AMOR E DOZURA É VIVIR

AS GAVETAS DAS FACTURAS PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO DESORDENADO. TODO É UNHA GRANDE MENTIRA

AMOR E DOZURA É VIVIR








Pontevedra, ao 18 de maio de 2012




AS GAVETAS DAS FACTURAS


PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO


DESORDENADO.



TODO É UNHA GRANDE



MENTIRA



Mentir é un feito común,

A verdade non se quere mirar,

Porque ataca a base pola

Súa mesma palabra xusta,

Que non esbara por

Linguas longas mintireiras.

Míntote, para facer máis grande

O densengaño consabido.

Mentira xeral á pluralidade

Verdade disfrazada de puro negro.

A verdade é un soño agachagado

Namentras a metira é o discurso

Normal, meu ben querido.

Mentiras delirantes e abusos

Constantes coa faciana desafiante.


Verdades deixadas no fondo da

Lembranza, do que é a íntegra

Verdade que fire a mentira perversa

E fonda do tesouro roubado,

Fica con mentiras, minte e medra

Cós teus inventos delirantes.

Diantes dos micrófonos acesos,

Nas letras dos diarios delirantes,

Ou nas emisoras de radios

Perversas, que firen sensibilidades,

Ous nas pantallas das televisión

Que inventan o discurso convinte,


Inverso a relidade social necesaria.


Adéntrate nas falsas palabras


Absurdas, que atacan aos seres


Febles ou necesitados,


Chamados seres desengañados


Polas verbas que pon enfermos


Aos que de Sanidade terían


Que disfrutar as vinte catro horas


Dun día enteiro vivido,


Con total igualdade de dereitos


Gañados. por aqelos dereitos


Que se rouban de cotío,


Na contras dos Dereitos Humanos


Dos seres homes e mulleres,


Queiman os tímpanos delicados.


Delicadas mentiras ou, se queres


Mentiras delicadas de voceciñas


Astutas e transgresoras.


Pero hoxe, tamén, vouche mentir,


Porque acabarás rematadamente


Engañado, namentras eu


Sen querelo engordo


Meu Capital mentireiro.


Medran e medran os cartos


Especulativas, froito


Dun pobo, que de xeito inxusto,


Paga os erros dos Señores


Delirantes de Bancos e Caixas


De Aforros, de comportamento


Inusual con venda de tóxicos


Productos, que engañan


De feito constante,


Imcomprensivos, que sorrindo


Saen nos medios da Comunicación


Sociai e adversa, delirio capitalista


Pobo condenado á pagar,


O que lles foi quitado


Sen vergonza e con alevosía,


Escándalo financieiro,


Namentras as necesidades


Máis primarias e necesarias


Convírtense en estatuas petrificadas,


Que, somentes, entenden dun frío


Intenso que somete ao ser humano


A necesidade máis necesitada,


Dun plato de comida quente,


Un lugar onde durmir a cuberto,


Ou aquel castigo tremendo


De desauciar os seres insolventes,


Non me digas que eu non che digo


A verdade íntegra, aquela,


Que sin querelo convence.


Rematando, a Nosa Sociadade


Convirtísuse en unha realidade


Contrasociai, onde o fenómeno


De Coherencia Sociai


E Civilización, son palabras,


Totalemnte espidas.











Miguel Dubois Thenaisie.

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

 

Un recorrido por la vida del escritor vallisoletano Miguel Delibes

UNHA LONGA VIAXE DE MIGUEL DELIBES

AMOR E DOZURA É VIVIR

IN  MEMORIAM:                                 Miguel   Delibes.               UNHA LONGA VIAXE                           Pontevedra, 17/03/2010.       A vida fermosa, a vida dorida,   Que non perdoa a dor ferida sandante   Remata nun segundo de tempo tope e punto.   Os límites do sufriemento criminal e derradeiro   Do estado vital vivido, paz, guerra e amor   Transportámonos de contado   Ao eido da inexistencia, á  a carencia vital,   Ao valeiro ao mundo sen mundo   A vida tan, sumamente, vivida,   Convídanos a un descanso fondo,   Quizáves eterno, chamado Lus da Esperanza.   Saltan  as noticias importantes   E as absurdas banalidades   Que, degrazadamnete  menos importan ou importan,   Sen saber que é o importante e o efímero   Polas radios transmiosoras,   Saen polas novas tecnoloxias dixitalizadas,   Por tódolos os medios da comunicación,   Medios perversos ou deliranres,   Nesa comunicación invasora,   Manipulada, mais  neste caso   A nova no son dous polos opostos,   Polo  Norte pòla testa valeira   Polo Sur polos pes  espidos   A según do suxeito ideolóxico.   A noticia e fría e seca,   Coma o fío dun coitelo afíado   Coma se a neve branca,   Ficárame prendida   Na miña faciana conxelada.   A nova, é que Miguel Delibes,   Non resistíu o derradeiro combate.   Seu corpo cansouse de regular   As constantes vitais súas.   Que tan feliz fixéronno,   Antes de que morrera Ángeles Castro,   Mae de sete fillos e compañeira dil   Toda unha vida chea de enorme   Creazón literario e abundantes vivencias   Achegado  a mae natureza sabía,   Que imos aniquilidando, día a día.   Non bastaron, Cinco horas con Mario,   Nen As ratas, e aquel principalmente,   A sombra do cipres é alongada,   A maravilla dos Santos Iñocentes,   O herexe, novela histórica,   Nos tempos da Inquisición española.   Seguía traballando naquel primeiro   Diario, para el , El Norte de Castilla.   Censurado polo Ministro de Información e Turismo,   Manuel Fraga Iribarne,   Abandoa a dirección do diario vallisoletano,   E á sombra de despachos e rotativas,   Na clandestinidade   Seguirá a laboura directiva   Longas tempadas en Molledo,   Cantabria, rexistro dos primeiros tempos,   Lectura a súa mae e irmá,   O sombra do ciprés é aongada,   A maravilla das dúas mulleres escoitaban,   Con atención suprema e emocianadas   A perfecta creazón do xove Miguel.   Biblioteca ampla na casa de Molledo,   Tempo para debatirse antre lectura e lectura.   De Sedano era  Ángeles,   Súa muller querida e adorada.   Fillos tiveron dabondo,   Os premios e galardóns de Miguel,   Que non foron poucas.   Seu gosto polo vil deporte da caza,   Súa delicia na pesca  troiteira fermosa,   O amor aos pobos rurais,   Súa fonda pena,   Pola desestructuración,   Das familias rurais.   A xente labrega,   Abandóa os  pobos mortos ou semimortos,   As pedras xeádas,   As paredes valeiras,   As portas derrubadas   E achéganse as grandes urbes   De grandes fábricas coma a Renault,   Da cidade de Valladolide.   Pobos de Castela da cor do barro,   Feitos con paredes de adobe pardo   Solitarios pobos castelás,   Con pequenas fiestras semifechadas,   Cortinas baixas e luces decadentes   De plástico coorido eran as pequenas contras,   Lugares esquencidos e desabitados.   Seus estadías na Universidade de Mariland   Como Profesor Visitante na Área de Linguas Foráneas

Seu achegamento a Universidades alemanas

    Chile  destino, visión da América latina

    

    Italia e os seus congresos na cidade de Alba,

     Praga, chegada  antes da invansión

     Dos despiadados blindados 

Sume moito o seu currículo amplo   E os Premios Gañados   A súa capacidade escritora,   Mais el  non amosaba fachenda,   E non amaba as medallas que penduraba   Dun peito tapado de roupa  negra de gala   Porque Miguel Delibes,   Era un home homilde,   Ocupaba o lugar que debía que ocupar,   Non estar por enriba de ninguén   Non facía seu o que non lle pertencía.   Ia contruíndo o seu maravilloso mundo literario,   Tan único como el mesmo, tan particular e peculiar   Tan preciso e exacto, tan cargado de humanidade   E ao  vento ceibo, aquel que non volta   As ideas voantes, desprendidas e amantes   Que transmitía en diferentes idiomas.   Soubo ser o que quería ser,   Soubo entregarse a unha pluma de tinta,   Ou a un bolígrafo común   E a un papel branco e  espido.   A escritura non paraba, e palabra a palabra   Oración a oración, capítulo a capítulo   E volume a volume,   Foi creando o Mundo Miguel Delibes.   Non foron somentes as magnificas novelas   Pasadas ao mundo cinematográfico,   Ao a maxia da expresión corporal   Dun actor teatral como Pepe Sacristán,   Ou Lola Herrera, ou Paco Rabal.   Querido Paco Rabal,   Foron os Tratados Cinexéticos,   Foron as súas guías turístiscas,   Seus tratatos de viaxes   Ao o cono sur Sudamericano,   O viaxe a París,   Ou aos Paises Escandinavos   Un mundo pleno de vitalidade,   A maxia do mundo que sabe vivir   Fondamente a vida en pleno movemeto.   Un día da túa fertil vida,   Dámaso Alonso condecorouche   Como menbro da Real Academia da Lingua  Española,   Designándoche o sillón e.   Porque foste un home único, somentes   Fostes o que tiñas que ser: Miguel  Delibes.                                                         Miguel   Dubois.

O MEU CUÑADO CHÁMASE XOSÉ CARLOS

AMOR E DOZURA É VIVIR

                                Pontevedra, ó de 19 de marzo de 2010.

 

 

 

                       

               A JOSÉ  CARLOS SILVA, no seu sesenta cumpleanos.

 

 

 

 

 

Levamos, tanto, tempo,

 

Xunguidos e amarrados,

 

A plenitude de ser o que somos.

 

Dous homes sencillos, traballadores

 

Amantes da plenitude da liberdade enteira,

 

Xunguidos ao amor correspondente,

 

Arrincando, tí, José Carlos, medos reais

 

Nos teus combates coa mar brava,

 

Nos mundo do século pasado,

 

E comeszos do século vinta e un.

 

Ti tes alma libertaria,

 

Vives no mundo do amor aberto,

 

Home habitante do sosego,

 

Perdoa se che berrei, sen razón algunha.

 

Ti, Carlos Silva, abríchemo os ollos

 

No medio do combate vital,

 

Cónmigo mesmo.

 

Había que decidir e remetar

 

Có mal que me mataba,

 

Petei na túa porta aberta,

 

Ofrecécheme a túa tenra comprensión,

 

Dun bon home de corazón aberto.

 

Pechamos as portas das tabernas pequenas,

 

Acabamos cós mares enchidos

 

De cuncas de viño tinto.

 

Foi o momento de pensar

 

De atoparme có meu interior desordeado.

 

Tumultos de medo absurdo,

 

Mar de fondo, dabondo,

 

Chamaron ao seu eido tremendo e irresponsable,

 

Pero tí, Carlos Silva, estendéchema o a túa man pequena,

 

Un sorrio perfecto era  a real visión

 

Da túa faciana bela,

 

Habitada dunha barba arramxada.

 

Crein que o amor era unha palabra bonita,

 

Que non exisitía no vocabulario,

 

Para min. Pensaba que o amor enteiro,

 

Era para min un mundo exclusivo,

 

Un deserto de aréa pura,

 

Unha luz apagada,

 

Unha verba morta sen senso

 

Como recuperar o amor perdido,

 

Afastatado de min,

 

Cando ti, Carlos Silva,

 

Estendícheme a man túa cálida.

 

Seguín os teus pasos decisivos,

 

E dinme de conta do meu gran engano,

 

Que era vivir o eu quería

 

E que non existía.

 

Era o falso sono

 

Que eu creei; aquelo

 

Que somentes tiña no meu interior difuso.

 

Perdido nos meus propios pensamentos,

 

Nos delirios absolutas creados,

 

Dinme de conta que tiña que cruzar

 

Aquel valado outo,

 

E deixar atrás os soños de papel,

 

As bambalinas absurdas,

 

A cuncas de viño tinto de Barrantes.

 

E introducirme na realidade do mundo real.

 

Feitos os esforzos pertinentes,

 

Sempre coa a túa axuda altruista,

 

E o teu corazón entregado,

 

Tirei cós absurdos valados,

 

Pasando ao eido do razonamento exrterno.

 

Quiteime dos meus falsos sonos egoístas.

 

Hoxe, Carlos, cumpliche os  sesenta anos.

 

Deixamos polo camiño combates absurdos,

 

Pero de seguro abrimos campo a liberdade,

 

Fomos valendes, e ningúen  dábanos medo.

 

Só o medo espido, daba medo.

 

E hoxe meu querido José Carlos Silva,

 

Dazanove de marzo de dous mil e dez,

 

Puxeche un seis a rente dun cero.

 

Cando os dous coñocémonos

 

Desdeos  comenzos dos anos setenta.

 

Cóstame asimilir a rapidez do paso do tempo,

 

Tempo que vóas como unha anduriña ceibe,

 

Ceibes somos to tempo andando

 

Dis tempos de derrota tremenda,

 

Dos tempos de victoria absoluta,

 

E cando afúndonme no mundo da extensa memoria,

 

Non podo, nunca deixarche de terte fóra do camiño

 

E senlleiro, porque atópome ben

 

A beira  linda da  túa fermosa compaña.

 

Bonito resulta a nosa unión constante,

 

O noso afaecto compartido,

 

Ou a beleza real ou delirante,

 

A memoria é unha fonte exacta e continua,

 

Donde os nosos avatares,

 

Chegaron a un término decisivo e constante:

 

O campo do amor, ou decirche;

 

Hoxe eu por tí e mañá tí por man.

 

Non me asulages dunha soidade extraña,

 

Que bate con forzo o mundo do esquenzo.

 

Que o egoísmo absurdo,

 

Nonos separe do feito de vivir en paz.

 

Vivir para vivir, toco a vida coa punta dos meus dedos,

 

E a vida non é un delirio absurdo,

 

Mais ben unha fonte de ledicia intensa.

 

Despóis de sesenta anos de existencia plena,

 

Xunguímonos todos e todas

 

Na Vila de Moaña

 

Para celebrar este perfecto cumpleanos,

 

José Carlos Silva, por sempre.

 

 

                     

                                    Miguel  Dubois.

TITO OTERO, DE AVENTURA EN AVENTURA

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

 

 

 

 

 

Pontevedra ao 20 de de marzo de 2010.

 

 

 

 

 

 

 

                      VAIA CÓ MEU  AGARIMO A TITO OTERO.

 

          

                      A FORZA DO AVENTUREIRO.

 

 

 

Carecer do medo paralizante, patente de puro corso

 

Desafiar as leises do que parece que é imposible.

 

Arriscar con toda a valentía propia,

 

Valentía constante que fortifica.

 

Ficaron nun extraño pasado insensato,

 

O comportamente dun medroso absurdo e irresoluto

 

Un querubín de azas partidas

 

Que non se arrisca a chegar,

 

Ao interior do seu propio ser,

 

Onde arde a constante fonte

 

Do instinto normal.

 

Impotente é  de decirlle adeus,

 

A aquelo que lle asustaba

 

E agora gratifícalle,

 

Que maior presente que o espírito do sacrificio

 

A ansia de superanción de metas propostas.

 

Subir cumbres que parecían un soño incomprensible,

 

Que lías en Bueu aos teus quince anos.

 

Abriches as portas a aventura

 

Coñeceches a nosa bela Galicia,

 

Coñeceche o resto de España,

 

Pasache a Europa,

 

E saltache a calquiser extraña  parte do Mundo

 

Desafiar a calor dos volcáns en erupción.

 

Vermella lava que non perdóa o sinal

 

Na pel branca dun aventureiro

 

Adiantarse por calquera selva do Mundo.

 

Ficar paralizado e non ter máis remedio

 

Que arrincar ao dificultade momentanea.

 

Sempre afán de superación,

 

Esforzo constante.

 

Valente home aventureiro

 

Son sempre metas cumplidas,

 

Son gratitude polo esforzo feito.

 

É como un mundo sen límites,

 

Nas que as fronteiras do medo

 

Quedaron pulverizadas.

 

Permítome felicitarche,

 

Si ti me deixas, Tito,

 

E agasallarche coa sencillez deste poema,

 

A ti dirixido, pola túa vida construída,

 

Polo mundo do esforzo.

 

Polos teus estudos no mundo fondo

 

Da Filosófia e das Letras,

 

Pola túa Tese Doutoural,

 

Do Piorno Galego.

 

Polos teus anos cumpridos,

 

Que agora sube a o número

 

De medio século de existencia vivida

 

Mais non abandoes , Querido Tito:

 

O teu camiño augura unha grande aventura perfecta

 

Que poder absoluto de friladad mental,

 

Que perpecto equilbrio no límite dunha situación

 

Que grandeza poder espallar en foros diferentes

 

A grandeza das aventuras, con atenta humildade

 

Que maior valor humano

 

Que ser humildemente humilde

 

Chegar ao fidel da balanza equilibrada,

 

Dominar os impulsos incontrolados,

 

Pola la lei da supervivencia.

 

Sobrevivir a picaduras mortales,

 

De insectos velenosos,

 

Superar a maldita Malaria en Mali,

 

Afastado dos tecnicismos occidentais,

 

E das leisies dos cartos rentables.

 

Ser axudados polos nativos

 

Para superar a pobra decisiva,

 

E pasar ao mundo no que o corpo humano

 

Convírtese nunha máquina perfecta,

 

Que cumple maravillosamante,

 

A súas funcións vitais correspondentes.

 

Non habera desexo que che houbera detido,

 

Culminaches as outuras,

 

Do Cordillera Andina,

 

Coñececha a Terra de Fogo,

 

Aquel marvilloso hemisferio  Austral,

 

Pinguinos vestidos.

 

De elegantes fracks

 

Namentas as vosas máquinas fotográficas

 

Dixaban conxelada a imaxe nun segundo de disparo fixo

 

O Mato Brasileiro, as tribus esquencidas

 

Do mundo chamado civilizado

 

Ateigado de contradiccións perversas.

 

A vida no máis puro estado ancestral

 

O Mato Brasileiro, vexetaxión perpetua,

 

Verde fondo da esperanza perdida.

 

Ser atacado nun autobús sinistro

 

A golpe de arma mortífera.

 

Padecer o secuestro inesperado

 

No pais de Colombia

 

Na Amazonía perdida no fondo do verde intensa.

 

O barullo de fermosos animais,

 

O sibilino son dunha serpe camuflada,

 

O canto dun paxaro ceibo,

 

Totalmente ceibo,

 

E a vida, de momento, é activa

 

Móvil e propón o feito de avantar,

 

E de non dar coa vista para atrás.

 

Andaremos máis camiños e aventuras,

 

namentras non morra a ansia

 

E o  desafío a construir unha vida plena,

 

Por iso, se mo permites,

 

Dígoche: Tito, avante, avante Tito,

 

O medo non exite e se existira

 

Sería un arma mortífera,

 

Que remataría con todas nosas ilusións.

 

 

                                Miguel   Dubois

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

 

Un recorrido por la vida del escritor vallisoletano Miguel Delibes

O IDIOMA DO MEU POBO

AMOR E DOZURA É VIVIR   Pontevedra, ao 10 de xaneiro de 2010

 

 

 

 

A LINGUA  DO MEU POBO.

 

 

 

Amanda lingua galega,

 

Lingua do Pobo galego

 

De ti non rexeito,

 

Fonte da boca aberta,

 

Da que saen verbas galegas,

 

Oriundas  das Terras da fermosa Galicia.

 

Non rexeito da miña lingua querida.

 

Non rexeito do berce do meu falar.

 

Galicia fica senlleira, aíllada,

 

Sen a súa lingua falada e escrita.

 

Cantas horas de clase ensinadas,

 

Cantas autores estudados,

 

O Rexurdimento,

 

Rosalía, Curros e Pondal.

 

Porque non lembrarse de

 

Luis Pimentel, de Ramón Cabanillas,

 

Por que non lembrarnos de

 

Uxío Novoneyra, de Manuel  María,

 

De Rafael Dieste, de Lorenzo Varela,

 

De Antón Avilés, de X. L.

 

Méndez  Ferrín, de Carlos Casares,

 

De Bernardino Graña,

 

De Darío Xohán Cabana,

 

De Suso de Toro,

 

De Otero Pedrayo, de  Anxel Fole,

 

De Neira Vilas, de Manoel Antonio,

 

De Castelao ,de María Mariño,

 

De Roberto Blanco Torres,

 

De Antón Tovar Bovillo,

 

De  Manuel Lueiro Rey

 

De Luis Seoane,

 

De Rafael Dieste,

 

Todo un sin fin

 

De escritores galegos,

 

Froito  do traballo amado e querido

 

En prol da nosa lingua linda,

 

E da nosa lieteratura grandemente

 

Fermosa e creadora,

 

Ancorada no mundo da fermosura,

 

Di quefacer literario galego

 

Froito da xenialidade,

 

Nunha lingua fermosa

 

Cantareira, linda e aberta.

 

Non nos negarán o dereito puro

 

De falar a nosa lingua viva.

 

A lingua que mirounos nacer

 

Nos nosos lares abeira   da costa limpa,

 

Ou nas casas do interior,

 

Lugares productores de campos sementados

 

De esperanza e froito. Millo verde,

 

Que agarimávanos a faciana suorosa

 

Co vento norte do verán ateigado de lus clara

 

Galego para os galegos e galegas,

 

Non rexeitamos da orixe fermosa

 

Que fíxonos falar un galego perseguido

 

E agora rexeitado,

 

Pola falla de madurez total

 

De xente que desafía

 

O idioma que fala

 

Mais que non pensa

 

Na Galicia real, xusta a medida

 

Que debe ser, no seu ponto equilibrados

 

Creazón da disputa valeira,

 

División absuda, perda temporal,

 

Dun pobo debido a súa xente galega

 

Ou aqueles que de fóra veñen,

 

Serán ben recibidos,

 

Porque acollémolos con agarimo e mimo.

 

Valente lingua de mariñeiros fortes,

 

Que representa ao pobo galego navegante

 

Nos portos onde fan falar

 

O doce lingua da linda Galicia.

 

Lingua de troveiros namoradores

 

De mozas a beira da Praia de Cesantes.

 

Galicia emerxe na súa grande beleza

 

Coa forza da súa lus clara e penetrante,

 

Galicia fala galego, canta en galego,

 

Galicia fala en galego, galicia escrebe

 

Nunha maravillosa lingua, froito

 

Do esforza e o amor a esta terra linda,

 

Castigada,pola contra,

 

Polo exceso especulativo,

 

Da construcción  absurda.

 

Verdes eran  os verdes campos,

 

E emerxen na súa supercie,

 

Construccións absurdas,

 

Que destruiron  a bela Galicia verde.

 

Quero si quero tanto a miña terra,

 

Que pregaría que o seu chan chá

 

Fora ben tratado con dozura aquelada.

 

A beleza que sempre foi bela,

 

Debería ser unha fase estática e permanente.

 

Por eso non podo rexeitar

 

A miña fala galaga,

 

Porque rexeitaría a fala natural

 

Do pobo galego ceibo.

 

 

 

 

                         Miguel  Dubois.

VINTE DEZ

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 1 de xaneiro de 2010.

 

 

 

 VINTE  DEZ

 

Onte dixémoslle adeus,

 

Por tódolos tempos

 

E de súpeto empredemos

 

Coma un cabalo que choutóu

 

O outo obstáculo para

 

Ir ao outo lando do tempo

 

O tempo máis outo en número

 

Formado por un vinte e un dez.

 

Bridamos por tódolos deuses

 

Brindamos por tódolos demos,

 

O tempo é unha máquina

perfecta,

 

E imparable. E xa estamos

 

Neste número da hestoria,

 

Que nos traerás: ledicia inmensa,

 

Alomenos ledicia, quizáves.

 

Que nos traerás: pranto amargo,

 

Cara suorasa, bágoas tristes,

 

Golpes inútiles?

 

Que nos traerás, digo eu:

 

Vinte dez, vinte bicos amorosos,

 

Des disgustos mortais?

 

Que me vas dar vinte dez,

 

Dúas veces dez  máis unha vez

 

dez?

 

Dame o mundo no que habito,

 

Dame o alento respirable,

 

Dame o canto do paxaro ceibo.

 

Soltade aos paxaros das

 

gaiolas,

 

Que  piden liberdade para o

 

ar limpo.

 

Dame o que mereco

 

E quítame o que non me

 

correspode,

 

Non vivo do conto inútil

 

Non vivo da  miserento

 

 esnovismo,

 

Vivo contigo, codo a codo,

 

Man con man,

 

E imos sulcando o camiño

 

aberto,

 

Vai anos dabondo,

 

Pole ben creído

 

Ou polo engano inxénuo,

 

Por unha palabra torpe,

 

Por un berro inútil.

 

Que é o que nos darás,

 

Vinte dez,

 

Que sorpresas inesperadas,

 

Estarán agardándonos?,

 

Se fóras máis  boíño

 

Que o pasado ano,

 

Canto che vou a querer,

 

Vinte dez!

 

Dame o curso dos ríos limpos,

 

Dame as amizades novas,

 

De Sau Paulo, Brasil,

 

A xuventude querida,

 

O futuro preciso.

 

Dame a vida para vivila

 

Dame o barco lento,

 

Para navegar despazo,

 

Na miña vida serena.

 

Habito  andando e movil

 

Camiños do campo galego

 

As raiolas soares,

 

As pingas  frías

 

No inverno branco e nevado,

 

Danme máis folgos,

 

Para sentir a parte agradecida

 

Da miña vida.

 

Dame o qu mereco.

 

Non mereco o que non

 

Me pertenzo.

 

 

 

Miguel  Dubois.

A REI MOTO REI POSTO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 31 de decembro de 2009

 

 

A REI MORTO, REI

 

POSTO

 

Tempo, tempiño, tempo,

 

Suma e segue,

 

Habita números outos

 

Habita po paso da historia pasada,

 

As lembranzas queridas,

 

Os prantos gratuitos,

 

As condeas absurdas,

 

As decisións incomprensibles.

 

 

O Mundo enteiro

 

Habita có paso do tempo,

 

A hestoria vivida

 

Abandonamos un ano pasado

 

E nunhas horas videiras,

 

Choutaremos, beberemos,

 

Bridanremos,

 

Darémonos bicos agarimosos,

 

Bicaremos con traizón calculada,

 

Amosanda a cara agachada

 

Do que  desexamos ser,

 

 

Mais non somos.

 

A cidade estoupa en locería

 

Nouturna, ceo de cores diversas

 

 

Os sufridores seguén seu lento

 

Sufriminto crónico,

 

Externo ou interno.

 

O traficante brinda

 

Pola gloria do seu tráfico.

 

O enfermo sofre,

 

Os albergues son sufrimento

 

E acollen aos seres apenados

 

Homes cansados ou rexeitadas

 

Mulleres denigradas.

 

Deixámolo ano vello,

 

Un pouco máis bello no tempo

 

Da ledicia e o sufrimento.

 

Pero a vida segue, meus amigos,

 

Pero a vida segue, miñas amigas

 

Un abrirá con toda ledicia

 

Un viño espumoso,

 

Un cava catalán

 

Un champagne francés.

 

Ou unha botella de anís.

 

As sás de festas estarán ateigadas,

 

E todos xuntos, amigos ou nemigos

 

Van enchendo as copas fraternas

 

Ou a banalidade dun berro roto,

 

Dun queixume doroso.

 

 

E daremos paso  ao pensamento

 

Interior aos feitos  sucedidos

 

Neste ano que imos abandoar.

 

Pensaremos nos males feitos

 

E ocorridos, nas verbas traizoeiras

 

Nas promesas de amor roto,

 

Da fonda ledicia vivida,

 

Fondamente, habitada plena.

 

E pensaremos  naqueles

 

Que utilizaron as malas artes

 

Da Ética Fundamental,

 

E diremos que a Lingoaxe

 

Dos Valores elementais,

 

Foron para este poeta galego,

 

O deserto máis absurdo,

 

Da palabara habitada

 

Da mentira continuada.

 

Pero deixaremos, nunhas horas

 

Próxima a hestoria deste ano

 

Que vai pasar para ao Mundo

 

Da lembranza próxima

 

Con doses de amor fonda,

 

Que nos enche coma seres

 

Enteiros da vida que habitamos.

 

Que maior entrega

 

Que o desinterés,

 

Dos intereses creados,

 

Para o Mundo especulitado.

 

Eu douche bicos quentes,

 

Se ti quixeras non me deas nada,

 

Mais, sempre, respétame,

 

Na miña dimensión humana.

 

 

 

 

               Miguel Dubois.

AMOR E DOZURA É VIVIR

 

Pontevedra, ao 26 de novembro de  2009.

 

 

 NAMORADO DO MUNDO

 

 

Tanto amar a vida,

A vida enteira,

Tanto querer sen querer,

Tando espidirme coma non.

Habito en min, afastado

Do mundo valeiro,

Achégome ao extremo longo

Do teu sorriso craro.

Cando habitamos os dous xuntos,

Pena fonda ou agarimo constante.

Non sou máis que o teu sorriso aberto,

Non son máis cá noite aberta,

E tí, no cumio da noite estrelada,

Non, non podo explicarche tanta beleza.

E ríome por rir, e choro por chorar,

Habito no meu ser

Mais non sei en que pensar,

Perdido nesos intres asulagados,

De lembranzas queridas,

Ou de tempos habitados

De soños constantes.

Eu vivir, vivo para tí,

Para te calmar a túa sede amorosa,

Para fundirme cós teus soños despertos.

Mais eu son eu, eu amarrado a tí,

Mesturo o humano e o divino

E a vida pásame rápido,

Coma un bico tenro téu,

Nos meus famentos beizos.

Escoita o vento dos verdes piñeiros,

Escoita a auga fría da choiva constante,

Meu amor, estamos no inverno carregado

De vento forte. Mira como caen as pingas

Da choiva fría sobre o cristal da fiestra.

Dame a túa noite enteira,

Eu a ti me achego,

Antre bicos e agarimosas caricias.

A noite está pecha, meu amor,

Meur amor constante,

O amor que sempre conmigo está,

E cando de tí  afástome,

Estás no meu corazón interno.

A vida non é un soño perdido,

A vida, é o día a día,

A forza do constante traballo,

Mais voume perdendo

Antre o teu peito,

Namentras penso,

Bágoas na faciana

Que un mundo mellor virá.

Estou contigo aínda que

Contigo non estéa,

A vida segue a noite non rematou,

E chegará a crara alborada,

Eu a túa rente,

Ceibo da vida,

Namorado de ti.

 

 

 

                     Miguel.

OS SEN TEITO

AMOR E DOZURA É VIVIR


Terras de Marín, ao 19 de decembro de 2009

Imos xa entrar no Nadal de descanso,
Para uns. Para outras un Nadal descomunal
De traballo de venta imprevisible,
Sociedade de consumo,
Alerta os puchos furados
Por mor da crise económica.
Locería dabonda por rúas cheas
De vidas humanos.
Uns van con rumbo fixo
E outroe perderon o rembo exacto
Do poder razoable.
Home tirado na beirarúa,
Leva a man extentida,
E a súa rente nun recipente ovalado
Depositas estás as emolas daqueles
Qu enun intre dado
Sentíronse con bondade.
Non teñen ren
Para parar a súa fame constante.
Son os homes e mulleres sen teito permanente,
Os amigoda friaxe,
Os que viven o sufrimento deles
Os re4xeitoados daa cidades

AMOR E DOZURA É VIVIR


TERRAS de MARÍN, ao 16 de novembro de 2009


De xeito inexacto, xurdiu o milagre inesperado:
A paz non é un feito ilusiro,
Algo que debía ser permanente,
Existe e palpable,
Queren a Paz nas portas da absurda guerra,
Arma ascesa que, constantemente, mata.
O destiño dun tiro pode ser o fin dunha vida humana.
O sorriso convírtese nun pranto espantoso,
Queixume previo a unha morte inútil