jueves, 29 de enero de 2009

AMAR PARA AMARTE, MÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR






Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009
AMAR PARA AMARTE, MÁIS.
Cae a noite enteira no escuro
Fondo da túa boca aberta,
namentras meus beizos puequenos,
Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves.
CaE a noite de inverno decadente e inversa,
No fondo do teu sorriso
En forma antinómica,
Antre a delicia suma
E a potente e quebrante tristura,
Tempo para sufrir calado
Perda de tempo para a engadir
A delicioso arte de amar.
Porque tanto te querei, meu amor,
Sepárame de todo para entregarme
A ti enteiro, amor dos amores.
Dame a ledicia para vivir en paz.
Achégate aos meus brazos afeitos
Para amarte máis e máis.
Doume a ti todo e íntegro,
Nesta desesperada noite amorosa,
Gañada ao tempo perdido,
Na que os ventos non existen,
Quimeras perdidas,
E só ten sentido a caricia quente,
O bico perdido,
Ou agarimar túas longas costas espidas
Coma se se tratara dun novo deserto
De amor continuado e constante
Esgotado do adverso odio,
Amarrarme a ti, íntegro,
Sentir teus peitos ergueitos
No meu peito espido e quente.
Amarte docemente,
Sumido nun sono real de amor continúo.
Amarte sumiso ao teu amor quente,
Apagando os volcáns acesos,
Cubríndoche de gloria constante,
Coa semilla máxica do futuro.
Amor, teño que deixarche
Para a nosa desgrazada e separación do momento
Deixoche enriba da mesa de branco pano,
Da táboa redonda,
Os vinte poemas de amor
E unha canción desesperada,
Do noso querido Neruda..
Miguel Dubois.

miércoles, 31 de diciembre de 2008

TERRA ROUBADA E MALOGRADA

AMOR E DOZURA É VIVIR


TERRA ROUBADA E MALOGRADA
Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008.
TERRA ROUBADA E MALOGRADA.
Invasión indebida,
Tremenda brutalidade bélica,
Terra asoballada e acribillada
Civíis mortos,
Polo tremenda arma nemiga,
Terra Santa,
Santa das Bágoas Sacras,
Oliveiras Benditas e secas, olivos queimados.
Oracións frustados,
Tiros mortáis e asasiños
Aniquilamento bárbaro,
Suburbio atestado de carencias,
Carencias de amor roubado,
Odio semiádo
Semente de armas tremendas.
Parolas rotas, bocas incendiadas,
Discursos inútiles
Corazón quebrado e roto,
Laio constante e solidario,
Marmurio de feridos tremendos,
Hospitales brancos de sangue vermella,
Matanzas bárbaras e tremendas.
Ouh oracións prometidas,
Ficaron en verdades enganadas.
Que absurdo tiro mortal,
Que queixume aberto de pánico constante,
Falan a linguaxe das armas mortíferas,
O que non pode defenderse,
É pasado ao compo dos mortos absurdos,
Productos do abuso permitido.
Choran e choran maes cansadas de chorar,
Berran, laian e xemen e gritan
A palabra mortal
A masacre absurda.
De que nós val os mortos habidos,
De que nós val a perda da credibilidade enganosa.
Mentir minten dabondo
E o tremendo mónstruo mortal
Alcanza casas habitadas,
Prazas algún día vivas.
Todo asemella unha paz deserta,
Todo é a contradición absurda.
Xa nós dividiron para entre nós
Desfacernos, crear a semente discordante.
Europa olvidadiza mira para onde lle peta,
Namentras o "poderoso coloso",
Arma ao nemigo estratega mortífero.
Todo é unha grande farsa inútil,
Botáronnos das nosas terras queridas,
Nós somos o pobo perseguido inxustamante.
Porque no nos dades as nosas terras
O lugares que a nós nos pertencen,
Porque respirades un ar estranxeiro,
Que a nós de xeito tremendo
Foi quitado brutalmente.
Anos e anos desesconcerto,
De palabras hocas,
De esperanzas cáseque mortas.
Devolvédenos as nosas terras alleas a vós.
Cada pobo habitado debe vivir
No seu territorio propio.
Non ao poderío bélico
Ao aniquilamente dos seres humanos,
Poñamos as terras quitadas,
Nos seus verdadeiros donos.
Miguel Dubois

2008 ESTÁ MORRENDO

AMOR E DOZURA É VIVIR












Asunto: 2008 ESTÁ MORRENDO
Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008.
2008 ESTÁ MORRENDO
En pouco tempo engadiremos
Un novo número, 2009,
Neste Mundo cuantitativo e temporal.
A estas outuras das nosas vidas vividas,
Atopánomos en outo número cuantitativo
Da Era do Mundo Cristiano.
Imos deixando os días espidos
Na lembranza querida,
Ou as veces, pensamos,
Mellor sería que non existiran
Os intres creados para baterse fortemente,
Como medo infecundo
Ou a verdade inexistente,
Esa quimera extraña
Que queima a verdade íntima
E a conversiona na perversidade absurda,
Que utiliza o baixo fondo mental,
E quebran absurdamente
As leises elementáis éticas,
Furando o concepto real
E así convertilo
Na máis tremendo absurda
Hipocrersía existente,
Creando o Mundo opaco,
O Mundo agachado
No máis fonda perversidade
De nosos instintos máis animaís,
Que humanos. Home forte
Muller valente,
Que non lle temes a fonda verdade
Que non rexeitas de tí,
Do que ti eres, como eres,
Que non agachas as mesquindades,
A preversdidad absurda.
E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza,
Ao Mundo Ceibo,
A ese Mundo que non quere vivir dominado,
Perversamente dominado,
Pola ingratitudade cotía,
Pola teoría farsaria
Das verdadades inexistentes.
Por eso digo,
Érguete e libérate
Da cobardía continúa
Que cada mañá vital,
Escomenza a castigarte
Facendo de ti un externo fantasma,
Un estrano actor teatral
Que fai da súa vida
Un esceario mentirán
Sen Director algun,
Que dirixa o espestáculo singular
É articial.
E así van pasando os días enteiros
Antre verdades disfrazadas
E mentiras constantes,
Por eso digo: É fácil
Atoparte ao que ti eres?
É posible admitir
O que ti eres?
A vida avanza,
As nosas facianas debuxan
O tempo pasado
E o tempo, sen remedio,
Non se para,
Mais, as veces,
Como a modo de castigo
Parés que se detén
Coma unha pedra pesada,
Como un home perido
No medio do súa perversión
A sensación do valeiro absurdo
Como unha anguaria existencial,
Ponme a proba e doume de conta,
Que teño que erguerme,
Coma se fora un animal ferido.
Cantas cousas diversas
Nos acontecen nos nosos días perfectos,
Ou nos días controversiados.
Pero a linguaxe vital segue.
Algúns amigos nosos
Deixan de loitar coa dor absurda,
E asumen, sen remedio,
Unha longa estancia atemporal
Sen límites, fronteiras,
Unha zóa atemporal
Onde din que sempre
Se descansa, por sempre.
Outros pola maxia dos nacementos
Van integrándose a temporalidade
Existencial, quizáves, ao campo tranquilo
Ao sosego do alimento e o descanso,
No Mundo onde a necesidade
Non significa a carencia absoluta.
A door permanente.
Xa imos chamar a porta
Deste longo número de dous mil novo.
Meus benqueridso amigos e amigas.
Erguede o voso mundo
Ao mundo común e solidario.
Non sexades absurdas illas ireverentes.
Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos,
Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro.
Non usemos os sentimentos inútiles
Nunha fonte próspera.
Sexamos o que somos
E chamemos a cada cousa
Polo nome real
O nome fictio
E un clase de mentira absurda.
Entrego este poema con amor
E auténtica dozura
Nunca e xamáis con engano.
MIGUEL DUBOIS



sábado, 27 de diciembre de 2008

VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

Fecha: 26/12/2008 21:02:11
Asunto: VIVIR para ESTAR

Pontevedra, a 26 de diciembre DE 2008
VIVIR para ESTAR

y

ESTAR para VIVIR
Como pasa todo,
Se pasa la vida atenta
Sin darse uno cuenta de nada.
Como el día nace abierto de luz pendiente,
Nace el niño saliente,
Hambriento de Mundo entero.
Los pájaros vuelan y se van.
Quizás marcharán a las doradas ramas
De climas más cálidos.
El viento gime,
Y el miedo no dá miedo
Y, también gime y llora.
Estoy atento a toda la vida entera,
Voy comiéndole espacios indolentes
Al tiempo voy subindo el cuántico múmerico.
Y, es verdad, que quejar no me quejo,
Quizás escondido, a veces,
Me surgen la ganas de reventar las claras lágrimas.
Dicen que se perdona el dolor susodicho
Con transparentes lágrimas indoloras,
Y río como si nada
Cómo si fuera un ave torpe amarilla,
Irrespetuosa y altiva,
Y río porque río
Cuando quiero reírme.
Descubro la magia del vuelo
Y escucho el ruído de las turbinas
De los aviones altos, distantes y rápidos.
Que bien me sienta,
Sentirme bien,
Cuando digo hoy es un día claro y conciso
Abierto al mundo
Cómo las bocas infantiles
Que juegan en los recreos movidos.
Niños de todos los niños
Futuro de todos los futuros,
Educamos pacientemente
Y aplacamos los dolores de crecimiento.
Miguel Dubois




jueves, 25 de diciembre de 2008

A BELEZA DE XULIA

AMOR E DOZURA É VIVIR

 A BELEZA DE XULIA
 
            Pontevedra, ao 25 de decembro
 
 A BELEZA DE XULIA
 
 
 
Non dubdido de nada,
 
 Non dubido da fame contanste
 Non dubido da sede permanente.
 Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,
 Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.
 Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.
 Abro as portas ao son quente,
 Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.
 Son o silenzo permanete a verdade infalable,
 O verso inútil ou canzón morta.
 A guitarra xeme laios pertinentes
 Puntéos exactos,
 Namentras a cantadora viva de voz
 Ateiga a sá ateigada
 De canzóns desgarradas
 Que aumentan  o podería dunha voz enteira.
 Guitarra de tódolas das  cordas da vida,
 Acompañas a voz da muller amada
 Que acende o canto perfecto
 Do amor perdido
 E gañado en posteriores batallas amorosas.
 Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,
 Na punta dun peirao pétreo
 Namentras as duras predas antigas
 Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.
 Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido
 Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,
 Namentras o fume dun cigarro americano rubio,
 Vaise perdendo claro polo vento.
 É a fermosura máis fermosa
 É a beleza de tódas belezas permitidas.
 
 
 
 
 
               Miguel  Dubois

miércoles, 24 de diciembre de 2008

MENIÑO DEUS

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 23 de decembro de 2008.


O tempo de tódolos tempos,

O tempo da ledicia constante,

O tempo que me achega ao Nadal,

Meniño Deus,

Mañán virás ao Mundo,

Como o fas en cada ano

Do teu almanaque longo.

Meniño Xesus,

Estará quizáves a noite fría mañá,

Que a túa nai querida,

Che dea a calor perfecta,

Mañá virás ao Mundo

Meniño Deus.


Miguel Dubois

BEATRIZ

AMOR E DOZURA É VIVIR

BEATRIZ

FELIZ NADAL

e moi feliz 2009

Benquerida Beatriz: como pasa o tempo, como se pasa a vida enteira, como medraron os nenos, namentras outros meniños e meniñas, como os vosos voltan, de novo e de xeito individual e único o seu propio crecimento. Que parella más fermosa tendes! Crecen moi rápido, ben o sabes. Disfrutade deles, dalles todo o cariño e amor do mundo, porque non hai verba máis fermosa que "amor." Que faríamos neste mundo sen amor? Pasamos unha tarde, sumamente lediciosa na casa de Tino e de Balby. Eran intres perfectos cubertos dunha certa maxia atemporal. Xuntábanse xeracións diferentes pero todas elas xunguidas polos lazos afectivos e comprendidas dende altas edades até as edades máis deliciosas. Vivimos para vivir, vivimos para cumplir cós nosos traballos , cós nosos momentos de lecer e nos facemos un pouquiño máis grandes, coas deliciosas cousas pequenas, aquelas pequenas cousas que nos cobren de delicia. Vivir vivindo a vida, tocar a vida con ledicia, sentir que vivo, que non son un moble, que sinto, que amo, e non rexeito, porque a falla de respecto e o rexeitamento non son actos lícitos. Dentro do respecto, dentro da humildade a vida é máis doada. De que me vale os aditivos, as falsas condecoracións. Non son como eu son, aceptándome e queréndome e así, deste xeito aceptándome tal e coma son amo ao meu próximo. Despóis desta reflexión, un tanto persoal pero real, vouche escreber un poema para ti Bea.


Pontevedra, ao 21 de decembro de 2008.

BEATRIZ


I


Doume de conta de como o tempo pasa,
Pasa e non durme e os orloxos manteñen
Intactas as súas maquimarias perfectas e suizas.
Praza de Galicia , Vilagarcía de Arousa,
Xoguería Silva a máis linda de toda a Perla Arousá.
Tino, meu querido Tiniño, eu che quero
Todos te queremos,
Porque Tiniño eres único e bondadoso.
Na trastenda arranxabas aquelas máquinas perfectas
Pero sempre tiñas un momento de ledicia,
Para agasallararnos co teu sorriso vivo.
O teu sorriso lene, tranquilo
A caricia para os cativiños,
A vida Tiniño da Xoguería Silva,
Era perfecta e maravillosa.
Balby ,tamén ,sorría e xogaba,
Agasallaba aos meniños,
Cantáballes algunha cantiga máxica
Pero sempre a ledicia estaba
Naquela fermosa Xollería da Praza de Galicia.
Lugar de perfecta atracción.
Maripa e máis a Tía Tucha a rente estaban,
Coas súas prendas de vestir á venda perfecta.
Petelas, Braulio, Jesús María....
E cantos máis. Quizáves eles e elas
Marcharon de xeito físico,
Pero aínda continúan vivindo
No interior dos nosos corazóns.

II

Eras os tempos das praias,
De cons graníticos
De formas caprichosas,
Lugar de pousamento de negros corboráns,
As casas cáseque a beiramar,
Beiramar xoia luminosa,
Con ondas perfectas de escuma branca,
Coma a neve dunha afastado cumio outo.
Aquela casilla azúi descorida e máxica,
Algo tiña sen saber moi ben
Que era o que ela tiña.
Tempos fermosos cós nosos fillos,
Algunha saída torpe e nocturna,
Perdendo a testa antre licores perigosos.
Unha bronca merecida a volta.
O Cuco Máxico, a ledicia de se chamar daquela maneira
Nametras "o petirroxo" non paraba de piar,
Namentres un lle decía ao outra:
Escoitas o paxariño Isidoro?
Fermosura de tempos de verán perfecto,
Guitarra perfecta e voces de coro vilagarcían,
Baños de ledicia na auga fría da praia linda.
Lembranzas que fican gravadas na lembranza.
Tino tirábase perfectamente de testa deritiño
E cravávase dereitiño na auga fría
Igoal facía Alfonso querido.
Sendo os demáis expertos nadadores incansables.
Balby estaba coma un camarón cocidiña
Tres da tarde e cociamos coma perfectos camaróns
Mais eu tamén. Era coma se nos levábanos ben
Có Gran Astro Solar dador de vida.
O Nadal no Cuco e os meniños pequechos.
Alfonso protestando, dado que Angelita,
Non lle deixaba comer o que o bon Alfonso quería.
Pero ésto no es nada Geli..!
Ti Bea chegabas, de cando en vez
A aquel delicioso lugar de Balea,
As veces viñas soíña e as veces con grata compañía,
Pero é a vida a que nos ensina a vivila,
E os días van pasando e pasan e pasan,
E querida parella que fermosas criaturiñas tendes.
Dúas maravillas deliciosas.
Que día máis lindo hoxe pasamos
No cumpleanos de noso querido Tiniño.

Miguel.



viernes, 19 de diciembre de 2008

ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?

AMOR E DOZURA É VIVIR


ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?‏

Ardán, Marín, ao 19 de decembro de 2008.


Doume de conta, coma pasa a vida,
Coma imos queimando os espazos valeiros,
E coma imos enchendo a vida enteira da ledicia perdida.
Dubido, por desgraza, dabondo, queimo a sin razón,
E non vou pola vida real dando inúiles paus duros
De cego converso. Non vexo porque non quero
Mirar a verdade, que me pecha os ollos esperanzadores,
Dun espazo lumínico perdido no cumio do meio día.
E todo avanza, sen tregua,
E todo retrocede no pensamente vital humano.
O rico enriquece legalmente,
Namentras o pobre paria
Síntese máis miserento e inútil.
Obedece as ordes pertinentes,
Baixa a testa triste,
E Non chega a cobrar un salario mínimo.
O desiquilibrio social
E un constante social.
Wall Street enche as súas arcas perfectas,
Namentras os chamados amos dos cartos,
Homes de nobleza indudable, degradada,
Pasan a forma a nómina da delincuencia monetaria.
E non podes protestar e non podemos queixanos.
U-lo Norte perdido?
Que é o concepto real da existencia humana?
Que é a xustiza e que é a inxustiza?
Que son os dereitos humanos?
Que é a Organización das Nazóns Unidas?
Que son as guerras asasinas?
Cal é o concepto da Ética Fundamental?
Que son os Valores, como concepto fundamental?
E, de súpeto, esquecémonos dos nosos nomes reáis,
Do que somos e do que facemos.
Agora non sabemos onde o Norte fica.
E os faros durmen insomnios verdes e vermellos.
Namentras os narcotraficantes aproveitan
As escuras noitas
Para a tremenda descarga,
Futura asasiña da xuventude desorientada.
Teremos que atopar o tempo perdido
O camiño real vital
Debemos atoparnos,
Aceptarnos o que somos
E afastarnos do Mundo valeiro
Que somentes parece pensar
No benestar persoal,
Onde o sentido comunitario.
Onde esta o meu verdadeiro nome?


Miguel Dubois

jueves, 18 de diciembre de 2008

A LINGUAXE MUDA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín ao 9 de decembro de 2008

A LINGUAXE MUDA

Eu non son o teu silenzo continuo, fala somentes
Pola la emision perdida de túas palabras
Sabedores do amor constante,
Que vai dando bicos abertos,
Ao valeiro do espazo.
Non me fales có teu inútil silenzo constante
De desafío e ferida perdida no medio tremendo,
Das palabras perdidas.
Cando calas sei que algo me queres decir,
Ou unha palabra fermosa
Ou unha frase perfecta,
Ouh un amor constante,
Perdido antre o silenzo perdido.
Fálame. Dime cousas reais,
A vida mesma, exemplo poño ou,
Ou cóntame fantásticos hestorias
De chiculate sabroso,
Ou fadas fermosas
Que se introducen no mási máxico dos mundos.
Remata có teu silencio perpétuo
Faime mirar a linguaxe espida
Dos teus lindos beizos.
Dime o que nunca quixeche
Decirme, sen rodeos
Porque unha vez que a verdade está espida,
A vida cotiá é máis fermosa


Miguel Dubois

CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO


Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.

lunes, 15 de diciembre de 2008

AMOR E DOZURA É VIVIR


Ardán, Marín, ao 16 de decembro de 2008


FILOSOFÍA DO ABSURDO.


O sinistro do ocaso anunciado,

A vida sen vida,

A morte pola morte,

O decir disparo e mato por matar,

Ou para construir un mundo crudel

Ou fabricar un absurdo tremendo.

O contruir fábricas da door continuo e gratuito.

A obriga a decir e que queres gardar,

Polo ben dos teus seres amados.

E logo, sen nengún tipo de permiso legal,

Pasas a ser interrogado descriminadamente.

O torturador tortura sen cesar e a eito,

A destro e sinistro,

E todo resulta ser unha violenza absurda

Traducida a violación constantes

Dos dereitos humans.

Canto mundo absurdo permanece

Cuberto de mentira fraudulenta.

E os outeiros éncheses de santos alleos

A santidad e amor desinteresado.

Mentiras de tódolas mentiras habidas.

Absurdo mundo sotilmente construído,

Na manía constante de mentir constantemente,

Pobos castigados pola opresión constante,

Namentras a follas verdes das palmeiras do oasis,

Morren de sede absurda allea ao que quweren ser.



Miguel Dubois

jueves, 11 de diciembre de 2008

LUME DE VERÁN

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín, ao 11 de decembro de 2008

DE que maneira absurada,

Quemei o tempo pasado,

Con absurdos contidos.

Cak foi a dimensión tremenda,

Dun mundo absurdo,

Soterrando a vida

No tempo da desesperanza gañado.

Como recuperar todo o perdido

Como aquecer o lume,

Que parece coma se non

Quixera dar a calor correspontente.

Mais da toda a calor  fonda

A que da  a froito aberto,

Aos beizos abertos

Queimando a continua fame habita

Constante de tempos pasdos,

De cacharelas acesas

De fondas lembranzas,

Recollo a calor aberta,

E disfuta a beleza  absoluta

Da chama acesa.

Silenzo candente,

Calor nouturno.

Beleza da noite estrelada,

Láua acesa enteira,

Aberta e completa,

No medio do ceo espléndido.

Quer bonito é vivir,

Cantando noites de leidecia aberta

A beira dunha lumeirada de verán fermoso.


Miguel   Dubois

lunes, 8 de diciembre de 2008

FADO LISBOETA




Pontevedra, ao 7 de decembro de 2008.
FADO LISBOETA
Eu teño que quererte, pronto,
Onde acharéi eu o amor enteiro
Que por ti perdín,
En que lugar absurdo e tremendo
Atoparéi, de novo, o amor íntegro,
Que eu, por ti tiña.
Non son capas de achegarme a ti,
Dou fe dilo,
Sínto que un frío fondo ma atravesa
Cando penso en tí.
Aló no fin de todo,
Deixamos queimadas as mañás frías,
Consumimos todo o amor enteiro.
Onde atoparéi o que queda de nós
A fogueria nos está acesa,
Teño frío puro, meu amor.
Eu meu amor, che quero,
Pero eu meu amor enteiro
Xa non te quero,
A miña vida é coma un fado triste,
Cantado por unha portuguesa linda
Namorada da Lisboa
E un Señor de Queluz.
Que vou facer fado roto,
Guitarra triste,
Voz rachada,
Laio de amor perdido.
Camiño lento perto de Belem,
Nor perdo a esperanza
De cantarte un fado lindo
A lus dun candil.
Ouh amor! Canto pranto,
Cantas horas chorando
O amor perdido.
Non perdo esperanza algunha,
Namentras espero canto e canto
Paseo e paseo pola Rúa do Carmo.
Mais non choro, non creas non,
Por amor,
Choro pola túa saudade.
Somentes a ti eu te quero amor.
Miguel Dubois