DENDE A POVOA DO VARZIM ATÉ O LEME DO BRASIL

 

 

 

                   Pontevedra, ao  4 de novembro de  2008.

 

 

 

 

       A MIÑA QUERIDA FAMILIA DA POVOA DE VARZIM E LEME.

 

 

 

 

  Grazas pola túa bondade máxima,

 

Polo teu corazón aberto ao mundo.

 

Grazas pola túa bondade destinada,

 

A apagar o frío do desamor.

 

Grazas polos teus paseos deliciosos

 

Até a Vila do Conde ou até Ao-Ver-O-Mar.

 

A Povoa estaba fermosa e o ambente ateigado

 

De lembranzas, namentras as nosas palabras ceibas,

 

Ivadían o ar  supremo e luminoso

 

Da bela vila costeira.

 

O mar mesturaba a súa beleza constante,

 

Prata acuática suprema,

 

Antre a beleza da súa luz,

 

E o escume branco coma a neve derretida

 

Namentres a miña querida familia,

 

Encendía unha fogueira de lembrazas queridas,

 

Tí e máis eu paseabamos pola fermosa Praza da Almada.

 

E unha tarde dun sábado o teu amigo e máis tí,

 

Meu querido primo  fitababades os vosos ollos enteiros,

 

Na pantalla dun televisor grande,

 

Namentras os pilotos facían os seus perigrosos entrenamentos.

 

E no día seguinte non puidemos decer: gañou Filipe Massa. Mágoa!

 

E a maxía do tempo enteiro

 

Levounos ao lugar lindo de Fao.

 

Grazas por todo,

 

Mais eu non podo de deixar

 

De qerervos a todos

 

Miña querida familia da Povoa de Varzim e Leme

 

Moitas grazas polo voso amor tan querido.

 

 

                           Miguel.

MY COLLEAGUES

I HAVE KOWN TWO OF THESE PEOPLE FROM THE GROU..ONE OF THEM IS THE ONE OF THE LEFT IN THE FRONT AND THE OTHER IS NEXT TO THE LAST  ONE. SHE IS INFRON OF THE MAN. WE SPENT TOGUETHER DELICIOS DAYS IN IRELAND, CONCRENTLY  AT LIMERICK AND ANOTHER PLACE LIKE GALAY, DUBLIN BUT THE TIME PAS SO QUICKLY

POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.

Con todo o meu agarimo, para:

Emigdio López Lamora.


Benquerido doutor, hoxe,

Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.

O tempo que suma o tempo,

Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,

Eu, querido doutor afable,

Íache contando os meus sentimentos

As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia

As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,

Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo

O meu mundo interno e íntimo,

Sumario interno incontable.

Tí, atentamente, me escoitabas,

Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.

A mirada centrada na hestoria escoitada,

Abertas as orellas, sempre.

As veces, estabas sorprendido.

Pola falla da incoherencia habitada en min,

Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.

As veces, o meu corazón interno,

Consistía nun cúmulo constante

De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.

Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.

Escoitáste con todo o agarimo e atención,

Enseñácheme a quererme polo que eu son,

Me gratificaches bondadosamente,

Encendeche no meu corazón novo

Unha luceciña pequena de amor constante,

Doutor, segue acesa,

Igoal que o lume das antigas artesas,


Agora, emprendes rumbo a outra vila,

Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa

Parés que quixeras retornar

Aos teus orixes pasados e queridos,

Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.

O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo

Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.

Pero sei, meu amigo, Emigdio,

Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,

Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,

Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no

Verán luminoso e puro.

Andamos sen fachenda e presunción,

Porque queremos ser sencillos,

E de facer as mentes sufridoras,

Corazóns ledos e fermosos.

Por eso, Emigdio, eres moi humano,


Grandemente, por virtud grande e fermosa.

Tes grande capacidade de darlle vida enteira,

Ao que non ten interese pola vida rota.

Ti que animas ao que sofre,

Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.

A súa, propia, incomprensión

E a allea, tamén.

Segue dándolle folgos completos

Á aqueles que os necesiten.

Non te consumas na estúpida vanagloria,

Ataque o mal do mellor xeito posible.

Pero, eu, sempre, te levarei conmigo

No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.

Terei presente a túa forma de ser humana e grata.

O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves

Para facer das nosas mentes tristes,

Lugares perfectos para a convivencia fermosa.

Vaste, fisicamente, mais non te vas,

De todo.

Miguel Dubois

DIN--DON--DON--DON

Din que non ocorre pola sorpresa temida.

Din que é feito premedidato, froito da envexa,

E o poder dos baixos instintos humanos imperantes.

Din que se invieten os termos habidos,

Din que aquelo que é negativo é positivo,

E din ,por se as caso, que o positiva é unha perda temporal continúa.

Din que din que dixeron, que todo vale con tal

De propollerse os fines pensados e premeditados.

Din que que é como unha política mintireira e miserenta.

Din que minten dabondo e non lles importan, porque

Din que máis dolida queda a presa.

Din que hai ser severo, firme e persuasivo.

Din que Don, Din, Don, Din..

Din que convertírose en seres absurdos,

Din que non practican a democracia interna.

E Din, Don, Din, Don...

Din que son coma campanas tolas desafinadas.

Din que pouco ao pouco,

Vanse desfacendo, coma o vento inerte.

TEMPORALIDADE

Todo lento e inútil, na distancia turbia.

Unha verdade a medias, unha mentira enteira

O latexo lento e desestructurado,

Dun ser sufrindo o tremendo sufrindo.

Non estou e me atopo,

La livianidade do tempo vivido,

Na filosófia inútil do absurdo.

Que tremendo debate entre,

A utilidad necesitada

E a inutilidade persistente.

Sufrir porque queren deixar

O mundo vivido

Desvanerse nun sono liviano.

E tremendo cargado de verdade inmensa.

Irase sen pedir permiso.


Miguel Dubois

SUPORÍA

Suporía, tal vez a noite de día.

Suporía non estar, estando.

Suporía un silenzo mortífero de balas asasinas.

Suporía, poño por caso, que a verdade fora mentira.

Suporía que a fermosura fora fonda fealdada.

Suporía un Mundo se ter que supor nada.

Suporía que a morte fora a vida.

Suporía que o vento queimara o ar limpo.

Suporía que a tolemia fora un roubo a cabalidade.

Suporía que a tristura frustante fora ledicia absuda.

Suporía unha lúa brilante e cobarde

No medio da noite pecha cando os traidores bailan.

Suporía un mencer doce sosegado e lene.

Suporía, sen no querelo, o fin de todo sufrimento.


Miguel Dubois.

POESÍA DO ÍNTIMO

Porque o derradeiro suspiro do día vivido

É coma unha constante absurda inaudita,

Que remata no máis abusrdo sen sentido?

Porque aquecemos as nosas mans frías

Ao carón da chacharela acesa,

Facendo do frío perdido

Unha ilusión verdadeira?


Xúngome a ti, no bon e no malo,

No día aceso e no escuro da noita pecha.

Son contigo os dous que somos xuntos,

Que sentido ten o Mundo sen a túa presenza?

Asulagas meu pensar enteiro,

Botas fora de min os medos escuros

Fas de mi un Mundo enteiro

De luces brilantes e puras

Que derreten a parte escura do meu ser.

Miguel Dubois

AMOR CONSTANTE

Quérese, tanto e sempre,

No afastamento das Illas Perdidas,

Quéroche, perto e tanto,

Na distancia dun bico, perfectamente, bicado.

Darche agarimosamente, un cacho de bica quente,

Agacherme ao teu carón, moi agachadiño

Ao carón do teu corpo perfecto,

A carón do teu espíritu soave,

A delicia de estar, sempre, contigo,

E cando marchas cedo de mañanciña,

Sentirte no interior de min,

Achegada ao que son

Tal como ti me aceptas,

Non ben que procuro facer

Ou no mal que, equivocadamente, fago.

Son coma un camo de esperanza fertil

Ti eres o futuro da fertilidade íntegra,

Eres toda, enteira tí

Pola noite longa

E na perfección do día ben vivido.

Que delicia tan maravillosa

Resúltame as ondas do mar milenario

A túa querida beira bendita.

Bendita sexa a luz que nós alumea

Polos camiños longos desta vida incompleta,

E chegará o comenzo dunha noite longa,

Chea de ledicia na que

Ei hei de amar ata o fin

De tódolos noites, meu amor.



Miguel Dubois

POR TÍ

Por tí a ruptura total do silenzo nouturno,


Por tí o medo inaudito,


Por tí, o laio constante do sufrir tremendo,

Por tí, as noites de medo absurdo,


Por tí, os vidros dos vasos escachados,


Por tí, a verdade pura e constante,


Por tí, condeno o esprito velenoso,


Por tí venteo, para que os piñeiros movan,


Ao vento forte a verde caruma,


Que os verdea.


Por tí, o silenzo nocturno,


Por tí, as oracións piadosas,

Por tí ,as palabras miserentas,


Por tí, os galos simpáticos,


Por tí, as galiñas chocas,


Por tí as bágoas me esbaran, constantemente,


Pola fronte das miñas rosadas meixalas,


Por tí, a vida enteira,


Por tí, todo os nomes habidos,


Por ti, tódolos días vividos,


E a noite está doce, quizáves,


Estéa agachada no medio das luces soaves,


Namentras eu perdo a miña cabeza enteira,


Antre poemas malditos,


De mulleres tolas


E homes deformes.


Os bicos están tortos,


O sol non alumea,


E de noite é de día,


Por ti, o pranto mañanceiro,


Por tí o xemido da dor dura,


Por tí, o traballo perdido,


E os sonos perdidos,


Por tí, aqueles traicioneros,


Buscadores de mentiras baratas,


Por tí, os días perdidos,


Por ti a esperanza futura.





Miguel Dubois

O CURRAL ALPORIZADO

Canta canta galo Ki Ri Ko,


Canta con toda a túa

foooooorzaaaaaa,


Ki- Ki- Ki- Ri -Ki -Ki,


Galo dono enteiro do


galiñeiro sumiso,


Cantade todas xuntiñas,




Galiñas, galiñas chocas,


cantade,




Cantade forte Ka-Ka- Ka- Ka- Ka-




Cantade todas xuntas,




Afiáde con todos vosas

forzas


Os vosos longos e

Afiados peteiros,




Galiña tristes e


Desesperadas




Hai vai don Galo Ki-Ri-Kó




Facervos rir e abandonar




Todos os vosos pesares,




Galiñas enteiras e dereitas




Posuidoras de toda a


Verdade suprema




Abandonaron ao seu pesar




Unha mañá de comezos

De setembro,




Pola graza dun fermoso


Galo de Primeira,






Don Galo de Primeiro




Exemplo dá dabondo,




E o galiñairo enteiro




Depura a todo aquel




Que de acordo non está,




Galo Fermoso de longo


Peteiro,




Galiñas homildes




E desexosas de


Acontecementos curiosos,



Todos querendo, claro

Está, o ben da comunidade




De tan sotiles aves de

Curral fermosas.




Din que han de premiar




A don Galiño Pelexón




E tódolas simpáticas

Galiñas




Rin todas xuntas






A saúde de Don Ki-Ri-


Koooo








Miguel Dubois

TAREFA INACABADA, OU TEORÍA DA DÚBIDA.

Nono sei, certamente, quizáves,


De algún xeito arbitrario,


Quizáves, pode ser, non sei.

Teño que pensalo, mira........


Din, ao mellor,


Máis o que é branco non é máis que branco.


As luces acesas na noite para dar un face luz, están,

Aos teus ollos claros, coma a auga crara do mar lento,

Podo mirar, sen dúda longo tempo habitante de si mesmo,

Eu esperando a ser o que ti me pidas,

Eu en pé no medio da marabunta

Marmurio de xente alporizada,

Queixume dun can doente,

Laio do preso político,

Da dor quebradiza,

E os nenos felices

Xogando as canicas de cores

No xardín da fermosura

Do ensono constante

Onde a dor ten a coor cáseque

Poidera ser unha inxustiza tremenda,

Nenos que asulagades meu ser enteiro

Da máis fermosa felicidade,

Canto de menos os boto, meus queridos meniños

Mais o tempo non perdóa,

E a agulla do orloxo non da descansando.

Tempo que non é pedra,

Pedra sobre pedra,

Verdín húmedo,

Valado de pedras antergas,

Un mundo de lembranzas non rematadas,

Con campos de millo verde,

Lanzas verdes cravadas

Na negritude da terra

Na espera de fermosas espigas dourdas

Ou espigas brancas como o leite branco dunha vaca galega



Miguel Dubois

POEMAS DA LEMBRANZA. AQUÍ ESTOY

Este poema pertence a antiga revista, NINGURES, NIN REN, NINGUÉN ano de 1974, dos alumnos de FILOLOXIA INGLESA, do Colexio Universitario de Vigo. Foron tempos moi difíciles, tempos da dictadura.

¡CUIDADO!

¿No sabíais que,

Hay tremndas olas dictadoras

Que barren a cada grano de arena

y, que todos los granos de arena formamos la playa?


Miguel

Aquí estoy: desnudo.

Carcomido

Con varios puñales clavados lentamente.

Si, estoy,

¡Que pasa!

Sólo eso: tirando guijarros al mar solitario

No hay compañía a mi alrededor

Y vivo entre los hombres enmascarados

Y tan reprimidos

Y perfectamente lavados cerebralmente

A mi alrededor, todo ésto: ¡Carnaval!

Cada cual se disfraza como puede

Y como mejor le dejan.



Aquí estoy: "enamorado"

Con los brazos más abiertos que nunca.

Con los besos que ella me dá

Y con su cuerpo de amapola mustia y descorazonadora.



Aquí estoy; "escribiendo"

Y es un poema más.

No creais que paro poemas.

Las paridas las paren lás máscaras.



Aquí estoy: "verdad"

Que temblo al verte

Y me agarro a tí,

Como si estuviera agarrado

A la ventana del piso número 101.



Miguel Dubois.

POEMAS DEL SIGLO XX, AÑO DE 1974..POEMAS DEL AYER Y DE HOY..SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

Poesía del siglo XX. AÑO DE 1974.

Me levantá

lleno derabia.

Mi caballo me había tirado.

Mi corazón fue de arrebato

A luchar con el aire contaminado.

Rabioso fue mi sentir

Al todo aquello oir.

Era cuestión de pùdrir

Y dejar de sentir.

Con mi corazón en lanza,

Fui a luchar con sedientos cuerpos.

Aquellos fantasnas tremendos hombre,

Y no hubo batalla,

Y todo se cubrió de falsos abrazos.

Carteles enormes,

Colgaban del cielo

Pintados con sangre

Y decían: mentira y más engaño.

Eran batallones mentirosos

Que "abrazaron" a mi corazón en lanza.

Cien años pasaron

Y eran pocos adelantos mentirosos.

Y me lo dijo una estrella

Que navegaba por un olvidado manantial.

No brilla el Mundo

Y de hienas se apodera.

No quise crear a la estrella:

No mentía

Y sólo era que temía.

El mensaje fue dividido

Para el olvidado Mundo

Y era el Tercer Mundo.

Mi espíritu

Ese mar confuso con ramas estranguladoras.

Mi pensamiento,

Así de obscuras

Ya sin bravuras

Y se acabaron las ternuras.

Me voy a un monte: "El monte de La Roca Viva"

Vivo en el destierro poético,

y huí a aquellas rocas ennoblecidas.

Entre espinas

Me fui por aquellas esquinas.

De roca a roca,

con el doblado tobillo

Sólo ya entre la roca.

El cielo cubrió la tierra

Con su manto oscuro.

Insectos endemoniados

Y todos rabiosos

En procesión iban

En la charca de