Pontevedra, ao 4 de agosto de 2009.
O
FAO FERMOSO
A miña Prima Carme.
Días de fermosura fonda tiven,
Os días pasados no meu querido Portugal,
Pais de nacemento de Heléné, miña Mai,
O pracer do bon trato constante,
Era un feito permanente.
Puden observar a beleza natural,
As prarias inmensas, longas superficies areosas,
Na beira do Atléntico Norte Portugués.
Era a praia de Apulia ateigada de beleza,
As ondas máis ben pequenas,
A aréa crara cáseque branquiña,
Soportaba o peso dos corpos,
Entrados en números altos,
Do calendario da vida.
Os meniños e meniñas
Xogaban cunha pelota vermella,
Ou constrúían o Castelo dun Rei retirado,
Non fondo do tempo constante,
Aló dónde o tempo era unha palabra inexistente.
As bicicletas prateadas de grosas rodas.
E os dóus avanzamos na superficie
Do espazo de Fao, lugar de veraneo e descanso.
Un anaco de felicidade ben merecida.
O Zi, agarimosamente, saúdaba aos seus coñecidos.
Chegamos a quel Ofir que eu tanto me lembrara
Escoitar de cando neno. Ofir podía ser lugar,
Para ter unha festa para despedir o ano.
Esposende belo; construcións normáis
Equilibrio arquitéctonico,
Fermosa vista, lomo de area,
Divisor de río e mar
Unha igrexa de pequenas fiestras vermellas,
No fondo da vista exquisita.
O mar bravo, forte e potente,
A branca área, de novo, pero diferente,
Canas de pescar acompañaban,
O supostos pescadores de peixes prateados.
Fao, casco urbán, fermosura,
Igrexas lindas e antigas
Froito do traballo brasileiro.
As persóas marcharon,
Mais ficou as súas lembranzas externas,
O culto ao Poder Superior.
Deixaron a arquitectura da lembranza,
Pintada en branca pintura.
O edificio da Sociedade Faozense,
Marcaba numéricamente mil e noventos.
Xa vai tanto tempo daquela data
As rúas estreitas, a mistura equilibrada,
Da beleza clásica e a construción moderna,
Fao do equilibrio urbanístico,
Do habitáculo razonable e concreto.
Río beleza fonda, limpeza pura,
Agua da beleza, tristura do afogado,
Laio desesperdo. O laio cesóu.
Barquiñas ben amarradas esperan a ser usadas,
Cando o tempo natural, diga,
Que teñen que ir pescar o froito marítimo ou fluvial
A Pousada da Xuventude,
Futuro dun pobo portugués,
Que prepárase en Fao,
Pra un mellor futuro.
Campo de golf bonito e fermoso,
Toda a herva está chea de verde puro,
Un verde atraínte e formoso
Coma uvas verdes no próximo setembro.
E fomos cós paus de golfistas,
Fixémolo como nós sabiamos.
Quitamos a fotografías perfectas,
Que farán daquel día tranquilo e fermoso.
Un momento inesquencible,
Para a nosa lembranza visual desexada.
O Zi, falaba e saúdaba cortesmente,
Novavente e atentamente,
Como un bom promotor de tan bonito paraxe.
Fixemos unha longa viaxe no cochiño pequeno,
De baterías eléctricas
Carme e máis éste que escrebe,
Tomamos un café tranquilo,
En pequena conversa de feito agradable.
Grazas Isabel pola túa bondade,
Por dicirme que me dabas de comer,
Por mor do trememento da miña man torpe.
E aínda, por enrriba, non te truxen
Un presente desta terra galega.
Pídoche as disculpas necesarias
Pero non debedes esquencer,
Que todos e todas estades,
No me corazón aceso,
En vida pura,
En sentimenos abertos a todos vós.
A vida non ten senso se o senso de amar.
Miguel Dubois
