AMÉN

                                       Pontevedra, ao 16 de novembro de 2008



Tempo que corres rápido,


Torpeza do tempo perdido.


Héideche recuperar na túa percura perdida.


Que decir da verba mal dita,


Que decir do insulto inaudito.


Meu amigo querido que xa no sei o teu nome esquecido,


Xa non sei a rúa estraña na que vives.


O tempo avanza e vou perendo o tempo vivido,


Vou avazando na suma cuantitativa da existencia vivida,


Pero meu amigo, que pouco xa penso en tí,


Xa vou perdendo a deseño da túa faciana concreta,


E, ao mellor, non o sei, eres para min un ser absatracto,


Un ser perdido na branca néboa,


Dunha mañá de invernía fría.


Imos perdendo todo ata o nome perdemos


Cando andamos antre as multitudes das grandes vilas


Pero todo se me afae efímero e incoherente,


A verdade é o cen por cen de tódolos las mentiras


Onde atoparte verdade que queimas os seráns vermellos,


Onde soterrar a máis horrible hipocresía,


Cando me enganarás, novamente,


Cando será o día no que me mentirás absurdamento,


E cando rematos o teu absurdo discurso da verba inútil,


Seremos benditos e nós desexarás tódolo mellor,


Cando eres un enganador absoluto


Pero todos aplaudirémostes,


E che daremos parabéns,


Que mágoa absura e incoherente


É a vida absurda e mentireira,


O desprezo tremendo da verdade máxima,


A hipocresía impera no cumio de tódolas mentiras posibles.


Amén




MIGUEL  DUBOIS.