domingo, 16 de noviembre de 2008

WILLIAM FAULKNER

WILLIAM FAUKNER,nado en New Albany Estado de Mississippi, aunque se crió en las cercanías de Oxford, lugar al que se trasladó la familia en 1902. Era el mayor de cuatro hermanos de una familia tradicional sureña. Estuvo profundamente influído por su Estado natal así como por el ambiente general del SurPosted by Picasa.Mississippi marcó su sentido del humor y mantuvo una larga presenia a lo largo de su obra, en la que el caracter típico sureño , fue una constante, y que juntó a la atemporalidad de sus temas , marcarían la base de todas sus recreaciones literarias.
En 1915 dejó los estudios y empezó a trabajar en el banco de su abuelo. Durante la I Guerra Mundial ingresó como piloto en la R. A. F. (Real Fuerza Área Británica). Cuando regresó a su ciudad como veterano en la Universidad de Mississippi aunque volvió a dejar los estudios : esta vez fue para dedicarse a escribir. Durante esa época realizó trabajos como pintor de techos o Cartero en la Universidad de Oxford ( de dónde lo echaron por la costumbre de leer la correspondencia antes de entregarla, y publico su primer y único libro de poemas The Marble Faun (1924).
A partir de 1921 Faulkner trabajó como periodista en Nueva Orleans y conoció al escritor de cuentos estadounidense Sherwood Anderson , que le ayudó a encontrar un editor para su primera novela , La paga de los soldados 1926.
Pasó una temporada viajando por Europa. A su regreso comenzó a escribir una serie de novelas en el Condado fictio de Yornapatawpha , inspirado en el Condado de Lafayette, Mississippi, dónde transcurren gran parte de sus escritos y del cual hace una descripción geográfica y traza un mapa en Absalon! Absalon! (1936). Allí pone a vivir a 6928 blancos y 9313 negros como pretexto para presentar personajes característico del grupo sudista arruinado del cual era arquitecto su propia familia. La primera de estas novelas es Sartoris (1929) en la que identificó al coronel Sartoris cómo su propio bisabuelo William Cuthbert Falkner , soldado, político, constructor , ferroviario y escritor. Después aparece El Ruído y la Furia, que confirmó su madurez como escritor.
Contrajo matrimonio con Estelle Oldham , decidiendo establecer su casa y su pequeña residencia literaria en el pequeño pueblo de Oxford .
A pesar de su buena aceptación de los lectores de sus obras, tan sólo se vendió bien Santuario (1931). Sus temas del mal y la corrupción continúan siendo relevantes en la actualidad. La secuela del libro Requiem for a Nun, es la única obra de teatro que publicó. La introducción es una única frase que abarca unas cuantas páginas. Debido al éxito de Santuario, logró trabajo bastante lucrativo cómo guionista de Holliwood . En 1946 el crítico Malcolm Cowley , preocupado porque Faulker era poco conocido y apreciado publicó The Portable Faulker. libro que reune extractos de sus novelas en una secuencia cronológica.
En 1946 le oorgaron EL PREMIO NOBEL DE LITERATURA; en 1955 recibió EL PULITZER, por su novela Una Fábula y ganó EL NATIONAL BOOK AWARD (postumamente), por sus Collected Stories. Está considerado como uno de los creadores de ficción más monumentales de la historia de la Literatura. La influencia de Faulkner, radica en aspectos técnicos que se manifiestan en el empleo de determindas fórmulas . Faulkner influirá en gran medida en autores posteriores en español, como JUAN CARLOS ONETTI, JUAN BENET, GABRIEL GARCÍA MÁRQUEZ, JUAN RULFO y ALEJO CARPENTIER, así como en JULIO CORTAZAR y MARIO VARGAS LLOSA.
FAULKNER, fue conocodo y acusado por su alcoholismo.
Continuó escribiendo tanto novelas como cuentos, hasta su muerte producida en OXFORD, el 6 de julio de 1962

CESARE PAVESE

CESARE PAVESE, es uno de os escritores más importantes del siglo XX. Nacido en Santo Stefano Belbo, Cuneo el 9 de septiembre de 1908 y fallecido en Turín el 27 de agosto de 1950. Durante toda su vida tratará de vencer su soledad interior que veía como una condena y vocación. Estudioso y pensador que se reconocía en la izquierda italiana, se suicidó a los cuarente y dos años de edad. Su gran amigo Davide Lajolo describió en un título titulado El vicio absurdo el malestar existencial que envolvió siempre su vida. Fue importante su obra como escritor, traductor y crítico, que además de la Antología Americana que coordino Elio VittoriniPosted by Picasa incluyó la traducción, también, de clásicos de la literatura désde Moby Dick de Melville en 1932 a obras de Dos Passos, Faulkner, Defoe, Joyce, y Dickens.
Su actividad de crítico, en particular creo e cierto modo a crear un mito de América. Mientras trabajaba en el sector editorial (para la editorial Einaidi) Pavese propuso a la cultura italiana escritos sobre temas diferentes y anteriormente, raramente abordados como el idealismo y el marxismo y temas religiosos, etnográficos y psicológicos

MARCEL PROUST

MARCEL PROUST, nacido en Auteuil, París en el año de 1871, concretamente, el día 10 de julio y fallece el 18 de noviembre de 1921. Es auto de la serie de siete novelas, EN BUSCA DEL TIEMPO PERDIDO, una de las obras más importantes del siglo XX. PROUST, es el hijo mayor de Adrien Proust, un epiemiólogo francés y de Jeanne Weil, nieta de un antiguo ministro de justicia. En 1894 se autopublica Los placares y los días que es una recopilación de unos poemas en prosa, retratos y relatos largos en un estilo decadente, ilustrado por Madeleine Lamaire dueña de un salón que Proust, frecuenta con asuidad con su amante venezolano Reynaldo Hahn, el cual contribuyó al libro con partituras compuestas por él. El libro trae una reputación a Proust de mundaneidad que seguirá hasta la publicación En busca del tiempo perdido Posted by Picasa

AMÉN

                                       Pontevedra, ao 16 de novembro de 2008



Tempo que corres rápido,


Torpeza do tempo perdido.


Héideche recuperar na túa percura perdida.


Que decir da verba mal dita,


Que decir do insulto inaudito.


Meu amigo querido que xa no sei o teu nome esquecido,


Xa non sei a rúa estraña na que vives.


O tempo avanza e vou perendo o tempo vivido,


Vou avazando na suma cuantitativa da existencia vivida,


Pero meu amigo, que pouco xa penso en tí,


Xa vou perdendo a deseño da túa faciana concreta,


E, ao mellor, non o sei, eres para min un ser absatracto,


Un ser perdido na branca néboa,


Dunha mañá de invernía fría.


Imos perdendo todo ata o nome perdemos


Cando andamos antre as multitudes das grandes vilas


Pero todo se me afae efímero e incoherente,


A verdade é o cen por cen de tódolos las mentiras


Onde atoparte verdade que queimas os seráns vermellos,


Onde soterrar a máis horrible hipocresía,


Cando me enganarás, novamente,


Cando será o día no que me mentirás absurdamento,


E cando rematos o teu absurdo discurso da verba inútil,


Seremos benditos e nós desexarás tódolo mellor,


Cando eres un enganador absoluto


Pero todos aplaudirémostes,


E che daremos parabéns,


Que mágoa absura e incoherente


É a vida absurda e mentireira,


O desprezo tremendo da verdade máxima,


A hipocresía impera no cumio de tódolas mentiras posibles.


Amén




MIGUEL  DUBOIS.

POEMA PARA MAITE





Pontevedra, ao 15 de novembro de 2008.





POEMA, PARA MAITE.


I


Non o sabedes, de verdade absoluta,

Chámase Maite, é forte, valente,

Ergue dereita a testa que ben pensa,

Agarimosa é cando ten que selo.

Nunca retrocede na súa vida cargada

De avances constantes.

Non discute o absurdo do tremendismo.

Ela, Maite, avanza segura,

Da folgos desinteresados,

Porque non lle gusta usar o verbo retroceder.


Maite é responsable,

Pretende endereitar aquelo que está torto,

Mais que estrano parece ser un conxunto absurdo

De mentiras constantes

De absurdos convertidos

En verdades mintireiras.

E entón cando se ergue un estrano pantasma

Cargado de sumo egoísmo

Que vai desfacendo o mundo real

Da verdade íntegra,

Do xogo limpo.

E ataque sen piedade a mentira,

É queixa continúa, lamentable e inútil,

A parte máis miserenta do ser humano.


II

Maite carece, totalmente,

Di dito máis enriba,

Repito: é valente

E ten o corazón limpo.

De seguro irá construíndo

un Mundo Novo,

De novos amigos e coñecidos inesquencibles,

Ten a gran ilusión, como calquera,

Do seu fillos amados,

O máis importante

Dos noso futuro.

De seguro ten bon compañeiro,

Que cando Maite está triste,

El, agarimosamente, consola,

Con palabras amorosas,

Ou caricias soaves

Que van facendo que o noso corazón

Sexa froito do amor continuo.


Que regalo máis fermoso é a vida,


Maite amiga,


Que grande é ter aberto o corazón,


Que maravilla, Maite, e derramar


Amor quente, amor é douche


E non che pido que me déas nada.


Amar é a carencia do egoismo absurdo.


Que ben me sento cando amo poderosamente,


Que ben fas en ir a Ourense,


sacrificándote para que


Que os vosos meniños queridos,


Disfruten, compartan e compitan,


Sempre deportivavente,


E pola noite, xa cansados


Da xornada, se fora o caso,


Ou momento oportuno


Nos afundimos en abrazos de amor


De pasíón máxima,


Porque necesitamos


Á alguén, que comprenda


A nosa necesidade de amar


De cando en vez,


E corpo a corpo,


Totalmente espidos,


E se nengún tipo de tapuxos,


Si, Maite imos avazando,


De calquera maneira,


Con absurdas labazadas,


Avanzamos froito do sufrimento,


O sufrimenzo endurece.


Inútiles labazadas,


Pero non usamos


A palabra rendición.


Porque estamos cheos de amor puro,


E temos o corazón cheo,


Reivindicamos os nosos deritos persóais


Mágoa daqueles eque somentes,


Pensas en eles mesmos,


Porque, desgrazadamente,


Non foron ensinados


Para pensar nos demáis


Ou naqueles seres humanos


Que somentes coñezen o verbo sufrir.


Pro nós Maite, temos o corazón ledo


E non temos esa palabra tremenda

Qué é medo.




Miguel Dubois.

miércoles, 12 de noviembre de 2008

PORTO PESQUEIRA DA VILA PORTUGUESA DE POVOA DE VARZIM, VILA DE NACEMENTO DA MIÑA NAI

Camiño sen presa,

Pola vila mariñeira,

Ficando impresionado

Da beleza da bela paisaxe,

Antre o mundo mariñeiro,

E as lembranzas do turismo de verán.

Ábrese enteira a vila ao mundo luminoso,

Ao espertar da beleza do amencer.

Ondas baten con forza,
Nas pedras dos peiraos pétreos,

O mundo tranquili e beli,

Habita no ambente vilego


Dun día tranquilo na vila de Povoa de Varzim.


Beleza íntegra do mar aberto,

Escuma fonda branca da esperanza absoluta,

Dun futuro fondo e intenso, e esperanzador.


A Vila é fermosa,

As lembranzas baten coin toda a súa forza consistente

Na memoria pasado e querida,

Lembranza de edificios denantes habitados,

Polo que agora escrebe

O íntegro mundo da lembranza.

As prazas están fermosas,

E a cotidianinade, parece que non muduo,

Aínda que si que o fixo.

Pero, sempre, no mundo "avanzando"

Ou dando pasos atrás,

Sempre movéndose

Der xeito satisfactorio

Ou dando paus de cego que cree mirar

O que non mira.

Beleza do pobo máxico

Beleza dun tempo inexistente.



MIGUEL DUBOISPosted by Picasa

AMIGOS reunidos no verán de 2005

PRAIA DE RONS, fotografía em amizade. De esquerda a derita, Julo, Manolo, Eu e Fofi. Foto tomada no verán de 2005. Detrñas con nasas e pintado de cor azúl podemos morir o barco de Manolo. Beleza dunha fotografía bóa e de bóa xentePosted by Picasa

martes, 11 de noviembre de 2008

OSCAR WILDE

OSCAR WILDE , foi unha personalidade , bastante comprometida. En DUBLÍN , podería daquela facer uso dos maiores luxos da cidade. Foi un home adiantado ao seu tempo. A súa dona estaba moi namorada del. Tivo dous fillos. A súa "nai" vai a ser un personaxe moi impaortante na súa vida. Era dominante e influía bastante na vida de Oscar Wilde. Tería relacións homosexuais cun fillo dun Noble inglés. Esta relación o levará a xuizo e, posteriormente, é encadeado.
O final da súa vida é, demasiado, triste. Pasa a maior das soidades no París da época. Cae enfermo e remata morrendo.Posted by Picasa

MEU PRIMO CUCAS

MEU PRIMO CUCAS É UN HOME AGARIMOSO; QUERO DECIR UNHA BÓA PERSÓA. PASEINO MOI BEN CON TODA/OS VÓS NESA LINDA Posted by PicasaPOVOA DE VARZIM, ONDE A MIÑA NAI NACEU NO ANO DE 1920. ATRÁS DO CUCAS, NESA VIVENDA FERMOSA E BRANCA PASAMOS MOMENTOS MARAVILLOSOS DAS NOSAS VIDAS, NESA CASA AS COSTAS DO CUCAS, ESTÁN PENDURADOS MARAVILLOSAS LEMBRANZAS DE VACACIÓNS DE NADAL. CANTOS DE DÍA DE LEDICIA SUPREMA. PARECÍA UN LUGAR MÁXICO E DE ENSONO. PARÉCEME MIRAR AO MEU AVÓ ABRIR A PORTA DA CASA UNHA VEZ TOCADA A "CAMPAÍÑA" RECÉN CHEGADOS DE VIGO. CANTAN RISAS, CANTOS BRINDIS. FOI TODA A MARAVILLOSA PARTE DA CHAMADA INFANCIA "MÁXICA" NA POVOA DE VARZÍM.
Pasado tempo féliz,
Añoranza dun tempo que xamáis voltará,
Ledicia de tódolas ledicia.
Vida vivida no que foi e non é xa.
Que bonitas lembranzas daqueles tempos de maxia.
Non si?
Miguel

NESTA CASA QUE EATÁ A MIÑA COSTAS NACEU MIÑA NAI

Posted by Picasa

FEDERICO GARCÍA LORCA, GRAN POETE GRANADINO

GRAN FEDERICO GARCÍA LORCA, home ledo, vitalista, cheo de esperanza, viaxante tetrao co TEATRO DE "LA BARRACA". Margarita Xirgú, gran acompañante de viaxe e actriz principal no esceneario. Canda vida, fondamente, vivida, FEDERICO, cantos sorrisos derramados, candos versos bordados, cantas aventuras en Poeta en Nove Iork. Creador das lunas máis fermosos dos veráns máis inesquencizles, amigo fonto de xitanos, nemigo da opresión habida a mesma que daría a morte inxusta a túa bendita vida. Federico García Lorca inxenioso poeta de tódolos poetas.Posted by Picasa

PENSAMENTO

Ardán, Marín ao 11 de novembro de 2008



Déixome levar, sempre, a modo,

Constantemente, ledamente.

Asumo a palabra recibida,

Plantexo a maneira de vivir queda.

Plantexo o atoparme có que son,

Sen artificios aburdos,

Sen mentiras concretas e abstactas.

Plantexo a vida como é

Como vivir vivindo e tocando a lus existente.

Derramart derrramo toda a ledicia necesaria.

Son a vida constante que camiña atraveso do tempo querido,

E amo tanto, porque non podo vivir sen a forza de amar, constantemente.

E, poucquiño a pouco rempemos os silencios absurdos

E enchemos a oquedad das palabras.


MIGUEL DUBOIS

lunes, 10 de noviembre de 2008

O TEMPO PASA A RENTE DUN PEIRAO DE PEDRA

Ardán, Marín, ao 10 de novembro de 2008



Achégome ao mundo enteiro,

Coa forza íntegra do amor querido.

Non son máis que o lugar ocupado,

A palabra pronunciada ou o verso escrito,

Cargado da sumisa voz de palabras perdidas,

No curso íntegro do tempo pasado.

Son un pequeno habitante ceibe,

Un ensinante calquera,

Un plantexador de palabras absurdas,

Un queixume habitado de memorias perdidas.

Xa non son o que no momento fun,

Engado máis tempo e sumo minutos enteiros

Da vida fonda que latexa labazadas absurdas

De donos imperfectos.

Asisto ao espéctalo vital

Coma un máis antre a multitude existente.

Sucumbo de momento

Aos golpes baixos e aos combates inútiles,

E a vida pasa rápido,

E o vento zóa, constantemente,

Na beira dos pedras dos peiraos esquecidos.

Unha vestimenta de anos dabondo

Habita no tempo persoal

Habito a vida para vivir vivindo.



MIGUEL DUBOIS