AMIGO XUNGUIDO POR WIILIAM SHAPESPEARE

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 31 xaneiro de 2009 PARA OS MEUS AMIGOS/AS, XUNGUIDOS POLA LINGUA DE      WILLIAM SHAKESPEARE. Ledo resulta, gozar da gratitude vosa, Ledo resulta atparnos  tranquilos, Falar do que nos ocorre agora, Do pasado saturado da lembranza E do non desexado. Que bonita é vivir en paz, Amarrado ao tempo Mais non estar invadido Pola presa que me consume. Como falar do sinxelo, Das cousas pequenas Da vida enteira, Unha comida amizable, Unha conversa agradable, Unha mirada cómplice Perdida e asumida ao recordo. De sácato, sen querelo, Veñe a miña testa Un flash traizoeiro e desexado  De Norwich querido cómplice, A cara de Sandye Ou a cara de Susy, Ou xuventude do bon Chris. Ergo  a mirada  e estóu Convosco nos amados Broads As cámaras dabondo disparan, Fotos para a lembranza perpetúa, Que bonito é sentirse ben, Respirar  un ar limpo e claro. Que bonito é estar convosvo Na cidade das termas das Burgas, Auga  quente no centro da vila. Pero respiramos fondamente O ar da Terra da Chispa Aínda que non  falamos O ourensano barallate. Xuntanza, palabras abertas, A un ar delicioamente perfecto. Que bonito é estar xuntos, Sen darlle importancia As cousas e as momentos.              Miguel  Dubois

INÚTILES TRONADAS DE XANEIRO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 25 de xaneiro de 2009. O QUE NON AMA TEN O CORAZÓN MORTO DE AMOR. M. D. Tremenda bomba de vento tremendo. Queimadura do silenzo perpetuo, Uralita grisáceo vóa pola forza extrema Do furacán temerario. De que trono tremendo, Sacude a temeridad dun potente son, A forza do vento arrinca As tensas amarras dos veleiros brancos Aguetianos aventuteiros Do mar bravo, Asulalagados De enteira liberdade Para a navegacón perfecta. Grandes ondas mariñas En movemneto de vae e veñen, Érguense coma brancos pantasmas De escuma brava branca. No cumio da onda da mesca cor limpa, Navega un cacho de barco afundido Pola forza do vento de xaneiro de 2009. Parés que o mar enteiro unha loita constante De perfectos movementos Que fan da superficie mareira Un campo dunha batalla encendida De escuma e auga rabiosa. O ceu cáseque e negro e grisáceo Trono da noite perdida. Asemella o inferno de Dante Allighieri Nos seus achegamentos a Toscana. O senso vital da potente Naturaza Fan du mar un mundo de medo e emoción. O vento racha con tódolos ventos. O home valente e firme e ergueito Carente de algún medo, Loita con toda a súa bravura Na contra das forzas naturáis. Namentras sento en lugar seguro A inmensa emoción Da vista de espectáculo tan tremendo E podo decer: Que potentes son as forzas naturáis Que pequenos somos os homes febles Ante fenómenos tan extraordinarios. A vida segue, afortunadamente. Namentras a forza do vento perigoso Amaina, lentamente. Miguel Dubois.

AMAR PARA AMARTE, MÁIS

AMOR E DOZURA É VIVIR

Pontevedra, ao 28 de xaneiro de 2009 AMAR PARA AMARTE, MÁIS. Cae a noite enteira no escuro Fondo da túa boca aberta, namentras meus beizos puequenos, Rozan a delicia dos teus tenrros e soaves. CaE a noite de inverno decadente e inversa, No fondo do teu sorriso En forma antinómica, Antre a delicia suma E a potente e quebrante tristura, Tempo para sufrir calado Perda de tempo para a engadir A delicioso arte de amar. Porque tanto te querei, meu amor, Sepárame de todo para entregarme A ti enteiro, amor dos amores. Dame a ledicia para vivir en paz. Achégate aos meus brazos afeitos Para amarte máis e máis. Doume a ti todo e íntegro, Nesta desesperada noite amorosa, Gañada ao tempo perdido, Na que os ventos non existen, Quimeras perdidas, E só ten sentido a caricia quente, O bico perdido, Ou agarimar túas longas costas espidas Coma se se tratara dun novo deserto De amor continuado e constante Esgotado do adverso odio, Amarrarme a ti, íntegro, Sentir teus peitos ergueitos No meu peito espido e quente. Amarte docemente, Sumido nun sono real de amor continúo. Amarte sumiso ao teu amor quente, Apagando os volcáns acesos, Cubríndoche de gloria constante, Coa semilla máxica do futuro. Amor, teño que deixarche Para a nosa desgrazada e separación do momento Deixoche enriba da mesa de branco pano, Da táboa redonda, Os vinte poemas de amor E unha canción desesperada, Do noso querido Neruda.. Miguel Dubois.

TERRA ROUBADA E MALOGRADA

AMOR E DOZURA É VIVIR

TERRA ROUBADA E MALOGRADA Pontevedra, ao 28 de decembro de 2008. TERRA ROUBADA E MALOGRADA. Invasión indebida, Tremenda brutalidade bélica, Terra asoballada e acribillada Civíis mortos, Polo tremenda arma nemiga, Terra Santa, Santa das Bágoas Sacras, Oliveiras Benditas e secas, olivos queimados. Oracións frustados, Tiros mortáis e asasiños Aniquilamento bárbaro, Suburbio atestado de carencias, Carencias de amor roubado, Odio semiádo Semente de armas tremendas. Parolas rotas, bocas incendiadas, Discursos inútiles Corazón quebrado e roto, Laio constante e solidario, Marmurio de feridos tremendos, Hospitales brancos de sangue vermella, Matanzas bárbaras e tremendas. Ouh oracións prometidas, Ficaron en verdades enganadas. Que absurdo tiro mortal, Que queixume aberto de pánico constante, Falan a linguaxe das armas mortíferas, O que non pode defenderse, É pasado ao compo dos mortos absurdos, Productos do abuso permitido. Choran e choran maes cansadas de chorar, Berran, laian e xemen e gritan A palabra mortal A masacre absurda. De que nós val os mortos habidos, De que nós val a perda da credibilidade enganosa. Mentir minten dabondo E o tremendo mónstruo mortal Alcanza casas habitadas, Prazas algún día vivas. Todo asemella unha paz deserta, Todo é a contradición absurda. Xa nós dividiron para entre nós Desfacernos, crear a semente discordante. Europa olvidadiza mira para onde lle peta, Namentras o "poderoso coloso", Arma ao nemigo estratega mortífero. Todo é unha grande farsa inútil, Botáronnos das nosas terras queridas, Nós somos o pobo perseguido inxustamante. Porque no nos dades as nosas terras O lugares que a nós nos pertencen, Porque respirades un ar estranxeiro, Que a nós de xeito tremendo Foi quitado brutalmente. Anos e anos desesconcerto, De palabras hocas, De esperanzas cáseque mortas. Devolvédenos as nosas terras alleas a vós. Cada pobo habitado debe vivir No seu territorio propio. Non ao poderío bélico Ao aniquilamente dos seres humanos, Poñamos as terras quitadas, Nos seus verdadeiros donos. Miguel Dubois

2008 ESTÁ MORRENDO

AMOR E DOZURA É VIVIR

Asunto: 2008 ESTÁ MORRENDO Pontevedra, ao 31 de decembro de 2008. 2008 ESTÁ MORRENDO En pouco tempo engadiremos Un novo número, 2009, Neste Mundo cuantitativo e temporal. A estas outuras das nosas vidas vividas, Atopánomos en outo número cuantitativo Da Era do Mundo Cristiano. Imos deixando os días espidos Na lembranza querida, Ou as veces, pensamos, Mellor sería que non existiran Os intres creados para baterse fortemente, Como medo infecundo Ou a verdade inexistente, Esa quimera extraña Que queima a verdade íntima E a conversiona na perversidade absurda, Que utiliza o baixo fondo mental, E quebran absurdamente As leises elementáis éticas, Furando o concepto real E así convertilo Na máis tremendo absurda Hipocrersía existente, Creando o Mundo opaco, O Mundo agachado No máis fonda perversidade De nosos instintos máis animaís, Que humanos. Home forte Muller valente, Que non lle temes a fonda verdade Que non rexeitas de tí, Do que ti eres, como eres, Que non agachas as mesquindades, A preversdidad absurda. E, por eso, que,eu,canto con toda a miña forza, Ao Mundo Ceibo, A ese Mundo que non quere vivir dominado, Perversamente dominado, Pola ingratitudade cotía, Pola teoría farsaria Das verdadades inexistentes. Por eso digo, Érguete e libérate Da cobardía continúa Que cada mañá vital, Escomenza a castigarte Facendo de ti un externo fantasma, Un estrano actor teatral Que fai da súa vida Un esceario mentirán Sen Director algun, Que dirixa o espestáculo singular É articial. E así van pasando os días enteiros Antre verdades disfrazadas E mentiras constantes, Por eso digo: É fácil Atoparte ao que ti eres? É posible admitir O que ti eres? A vida avanza, As nosas facianas debuxan O tempo pasado E o tempo, sen remedio, Non se para, Mais, as veces, Como a modo de castigo Parés que se detén Coma unha pedra pesada, Como un home perido No medio do súa perversión A sensación do valeiro absurdo Como unha anguaria existencial, Ponme a proba e doume de conta, Que teño que erguerme, Coma se fora un animal ferido. Cantas cousas diversas Nos acontecen nos nosos días perfectos, Ou nos días controversiados. Pero a linguaxe vital segue. Algúns amigos nosos Deixan de loitar coa dor absurda, E asumen, sen remedio, Unha longa estancia atemporal Sen límites, fronteiras, Unha zóa atemporal Onde din que sempre Se descansa, por sempre. Outros pola maxia dos nacementos Van integrándose a temporalidade Existencial, quizáves, ao campo tranquilo Ao sosego do alimento e o descanso, No Mundo onde a necesidade Non significa a carencia absoluta. A door permanente. Xa imos chamar a porta Deste longo número de dous mil novo. Meus benqueridso amigos e amigas. Erguede o voso mundo Ao mundo común e solidario. Non sexades absurdas illas ireverentes. Meus benqueridos, benqueridas amigos e amigos, Que teñamos a sorte merecida neste achegado futuro. Non usemos os sentimentos inútiles Nunha fonte próspera. Sexamos o que somos E chamemos a cada cousa Polo nome real O nome fictio E un clase de mentira absurda. Entrego este poema con amor E auténtica dozura Nunca e xamáis con engano. MIGUEL DUBOIS

VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie Fecha: 26/12/2008 21:02:11 Asunto: VIVIR para ESTAR Pontevedra, a 26 de diciembre DE 2008 VIVIR para ESTAR y ESTAR para VIVIR Como pasa todo, Se pasa la vida atenta Sin darse uno cuenta de nada. Como el día nace abierto de luz pendiente, Nace el niño saliente, Hambriento de Mundo entero. Los pájaros vuelan y se van. Quizás marcharán a las doradas ramas De climas más cálidos. El viento gime, Y el miedo no dá miedo Y, también gime y llora. Estoy atento a toda la vida entera, Voy comiéndole espacios indolentes Al tiempo voy subindo el cuántico múmerico. Y, es verdad, que quejar no me quejo, Quizás escondido, a veces, Me surgen la ganas de reventar las claras lágrimas. Dicen que se perdona el dolor susodicho Con transparentes lágrimas indoloras, Y río como si nada Cómo si fuera un ave torpe amarilla, Irrespetuosa y altiva, Y río porque río Cuando quiero reírme. Descubro la magia del vuelo Y escucho el ruído de las turbinas De los aviones altos, distantes y rápidos. Que bien me sienta, Sentirme bien, Cuando digo hoy es un día claro y conciso Abierto al mundo Cómo las bocas infantiles Que juegan en los recreos movidos. Niños de todos los niños Futuro de todos los futuros, Educamos pacientemente Y aplacamos los dolores de crecimiento. Miguel Dubois

A BELEZA DE XULIA

AMOR E DOZURA É VIVIR

De: Miguel Dubois Thenaisie  A BELEZA DE XULIA

Pontevedra, ao 25 de decembro    A BELEZA DE XULIA       Non dubdido de nada,    Non dubido da fame contanste  Non dubido da sede permanente.  Mais habito no silenzo continúo de tódolos silenzos,  Polo día enteiro teña unha boca aberta de silenzo aberto.  Pola noito durmo silenzosamente na continuidade muda.  Abro as portas ao son quente,  Ao queixume solitario dun pino verde e famento de vento.  Son o silenzo permanete a verdade infalable,  O verso inútil ou canzón morta.  A guitarra xeme laios pertinentes  Puntéos exactos,  Namentras a cantadora viva de voz  Ateiga a sá ateigada  De canzóns desgarradas  Que aumentan  o podería dunha voz enteira.  Guitarra de tódolas das  cordas da vida,  Acompañas a voz da muller amada  Que acende o canto perfecto  Do amor perdido  E gañado en posteriores batallas amorosas.  Xulia está ergueita sen voz e con vento aberto,  Na punta dun peirao pétreo  Namentras as duras predas antigas  Choran ao mirares tanta deliciosa muller linda.  Xulia a cantadora das canzóns do amor perdido  Xulia está fermosa ao vento, coa súa melena voando,  Namentras o fume dun cigarro americano rubio,  Vaise perdendo claro polo vento.  É a fermosura máis fermosa  É a beleza de tódas belezas permitidas.                          Miguel  Dubois

MENIÑO DEUS

AMOR E DOZURA É VIVIR


Pontevedra, ao 23 de decembro de 2008.


O tempo de tódolos tempos,

O tempo da ledicia constante,

O tempo que me achega ao Nadal,

Meniño Deus,

Mañán virás ao Mundo,

Como o fas en cada ano

Do teu almanaque longo.

Meniño Xesus,

Estará quizáves a noite fría mañá,

Que a túa nai querida,

Che dea a calor perfecta,

Mañá virás ao Mundo

Meniño Deus.


Miguel Dubois

BEATRIZ

AMOR E DOZURA É VIVIR

BEATRIZ

FELIZ NADAL

e moi feliz 2009

Benquerida Beatriz: como pasa o tempo, como se pasa a vida enteira, como medraron os nenos, namentras outros meniños e meniñas, como os vosos voltan, de novo e de xeito individual e único o seu propio crecimento. Que parella más fermosa tendes! Crecen moi rápido, ben o sabes. Disfrutade deles, dalles todo o cariño e amor do mundo, porque non hai verba máis fermosa que "amor." Que faríamos neste mundo sen amor? Pasamos unha tarde, sumamente lediciosa na casa de Tino e de Balby. Eran intres perfectos cubertos dunha certa maxia atemporal. Xuntábanse xeracións diferentes pero todas elas xunguidas polos lazos afectivos e comprendidas dende altas edades até as edades máis deliciosas. Vivimos para vivir, vivimos para cumplir cós nosos traballos , cós nosos momentos de lecer e nos facemos un pouquiño máis grandes, coas deliciosas cousas pequenas, aquelas pequenas cousas que nos cobren de delicia. Vivir vivindo a vida, tocar a vida con ledicia, sentir que vivo, que non son un moble, que sinto, que amo, e non rexeito, porque a falla de respecto e o rexeitamento non son actos lícitos. Dentro do respecto, dentro da humildade a vida é máis doada. De que me vale os aditivos, as falsas condecoracións. Non son como eu son, aceptándome e queréndome e así, deste xeito aceptándome tal e coma son amo ao meu próximo. Despóis desta reflexión, un tanto persoal pero real, vouche escreber un poema para ti Bea.


Pontevedra, ao 21 de decembro de 2008.

BEATRIZ


I


Doume de conta de como o tempo pasa,
Pasa e non durme e os orloxos manteñen
Intactas as súas maquimarias perfectas e suizas.
Praza de Galicia , Vilagarcía de Arousa,
Xoguería Silva a máis linda de toda a Perla Arousá.
Tino, meu querido Tiniño, eu che quero
Todos te queremos,
Porque Tiniño eres único e bondadoso.
Na trastenda arranxabas aquelas máquinas perfectas
Pero sempre tiñas un momento de ledicia,
Para agasallararnos co teu sorriso vivo.
O teu sorriso lene, tranquilo
A caricia para os cativiños,
A vida Tiniño da Xoguería Silva,
Era perfecta e maravillosa.
Balby ,tamén ,sorría e xogaba,
Agasallaba aos meniños,
Cantáballes algunha cantiga máxica
Pero sempre a ledicia estaba
Naquela fermosa Xollería da Praza de Galicia.
Lugar de perfecta atracción.
Maripa e máis a Tía Tucha a rente estaban,
Coas súas prendas de vestir á venda perfecta.
Petelas, Braulio, Jesús María....
E cantos máis. Quizáves eles e elas
Marcharon de xeito físico,
Pero aínda continúan vivindo
No interior dos nosos corazóns.

II

Eras os tempos das praias,
De cons graníticos
De formas caprichosas,
Lugar de pousamento de negros corboráns,
As casas cáseque a beiramar,
Beiramar xoia luminosa,
Con ondas perfectas de escuma branca,
Coma a neve dunha afastado cumio outo.
Aquela casilla azúi descorida e máxica,
Algo tiña sen saber moi ben
Que era o que ela tiña.
Tempos fermosos cós nosos fillos,
Algunha saída torpe e nocturna,
Perdendo a testa antre licores perigosos.
Unha bronca merecida a volta.
O Cuco Máxico, a ledicia de se chamar daquela maneira
Nametras "o petirroxo" non paraba de piar,
Namentres un lle decía ao outra:
Escoitas o paxariño Isidoro?
Fermosura de tempos de verán perfecto,
Guitarra perfecta e voces de coro vilagarcían,
Baños de ledicia na auga fría da praia linda.
Lembranzas que fican gravadas na lembranza.
Tino tirábase perfectamente de testa deritiño
E cravávase dereitiño na auga fría
Igoal facía Alfonso querido.
Sendo os demáis expertos nadadores incansables.
Balby estaba coma un camarón cocidiña
Tres da tarde e cociamos coma perfectos camaróns
Mais eu tamén. Era coma se nos levábanos ben
Có Gran Astro Solar dador de vida.
O Nadal no Cuco e os meniños pequechos.
Alfonso protestando, dado que Angelita,
Non lle deixaba comer o que o bon Alfonso quería.
Pero ésto no es nada Geli..!
Ti Bea chegabas, de cando en vez
A aquel delicioso lugar de Balea,
As veces viñas soíña e as veces con grata compañía,
Pero é a vida a que nos ensina a vivila,
E os días van pasando e pasan e pasan,
E querida parella que fermosas criaturiñas tendes.
Dúas maravillas deliciosas.
Que día máis lindo hoxe pasamos
No cumpleanos de noso querido Tiniño.

Miguel.

ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?

AMOR E DOZURA É VIVIR


ONDE ESTÁ O MEU VERDADEIRO NOME?‏

Ardán, Marín, ao 19 de decembro de 2008.


Doume de conta, coma pasa a vida,
Coma imos queimando os espazos valeiros,
E coma imos enchendo a vida enteira da ledicia perdida.
Dubido, por desgraza, dabondo, queimo a sin razón,
E non vou pola vida real dando inúiles paus duros
De cego converso. Non vexo porque non quero
Mirar a verdade, que me pecha os ollos esperanzadores,
Dun espazo lumínico perdido no cumio do meio día.
E todo avanza, sen tregua,
E todo retrocede no pensamente vital humano.
O rico enriquece legalmente,
Namentras o pobre paria
Síntese máis miserento e inútil.
Obedece as ordes pertinentes,
Baixa a testa triste,
E Non chega a cobrar un salario mínimo.
O desiquilibrio social
E un constante social.
Wall Street enche as súas arcas perfectas,
Namentras os chamados amos dos cartos,
Homes de nobleza indudable, degradada,
Pasan a forma a nómina da delincuencia monetaria.
E non podes protestar e non podemos queixanos.
U-lo Norte perdido?
Que é o concepto real da existencia humana?
Que é a xustiza e que é a inxustiza?
Que son os dereitos humanos?
Que é a Organización das Nazóns Unidas?
Que son as guerras asasinas?
Cal é o concepto da Ética Fundamental?
Que son os Valores, como concepto fundamental?
E, de súpeto, esquecémonos dos nosos nomes reáis,
Do que somos e do que facemos.
Agora non sabemos onde o Norte fica.
E os faros durmen insomnios verdes e vermellos.
Namentras os narcotraficantes aproveitan
As escuras noitas
Para a tremenda descarga,
Futura asasiña da xuventude desorientada.
Teremos que atopar o tempo perdido
O camiño real vital
Debemos atoparnos,
Aceptarnos o que somos
E afastarnos do Mundo valeiro
Que somentes parece pensar
No benestar persoal,
Onde o sentido comunitario.
Onde esta o meu verdadeiro nome?


Miguel Dubois

A LINGUAXE MUDA

AMOR E DOZURA É VIVIR

Ardán, Marín ao 9 de decembro de 2008

A LINGUAXE MUDA

Eu non son o teu silenzo continuo, fala somentes
Pola la emision perdida de túas palabras
Sabedores do amor constante,
Que vai dando bicos abertos,
Ao valeiro do espazo.
Non me fales có teu inútil silenzo constante
De desafío e ferida perdida no medio tremendo,
Das palabras perdidas.
Cando calas sei que algo me queres decir,
Ou unha palabra fermosa
Ou unha frase perfecta,
Ouh un amor constante,
Perdido antre o silenzo perdido.
Fálame. Dime cousas reais,
A vida mesma, exemplo poño ou,
Ou cóntame fantásticos hestorias
De chiculate sabroso,
Ou fadas fermosas
Que se introducen no mási máxico dos mundos.
Remata có teu silencio perpétuo
Faime mirar a linguaxe espida
Dos teus lindos beizos.
Dime o que nunca quixeche
Decirme, sen rodeos
Porque unha vez que a verdade está espida,
A vida cotiá é máis fermosa


Miguel Dubois

CANCIÓN DE BERCE PARA EDUARDO

Pontevedra, ao 15 de decembro de 2008.





CANTIGA DE BERCE PARA EDUARDO.


Quefelicidade completa e sublime,

É o sair ao Mundo externo,

Enchido de lus fonda e esperada.

Carregado de toda a súa poderosa forza.

De pulmón infantil de ar cheo,

Escoito a ledicia do seu choro

De meniño recén nacido.

Abre todo o seu espazo,

Nun lugar no mundo habitado.

Veño, pequerrechiño e fermoso e lindo

A vivir toda a miña vida convosco,

Recén coñecida familia esperada.

Son o comezo o principio

Uns números pequenos e baixos

No mundo temporal mesurable.

Son pequerecho mais sorprendente, tamén.

Vou deixando cós ollos abertos,

Aos que para min miran,

Coa faciana sorpresiva

E nos beizos un sorriso delicado e doze.

Comezo dunha vida fermoso,

Longo espazo, aínda non vivido,

Querido futuro da esperanza continúa,

Son coma unha lus máxica

Que aluméa os espazos valeiros.

Encho a vida có neu pequeno corpo,

Son un gran e fermoso pequerricho.

Son desfacedor de tódolas las tristuras inútiles.

Son unha fonte esperanzadora e longa.

Son o comezo do futuro,

O presente actual,

E o tempo que xa pasóu,

Sen darnos de conta, tempo constante,

Mamaciña míña, Benquerida María,.

E como se non me dera de conta,

Os días pasan e as aves fermosas pasan

Polos los claros do ceu de outono,

Que a cáseque xa nos quere deixar.

Namentras eu, vou medrando, sen presa,

Cheo da felicidade que me acompaña,

Día a día, sen tregua nen límite.

Eu son eu Eduardo Fermoso Lindo,

O mundo futuro da esperanza inesgotada,

Aquel porvir escrito en libros de maxia e fermosura.



Que bonito é

Producir os primeiro sorrisos

A miña benquerida Naiciña,

Entón, Ela a Mamae,

Énchese dunha felicidade perfecta

Que comparte cós seres queridos,

Que feliz me sinto,

Querida María,

Mirando a este neno lindo,

Durmindo sonos fermosos

Non seu berce ledo e tranquilo.

Miguel Dubois











FELIZ NADAL E ANINOVO.

AMOR E DOZURA É VIVIR


Ardán, Marín, ao 16 de decembro de 2008


FILOSOFÍA DO ABSURDO.


O sinistro do ocaso anunciado,

A vida sen vida,

A morte pola morte,

O decir disparo e mato por matar,

Ou para construir un mundo crudel

Ou fabricar un absurdo tremendo.

O contruir fábricas da door continuo e gratuito.

A obriga a decir e que queres gardar,

Polo ben dos teus seres amados.

E logo, sen nengún tipo de permiso legal,

Pasas a ser interrogado descriminadamente.

O torturador tortura sen cesar e a eito,

A destro e sinistro,

E todo resulta ser unha violenza absurda

Traducida a violación constantes

Dos dereitos humans.

Canto mundo absurdo permanece

Cuberto de mentira fraudulenta.

E os outeiros éncheses de santos alleos

A santidad e amor desinteresado.

Mentiras de tódolas mentiras habidas.

Absurdo mundo sotilmente construído,

Na manía constante de mentir constantemente,

Pobos castigados pola opresión constante,

Namentras a follas verdes das palmeiras do oasis,

Morren de sede absurda allea ao que quweren ser.



Miguel Dubois