viernes, 8 de agosto de 2008
RAFAEL ALBERTI
Su mirada era única. Recuerdo en el cine de O Marino" de O Grove, que RAFAEL estaba sentado con SANTIAGO ÁLVAREZ dtrás mía. Me di cuenta y lo miré y me quedé asombrado. El, RAFAEL, dirigiío su mirada penetrate hacia mi. Rapidamente me di la vuelta en señal de verguenza y respecto.
- LORENZO VARELA..Sempre me impresionou a súa faciana antre misterio e sorpresa. Lorenzo Varela foi amigo, de MANUEL LUERIRO REY..foron cotánaeos, da mesma xeneración que RAFAEL DIESTE.
LORENZO VARELA, nace no ano de 1910 nun barco camiño de Cuba. Seus pais sairon de Monterroso rumbo ao novo mundo: No ano de 1920 deciden marchar a BOS AIRES, debido a crise económica que pasaba a illa caribella. Na capital arxentina estuda o seus estudos primarios. Chegado ao ano de 1930, decide voltar a Terra. En Galicia estuda o bachalerato e participa nos movementos estudiantís, dirixidos por CASTELAO e por SUÁREZ PICALLO. Pero LORENZO decide subir o seu listón político afiliándose ao Partido Trokskista e viculándose ao Partido Obreiro de Renovación Marxista..( P. O. U. M. ) No ano de 1935 remato o bachalerato e trasládase á Madrid, onde comeza a suxa traxectoria de tipo intelectual. Traballou cao revista PAN (Poetas, Andantes e Navegantes). No ano de 1936 se dedica á crítica literaria para o diario O Sol. Tamén neste ano participa na Alianza de Intelectuales Antifascistas para a Defensa da Cultura, xunto con RAFAEL DIESTE, JOSÉ BERGAMÍN e FEDERICO GARCÍA LORCA.
Comezada xa, por desgracia, a guerra civil, enrolase no frente. LORENZO chegou a ser Comandante dunha Brigada, concretamente da undécima división. Afiliase, agora ao Partido Comunista chega, dentro do partido a ser un destacado dirixente. Perante a guerra civil escrebe en revistas como O Mono Azul" e "Hora de España". En xulio do ano de 1937, participa no SEGUNDO CONGRESO INTERNACIONAL DE ESCRITORES ANTIFASCISTAS, na cidade de Valencia. Ali están o gran PABLO NERUDA, nICOLÁS GUILLÉN ERNEST EMINGWAY, CESAR VALLEJO, RAÚL GONZÁLEZ TUÑON, OCTAVIO PAZ, ANDRE MALRAUX e LOUIS ARAGON.
Rematada a guerra civil LORENZO VARELA, cruza Os Pirineos e, desgrazadamnte, é recluído nun campo de concentración até que consigue escapar rumbo a Mexico, acompañado de outros refuxiados nun barco de vapor francés. Chega a Veracruz onde os exiliados da guerra civil son recibidos por unha multitude. En México retoma súa actividade literaria. Pasa a dirixir revistas literarias , como "Romance " e "Taller" entonces dirixidas por OCTAVIO PAZ. EN México publica "Elegías Españolas". Chegado o ano de 1941 chega a Bos Aires, ed onde, todavía, está o seu pai. Aquí inicia a súa producción poética e chega o momento da producción das súas mellores obras, "Torres de Amor), 1941, "Catro Poemas para Catro Gravados" 1944, primeiro libro seu en lingua galega, "Lonxe", 1954, con ilustracións de Luis Seone. Escribe para periódicos como "Clarín", "El Mundo", y "La Nación" Na capital arxentina reinicia a súa actividade política, e pas a miltar no Partido Comunista da Arxentina. Entre os anos de 1947 ata ao ano 19542, pasa a vivir a Montivideo e nesta capital mantén unha relación amorosa coa escritora ESTELA CANTO, antiguo amor de JORGE LUIS BORGES.
Chegado o ano de 1976 volta a Terra, em orre en Madrid o 25 de novembro de 1978. No ano de 1981 os seus restos son trasladados a Monterroso. No ano de 2005 se lle adica o DÍA DAS LETRAS GALEGAS. Lorenzo Varela foi amigo de MANUEL LUEIRO REY e estivo algunha tempada vivindo no Grove a invitación de Manolo.
ACEPTACIÓN
Pontevedra, ao 9 de agosto de 2008.
Miguel Dubois.
A LITERATURA, para moitos de nós é un mundo maravilloso e máxico, que atraveso del contamos como nos va a vida, de que xeito vivimos o momento presente, sen penseres demasiado no que virá. O mundo pasado, a ledicia e o sufriminto son os que se encarregaron de construir as nosas personalidades. O bon e o sufrimento, foron facendo de nós seres preparados para a vida. ESTAR PREPARADO PARA A VIDA, significa, penso eu, en primeiro lugar, aceptarme tal e como ti eres. Haberá cousas, comportamentos de ti mesmo que "non che gustan" e dices: por que fixen eso? Pero, na vida, penso eu, todo ten solución, e se lle queremos dar solucción aos nosos problemas, penso que somos os primeiros benefactores. Unha rectificación feita a tempo significa o deixar vivir aos demáis porque estou a vivir a gosto conmigo mesmo, ao acepatar a miña realidade perosal. AS FUXIDAS DE SI MESMO, son trampas emocionáis que somentes conducen ao desquilibrio.
Miguel Dubois.
miércoles, 6 de agosto de 2008
CASQUE QUE TORMENTA
A foto é moi bonita. Representa o peirao do lugar de RONS, no Concello de O Grove. Se vos fixades na punta do peirao, está atracando unha DORNA, típica embarcación galega, que pertence a unha persóa que eu quero moito. É FOFI POUSA, un home delicioso, eu polo menos o quero moito, non porque me albergue na súa casa cando vou a Madrid, se non porque é bon. Fofi ven acompañado polo marido de LOR, unha muller francesa que habita, tamén, nese gran Madrid. O GRIS é a cor dominate da fotografía. Enrina do dorna hai un punto vermello e eso quere dicir que a vela do barco é vermella e está feita por meu querido amigo JULIO POUSA, irmán de FOFI, e que somos amigos xa de tódola vida. O lugar da fotografía chámase RONS que é un lugar femoso do Concello de O GrovePontevedra, ao 11 de agosto de 2008.
Deíxame vivir, sempre, como eu quero vivir.
Quixera vivir amándome no sumo arte amar,
Quererte con toda a miña forza posible
Posibilidad máis que posible.
Máis ven verdadeira encantada de máxima beleza.
Deíxame vivir, coma quero eu vivir,
Porque así eu, son.
Vivo ao ar do vento ceibo,
Sustento a liberdade enteira,
Que me sobrevivir as mentiras cotiás.
Pero deixa vivir, si vivir, coma eu quero vivir.
Non molesto dabondo,
Non delinco absurdamente
Non xuro e non maldigo de cotío
Quixera vivir coma os abrentes abertos de lus enteira.
Quixera vivir coma a forza das ondas brancas,
Qu escachan no cumio da beleza,
Que o vento provoca.
Quixera vivir coma ave voadora,
Perdida no meio do vento Norte.
Os barcos cargan peixes prateados,
E nos mercados véndese a prezos dourados.
Quero vivir sen atrancos ,
Quero vivir sen falsos préstamos.
Miguel Dubois.
Rosalía de Castro
Non é doado falar de Rosalía. Lémbrome dun libro sobre a súa personalidade e obrqa de Xesús Alonso Montero, a quen coñecín hai moitos anos na cafetería Marbella da cidade de Vigo. Mándame meu querido amigo Manolo Lueiro. Alonso me dixo que falara con Xosé Luís Méndez Ferrín.Falei máis tarde con Ferrín pero daquela concversa non salira nada que se fixera decir que íbanse coñecer os meus versos.
Manolo Lueiro
Manolo Lueiro, foi un bon amigo meu. El mesmo e Arturo Cuadrado
animábanme a que eu escribira. Eu non que non daba, demasida, importancia a súas palabras, pero sempre me daban folgos. Manolo Lueiro, foi de min un pouco de todo: pai, amigo, compañeiro, colega. Grazas a él coñecín no ano de 1979 a Rafael Alberti. Parecíma un sono pero era verdade., Meus amigos, Suso e Marieta foronno buscar a Santiago ao aeroporto. No cine "O Marino", de aquel O Grove máximo, fíxose un gran espectáculo poetíco. Alí estaban: Antón Tovar Bovillo, Manuel Cuña Novás, Manuel María, Bernadino Graña, Uxío Nononeyra, Indio Juan, Arturo Cuadrado. Alberti estaba pasando por un grato intre de recitaxe e, como non dixo que él, Nunca entrara en Granada. Todos ficamos maravillados. Cando rematou o recital pedinlle a Manolo Lueiro, que me asignara un dos seus queridos libros, coma, Escolma Ferida, Manso, Non debían medrar, O sol na crista do galo..
Este verán pasado, querido Manolo, pasmos un intre de dureza, dado que a túa compañeira Maruja, deixábanos tristemente. Pero querido Manolo, o que si che podo decir que foi moito o que de ti aprendemos e os deliciosos momentos que pasamos xuntos. O mesmo temos que decir da nosa querida Maruja. Non estados connosco, pero seguides estando connosco, aínda que parecza unha contradicción. É totalmente imposible carecer da vosa lembranza, da vosa forza, da vosa valentía; todo un mundo, imposible de esquencer queridos Manolo e Maruja.
animábanme a que eu escribira. Eu non que non daba, demasida, importancia a súas palabras, pero sempre me daban folgos. Manolo Lueiro, foi de min un pouco de todo: pai, amigo, compañeiro, colega. Grazas a él coñecín no ano de 1979 a Rafael Alberti. Parecíma un sono pero era verdade., Meus amigos, Suso e Marieta foronno buscar a Santiago ao aeroporto. No cine "O Marino", de aquel O Grove máximo, fíxose un gran espectáculo poetíco. Alí estaban: Antón Tovar Bovillo, Manuel Cuña Novás, Manuel María, Bernadino Graña, Uxío Nononeyra, Indio Juan, Arturo Cuadrado. Alberti estaba pasando por un grato intre de recitaxe e, como non dixo que él, Nunca entrara en Granada. Todos ficamos maravillados. Cando rematou o recital pedinlle a Manolo Lueiro, que me asignara un dos seus queridos libros, coma, Escolma Ferida, Manso, Non debían medrar, O sol na crista do galo..
Este verán pasado, querido Manolo, pasmos un intre de dureza, dado que a túa compañeira Maruja, deixábanos tristemente. Pero querido Manolo, o que si che podo decir que foi moito o que de ti aprendemos e os deliciosos momentos que pasamos xuntos. O mesmo temos que decir da nosa querida Maruja. Non estados connosco, pero seguides estando connosco, aínda que parecza unha contradicción. É totalmente imposible carecer da vosa lembranza, da vosa forza, da vosa valentía; todo un mundo, imposible de esquencer queridos Manolo e Maruja.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)