sábado, 4 de marzo de 2017
jueves, 6 de septiembre de 2012
martes, 28 de agosto de 2012
AMOR E DOZURA É VIVIR
Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<a href="http://amigaswebs.blogspot.com/2010/12/traductor-con-banderas-animadas-para-tu.html/" target="_parent">Traductor
Quiero esto en mi Blog!
Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
sábado, 30 de junio de 2012
viernes, 25 de mayo de 2012
sábado, 19 de mayo de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO DESORDENADO. TODO É UNHA GRANDE MENTIRA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 18 de maio de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS
PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO
DESORDENADO.
TODO É UNHA GRANDE
MENTIRA
Mentir é un feito común,
A verdade non se quere mirar,
Porque ataca a base pola
Súa mesma palabra xusta,
Que non esbara por
Linguas longas mintireiras.
Míntote, para facer máis grande
O densengaño consabido.
Mentira xeral á pluralidade
Verdade disfrazada de puro negro.
A verdade é un soño agachagado
Namentras a metira é o discurso
Normal, meu ben querido.
Mentiras delirantes e abusos
Constantes coa faciana desafiante.
Verdades deixadas no fondo da
Lembranza, do que é a íntegra
Verdade que fire a mentira perversa
E fonda do tesouro roubado,
Fica con mentiras, minte e medra
Cós teus inventos delirantes.
Diantes dos micrófonos acesos,
Nas letras dos diarios delirantes,
Ou nas emisoras de radios
Perversas, que firen sensibilidades,
Ous nas pantallas das televisión
Que inventan o discurso convinte,
Inverso a relidade social necesaria.
Adéntrate nas falsas palabras
Absurdas, que atacan aos seres
Febles ou necesitados,
Chamados seres desengañados
Polas verbas que pon enfermos
Aos que de Sanidade terían
Que disfrutar as vinte catro horas
Dun día enteiro vivido,
Con total igualdade de dereitos
Gañados. por aqelos dereitos
Que se rouban de cotío,
Na contras dos Dereitos Humanos
Dos seres homes e mulleres,
Queiman os tímpanos delicados.
Delicadas mentiras ou, se queres
Mentiras delicadas de voceciñas
Astutas e transgresoras.
Pero hoxe, tamén, vouche mentir,
Porque acabarás rematadamente
Engañado, namentras eu
Sen querelo engordo
Meu Capital mentireiro.
Medran e medran os cartos
Especulativas, froito
Dun pobo, que de xeito inxusto,
Paga os erros dos Señores
Delirantes de Bancos e Caixas
De Aforros, de comportamento
Inusual con venda de tóxicos
Productos, que engañan
De feito constante,
Imcomprensivos, que sorrindo
Saen nos medios da Comunicación
Sociai e adversa, delirio capitalista
Pobo condenado á pagar,
O que lles foi quitado
Sen vergonza e con alevosía,
Escándalo financieiro,
Namentras as necesidades
Máis primarias e necesarias
Convírtense en estatuas petrificadas,
Que, somentes, entenden dun frío
Intenso que somete ao ser humano
A necesidade máis necesitada,
Dun plato de comida quente,
Un lugar onde durmir a cuberto,
Ou aquel castigo tremendo
De desauciar os seres insolventes,
Non me digas que eu non che digo
A verdade íntegra, aquela,
Que sin querelo convence.
Rematando, a Nosa Sociadade
Convirtísuse en unha realidade
Contrasociai, onde o fenómeno
De Coherencia Sociai
E Civilización, son palabras,
Totalemnte espidas.
Miguel Dubois Thenaisie.
Pontevedra, ao 18 de maio de 2012
AS GAVETAS DAS FACTURAS
PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO
DESORDENADO.
TODO É UNHA GRANDE
MENTIRA
Mentir é un feito común,
A verdade non se quere mirar,
Porque ataca a base pola
Súa mesma palabra xusta,
Que non esbara por
Linguas longas mintireiras.
Míntote, para facer máis grande
O densengaño consabido.
Mentira xeral á pluralidade
Verdade disfrazada de puro negro.
A verdade é un soño agachagado
Namentras a metira é o discurso
Normal, meu ben querido.
Mentiras delirantes e abusos
Constantes coa faciana desafiante.
Verdades deixadas no fondo da
Lembranza, do que é a íntegra
Verdade que fire a mentira perversa
E fonda do tesouro roubado,
Fica con mentiras, minte e medra
Cós teus inventos delirantes.
Diantes dos micrófonos acesos,
Nas letras dos diarios delirantes,
Ou nas emisoras de radios
Perversas, que firen sensibilidades,
Ous nas pantallas das televisión
Que inventan o discurso convinte,
Inverso a relidade social necesaria.
Adéntrate nas falsas palabras
Absurdas, que atacan aos seres
Febles ou necesitados,
Chamados seres desengañados
Polas verbas que pon enfermos
Aos que de Sanidade terían
Que disfrutar as vinte catro horas
Dun día enteiro vivido,
Con total igualdade de dereitos
Gañados. por aqelos dereitos
Que se rouban de cotío,
Na contras dos Dereitos Humanos
Dos seres homes e mulleres,
Queiman os tímpanos delicados.
Delicadas mentiras ou, se queres
Mentiras delicadas de voceciñas
Astutas e transgresoras.
Pero hoxe, tamén, vouche mentir,
Porque acabarás rematadamente
Engañado, namentras eu
Sen querelo engordo
Meu Capital mentireiro.
Medran e medran os cartos
Especulativas, froito
Dun pobo, que de xeito inxusto,
Paga os erros dos Señores
Delirantes de Bancos e Caixas
De Aforros, de comportamento
Inusual con venda de tóxicos
Productos, que engañan
De feito constante,
Imcomprensivos, que sorrindo
Saen nos medios da Comunicación
Sociai e adversa, delirio capitalista
Pobo condenado á pagar,
O que lles foi quitado
Sen vergonza e con alevosía,
Escándalo financieiro,
Namentras as necesidades
Máis primarias e necesarias
Convírtense en estatuas petrificadas,
Que, somentes, entenden dun frío
Intenso que somete ao ser humano
A necesidade máis necesitada,
Dun plato de comida quente,
Un lugar onde durmir a cuberto,
Ou aquel castigo tremendo
De desauciar os seres insolventes,
Non me digas que eu non che digo
A verdade íntegra, aquela,
Que sin querelo convence.
Rematando, a Nosa Sociadade
Convirtísuse en unha realidade
Contrasociai, onde o fenómeno
De Coherencia Sociai
E Civilización, son palabras,
Totalemnte espidas.
Miguel Dubois Thenaisie.
domingo, 21 de marzo de 2010
UNHA LONGA VIAXE DE MIGUEL DELIBES
AMOR E DOZURA É VIVIR
| IN MEMORIAM: Miguel Delibes. UNHA LONGA VIAXE Pontevedra, 17/03/2010. A vida fermosa, a vida dorida, Que non perdoa a dor ferida sandante Remata nun segundo de tempo tope e punto. Os límites do sufriemento criminal e derradeiro Do estado vital vivido, paz, guerra e amor Transportámonos de contado Ao eido da inexistencia, á a carencia vital, Ao valeiro ao mundo sen mundo A vida tan, sumamente, vivida, Convídanos a un descanso fondo, Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza. Saltan as noticias importantes E as absurdas banalidades Que, degrazadamnete menos importan ou importan, Sen saber que é o importante e o efímero Polas radios transmiosoras, Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas, Por tódolos os medios da comunicación, Medios perversos ou deliranres, Nesa comunicación invasora, Manipulada, mais neste caso A nova no son dous polos opostos, Polo Norte pòla testa valeira Polo Sur polos pes espidos A según do suxeito ideolóxico. A noticia e fría e seca, Coma o fío dun coitelo afíado Coma se a neve branca, Ficárame prendida Na miña faciana conxelada. A nova, é que Miguel Delibes, Non resistíu o derradeiro combate. Seu corpo cansouse de regular As constantes vitais súas. Que tan feliz fixéronno, Antes de que morrera Ángeles Castro, Mae de sete fillos e compañeira dil Toda unha vida chea de enorme Creazón literario e abundantes vivencias Achegado a mae natureza sabía, Que imos aniquilidando, día a día. Non bastaron, Cinco horas con Mario, Nen As ratas, e aquel principalmente, A sombra do cipres é alongada, A maravilla dos Santos Iñocentes, O herexe, novela histórica, Nos tempos da Inquisición española. Seguía traballando naquel primeiro Diario, para el , El Norte de Castilla. Censurado polo Ministro de Información e Turismo, Manuel Fraga Iribarne, Abandoa a dirección do diario vallisoletano, E á sombra de despachos e rotativas, Na clandestinidade Seguirá a laboura directiva Longas tempadas en Molledo, Cantabria, rexistro dos primeiros tempos, Lectura a súa mae e irmá, O sombra do ciprés é aongada, A maravilla das dúas mulleres escoitaban, Con atención suprema e emocianadas A perfecta creazón do xove Miguel. Biblioteca ampla na casa de Molledo, Tempo para debatirse antre lectura e lectura. De Sedano era Ángeles, Súa muller querida e adorada. Fillos tiveron dabondo, Os premios e galardóns de Miguel, Que non foron poucas. Seu gosto polo vil deporte da caza, Súa delicia na pesca troiteira fermosa, O amor aos pobos rurais, Súa fonda pena, Pola desestructuración, Das familias rurais. A xente labrega, Abandóa os pobos mortos ou semimortos, As pedras xeádas, As paredes valeiras, As portas derrubadas E achéganse as grandes urbes De grandes fábricas coma a Renault, Da cidade de Valladolide. Pobos de Castela da cor do barro, Feitos con paredes de adobe pardo Solitarios pobos castelás, Con pequenas fiestras semifechadas, Cortinas baixas e luces decadentes De plástico coorido eran as pequenas contras, Lugares esquencidos e desabitados. Seus estadías na Universidade de Mariland Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas |
| Seu achegamento a Universidades alemanas |
Chile destino, visión da América latina
Italia e os seus congresos na cidade de Alba,
Praga, chegada antes da invansión
Dos despiadados blindados
| Sume moito o seu currículo amplo E os Premios Gañados A súa capacidade escritora, Mais el non amosaba fachenda, E non amaba as medallas que penduraba Dun peito tapado de roupa negra de gala Porque Miguel Delibes, Era un home homilde, Ocupaba o lugar que debía que ocupar, Non estar por enriba de ninguén Non facía seu o que non lle pertencía. Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario, Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade E ao vento ceibo, aquel que non volta As ideas voantes, desprendidas e amantes Que transmitía en diferentes idiomas. Soubo ser o que quería ser, Soubo entregarse a unha pluma de tinta, Ou a un bolígrafo común E a un papel branco e espido. A escritura non paraba, e palabra a palabra Oración a oración, capítulo a capítulo E volume a volume, Foi creando o Mundo Miguel Delibes. Non foron somentes as magnificas novelas Pasadas ao mundo cinematográfico, Ao a maxia da expresión corporal Dun actor teatral como Pepe Sacristán, Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal. Querido Paco Rabal, Foron os Tratados Cinexéticos, Foron as súas guías turístiscas, Seus tratatos de viaxes Ao o cono sur Sudamericano, O viaxe a París, Ou aos Paises Escandinavos Un mundo pleno de vitalidade, A maxia do mundo que sabe vivir Fondamente a vida en pleno movemeto. Un día da túa fertil vida, Dámaso Alonso condecorouche Como menbro da Real Academia da Lingua Española, Designándoche o sillón e. Porque foste un home único, somentes Fostes o que tiñas que ser: Miguel Delibes. Miguel Dubois. |
O MEU CUÑADO CHÁMASE XOSÉ CARLOS
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ó de 19 de marzo de 2010.
A JOSÉ CARLOS SILVA, no seu sesenta cumpleanos.
Levamos, tanto, tempo,
Xunguidos e amarrados,
A plenitude de ser o que somos.
Dous homes sencillos, traballadores
Amantes da plenitude da liberdade enteira,
Xunguidos ao amor correspondente,
Arrincando, tí, José Carlos, medos reais
Nos teus combates coa mar brava,
Nos mundo do século pasado,
E comeszos do século vinta e un.
Ti tes alma libertaria,
Vives no mundo do amor aberto,
Home habitante do sosego,
Perdoa se che berrei, sen razón algunha.
Ti, Carlos Silva, abríchemo os ollos
No medio do combate vital,
Cónmigo mesmo.
Había que decidir e remetar
Có mal que me mataba,
Petei na túa porta aberta,
Ofrecécheme a túa tenra comprensión,
Dun bon home de corazón aberto.
Pechamos as portas das tabernas pequenas,
Acabamos cós mares enchidos
De cuncas de viño tinto.
Foi o momento de pensar
De atoparme có meu interior desordeado.
Tumultos de medo absurdo,
Mar de fondo, dabondo,
Chamaron ao seu eido tremendo e irresponsable,
Pero tí, Carlos Silva, estendéchema o a túa man pequena,
Un sorrio perfecto era a real visión
Da túa faciana bela,
Habitada dunha barba arramxada.
Crein que o amor era unha palabra bonita,
Que non exisitía no vocabulario,
Para min. Pensaba que o amor enteiro,
Era para min un mundo exclusivo,
Un deserto de aréa pura,
Unha luz apagada,
Unha verba morta sen senso
Como recuperar o amor perdido,
Afastatado de min,
Cando ti, Carlos Silva,
Estendícheme a man túa cálida.
Seguín os teus pasos decisivos,
E dinme de conta do meu gran engano,
Que era vivir o eu quería
E que non existía.
Era o falso sono
Que eu creei; aquelo
Que somentes tiña no meu interior difuso.
Perdido nos meus propios pensamentos,
Nos delirios absolutas creados,
Dinme de conta que tiña que cruzar
Aquel valado outo,
E deixar atrás os soños de papel,
As bambalinas absurdas,
A cuncas de viño tinto de Barrantes.
E introducirme na realidade do mundo real.
Feitos os esforzos pertinentes,
Sempre coa a túa axuda altruista,
E o teu corazón entregado,
Tirei cós absurdos valados,
Pasando ao eido do razonamento exrterno.
Quiteime dos meus falsos sonos egoístas.
Hoxe, Carlos, cumpliche os sesenta anos.
Deixamos polo camiño combates absurdos,
Pero de seguro abrimos campo a liberdade,
Fomos valendes, e ningúen dábanos medo.
Só o medo espido, daba medo.
E hoxe meu querido José Carlos Silva,
Dazanove de marzo de dous mil e dez,
Puxeche un seis a rente dun cero.
Cando os dous coñocémonos
Desdeos comenzos dos anos setenta.
Cóstame asimilir a rapidez do paso do tempo,
Tempo que vóas como unha anduriña ceibe,
Ceibes somos to tempo andando
Dis tempos de derrota tremenda,
Dos tempos de victoria absoluta,
E cando afúndonme no mundo da extensa memoria,
Non podo, nunca deixarche de terte fóra do camiño
E senlleiro, porque atópome ben
A beira linda da túa fermosa compaña.
Bonito resulta a nosa unión constante,
O noso afaecto compartido,
Ou a beleza real ou delirante,
A memoria é unha fonte exacta e continua,
Donde os nosos avatares,
Chegaron a un término decisivo e constante:
O campo do amor, ou decirche;
Hoxe eu por tí e mañá tí por man.
Non me asulages dunha soidade extraña,
Que bate con forzo o mundo do esquenzo.
Que o egoísmo absurdo,
Nonos separe do feito de vivir en paz.
Vivir para vivir, toco a vida coa punta dos meus dedos,
E a vida non é un delirio absurdo,
Mais ben unha fonte de ledicia intensa.
Despóis de sesenta anos de existencia plena,
Xunguímonos todos e todas
Na Vila de Moaña
Para celebrar este perfecto cumpleanos,
José Carlos Silva, por sempre.
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)