AMOR E DOZURA É VIVIR
miércoles, 14 de noviembre de 2018
domingo, 21 de mayo de 2017
AMOR E DOZURA É VIVIR
--
|
|
 |
Pontevedra aob18?!de mayo de 2017
VIDA. E TEMPO
Por tanto afirmo
E reitero a razón
Se ser coma son,
E de estar no Mundo
Coma un número
humano
Indiferente,
Para ser o que son
O tempo avanta
Moi de presa,
O cuántico
Numérico
Construe
Grandes números
De amor e vida
E a vida afaise
Mais pequena,
Polo número elevado.
Estou polo de ágora,
Pero chegara
Un número pequeno
Que me fara
Pasar deste espazo
Ao espacio cero.
Fun tan feliz,
Nas orelas das praias
De branca area e fina
Coma a fariña
Dunha barra de pan
Alongada e deliciosa
O vento soave,
acariñaba meus
Cabelos loiros.
Sentía me,
plenamente, libre
Un mar azul de
Ondas con crestas
Brancas, facian
Do mar un
espectáculo
De sobe e baixa.
O barcos pequenos
Choutaban
acompañados cun
Barullo de ondas
Perdidas. O mar
Que me chama
A un baño perfecto,
No que os meus
Brazos longos
E as miñas pernas
Lentas, son a forza
Motriz na auga
Mariña. A vida
Me vai pasando
Antre o ceu aberto
O mar saltilbanque
E a área branca
De branca área
O sol potente
Resplandecente
E brillante
Cobre os espazos
Tristes do vento
Moves as febles
Plantas verdes
E Vou deixando
Atrás os queridos
Recordos de aquel
Pasado que vai
Voltando de vagar
A xeito de
Boomrrang
Por enriba das arbres
Crecidas e longas
O ceo azul
E coma unha
Paisaxe moi alta
Mais a vida
Ten un poderío
Inmenso , estar
Na vida para a vida
Vivir fodamente,
Agasallame
Cun bico inmenso
Ou un sorriso
amplo
A vida e un
Poder inmenso
Bendita Mae
Que pares a un
Neno ou nena
A vida e comenzó
Ou nova historia
De cara ao que
Será un tempo
Ainda non habitado
O cambio físico
E mental vai
De presa más
As criaturas
Unha nenez lenta
Unha xunventude
Desinteresada
Facer se home ou
Muller según a sorte
Chamo o chegar
A madurez a según
O anteriormente
Vivido
Chegar ao que eres
Namentras perdemos
O sentido común
E vivir e mais
Complexo e delicado
E as historias vitais
Voltanse a repetir
De xeito diferente
Por mor do paso
Do tempo vivido
Miguel Dubois
--
BETTER WITH
HAPPINESS
sábado, 4 de marzo de 2017
jueves, 6 de septiembre de 2012
martes, 28 de agosto de 2012
AMOR E DOZURA É VIVIR
Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<a href="http://amigaswebs.blogspot.com/2010/12/traductor-con-banderas-animadas-para-tu.html/" target="_parent">Traductor
Quiero esto en mi Blog!
Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
sábado, 30 de junio de 2012
viernes, 25 de mayo de 2012
sábado, 19 de mayo de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO DESORDENADO. TODO É UNHA GRANDE MENTIRA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 18 de maio de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS
PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO
DESORDENADO.
TODO É UNHA GRANDE
MENTIRA
Mentir é un feito común,
A verdade non se quere mirar,
Porque ataca a base pola
Súa mesma palabra xusta,
Que non esbara por
Linguas longas mintireiras.
Míntote, para facer máis grande
O densengaño consabido.
Mentira xeral á pluralidade
Verdade disfrazada de puro negro.
A verdade é un soño agachagado
Namentras a metira é o discurso
Normal, meu ben querido.
Mentiras delirantes e abusos
Constantes coa faciana desafiante.
Verdades deixadas no fondo da
Lembranza, do que é a íntegra
Verdade que fire a mentira perversa
E fonda do tesouro roubado,
Fica con mentiras, minte e medra
Cós teus inventos delirantes.
Diantes dos micrófonos acesos,
Nas letras dos diarios delirantes,
Ou nas emisoras de radios
Perversas, que firen sensibilidades,
Ous nas pantallas das televisión
Que inventan o discurso convinte,
Inverso a relidade social necesaria.
Adéntrate nas falsas palabras
Absurdas, que atacan aos seres
Febles ou necesitados,
Chamados seres desengañados
Polas verbas que pon enfermos
Aos que de Sanidade terían
Que disfrutar as vinte catro horas
Dun día enteiro vivido,
Con total igualdade de dereitos
Gañados. por aqelos dereitos
Que se rouban de cotío,
Na contras dos Dereitos Humanos
Dos seres homes e mulleres,
Queiman os tímpanos delicados.
Delicadas mentiras ou, se queres
Mentiras delicadas de voceciñas
Astutas e transgresoras.
Pero hoxe, tamén, vouche mentir,
Porque acabarás rematadamente
Engañado, namentras eu
Sen querelo engordo
Meu Capital mentireiro.
Medran e medran os cartos
Especulativas, froito
Dun pobo, que de xeito inxusto,
Paga os erros dos Señores
Delirantes de Bancos e Caixas
De Aforros, de comportamento
Inusual con venda de tóxicos
Productos, que engañan
De feito constante,
Imcomprensivos, que sorrindo
Saen nos medios da Comunicación
Sociai e adversa, delirio capitalista
Pobo condenado á pagar,
O que lles foi quitado
Sen vergonza e con alevosía,
Escándalo financieiro,
Namentras as necesidades
Máis primarias e necesarias
Convírtense en estatuas petrificadas,
Que, somentes, entenden dun frío
Intenso que somete ao ser humano
A necesidade máis necesitada,
Dun plato de comida quente,
Un lugar onde durmir a cuberto,
Ou aquel castigo tremendo
De desauciar os seres insolventes,
Non me digas que eu non che digo
A verdade íntegra, aquela,
Que sin querelo convence.
Rematando, a Nosa Sociadade
Convirtísuse en unha realidade
Contrasociai, onde o fenómeno
De Coherencia Sociai
E Civilización, son palabras,
Totalemnte espidas.
Miguel Dubois Thenaisie.
Pontevedra, ao 18 de maio de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS
PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO
DESORDENADO.
TODO É UNHA GRANDE
MENTIRA
Mentir é un feito común,
A verdade non se quere mirar,
Porque ataca a base pola
Súa mesma palabra xusta,
Que non esbara por
Linguas longas mintireiras.
Míntote, para facer máis grande
O densengaño consabido.
Mentira xeral á pluralidade
Verdade disfrazada de puro negro.
A verdade é un soño agachagado
Namentras a metira é o discurso
Normal, meu ben querido.
Mentiras delirantes e abusos
Constantes coa faciana desafiante.
Verdades deixadas no fondo da
Lembranza, do que é a íntegra
Verdade que fire a mentira perversa
E fonda do tesouro roubado,
Fica con mentiras, minte e medra
Cós teus inventos delirantes.
Diantes dos micrófonos acesos,
Nas letras dos diarios delirantes,
Ou nas emisoras de radios
Perversas, que firen sensibilidades,
Ous nas pantallas das televisión
Que inventan o discurso convinte,
Inverso a relidade social necesaria.
Adéntrate nas falsas palabras
Absurdas, que atacan aos seres
Febles ou necesitados,
Chamados seres desengañados
Polas verbas que pon enfermos
Aos que de Sanidade terían
Que disfrutar as vinte catro horas
Dun día enteiro vivido,
Con total igualdade de dereitos
Gañados. por aqelos dereitos
Que se rouban de cotío,
Na contras dos Dereitos Humanos
Dos seres homes e mulleres,
Queiman os tímpanos delicados.
Delicadas mentiras ou, se queres
Mentiras delicadas de voceciñas
Astutas e transgresoras.
Pero hoxe, tamén, vouche mentir,
Porque acabarás rematadamente
Engañado, namentras eu
Sen querelo engordo
Meu Capital mentireiro.
Medran e medran os cartos
Especulativas, froito
Dun pobo, que de xeito inxusto,
Paga os erros dos Señores
Delirantes de Bancos e Caixas
De Aforros, de comportamento
Inusual con venda de tóxicos
Productos, que engañan
De feito constante,
Imcomprensivos, que sorrindo
Saen nos medios da Comunicación
Sociai e adversa, delirio capitalista
Pobo condenado á pagar,
O que lles foi quitado
Sen vergonza e con alevosía,
Escándalo financieiro,
Namentras as necesidades
Máis primarias e necesarias
Convírtense en estatuas petrificadas,
Que, somentes, entenden dun frío
Intenso que somete ao ser humano
A necesidade máis necesitada,
Dun plato de comida quente,
Un lugar onde durmir a cuberto,
Ou aquel castigo tremendo
De desauciar os seres insolventes,
Non me digas que eu non che digo
A verdade íntegra, aquela,
Que sin querelo convence.
Rematando, a Nosa Sociadade
Convirtísuse en unha realidade
Contrasociai, onde o fenómeno
De Coherencia Sociai
E Civilización, son palabras,
Totalemnte espidas.
Miguel Dubois Thenaisie.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)