaras dabondo disparan, Fotos para a lembranza perpetúa, Que bonito é sentirse ben, Respirar  un ar limpo e claro. Que bonito é estar convosvo Na cidade das termas das Burgas, Auga  quente no centro da vila. Pero respiramos fondamente O ar da Terra da Chispa Aínda que non  falamos O ourensano barallate. Xuntanza, palabras abertas, A un ar delicioamente perfecto. Que bonito é estar xuntos, Sen darlle importancia As cousas e as momentos.              Miguel  Dubois

INÚTILES TRONADAS DE XANEIRO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 25 de xaneiro de 2009. O QUE NON AMA TEN O CORAZÓN MORTO DE AMOR. M. D. Tremenda bomba de vento tremendo. Queimadura do silenzo perpetuo, Uralita grisáceo vóa pola forza extrema Do furacán temerario. De que trono tremendo, Sacude a temeridad dun potente son, A forza do vento arrinca As tensas amarras dos veleiros brancos Aguetianos aventuteiros Do mar bravo, Asulalagados De enteira liberdade Para a navegacón perfecta. Grandes ondas mariñas En movemneto de vae e veñen, Érguense coma brancos pantasmas De escuma brava branca. No cumio da onda da mesca cor limpa, Navega un cacho de barco afundido Pola forza do vento de xaneiro de 2009. Parés que o mar enteiro unha loita constante De perfectos movementos Que fan da superficie mareira Un campo dunha batalla encendida De escuma e auga rabiosa. O ceu cáseque e negro e grisáceo Trono da noite perdida. Asemella o inferno de Dante Allighieri Nos seus achegamentos a Toscana. O senso vital da potente Naturaza Fan du mar un mundo de medo e emoción. O vento racha con tódolos ventos. O home valente e firme e ergueito Carente de algún medo, Loita con toda a súa bravura Na contra das forzas naturáis. Namentras sento en lugar seguro A inmensa emoción Da vista de espectáculo tan tremendo E podo decer: Que potentes son as forzas naturáis Que pequenos somos os homes febles Ante fenómenos tan extraordinarios. A vida segue, afortunadamente. Namentras a forza do vento perigoso Amaina, lentamente. Miguel Dubois.

AMAR PARA AMARTE, MÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009 AMAR PARA AMARTE, MÁIS. Cae a noite enteira no escuro Fondo da túa boca aberta, namentras meus beizos puequenos, Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves. CaE a noite de inverno decadente e inversa, No fondo do teu sorriso En forma antinómica, Antre a delicia suma E a potente e quebrante tristura, Tempo para sufrir calado Perda de tempo para a engadir A delicioso arte de amar. Porque tanto te querei, meu amor, Sepárame de todo para entregarme A ti enteiro, amor dos amores. Dame a ledicia para vivir en paz. Achégate aos meus brazos afeitos Para amarte máis e máis. Doume a ti todo e íntegro, Nesta desesperada noite amorosa, Gañada ao tempo perdido, Na que os ventos non existen, Quimeras perdidas, E só ten sentido a caricia quente, O bico perdido, Ou agarimar túas longas costas espidas Coma se se tratara dun novo deserto De amor continuado e constante Esgotado do adverso odio, Amarrarme a ti, íntegro, Sentir teus peitos ergueitos No meu peito espido e quente. Amarte docemente, Sumido nun sono real de amor continúo. Amarte sumiso ao teu amor quente, Apagando os volcáns acesos, Cubríndoche de gloria constante, Coa semilla máxica do futuro. Amor, teño que deixarche Para a nosa desgrazada e separación do momento Deixoche enriba da mesa de branco pano, Da táboa redonda, Os vinte poemas de amor E unha canción desesperada, Do noso querido Neruda.. Miguel Dubois.

TERRA ROUBADA E MALOGRADA

AMOR E DOZURA É VIVIR

TERRA ROUBADA E MALOGRADA Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008. TERRA ROUBADA E MALOGRADA. Invasión indebida, Tremenda brutalidade bélica, Terra asoballada e acribillada Civíis mortos, Polo tremenda arma nemiga, Terra Santa, Santa das Bágoas Sacras, Oliveiras Benditas e secas, olivos queimados. Oracións frustados, Tiros mortáis e asasiños Aniquilamento bárbaro, Suburbio atestado de carencias, Carencias de amor roubado, Odio semiádo Semente de armas tremendas. Parolas rotas, bocas incendiadas, Discursos inútiles Corazón quebrado e roto, Laio constante e solidario, Marmurio de feridos tremendos, Hospitales brancos de sangue vermella, Matanzas bárbaras e tremendas. Ouh oracións prometidas, Ficaron en verdades enganadas. Que absurdo tiro mortal, Que queixume aberto de pánico constante, Falan a linguaxe das armas mortíferas, O que non pode defenderse, É pasado ao compo dos mortos absurdos, Productos do abuso permitido. Choran e choran maes cansadas de chorar, Berran, laian e xemen e gritan A palabra mortal A masacre absurda. De que nós val os mortos habidos, De que nós val a perda da credibilidade enganosa. Mentir minten dabondo E o tremendo mónstruo mortal Alcanza casas habitadas, Prazas algún día vivas. Todo asemella unha paz deserta, Todo é a contradición absurda. Xa nós dividiron para entre nós Desfacernos, crear a semente discordante. Europa olvidadiza mira para onde lle peta, Namentras o "poderoso coloso", Arma ao nemigo estratega mortífero. Todo é unha grande farsa inútil, Botáronnos das nosas terras queridas, Nós somos o pobo perseguido inxustamante. Porque no nos dades as nosas terras O lugares que a nós nos pertencen, Porque respirades un ar estranxeiro, Que a nós de xeito tremendo Foi quitado brutalmente. Anos e anos desesconcerto, De palabras hocas, De esperanzas cáseque mortas. Devolvédenos as nosas terras alleas a vós. Cada pobo habitado debe vivir No seu territorio propio. Non ao poderío bélico Ao aniquilamente dos seres humanos, Poñamos as terras quitadas, Nos seus verdadeiros donos. Miguel Dubois

2008 ESTÁ MORRENDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Asunto: 2008 ESTÁ MORRENDO Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008. 2008 ESTÁ MORRENDO En pouco tempo engadiremos Un novo número, 2009, Neste Mundo cuantitativo e temporal. A estas outuras das nosas vidas vividas, Atopánomos en outo número cuantitativo Da Era do Mundo Cristiano. Imos deixando os días espidos Na lembranza querida, Ou as veces, pensamos, Mellor sería que non existiran Os intres creados para baterse fortemente, Como medo infecundo Ou a verdade inexistente, Esa quimera extraña Que queima a verdade íntima E a conversiona na perversidade absurda, Que utiliza o baixo fondo mental, E quebran absurdamente As leises elementáis éticas, Furando o concepto real E así convertilo Na máis tremendo absurda Hipocrersía existente, Creando o Mundo opaco, O Mundo agachado No máis fonda perversidade De nosos instintos máis animaís, Que humanos. Home forte Muller valente, Que non lle temes a fonda verdade Que non rexeitas de tí, Do que ti eres, como eres, Que non agachas as mesquindades, A preversdidad absurda. E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza, Ao Mundo Ceibo, A ese Mundo que non quere vivir dominado, Perversamente dominado, Pola ingratitudade cotía, Pola teoría farsaria Das verdadades inexistentes. Por eso digo, Érguete e libérate Da cobardía continúa Que cada mañá vital, Escomenza a castigarte Facendo de ti un externo fantasma, Un estrano actor teatral Que fai da súa vida Un esceario mentirán Sen Director algun, Que dirixa o espestáculo singular É articial. E así van pasando os días enteiros Antre verdades disfrazadas E mentiras constantes, Por eso digo: É fácil Atoparte ao que ti eres? É posible admitir O que ti eres? A vida avanza, As nosas facianas debuxan O tempo pasado E o tempo, sen remedio, Non se para, Mais, as veces, Como a modo de castigo Parés que se detén Coma unha pedra pesada, Como un home perido No medio do súa perversión A sensación do valeiro absurdo Como unha anguaria existencial, Ponme a proba e doume de conta, Que teño que erguerme, Coma se fora un animal ferido. Cantas cousas diversas Nos acontecen nos nosos días perfectos, Ou nos días controversiados. Pero a linguaxe vital segue. Algúns amigos nosos Deixan de loitar coa dor absurda, E asumen, sen remedio, Unha longa estancia atemporal Sen límites, fronteiras, Unha zóa atemporal Onde din que sempre Se descansa, por sempre. Outros pola maxia dos nacementos Van integrándose a temporalidade Existencial, quizáves, ao campo tranquilo Ao sosego do alimento e o descanso, No Mundo onde a necesidade Non significa a carencia absoluta. A door permanente. Xa imos chamar a porta Deste longo número de dous mil novo. Meus benqueridso amigos e amigas. Erguede o voso mundo Ao mundo común e solidario. Non sexades absurdas illas ireverentes. Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos, Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro. Non usemos os sentimentos inútiles Nunha fonte próspera. Sexamos o que somos E chamemos a cada cousa Polo nome real O nome fictio E un clase de mentira absurda. Entrego este poema con amor E auténtica dozura Nunca e xamáis con engano. MIGUEL DUBOIS

VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 26/12/2008 21:02:11 Asunto: VIVIR para ESTAR Pontevedra, a 26 de diciembre DE 2008 VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR Como pasa todo, Se pasa la vida atenta Sin darse uno cuenta de nada. Como el día nace abierto de luz pendiente, Nace el niño saliente, Hambriento de Mundo entero. Los pájaros vuelan y se van. Quizás marcharán a las doradas ramas De climas más cálidos. El viento gime, Y el miedo no dá miedo Y, también gime y llora. Estoy atento a toda la vida entera, Voy comiéndole espacios indolentes Al tiempo voy subindo el cuántico múmerico. Y, es verdad, que quejar no me quejo, Quizás escondido, a veces, Me surgen la ganas de reventar las claras lágrimas. Dicen que se perdona el dolor susodicho Con transparentes lágrimas indoloras, Y río como si nada Cómo si fuera un ave torpe amarilla, Irrespetuosa y altiva, Y río porque río Cuando quiero reírme. Descubro la magia del vuelo Y escucho el ruído de las turbinas De los aviones altos, distantes y rápidos. Que bien me sienta, Sentirme bien, Cuando digo hoy es un día claro y conciso Abierto al mundo Cómo las bocas infantiles Que juegan en los recreos movidos. Niños de todos los niños Futuro de todos los futuros, Educamos pacientemente Y aplacamos los dolores de crecimiento. Miguel Dubois

A BELEZA DE XULIA

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie  A BELEZA DE XULIA

Pontevedra, ao 25 de decembro    A BELEZA DE XULIA       Non dubdido de nada,    Non dubido da fame contanste  Non dubido da sede permanente.  Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,  Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.  Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.  Abro as portas ao son quente,  Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.  Son o silenzo permanete a verdade infalable,  O verso inútil ou canzón morta.  A guitarra xeme laios pertinentes  Puntéos exactos,  Namentras a cantadora viva de voz  Ateiga a sá ateigada  De canzóns desgarradas  Que aumentan  o podería dunha voz enteira.  Guitarra de tódolas das  cordas da vida,  Acompañas a voz da muller amada  Que acende o canto perfecto  Do amor perdido  E gañado en posteriores batallas amorosas.  Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,  Na punta dun peirao pétreo  Namentras as duras predas antigas  Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.  Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido  Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,  Namentras o fume dun cigarro americano rubio,  Vaise perdendo claro polo vento.  É a fermosura máis fermosa  É a beleza de tódas belezas permitidas.                          Miguel  Dubois

MENIÑO DEUS

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 23 de decembro de 2008.


O tempo de tódolos tempos,

O tempo da ledicia constante,

O tempo que me achega ao Nadal,

Meniño Deus,

Mañán virás ao Mundo,

Como o fas en cada ano

Do teu almanaque longo.

Meniño Xesus,

Estará quizáves a noite fría mañá,

Que a túa nai querida,

Che dea a calor perfecta,

Mañá virás ao Mundo

Meniño Deus.


Miguel Dubois

BEATRIZ

AMOR E DOZURA É VIVIR

BEATRIZ

FELIZ NADAL

e moi feliz 2009

Benquerida Beatriz: como pasa o tempo, como se pasa a vida enteira, como medraron os nenos, namentras outros meniños e meniñas, como os vosos voltan, de novo e de xeito individual e único o seu propio crecimento. Que parella más fermosa tendes! Crecen moi rápido, ben o sabes. Disfrutade deles, dalles todo o cariño e amor do mundo, porque non hai verba máis fermosa que "amor." Que faríamos neste mundo sen amor? Pasamos unha tarde, sumamente lediciosa na casa de Tino e de Balby. Eran intres perfectos cubertos dunha certa maxia atemporal. Xuntábanse xeracións diferentes pero todas elas xunguidas polos lazos afectivos e comprendidas dende altas edades até as edades máis deliciosas. Vivimos para vivir, vivimos para cumplir cós nosos traballos , cós nosos momentos de lecer e nos facemos un pouquiño máis grandes, coas deliciosas cousas pequenas, aquelas pequenas cousas que nos cobren de delicia. Vivir vivindo a vida, tocar a vida con ledicia, sentir que vivo, que non son un moble, que sinto, que amo, e non rexeito, porque a falla de respecto e o rexeitamento non son actos lícitos. Dentro do respecto, dentro da humildade a vida é máis doada. De que me vale os aditivos, as falsas condecoracións. Non son como eu son, aceptándome e queréndome e así, deste xeito aceptándome tal e coma son amo ao meu próximo. Despóis desta reflexión, un tanto persoal pero real, vouche escreber un poema para ti Bea.


Pontevedra, ao 21 de decembro de 2008.

BEATRIZ


I


Doume de conta de como o tempo pasa,
Pasa e non durme e os orloxos manteñen
Intactas as súas maquimarias perfectas e suizas.
Praza de Galicia , Vilagarcía de Arousa,
Xoguería Silva a máis linda de toda a Perla Arousá.
Tino, meu querido Tiniño, eu che quero
Todos te queremos,
Porque Tiniño eres único e bondadoso.
Na trastenda arranxabas aquelas máquinas perfectas
Pero sempre tiñas un momento de ledicia,
Para agasallararnos co teu sorriso vivo.
O teu sorriso lene, tranquilo
A caricia para os cativiños,
A vida Tiniño da Xoguería Silva,
Era perfecta e maravillosa.
Balby ,tamén ,sorría e xogaba,
Agasallaba aos meniños,
Cantáballes algunha cantiga máxica
Pero sempre a ledicia estaba
Naquela fermosa Xollería da Praza de Galicia.
Lugar de perfecta atracción.
Maripa e máis a Tía Tucha a rente estaban,
Coas súas prendas de vestir á venda perfecta.
Petelas, Braulio, Jesús María....
E cantos máis. Quizáves eles e elas
Marcharon de xeito físico,
Pero aínda continúan vivindo
No interior dos nosos corazóns.

II

Eras os tempos das praias,
De cons graníticos
De formas caprichosas,
Lugar de pousamento de negros corboráns,
As casas cáseque a beiramar,
Beiramar xoia luminosa,
Con ondas perfectas de escuma branca,
Coma a neve dunha afastado cumio outo.
Aquela casilla azúi descorida e máxica,
Algo tiña sen saber moi ben
Que era o que ela tiña.
Tempos fermosos cós nosos fillos,
Algunha saída torpe e nocturna,
Perdendo a testa antre licores perigosos.
Unha bronca merecida a volta.
O Cuco Máxico, a ledicia de se chamar daquela maneira
Nametras "o petirroxo" non paraba de piar,
Namentres un lle decía ao outra:
Escoitas o paxariño Isidoro?
Fermosura de tempos de verán perfecto,
Guitarra perfecta e voces de coro vilagarcían,
Baños de ledicia na auga fría da praia linda.
Lembranzas que fican gravadas na lembranza.
Tino tirábase perfectamente de testa deritiño
E cravávase dereitiño na auga fría
Igoal facía Alfonso querido.
Sendo os demáis expertos nadadores incansables.
Balby estaba coma un camarón cocidiña
Tres da tarde e cociamos coma perfectos camaróns
Mais eu tamén. Era coma se nos levábanos ben
Có Gran Astro Solar dador de vida.
O Nadal no Cuco e os meniños pequechos.
Alfonso protestando, dado que Angelita,
Non lle deixaba comer o que o bon Alfonso quería.
Pero ésto no es nada Geli..!
Ti Bea chegabas, de cando en vez
A aquel delicioso lugar de Balea,
As veces viñas soíña e as veces con grata compañía,
Pero é a vida a que nos ensina a vivila,
E os días van pasando e pasan e pasan,
E querida parella que fermosas criaturiñas tendes.
Dúas maravillas deliciosas.
Que día máis lindo hoxe pasamos
No cumpleanos de noso querido Tiniño.

Miguel.