Ireland's Poems from Galicia I am not alone Ireland, is always with your pleasant people with your green lands; green lands I saw in the long train with all of us good friends and mates. The sun was not shinning but the grey of the sky were beautifull the Shannon river was quite all the University were happy. Ireland, my dear island, Limerick could be a pretty day, Galway a special river crossing the city Dublin, an unffergotabled memory an infinished story, Cork, the beauty of a garden or a person praying in a big church. Ireland I must think about you. because with your sight I believe more a more on people. Miguel. | |||
miércoles, 5 de noviembre de 2008
POEM WITH IRISH FEELING
DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL
Pontevedra, ao 4 de novembro de 2008.
A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.
Grazas pola túa bondade máxima,
Polo teu corazón aberto ao mundo.
Grazas pola túa bondade destinada,
A apagar o frío do desamor.
Grazas polos teus paseos deliciosos
Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.
A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado
De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,
Ivadían o ar supremo e luminoso
Da bela vila costeira.
O mar mesturaba a súa beleza constante,
Prata acuática suprema,
Antre a beleza da súa luz,
E o escume branco coma a neve derretida
Namentres a miña querida familia,
Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,
Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.
E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,
Meu querido primo fitababades os vosos ollos enteiros,
Na pantalla dun televisor grande,
Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.
E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!
E a maxía do tempo enteiro
Levounos ao lugar lindo de Fao.
Grazas por todo,
Mais eu non podo de deixar
De qerervos a todos
Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme
Moitas grazas polo voso amor tan querido.
Miguel.
viernes, 24 de octubre de 2008
martes, 21 de octubre de 2008
POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.
Con todo o meu agarimo, para:
Emigdio López Lamora.
Benquerido doutor, hoxe,
Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.
O tempo que suma o tempo,
Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,
Eu, querido doutor afable,
Íache contando os meus sentimentos
As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia
As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,
Emigdio López Lamora.
Benquerido doutor, hoxe,
Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.
O tempo que suma o tempo,
Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,
Eu, querido doutor afable,
Íache contando os meus sentimentos
As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia
As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,
Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo
O meu mundo interno e íntimo,
Sumario interno incontable.
Tí, atentamente, me escoitabas,
Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.
A mirada centrada na hestoria escoitada,
Abertas as orellas, sempre.
As veces, estabas sorprendido.
Pola falla da incoherencia habitada en min,
Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.
As veces, o meu corazón interno,
Consistía nun cúmulo constante
De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.
Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.
Escoitáste con todo o agarimo e atención,
Enseñácheme a quererme polo que eu son,
Me gratificaches bondadosamente,
Encendeche no meu corazón novo
Unha luceciña pequena de amor constante,
Doutor, segue acesa,
Igoal que o lume das antigas artesas,
Agora, emprendes rumbo a outra vila,
Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa
Parés que quixeras retornar
Aos teus orixes pasados e queridos,
Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.
O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo
Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.
Pero sei, meu amigo, Emigdio,
Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,
Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,
Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no
Verán luminoso e puro.
Andamos sen fachenda e presunción,
Porque queremos ser sencillos,
E de facer as mentes sufridoras,
Corazóns ledos e fermosos.
Por eso, Emigdio, eres moi humano,
Grandemente, por virtud grande e fermosa.
Tes grande capacidade de darlle vida enteira,
Ao que non ten interese pola vida rota.
Ti que animas ao que sofre,
Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.
A súa, propia, incomprensión
E a allea, tamén.
Segue dándolle folgos completos
Á aqueles que os necesiten.
Non te consumas na estúpida vanagloria,
Ataque o mal do mellor xeito posible.
Pero, eu, sempre, te levarei conmigo
No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.
Terei presente a túa forma de ser humana e grata.
O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves
Para facer das nosas mentes tristes,
Lugares perfectos para a convivencia fermosa.
Vaste, fisicamente, mais non te vas,
De todo.
Miguel Dubois
lunes, 20 de octubre de 2008
DIN--DON--DON--DON
Din que non ocorre pola sorpresa temida.
Din que é feito premedidato, froito da envexa,
E o poder dos baixos instintos humanos imperantes.
Din que se invieten os termos habidos,
Din que aquelo que é negativo é positivo,
E din ,por se as caso, que o positiva é unha perda temporal continúa.
Din que din que dixeron, que todo vale con tal
De propollerse os fines pensados e premeditados.
Din que que é como unha política mintireira e miserenta.
Din que minten dabondo e non lles importan, porque
Din que máis dolida queda a presa.
Din que hai ser severo, firme e persuasivo.
Din que Don, Din, Don, Din..
Din que convertírose en seres absurdos,
Din que non practican a democracia interna.
E Din, Don, Din, Don...
Din que son coma campanas tolas desafinadas.
Din que pouco ao pouco,
Vanse desfacendo, coma o vento inerte.
Din que é feito premedidato, froito da envexa,
E o poder dos baixos instintos humanos imperantes.
Din que se invieten os termos habidos,
Din que aquelo que é negativo é positivo,
E din ,por se as caso, que o positiva é unha perda temporal continúa.
Din que din que dixeron, que todo vale con tal
De propollerse os fines pensados e premeditados.
Din que que é como unha política mintireira e miserenta.
Din que minten dabondo e non lles importan, porque
Din que máis dolida queda a presa.
Din que hai ser severo, firme e persuasivo.
Din que Don, Din, Don, Din..
Din que convertírose en seres absurdos,
Din que non practican a democracia interna.
E Din, Don, Din, Don...
Din que son coma campanas tolas desafinadas.
Din que pouco ao pouco,
Vanse desfacendo, coma o vento inerte.
sábado, 18 de octubre de 2008
TEMPORALIDADE
Todo lento e inútil, na distancia turbia.
Unha verdade a medias, unha mentira enteira
O latexo lento e desestructurado,
Dun ser sufrindo o tremendo sufrindo.
Non estou e me atopo,
La livianidade do tempo vivido,
Na filosófia inútil do absurdo.
Que tremendo debate entre,
A utilidad necesitada
E a inutilidade persistente.
Sufrir porque queren deixar
O mundo vivido
Desvanerse nun sono liviano.
E tremendo cargado de verdade inmensa.
Irase sen pedir permiso.
Miguel Dubois
Unha verdade a medias, unha mentira enteira
O latexo lento e desestructurado,
Dun ser sufrindo o tremendo sufrindo.
Non estou e me atopo,
La livianidade do tempo vivido,
Na filosófia inútil do absurdo.
Que tremendo debate entre,
A utilidad necesitada
E a inutilidade persistente.
Sufrir porque queren deixar
O mundo vivido
Desvanerse nun sono liviano.
E tremendo cargado de verdade inmensa.
Irase sen pedir permiso.
Miguel Dubois
viernes, 17 de octubre de 2008
SUPORÍA
Suporía, tal vez a noite de día.
Suporía non estar, estando.
Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.
Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.
Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.
Suporía un Mundo se ter que supor nada.
Suporía que a morte fora a vida.
Suporía que o vento queimara o ar limpo.
Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.
Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.
Suporía unha lúa brilante e cobarde
No medio da noite pecha cando os traidores bailan.
Suporía un mencer doce sosegado e lene.
Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.
Miguel Dubois.
Suporía non estar, estando.
Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.
Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.
Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.
Suporía un Mundo se ter que supor nada.
Suporía que a morte fora a vida.
Suporía que o vento queimara o ar limpo.
Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.
Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.
Suporía unha lúa brilante e cobarde
No medio da noite pecha cando os traidores bailan.
Suporía un mencer doce sosegado e lene.
Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.
Miguel Dubois.
POESÍA DO ÍNTIMO
Porque o derradeiro suspiro do día vivido
É coma unha constante absurda inaudita,
Que remata no máis abusrdo sen sentido?
Porque aquecemos as nosas mans frías
Ao carón da chacharela acesa,
Facendo do frío perdido
Unha ilusión verdadeira?
Xúngome a ti, no bon e no malo,
No día aceso e no escuro da noita pecha.
Son contigo os dous que somos xuntos,
Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?
Asulagas meu pensar enteiro,
Botas fora de min os medos escuros
Fas de mi un Mundo enteiro
De luces brilantes e puras
Que derreten a parte escura do meu ser.
Miguel Dubois
É coma unha constante absurda inaudita,
Que remata no máis abusrdo sen sentido?
Porque aquecemos as nosas mans frías
Ao carón da chacharela acesa,
Facendo do frío perdido
Unha ilusión verdadeira?
Xúngome a ti, no bon e no malo,
No día aceso e no escuro da noita pecha.
Son contigo os dous que somos xuntos,
Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?
Asulagas meu pensar enteiro,
Botas fora de min os medos escuros
Fas de mi un Mundo enteiro
De luces brilantes e puras
Que derreten a parte escura do meu ser.
Miguel Dubois
sábado, 11 de octubre de 2008
AMOR CONSTANTE
Quérese, tanto e sempre,
No afastamento das Illas Perdidas,
Quéroche, perto e tanto,
Na distancia dun bico, perfectamente, bicado.
Darche agarimosamente, un cacho de bica quente,
Agacherme ao teu carón, moi agachadiño
Ao carón do teu corpo perfecto,
A carón do teu espíritu soave,
A delicia de estar, sempre, contigo,
E cando marchas cedo de mañanciña,
Sentirte no interior de min,
Achegada ao que son
Tal como ti me aceptas,
Non ben que procuro facer
Ou no mal que, equivocadamente, fago.
Son coma un camo de esperanza fertil
Ti eres o futuro da fertilidade íntegra,
Eres toda, enteira tí
Pola noite longa
E na perfección do día ben vivido.
Que delicia tan maravillosa
Resúltame as ondas do mar milenario
A túa querida beira bendita.
Bendita sexa a luz que nós alumea
Polos camiños longos desta vida incompleta,
E chegará o comenzo dunha noite longa,
Chea de ledicia na que
Ei hei de amar ata o fin
De tódolos noites, meu amor.
Miguel Dubois
No afastamento das Illas Perdidas,
Quéroche, perto e tanto,
Na distancia dun bico, perfectamente, bicado.
Darche agarimosamente, un cacho de bica quente,
Agacherme ao teu carón, moi agachadiño
Ao carón do teu corpo perfecto,
A carón do teu espíritu soave,
A delicia de estar, sempre, contigo,
E cando marchas cedo de mañanciña,
Sentirte no interior de min,
Achegada ao que son
Tal como ti me aceptas,
Non ben que procuro facer
Ou no mal que, equivocadamente, fago.
Son coma un camo de esperanza fertil
Ti eres o futuro da fertilidade íntegra,
Eres toda, enteira tí
Pola noite longa
E na perfección do día ben vivido.
Que delicia tan maravillosa
Resúltame as ondas do mar milenario
A túa querida beira bendita.
Bendita sexa a luz que nós alumea
Polos camiños longos desta vida incompleta,
E chegará o comenzo dunha noite longa,
Chea de ledicia na que
Ei hei de amar ata o fin
De tódolos noites, meu amor.
Miguel Dubois
lunes, 6 de octubre de 2008
POR TÍ
Por tí a ruptura total do silenzo nouturno,
Por tí o medo inaudito,
Por tí, o laio constante do sufrir tremendo,
Por tí, as noites de medo absurdo,
Por tí, os vidros dos vasos escachados,
Por tí, a verdade pura e constante,
Por tí, condeno o esprito velenoso,
Por tí venteo, para que os piñeiros movan,
Ao vento forte a verde caruma,
Que os verdea.
Por tí, o silenzo nocturno,
Por tí, as oracións piadosas,
Por tí ,as palabras miserentas,
Por tí, os galos simpáticos,
Por tí, as galiñas chocas,
Por tí as bágoas me esbaran, constantemente,
Pola fronte das miñas rosadas meixalas,
Por tí, a vida enteira,
Por tí, todo os nomes habidos,
Por ti, tódolos días vividos,
E a noite está doce, quizáves,
Estéa agachada no medio das luces soaves,
Namentras eu perdo a miña cabeza enteira,
Antre poemas malditos,
De mulleres tolas
E homes deformes.
Os bicos están tortos,
O sol non alumea,
E de noite é de día,
Por ti, o pranto mañanceiro,
Por tí o xemido da dor dura,
Por tí, o traballo perdido,
E os sonos perdidos,
Por tí, aqueles traicioneros,
Buscadores de mentiras baratas,
Por tí, os días perdidos,
Por ti a esperanza futura.
Miguel Dubois
Por tí o medo inaudito,
Por tí, o laio constante do sufrir tremendo,
Por tí, as noites de medo absurdo,
Por tí, os vidros dos vasos escachados,
Por tí, a verdade pura e constante,
Por tí, condeno o esprito velenoso,
Por tí venteo, para que os piñeiros movan,
Ao vento forte a verde caruma,
Que os verdea.
Por tí, o silenzo nocturno,
Por tí, as oracións piadosas,
Por tí ,as palabras miserentas,
Por tí, os galos simpáticos,
Por tí, as galiñas chocas,
Por tí as bágoas me esbaran, constantemente,
Pola fronte das miñas rosadas meixalas,
Por tí, a vida enteira,
Por tí, todo os nomes habidos,
Por ti, tódolos días vividos,
E a noite está doce, quizáves,
Estéa agachada no medio das luces soaves,
Namentras eu perdo a miña cabeza enteira,
Antre poemas malditos,
De mulleres tolas
E homes deformes.
Os bicos están tortos,
O sol non alumea,
E de noite é de día,
Por ti, o pranto mañanceiro,
Por tí o xemido da dor dura,
Por tí, o traballo perdido,
E os sonos perdidos,
Por tí, aqueles traicioneros,
Buscadores de mentiras baratas,
Por tí, os días perdidos,
Por ti a esperanza futura.
Miguel Dubois
sábado, 4 de octubre de 2008
O CURRAL ALPORIZADO
Canta canta galo Ki Ri Ko,
Canta con toda a túa
foooooorzaaaaaa,
Ki- Ki- Ki- Ri -Ki -Ki,
Galo dono enteiro do
galiñeiro sumiso,
Cantade todas xuntiñas,
Galiñas, galiñas chocas,
cantade,
Cantade forte Ka-Ka- Ka- Ka- Ka-
Cantade todas xuntas,
Afiáde con todos vosas
forzas
Os vosos longos e
Afiados peteiros,
Galiña tristes e
Desesperadas
Hai vai don Galo Ki-Ri-Kó
Facervos rir e abandonar
Todos os vosos pesares,
Galiñas enteiras e dereitas
Posuidoras de toda a
Verdade suprema
Abandonaron ao seu pesar
Unha mañá de comezos
De setembro,
Pola graza dun fermoso
Galo de Primeira,
Don Galo de Primeiro
Exemplo dá dabondo,
E o galiñairo enteiro
Depura a todo aquel
Que de acordo non está,
Galo Fermoso de longo
Peteiro,
Galiñas homildes
E desexosas de
Acontecementos curiosos,
Todos querendo, claro
Está, o ben da comunidade
De tan sotiles aves de
Curral fermosas.
Din que han de premiar
A don Galiño Pelexón
E tódolas simpáticas
Galiñas
Rin todas xuntas
A saúde de Don Ki-Ri-
Koooo
Miguel Dubois
Canta con toda a túa
foooooorzaaaaaa,
Ki- Ki- Ki- Ri -Ki -Ki,
Galo dono enteiro do
galiñeiro sumiso,
Cantade todas xuntiñas,
Galiñas, galiñas chocas,
cantade,
Cantade forte Ka-Ka- Ka- Ka- Ka-
Cantade todas xuntas,
Afiáde con todos vosas
forzas
Os vosos longos e
Afiados peteiros,
Galiña tristes e
Desesperadas
Hai vai don Galo Ki-Ri-Kó
Facervos rir e abandonar
Todos os vosos pesares,
Galiñas enteiras e dereitas
Posuidoras de toda a
Verdade suprema
Abandonaron ao seu pesar
Unha mañá de comezos
De setembro,
Pola graza dun fermoso
Galo de Primeira,
Don Galo de Primeiro
Exemplo dá dabondo,
E o galiñairo enteiro
Depura a todo aquel
Que de acordo non está,
Galo Fermoso de longo
Peteiro,
Galiñas homildes
E desexosas de
Acontecementos curiosos,
Todos querendo, claro
Está, o ben da comunidade
De tan sotiles aves de
Curral fermosas.
Din que han de premiar
A don Galiño Pelexón
E tódolas simpáticas
Galiñas
Rin todas xuntas
A saúde de Don Ki-Ri-
Koooo
Miguel Dubois
Suscribirse a:
Entradas (Atom)