martes, 30 de septiembre de 2008

TAREFA INACABADA, OU TEORÍA DA DÚBIDA.

Nono sei, certamente, quizáves,


De algún xeito arbitrario,


Quizáves, pode ser, non sei.

Teño que pensalo, mira........


Din, ao mellor,


Máis o que é branco non é máis que branco.


As luces acesas na noite para dar un face luz, están,



Aos teus ollos claros, coma a auga crara do mar lento,

Podo mirar, sen dúda longo tempo habitante de si mesmo,



Eu esperando a ser o que ti me pidas,



Eu en pé no medio da marabunta


Marmurio de xente alporizada,



Queixume dun can doente,



Laio do preso político,


Da dor quebradiza,

E os nenos felices

Xogando as canicas de cores

No xardín da fermosura


Do ensono constante



Onde a dor ten a coor cáseque



Poidera ser unha inxustiza tremenda,



Nenos que asulagades meu ser enteiro


Da máis fermosa felicidade,



Canto de menos os boto, meus queridos meniños


Mais o tempo non perdóa,


E a agulla do orloxo non da descansando.


Tempo que non é pedra,


Pedra sobre pedra,


Verdín húmedo,


Valado de pedras antergas,


Un mundo de lembranzas non rematadas,

Con campos de millo verde,


Lanzas verdes cravadas


Na negritude da terra


Na espera de fermosas espigas dourdas


Ou espigas brancas como o leite branco dunha vaca galega



Miguel Dubois

lunes, 29 de septiembre de 2008

POEMAS DA LEMBRANZA. AQUÍ ESTOY

Este poema pertence a antiga revista, NINGURES, NIN REN, NINGUÉN ano de 1974, dos alumnos de FILOLOXIA INGLESA, do Colexio Universitario de Vigo. Foron tempos moi difíciles, tempos da dictadura.

¡CUIDADO!

¿No sabíais que,

Hay tremndas olas dictadoras

Que barren a cada grano de arena

y, que todos los granos de arena formamos la playa?


Miguel

Aquí estoy: desnudo.

Carcomido

Con varios puñales clavados lentamente.

Si, estoy,

¡Que pasa!

Sólo eso: tirando guijarros al mar solitario

No hay compañía a mi alrededor

Y vivo entre los hombres enmascarados

Y tan reprimidos

Y perfectamente lavados cerebralmente

A mi alrededor, todo ésto: ¡Carnaval!

Cada cual se disfraza como puede

Y como mejor le dejan.



Aquí estoy: "enamorado"

Con los brazos más abiertos que nunca.

Con los besos que ella me dá

Y con su cuerpo de amapola mustia y descorazonadora.



Aquí estoy; "escribiendo"

Y es un poema más.

No creais que paro poemas.

Las paridas las paren lás máscaras.



Aquí estoy: "verdad"

Que temblo al verte

Y me agarro a tí,

Como si estuviera agarrado

A la ventana del piso número 101.



Miguel Dubois.

POEMAS DEL SIGLO XX, AÑO DE 1974..POEMAS DEL AYER Y DE HOY..SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

SITUACIONES CRÍTICAS DE LA VIDA

Poesía del siglo XX. AÑO DE 1974.

Me levantá

lleno derabia.

Mi caballo me había tirado.

Mi corazón fue de arrebato

A luchar con el aire contaminado.

Rabioso fue mi sentir

Al todo aquello oir.

Era cuestión de pùdrir

Y dejar de sentir.

Con mi corazón en lanza,

Fui a luchar con sedientos cuerpos.

Aquellos fantasnas tremendos hombre,

Y no hubo batalla,

Y todo se cubrió de falsos abrazos.

Carteles enormes,

Colgaban del cielo

Pintados con sangre

Y decían: mentira y más engaño.

Eran batallones mentirosos

Que "abrazaron" a mi corazón en lanza.

Cien años pasaron

Y eran pocos adelantos mentirosos.

Y me lo dijo una estrella

Que navegaba por un olvidado manantial.

No brilla el Mundo

Y de hienas se apodera.

No quise crear a la estrella:

No mentía

Y sólo era que temía.

El mensaje fue dividido

Para el olvidado Mundo

Y era el Tercer Mundo.

Mi espíritu

Ese mar confuso con ramas estranguladoras.

Mi pensamiento,

Así de obscuras

Ya sin bravuras

Y se acabaron las ternuras.

Me voy a un monte: "El monte de La Roca Viva"

Vivo en el destierro poético,

y huí a aquellas rocas ennoblecidas.

Entre espinas

Me fui por aquellas esquinas.

De roca a roca,

con el doblado tobillo

Sólo ya entre la roca.

El cielo cubrió la tierra

Con su manto oscuro.

Insectos endemoniados

Y todos rabiosos

En procesión iban

En la charca de

domingo, 28 de septiembre de 2008

POESÍA DEL AÑO 1974

Me fuí al recogido puerto


De aquel peñasco.


Hacía frío


Y el frío sudor mi frente acariciaba.




Me olvidé del mundo por cuatro horas,


El alba comezanba


Desesperada


A acariciar la tierra fría.






Nueva fecha


Y distinto día


Ya surgía


En la brecha.






Pajarillos con músicas amarillas


Cantaban al mundo en astillas.


Un manantial de agua fresca


Besaba esa roca ya gastada.






Mi sed


Y mi manantial,


Mi manantial


Y mi sed.


Ellos se juntaron, acariciando labios


Y la frescura retumbaba en mi boca.






Erguime


Sediento de andanzas


Por verdes prados.


Fuí el Caballero Don Quijote,


Sobre un caballo de piedra.


Mi lanza era corazón saliente.






De trote en trote


En la hierba caí,


Desventurado


Pues mi caballo me había tirado..






Mi espíritu


Ese mar confuso con ramas estranguladas.


Mi pensamiento


Así de oscuras,


Ya sin bravuras


Y se acabaron las torturas.






Me voy a un monte: El monte de la Roca Viva.


Vivo en el desierto poético


Y huí a aquellas rocas ennoblecidas.






Entre espinas


Me fui por aquellas esquinas,


De roca en roca,


Con el doblado tobillo,


Solo ya entre la roca.






El cielo cubrió la tierra,


Con su manto oscuro.


Insectos endemoniados


Y todos rabiosos


En procesión iban


A la charca de agua prodida.


Mal olor y miedo.


Todo sin estrellas


La luna estaba oculta, tras aquella nube.


Encierros del alma


Y perdí la calma.






Mis gritos temerosos


Retumbaban en los tímpanos del aire.


Era el eco,


Que recogió aquel lobo


Oculto en la guarida,


Calamando su hambre.






Las alimañas seguían


En su carnicería.






Todo allí ocurría


En tierra olvidada,


Y las alimañas seguían


En su carnicaría.


Ellas seguían en su carnicería,


En su carnicería seguían.








Miguel Dubois...1974



MIS AMIGOS DÍA 28 DE DICIEMBRE DE 1974

28/12/1974
Fíjate en el año: contexto socio-político diferente al actual.



MIS AMIGOS.



Mi primer amigo fue un marinero.


Mi segundo amigo fue un campesino.


Mi tercer amigo fue un obrero.


Mi cuarto amigo fue un ovejero.


Pero un día me encontré a un "Gran Amigo":


¡Yo! y explotaba al marinero, al campesino, al obreo y al ovejero.


Me olvidé de todos ellos.


Mi gran amigo era "el dinero"




Miguel Dubois.

EL POETA DE LA ALAMEDA EL OLVIDO 30/11/1974

Conviene fijarse en el año, porque no es el mismo contexto




social.






´Día 30 de noviembre de 1974




Soy poeta de la Alameda del Olivo,


Cantaría, no a cinco océanos


Y a cien mares cubiertos de coral.






Soy poeta de Olvido, de


La tierra en que vivo.


Cantaría a cien mujeres vestidas de alegría


y a dos cientas en la esparanza.






Soy poeta que guarda el corazón en el fondo,


De un territorio, sin remedio.


Cantaría a los desiertos de la tierra,


Cubiertos de arena.






Soy poeta del otro mundo


Cantaría al barco en alta mar.


Quinientos marineros cogen la red del amo.






Miguel Dubois.

ME ENAMORÉ DUN PIANO QUE JAMÁS TOQUÉ..PONTEVEDRA a 5 de diciembre de 1983

Pontevedra, a 6 de deciembre de 1983.


Me llevas a tu mundo


De teclas y cuerdas


Piano extraño.




Me haces sonrreir a al tristeza,


Me traes recuerdos de la nada absoluta


Me siento enamorado de tí,


Piano,


Dedo a dedo


Nota a nota,


Canción a canción.




Miguel Dubois.


Arrícame o derradeiro laio da ialam


Atópame no meu corpo nú


Aspértate dun estrano sono de outono.






Todo é unha grande néboa branca,


Todo escomenza,


Todo remata,


Dénde o útero


Até as cinzas que voan polo mar.




Miguel Dubois.

BENQUERIDO AMIGO

Rendir heime rendir ante a túa palabra íntima,

A palabra que non fire e ama,

Falando verdades completas,

A xeito de discurso agarimoso.

De que me vale o teu berro insolente,

De que vale a túa perda de tempo útil.

Fálame co sosego debido,

Có respeto convinte,

Non invirtas a verdade concreta,

Con falsos decoros inútiles,

Fálame ben, con seguridade fonda

E aplomo consiste,

Non sexas un mintirán de segunda.

Utiliza o verbo amar dabondo.

O tempo val a pena amigo

Xúnguete aos tempo da verdade,

Non habites en paradisos inexistentes,

Mostra a túa faciana limpa,

Tal coma é,

Mírame fítame a túa mirada en mi

Acude ao fondo dos meus ollos

E non habites na penubra escura.

Habita a vida enteira para habitala,

Vive, me amigo,

meu querido amigo.





MIGUEL DUBOIS.

jueves, 25 de septiembre de 2008

MANUEL A MÁI EU NOS CANTILES DE MOHER..IRLLANDA EN XULIO DO 2005

Manuel e otros compañeiros/*as máis tocounos pasar cáseque un mes na femosa illa de Irlanda. A verdade, para min, foi unha estancia maravillosa. Non somento estudábamos na School of Languages, se non, tamén tivemos a oportunidade de coñeres sitios maravillosos ca Costa Oeste como os Cantiles de Moher. A beleza aquí non ten desperdicio. Estos lugares na vida real a na vida das películas forin protagonistas de primeira. Irlanda está carregada de beleza indudable, tanto a costa coma o campo ateigado dun verde fermoso, vacas, ovellas, cabalos. E o mar de Irlanda é coma a saída dende o fin do mundo

Posted by Picasa

CAMBADOS

GRUPO DE PROFESORES XUNTOS NUN XARDÍN NO CENTRO DA VILA. AQUEL DÍA FOI MOI BONITO E SEMPRE ESTARÁ DENTRO DE MIN.
Posted by Picasa

POEMAS ESCRITOS DE CANDO EU ERA UN MOZO. DÍA 2 de novembro de ano de 1975

LEMBBRANZA PRIMEIRA


Nunca mirei o sol,


No verán.


Somentes imaxes


De tí,


Meu amor.




NOITE DA ESPERANZA




Noite da esperanza


Namentres que lúa brile


E durmes a miña beiriña.




Noite da esperanza


Queimado o sol ficou,


E somentes as estrelas fican,


Estás a miña beiriña,


E somentes apreto unha almofada sen peitos.




Noite da esperanza


Durmo entre os sonos da liberdade,


E unha desesprada agonía ilimitada


Habita no meu interior.




Noite da esperanza


Os eidos cheos de balumada


E estáticos os corazóns


E a imaxe túa


Ateiga unha boca chea de bicos.




Noite da esperanza,


Os barcos e os bois


Marcharon dos peiraos e dos alpendres.




Noite da esperanza


Xurdíu entre o amor que non esquezo,


Antre unha loita


Con unha almofata sen peitos.






MIGUEL DUBOIS

POEMAS DE CANDO EU ERA UN MOZO. ESCRITO O 18 DE XUÑO DE 1975

A 18 de xuño de 1975.
Soledad sonora, de mar y arena.


Allá, sólo, en la orilla a 100 pasos de la muerte.


Camino de largo trecho de playa.


Siempre voy y siempre vuelvo.


No miro atrás, aquellas huellas marcadas


Por unos pies, que se acercaron al mar,


Y el cuerpo agresivamente, arrancado,


De la arena, con destino a la muerte.


Sigo caminando, siempre voy y siempre vuelvo.


Le pregunto a las olas, si vieron partir al dolor


Responden airosas: el mar se encargó.


Porque es el mar tan poderoso.


Porque te cebaste en la agresividad,


Y ahora me hieres de muerte.


Pero, yo sigo caminando,


Siempre voy y simpre vuelvo.


Con el poderoso jamás podremos.


No le podremos a este gigante oceánico,


Iremos a por el gran Océano del dolor,


Pero yo sigo caminando, lento


Siempre voy y siempre vuelvo,


Camino y camino,


Y siempre las misma tremenda desesperación,


Mientras voy marcando el sendero sobre la arena mojada,


Pero nosotros seguimos caminando,


Siempre vamos y siempre volvemos.





MIGUEL DUBOIS.

VIVIR CON AMOR, SI

Penso no que son,

No que sinto

E no que amo.

Canto me custa rexeitar.

Mágoa daquel que odia

Somentes perde o tempo,

Facendo da existecia

Espacios inútiles.

Vivo para vivir enteiro

Na integridade do que eu son.

Sendo o que eu son

Sen o sentimento zafio

E miserento que fire as almas dos homildes.

Vida, suma, preciada vida,

Amor íntegro dos amores

Cor con ferida de morte.

Vivo para respirar o ar ceibo e limpo.

Vivo para vivir a vida enteira.

A vida é un fermoso agasallo irrepetible,

Que, intensamente, debemos disfrutar.

Non vale a mentira que esgota,

Non vale a traiduría que mata a conciencia limpa.

Vale a valentía de seres ti,

De ser tí o que tí eres,

Non unha simple marioneta circense.

Vive, deixa vivir

Non afogues os suspiros de amor fondo.




MIGUEL DUBOIS