jueves, 13 de agosto de 2009
domingo, 2 de agosto de 2009
FÃO--PORTUGAL
AMOR E DOZURA É VIVIR
Fão, Portugal, ao 2 de agosto de 2009.
Percepción real do Mundo Pasado,
Habitantes reais e puros dos que foron e son.
Volto ao Porugal querido. Que sono de ambición
Inspirador dun pasado ateigado,
De historia viva que vive agora no Mundo da Lembranza.
Acende a lus pasado dun tempo vivo
Que non xeme e vive como unha historial real e penetrante.
Vivo querendo vivir o que son,
A distanza percorrida até o de agora.
Estou en Fão puro rodeado de pineiros de verde caruma,
Brisa marina que se extende até Esposende na beira do mar.
Falo dun campo sinxelo dun golf marítimo e fluvial
Pano verde natural aceso,
Descansan tamén,en uns pineiros ergueitos.
Paos de golfista puro e brancas pelotas duras,
E un burato como premio enteiro ao xogo realizado.
Primos como cómplices e amigos.
A Pôvóa do Varzim é un pobo grande
Cargado de máxicas lembranzas,
De neno pequeno e adolescente,
Sulagado nun mundo confuso.
Pôvóa de Varzím é unha fonte continuada
De lembranzas habitadas de nostalxias.
Nadales enteiros o vento forte de decembro
É unha testemuna enteira,
Daquelos nostálxicos Nadales máxicos.
Estou en Fão, Portugal, ben coidado
E non son un estranxeira na Terra da Lusitania.
Miguel Dubois
Fão, Portugal, ao 2 de agosto de 2009.
Percepción real do Mundo Pasado,
Habitantes reais e puros dos que foron e son.
Volto ao Porugal querido. Que sono de ambición
Inspirador dun pasado ateigado,
De historia viva que vive agora no Mundo da Lembranza.
Acende a lus pasado dun tempo vivo
Que non xeme e vive como unha historial real e penetrante.
Vivo querendo vivir o que son,
A distanza percorrida até o de agora.
Estou en Fão puro rodeado de pineiros de verde caruma,
Brisa marina que se extende até Esposende na beira do mar.
Falo dun campo sinxelo dun golf marítimo e fluvial
Pano verde natural aceso,
Descansan tamén,en uns pineiros ergueitos.
Paos de golfista puro e brancas pelotas duras,
E un burato como premio enteiro ao xogo realizado.
Primos como cómplices e amigos.
A Pôvóa do Varzim é un pobo grande
Cargado de máxicas lembranzas,
De neno pequeno e adolescente,
Sulagado nun mundo confuso.
Pôvóa de Varzím é unha fonte continuada
De lembranzas habitadas de nostalxias.
Nadales enteiros o vento forte de decembro
É unha testemuna enteira,
Daquelos nostálxicos Nadales máxicos.
Estou en Fão, Portugal, ben coidado
E non son un estranxeira na Terra da Lusitania.
Miguel Dubois
viernes, 31 de julio de 2009
CONDENADOS
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 30 de xulio de 2009.
Avante imos sumando tempos habitados,
De vivencias constantes,
Do pracer sumo
Do sufrimento non querido.
Que duro é sufrir sen querelo,
Que o medo conviva contigo,
Ou que unha bomba mortífera
Remate, absurdamente a vida xove.
A brutalidade a sen razón tremenda,
Fixo que no día de hoxe dous xoves
Morreran froito dun bombazo mortal.
Esa tremenda absurdade necesidade,
De rematar coas vidas alleas,
Converteuse na tristura tremenda,
De eleminar brutalmente,
De feito calado e sen previo aviso.
Quen poidera entendar
Un Mundo absurdo e sen senso.
Os mesmos chorarán
Aínda que diferentes suxeitos,
As almas da xuventude arrebata..
A impotencia constante
A desolación suprema e íntima,
Os espías das almas rubadas,
Todo acto feito con premeditación tremenda.
Como viviremos as nosas vidas,
De xeito quedo e sinxelo?
O tempo cae irrespetuosamente,
Diante dos corpos mortos.
Xa lles quiteron o tempo vital,
Tolemia brutal.
Dame a vida enteira
E quítame todas as políticas existentes.
Dame un pulo para facer o día a día.
Que política queredes se rematades
Coas vidas alléas?
Deixade todo ese outeiro da violenza,
Queimade todos os vosos explosivos
Mais non roubade o senso vital,
O amor que quenta e o bico agarimoso.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 30 de xulio de 2009.
Avante imos sumando tempos habitados,
De vivencias constantes,
Do pracer sumo
Do sufrimento non querido.
Que duro é sufrir sen querelo,
Que o medo conviva contigo,
Ou que unha bomba mortífera
Remate, absurdamente a vida xove.
A brutalidade a sen razón tremenda,
Fixo que no día de hoxe dous xoves
Morreran froito dun bombazo mortal.
Esa tremenda absurdade necesidade,
De rematar coas vidas alleas,
Converteuse na tristura tremenda,
De eleminar brutalmente,
De feito calado e sen previo aviso.
Quen poidera entendar
Un Mundo absurdo e sen senso.
Os mesmos chorarán
Aínda que diferentes suxeitos,
As almas da xuventude arrebata..
A impotencia constante
A desolación suprema e íntima,
Os espías das almas rubadas,
Todo acto feito con premeditación tremenda.
Como viviremos as nosas vidas,
De xeito quedo e sinxelo?
O tempo cae irrespetuosamente,
Diante dos corpos mortos.
Xa lles quiteron o tempo vital,
Tolemia brutal.
Dame a vida enteira
E quítame todas as políticas existentes.
Dame un pulo para facer o día a día.
Que política queredes se rematades
Coas vidas alléas?
Deixade todo ese outeiro da violenza,
Queimade todos os vosos explosivos
Mais non roubade o senso vital,
O amor que quenta e o bico agarimoso.
Miguel Dubois.
miércoles, 29 de julio de 2009
ACCIÓN
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 28 de xulio de 2009
Deíxane vivir a vida na plenitude máxima.
Habita có meu ser os intres ledos,
Carentes de miserias máximas.
Eres o mundo que ti quixeras ser,
Ilumnina a alborado da día
Cun sorriso ateigado de lus primeira.
Non te rendas ante a miseria do comportamente humano.
Emprega toda a túa destreza,
Para achegarte o un mundo perpetuo
De achegamente ao que ti eres.
Non serás a baixeza supusta,
Non serás o delirio inútil.
Serás liberdade en movemento continúo,
Serás a verba pura da delicia fonda.
Non máis derrubes absurdos.
Son habitante da verdade íntegra,
No xogo a debilidade inxénua.
Dime toda a verdade perfecta,
Canta conmigo as cantidas da liberdade íntegra.
Xuntos desfaremos os pactos falsos
E as terías mentireiras.
Son verdade lixeira
E rápida coma o vento ceibo.
Pontevedra, ao 28 de xulio de 2009
Deíxane vivir a vida na plenitude máxima.
Habita có meu ser os intres ledos,
Carentes de miserias máximas.
Eres o mundo que ti quixeras ser,
Ilumnina a alborado da día
Cun sorriso ateigado de lus primeira.
Non te rendas ante a miseria do comportamente humano.
Emprega toda a túa destreza,
Para achegarte o un mundo perpetuo
De achegamente ao que ti eres.
Non serás a baixeza supusta,
Non serás o delirio inútil.
Serás liberdade en movemento continúo,
Serás a verba pura da delicia fonda.
Non máis derrubes absurdos.
Son habitante da verdade íntegra,
No xogo a debilidade inxénua.
Dime toda a verdade perfecta,
Canta conmigo as cantidas da liberdade íntegra.
Xuntos desfaremos os pactos falsos
E as terías mentireiras.
Son verdade lixeira
E rápida coma o vento ceibo.
domingo, 21 de junio de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ao 20 de xuño de 2009
AMOR EN SAN XOÁN
Como explicarche o senso interno,
Dete amor enteiro que me ateiga,
Xa non sinto un absurdo medo,
Que quebrántame o paz interna,
Acedo, sen piedade nen omisión,
Ao fondo interno do teu lindo sorriso.
Non penas, de favor,
Sorrisos acesos dabondo quixer,
Non quero ser paxaro ferido
Dunha guerra inútil.
Verte a ti, enteira como eres,
Ver a fronte constande de ledicia,
Que comimigo compartes,
Significa para min, o feito de vivir contento.
As veces, cando durmes, fondamente,
Mírote atento e devagar,
Escoito o teu respirar fondo,
E non soño que estou de ti afastado.
Amar canto ti me digas,
Fuxir da dor dura e dos queixumes,
E crear o noso mundo placenteiro.
Amar, día a día, cun senso fondo
Interior de resucitar o tempo perdido,
Ou aquel soño incumplido.
Síntome ledo coa mirada fixa
Na beleza que non asfisia e enamora.
A vida carece de sentido,
Se non queres amar, de vagar,
Como estímulo vital a beleza interior.
Non ten senso a linguaxe inadecuada,
Hai palabras acabadas,
Que algúen, inútilmente,
Fai uso delas.
Ama a beleza enteira,
Ama ao ser amado,
Ama a vida enteira,
Ama os intres delicados,
As postas dun sol vermello e forte,
A Natureza está viva,
E cando a lúa saia,e as estrelillas cintileantes,
Sexan as súas compañeiras nouturnas
Observa a beleza do mar prateado
Que reflexa
A fermosa lúa de verán.
Ama, sempre, para seres amado,
Todo será máis doado,
Espantamos os sinistros verbais
E os queixumes lentos,
Das árbores escuras.
Dame máis vida,
Dame o xeito de vivir con xeito,
Dame senso a miña existencia.
En cada lugar senlleiro,
Hai un gran espazo para amar.
Queimamos a paixón correspondente,
Damos senso ao vivir enteiro,
E non perdemos o tempo para deixarnos de amar.
O amor ten unha dimensión fonda,
Que me fae achegarme aos demáis,
No que o sacrificio é recompensado
Co verbo amar.
Todo ten o correcto senso,
Senso para o amor,
Para esquencer calquera tipo
De doenza social como o odio o xenreira.
Vivo na paz miña interior,
Por eso son home feliz,
Que afronta o perigo
Coa valentía correspondente.
Que ben me sinto a túa beiriña
Trasparente o meu espírtu,
Porque nada teño que agacharte.
Son a fogueira acesa
Bela e fermosa con lapas azúis e amarelas,
Meu amor son a fogueira viva,
Son o lume en movemento,
A noite está fermosa
E a túa rente todo afáiseme máis cálido.
A ti achégome docemente,
Que bonita é estar a túa rentiña.
Mira a lúa chea nesta Noite Fermosa.
A paisaxe pinta diversas cacharelas,
A xente canta e bebe viño,
San Xoan a Noite noitiña,
A Noite de San Xoan,
Comeza o verán querido,
Deséxovos a todos e todas vós,
Moita felicidade intensa,
Que déan sentido o verbo amar,
Por sempre.
Miguel Dubois.
VICENTE FERRER
AMOR E DOZURA É VIVIR
Fão- Portugal, ao 2 de agosto de 2009
Querido home honesto,
Benquerido Vicente Ferrer:
Entregache a túa vida fermosa e enteira
Aos seres máis necesitadas,
Deste inxusto Planeta Insolidario.
Abriches as portas da esperanza ao que sofre
E permanece inorante ao Mundo Equilibrado.
Diches de tí o teu corazón aberto,
A túa vida plena.
Deche de comer ao famento constante,
Até que deixou de ser famento.
Abriches os eidos da esperanza,
Corazón aberto ao Mundo Enteiro,
Por eso déboche amar, sempre,
Benquerido Vicente Ferrer.
Miguel Dubois
sábado, 20 de junio de 2009
XA TEMOS DABONDO
AMOR E DOZURA É VIVIR
XA TEMOS DABONDO
Non valeu para nada a técnica repugnante,
Do xa coñecido asasinato brutal e espantoso
De mañá ía de cara ao centro
De traballo cotiá, coma un cidadán máis ,
O pan noso de cada día.
De cando en cando,
Rematan co dereito a vivir, o máis fermoso,
De feito digno e democráta,
Coma o acto cobarde,
Non eles non están a vista.
Agachánse e acenden
O tremendo artefacto
Mortal.
Importánlle matar?
Decen querer o seu pais,
Máis ese é o pretexto
Do horrendo crime,
Cunha bomba cáseque
Debaixo do conductor.
Xa pasaron aqueles
Tempos Afastados daquela,
Daquel Movemento
De Liberación Nacional
Da Euskadi.
O pobo vasco rexeita
O terror das bombas
E armas tremendas.
O pobo vasco quer
Vivir en Paz,
Na Paz da que deben
Ser merecedores.
Tristemente matan
Por algo que non resulta posible, e nós
Xa estamos cansos do
Imposible.
Armonía
Necesitamos
E respeto mútuo.
O odio crecente ou decrecente é un
Fenómeno demasiado
Perigoso que remata
No furibundo asanitato inútil,
Por enrriba de calquera
Ideoloxía está o
Respecto a calquera ser
Humano, o máis
Maravilloso do Mundo
É vida en movemento.
As bandeiras son nada
Máis que símbolos, que
Nos días de vento,
Asemellan fermosas.
O ser humano necesita,
Sempre, amar, e xamáis
Odio perverso e fatal
Qeremos que se nos
Intrege a todos,
No núcleo social.
A linguaxe das perversas armas,
Nunha sociedade Democrática,
Carece de calquera senso lóxico.
A democracia plural é
Para cada cidadán,
Un dereito fundamental
Único e indivisible
Máis non podemos engadir aos que asasinan
Sen o máis mínimo pudor
Ou vergoña.
Eduardo Puello ía
A súa laboura,
Pero non importóuvos
Nada de nada.
Tiñades que asasinalo.
Nada os importou
Francisca a súa desconsolada Dona
E a súa dor tremenda,
As tremendas bágoas,
E un atroz sufrimento
De perder ao seu Compañeiro
Cedo de mañá,
Nun dazanove de Xuño de dous mil nove,
A ferida, e a dor dos seus fillos.
Non ía convosco
Pregunto: que sentides no voso cor?
A forza de odio desconsiderado,
E rigor da traición
E o asasinato aos vascos,
Sen nengún tipo de Sentido humano
E Solidario, somentes,
Podédemes decir que vós Que queredes ao voso País?
Vós caedes, demasiado baixo.
Na escada do comportamento humano.
Vós non liberades nada,
Vós asanidades sen aviso.
Vós non sodes, para nada,
Creedese ser os donos do voso Pobo e vós asaninades
Aos vosos semellantes.
Que sentides cando disparades, ou cando
Activades os artefactos Mortífeos?
Placer, ou odio?
Miguel Dubois
jueves, 18 de junio de 2009
AMOR E DOZURA E VIVIR
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.
O MUNDO DO REVÉS
Permítime escoitar
quedamente,
A auga crara,
trasparente,
E limpa dos regatos
continúas
Fontes sonoras de placer.
Palpo nas miñas torpes
mans,
Unha efervescente fonte
De enerxía continua.
Afástome do mundo
insensible
E doto meu ser,
Dunha fonte inagotable,
De esperanza
permanente.
Son eu, o que eu son,
Sen lerías constantes
Nen falsos devaneos.
Aparto silenzos absurdos
Que debería falar
dabondo.
Pido habitar co cumio da
paz
Onde non existen,
As guerras que nunca
Deberon existir.
Tremenda torpeza humá,
Queixume forte
Do ferido corpo,
Último laio mortal,
Na fronte da mortal
Bomba cargada
De morte continua.
Habito en min,
Para quererche forte
E inmenso, para amarnos,
Na imensidade dun eido
Verde cargado de amor
Maduro, cargado de
tenrrura, habitada
De silenzos continuos
Por mor de acariñar
A túa longas túas costas,
Deserto da pel espida,
Acariño lento e soave,
E ti sentes lenemente,
O meu deber de
acariñarte.
Penso que estamos eiquí,
Froito do esforzo tido,
A vida xoga connosco,
De cando en vez,
Afástanos da lingoaxe
Inorrecta e indebida,
Os valores afanse
Contravalores absurdos,
Creando conductas
insensibles,
Ás que nos lles dóe
O sufrimento alléo.
Están cheos de ambición,
Non lles impota,
Usar a mentira constante
No nome de Deus,
Ou no nome do semellante
Achegado ou afastado.
Máis medra e medran,
No cumio inxusto
Do mundo da sen razón,
En nome da total
corrupción.
Non importa, parés,
Que asasinen
As mulleres de Ciudad
Juarez. O ciclo continuo
Segue e parés
Que un presidende
Da América do Sul,
Quere rematar
Có verde pulmón da
Terra,.
Seguen vendendo
As armas mortíferas,
Para que en África,
Se maten por mor
Do odio irracinal.
Perversión
Da arma mortífera,
Venden armas mortales
Para que vós enchades
De irracionalide
As desastrosos linguaxes
Das armas acesas.
Arrinca de ti todo aquelo
Que non construa,
Arrinca de ti
O medo irracinal,
Arrinca de tí
O feito da traizón,
Coma o feito trizoeiro.
Vitaliza a fonte de amar,
E non te derrubes
Ante o mundo falso.
Sé o espazo ocupado,
Habítate íntegro,
Vive para vivir,
Para sentir
O sentimento equivocado,
De non rexitar ao
próximo,
Que deberías de querer.
Abrangue e non rexeites.
O que se rexeita,
Non se quere asemesmo.
Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy
2007
Pontevedra, ó 7 xuno 2009.
O MUNDO DO REVÉS
Permítime escoitar
quedamente,
A auga crara,
trasparente,
E limpa dos regatos
continúas
Fontes sonoras de placer.
Palpo nas miñas torpes
mans,
Unha efervescente fonte
De enerxía continua.
Afástome do mundo
insensible
E doto meu ser,
Dunha fonte inagotable,
De esperanza
permanente.
Son eu, o que eu son,
Sen lerías constantes
Nen falsos devaneos.
Aparto silenzos absurdos
Que debería falar
dabondo.
Pido habitar co cumio da
paz
Onde non existen,
As guerras que nunca
Deberon existir.
Tremenda torpeza humá,
Queixume forte
Do ferido corpo,
Último laio mortal,
Na fronte da mortal
Bomba cargada
De morte continua.
Habito en min,
Para quererche forte
E inmenso, para amarnos,
Na imensidade dun eido
Verde cargado de amor
Maduro, cargado de
tenrrura, habitada
De silenzos continuos
Por mor de acariñar
A túa longas túas costas,
Deserto da pel espida,
Acariño lento e soave,
E ti sentes lenemente,
O meu deber de
acariñarte.
Penso que estamos eiquí,
Froito do esforzo tido,
A vida xoga connosco,
De cando en vez,
Afástanos da lingoaxe
Inorrecta e indebida,
Os valores afanse
Contravalores absurdos,
Creando conductas
insensibles,
Ás que nos lles dóe
O sufrimento alléo.
Están cheos de ambición,
Non lles impota,
Usar a mentira constante
No nome de Deus,
Ou no nome do semellante
Achegado ou afastado.
Máis medra e medran,
No cumio inxusto
Do mundo da sen razón,
En nome da total
corrupción.
Non importa, parés,
Que asasinen
As mulleres de Ciudad
Juarez. O ciclo continuo
Segue e parés
Que un presidende
Da América do Sul,
Quere rematar
Có verde pulmón da
Terra,.
Seguen vendendo
As armas mortíferas,
Para que en África,
Se maten por mor
Do odio irracinal.
Perversión
Da arma mortífera,
Venden armas mortales
Para que vós enchades
De irracionalide
As desastrosos linguaxes
Das armas acesas.
Arrinca de ti todo aquelo
Que non construa,
Arrinca de ti
O medo irracinal,
Arrinca de tí
O feito da traizón,
Coma o feito trizoeiro.
Vitaliza a fonte de amar,
E non te derrubes
Ante o mundo falso.
Sé o espazo ocupado,
Habítate íntegro,
Vive para vivir,
Para sentir
O sentimento equivocado,
De non rexitar ao
próximo,
Que deberías de querer.
Abrangue e non rexeites.
O que se rexeita,
Non se quere asemesmo.
Miguel Dubois
Letter Style by SonyaNancy
2007
-CRISE-
AMOR E DOZURA É VIVIR
De: Miguel Dubois Thenaisie
Fecha: 16/06/2009 2:08:53
Para: sbcastro@edu.xunta.es
Asunto: Reenviar: CRISE
Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009
CRISE
O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario
Miguel Dubois
De: Miguel Dubois Thenaisie
Fecha: 16/06/2009 2:08:53
Para: sbcastro@edu.xunta.es
Asunto: Reenviar: CRISE
Pontevedra, ao 16 de xuño de 2009
CRISE
O temmo medra e non para de facelo.
Constue horas perdidas,
Momentos de delicia intensa,
E anos pasados mecánicamente,
A feito de reloxo imparable,
E, as veces, voto a vista ao mundo pasado
E digo: de que xeito desfixeron o muro de Berlín.
Facendo unda cidade sen muros separadores de ideolóxías
diferentes.
E, as veces, miro con que forza morreron
Os Paisés da Órbita Soviética.
E pouco tempo aquela Europa distante,
Decidiu integrarse no mundo consumista occidental.
O mundo era unha absurda división,
Que non deixaba vivir a libertade merecente
Ao o home ou muller privado de libertade.
Todo un aparato policial político,
Quebraba o senso ceibo dun home engailado.
Mais parece que foi non hai moito.
Supoño que de algo valería chamar ao Mundo Ceibo,
Pero aquel mundo occidental
Sería ceibo dabondo?
Non estaría suxento a lei do mercado inxusto,
No que o pobre sempre era un pobre máis,
Namentras os facedores de cartos doados,
Crearon os imperios de paradisos ficales.
Chegamos a onde, digo eu,
Chegamos a crise convulsiva de cartos dabondo.
As arcas minoritarias enchían dabondo
Os cartos da susodita desaparecíón monetaria.
Mais no fondo todo significa unha fonda confusión,
Unha mentira constante e un desamor continuo e perverso.
E no nome dun pobo que se insulta por mor
Dos interesas partidistas.
Sexa todo polo egoísmo personal, Mágoa!
Pola coitelada traidora cravada no meio das costas espidas.
E o absuro mundo especulativo medra,
E o que é a íntegra verdade convírtese
Nuha mentira de segunda, contundente e fructífuro.
Mundo de o marketing perfecto de enganos dabondo.
E van facendo de nós uns seres dominados
Polo feito de consumir por consumir,
Por mor dunha política publicitaria indebida.
Nós, coma cadeliños perversos
Obedecemos á orde constante e demoledara
De marcas perfectas que os medios
Abren camiño de forma certeira e precisa.
E o Norte afíxose Sul,
O Leste o Oeste,
E a palabra un sí ou non,
Máis de certo hipócrita e ventaxista.
O Mundo quer ser Mundo mais non pode
Porque o egoísmo constante
A falla de soliedaridade,
A constante prepotencia,
Son os nosos donos particulares,
Que tando decimos amar,
Para enganarnos e decirnos
Que o vestimenta elegante é bóa e cara,
Máis o corazón aprodece,
Polo descenso tremendo do senso humano primario
Miguel Dubois
martes, 2 de junio de 2009
INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN
AMOR E DOZURA É VIVIR
INTEGRACIÓN E DESINTEGRACIÓN. A simple vista, "desintegración" sóa moi mal, cáseque coma a desintegración do atómo de hidróxeno, ou bomba "atómica" fenómeno devastador, destructor que hoxe en día andan en probar na Corea do Norte. Países como India e Pakistán, teñen a estes artefactos atómicos como elementos de ameaza ao resto da humanidade. O que destrúe e ameaza ao outro ou outros carece dos más mínimos conceptos da Integración, tendo un odio fondo a súa ememigo, e entón desintegra vilmente, destrúe pero , ao memsmo tempo, esquenceu o feito integrador e os malos sentimentos apodéranse do que gañou a "guerra" por mor de que o odio apoderousa da súa maneira de pensar. O que nun intre foi o seu amigo agora, é o nemigo, incurrido nunha total inversión de valores. Os elemetos da guerra cómo feito destructor, non ten disculpa no ser humano, convertíndose algúns seres humanos en elementos torturadores, que queran degradar "enormente" ao ser humano. Cando os sentimentos de odio e vinganza, son os donos da nosa maneira de ver o mundo no mundo, convírtenos en seres despreciable e sádicos. As nosas sociedades occidentais, están mutando en forma competitiva, no que os cartos créese que é o elemento fundamental, da nosa vida, e aínda, por enrriba, esquecémonos de quen somos, perdemos, a nosa propia identidade e aplicamos roles que non son da nosa competencia. Todo o escrito nas anteiores liñas lévanos a facer o papel de que non estamos na vida, facemos o papel de...pero, quizáves, nalgúns casos non admitimos o que somos, e nos refuxiamos en falsas conductas anticreatrivas, e devastaros usando a palabra como arma da palabra irreal, a palabra que quere ser mais non é máis cunha palabra disfrazada, ateigada de moitos complexos, por falla de inmadurez da persóa, teña a idade que teña. Cando ese home actue ou esa muller inmadura adulta, non acepte o que é, é decer a falla de madurez en aspectos do súa conducta, sempre, será ese home ou meller "inestable", "inseguro". Cando il ou ela se integre a se mesmo, cando recoñeza esa parte que lle dóe , máis non recollece, liberarase da carga emotiva, que non é máis que un elemento perturbador da súa personalidade. Sabemos, de sobra, que non e bom agachar pantasmas no noso interior. Debemos evadir os fantasmas internos, desafogar e comunicar a un amigo ou especialista o que nos ocorre. O mundo aparente e un decorado exterior do que quixeramos ser mais non chegamos a ser. Aquel que vive por enrriba das posibilidades estase facendo dano a sí e aos demáis. Toda conducta "prepotente" é a carencia de sentimentos de amor, somentes o fin é "avasallar", dominar de xeito falso, chamar a atención, volver a ser ese actor, que fai unha función teatral desagradable, nada máis có fin de degradar, de facer dese mal estilo de vida, unha falsa vinganza, unha despersonalización total. Provocar é facer dano, mal querer, é unha feito desintegrador; se integramos queremos e nunca expulsamos, por iso é tan importante incluir, querer, agarimar e dar amor. Hai procesos mentaiss que están agachados no no noso subconsciente, e que creáronse na prenatalidade ou postnatalidade, e, que, se súpeto, emerxen e saen ao extereior como feito desintegrador. O desintegrar danos a oportunidade, para aprender, para saber como eu, de novo, me podo integrar. Dependerá de min o esforzo persoal para integrarme.Que ocorreu? Despóis facer un análisis de por que estos fenómenos "duros" fanme compaña e logo, chegar a min. Quixera dar as grazas a Carmen Novoa, grande coñecedora da Psicoloxía Profunda, da que aprendín todo o que escribín e a seu fillo Cesáreo Hernández. Nunca é tarde para aprendre, se queres aprender. As portas do coñecemento non están pechadas, somentos peta , abren en adinte. Miguel Dubois | |||
sábado, 30 de mayo de 2009
DAÑE VIDA Á LEMBRANZA
AMOR E DOZURA É VIVIR
DAÑE VIDA Á LEMBRANZA. O tempo longo ou curto acumula Máis tempo. Unha longa vida feliz, A triste testemuña do sofrimento Aberto que dabondo sanda vermello. Abreuse o tempo, dilatóuse Fíxose unha cantidade definida, Polo criterio persoal vivido. Coma chegar ao fondo da Lembranza, habitante do pasado, Aquel tempo que eu quixen, Que non rematara, Un tempo para constuir, Espazos temporales diversos, E crear o arbol ateigado de froitos Vitales e contundentes. Unha serán soledado perdido No mundo da memoria Onde todo fica a pesares De que parecía algo rematado. Emerxe potente e poderosa, Un mundo da lembranza, Cando os dous bícávanos, Con toda a fora e dulzura Dunha idade máxica pasada, Pero, que aínda vive, Burbullas das lembrazas, Campos de verde millo, E o verán que deixei de Ser inocente e acudía ao Perigro da inconherencia puberal. A tolemia temporal O despertar sexual, O desexo constante, Tocarche dabondo E bicarche fondo Atá a cabeza perder, E o vento sen enterarnos, Penteaban as follas verdes milleiros, verde penteado do campo. E as espigas envainadas Ata que chegara a hora Da recolleita de tan fermoso millo Amarelo e dourado, longo e perfecto duro e dourado E sentir polas nosas mans o agarimo Daqueles graos perfectos. E o son de como caían Nun tecido torpe e duro. Coma a vida avanza, Uns vannos deixando fonda tristura, Amaragura fonda e firinte Pola súa ausencia e presencia, E nos afundiamnos na súa memoria Grata e placenteira Pensa no que pasaches, Pensa no disfrute querido. Pensa onde fican os límites Que son pertinentes, Que desa liña non se pasa, Alí afíxose o teu límite. Maís aló do valado din Que existe unha fronteira Descoñecida. Que ninguén coñece. Se, sempre, valente máis No invadas o terreo alleo e Descoñecido. Habíta, fondamente, Sosego quero para quererme, E canto máis me habito, Máis che quero, Gardándo as nosas idenditades Propias e no me posúas Coma a gaveta dunha mesilla, Que descansa a beira Dunha cama ateigada De lembranzas inesquencibles. Miguel Dubois | |||
| |
domingo, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
AMOR E DOZURA É VIVIR
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
Suscribirse a:
Entradas (Atom)