domingo, 21 de mayo de 2017

AMOR E DOZURA É VIVIR
Fecha: 21/05/2017 12:32:43
Asunto: Poesía 3
 
Pontevedra aob18?!de mayo de 2017

VIDA. E TEMPO

Por tanto afirmo

E reitero a razón

Se ser coma son,

E de estar no Mundo

Coma un número 

humano

Indiferente,

Para ser o que son

O tempo avanta

Moi de presa,

O cuántico 

Numérico

Construe

Grandes números

De amor e vida

E a vida afaise

Mais pequena,

Polo número elevado.

Estou polo de ágora,

Pero chegara 

Un número pequeno

Que me fara

Pasar deste espazo

Ao espacio cero.
 
Fun tan feliz,

Nas orelas das praias

De branca area e fina

Coma a fariña

Dunha barra de pan

Alongada e deliciosa

O vento soave,

acariñaba meus

Cabelos loiros.

Sentía me, 

plenamente, libre

Un mar azul de

Ondas con crestas

Brancas, facian

Do mar un 

espectáculo 

De sobe e baixa.

O barcos pequenos

Choutaban 

acompañados cun

Barullo de ondas

Perdidas. O mar 

Que me chama

A un baño perfecto,

No que os meus

Brazos longos 

E as miñas pernas

Lentas, son a forza

Motriz na auga 

Mariña. A vida

Me vai pasando 

Antre o ceu aberto

O mar saltilbanque

E a área  branca

De branca área 

O sol potente 

Resplandecente

E brillante

Cobre os espazos

Tristes do vento 

Moves as febles

Plantas verdes

E Vou deixando

Atrás os queridos

Recordos de aquel

Pasado que vai

Voltando de vagar 

A xeito de

Boomrrang 

Por enriba das arbres

Crecidas e longas

O ceo azul

E coma unha 

Paisaxe moi alta

Mais a vida

Ten un poderío

Inmenso , estar

Na vida para a vida

Vivir fodamente,

Agasallame 

Cun bico inmenso

Ou un sorriso 

amplo

A vida e un 

Poder inmenso

Bendita Mae 

Que pares a un

Neno ou nena

A vida e comenzó

Ou nova historia

De cara ao que

Será un tempo

Ainda non habitado

O cambio físico

E mental vai

De presa más

As criaturas

Unha nenez lenta

Unha xunventude

Desinteresada 

Facer se home ou

Muller según a sorte

Chamo o chegar

A madurez a según 

O anteriormente

Vivido

Chegar ao que eres

Namentras perdemos

O sentido común

E vivir e mais

Complexo e delicado

E as historias vitais

Voltanse a repetir 

De xeito diferente 

Por mor do paso

Do tempo vivido


Miguel Dubois



--

                                     BETTER  WITH
 

                  HAPPINESS

martes, 28 de agosto de 2012

AMOR E DOZURA É VIVIR

Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<a href="http://amigaswebs.blogspot.com/2010/12/traductor-con-banderas-animadas-para-tu.html/" target="_parent">Traductor
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified
Quiero esto en mi Blog!




sábado, 19 de mayo de 2012

AS GAVETAS DAS FACTURAS PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO DESORDENADO. TODO É UNHA GRANDE MENTIRA

AMOR E DOZURA É VIVIR








Pontevedra, ao 18 de maio de 2012




AS GAVETAS DAS FACTURAS


PENDENTES. TEORÍA DO DISCURSO


DESORDENADO.



TODO É UNHA GRANDE



MENTIRA



Mentir é un feito común,

A verdade non se quere mirar,

Porque ataca a base pola

Súa mesma palabra xusta,

Que non esbara por

Linguas longas mintireiras.

Míntote, para facer máis grande

O densengaño consabido.

Mentira xeral á pluralidade

Verdade disfrazada de puro negro.

A verdade é un soño agachagado

Namentras a metira é o discurso

Normal, meu ben querido.

Mentiras delirantes e abusos

Constantes coa faciana desafiante.


Verdades deixadas no fondo da

Lembranza, do que é a íntegra

Verdade que fire a mentira perversa

E fonda do tesouro roubado,

Fica con mentiras, minte e medra

Cós teus inventos delirantes.

Diantes dos micrófonos acesos,

Nas letras dos diarios delirantes,

Ou nas emisoras de radios

Perversas, que firen sensibilidades,

Ous nas pantallas das televisión

Que inventan o discurso convinte,


Inverso a relidade social necesaria.


Adéntrate nas falsas palabras


Absurdas, que atacan aos seres


Febles ou necesitados,


Chamados seres desengañados


Polas verbas que pon enfermos


Aos que de Sanidade terían


Que disfrutar as vinte catro horas


Dun día enteiro vivido,


Con total igualdade de dereitos


Gañados. por aqelos dereitos


Que se rouban de cotío,


Na contras dos Dereitos Humanos


Dos seres homes e mulleres,


Queiman os tímpanos delicados.


Delicadas mentiras ou, se queres


Mentiras delicadas de voceciñas


Astutas e transgresoras.


Pero hoxe, tamén, vouche mentir,


Porque acabarás rematadamente


Engañado, namentras eu


Sen querelo engordo


Meu Capital mentireiro.


Medran e medran os cartos


Especulativas, froito


Dun pobo, que de xeito inxusto,


Paga os erros dos Señores


Delirantes de Bancos e Caixas


De Aforros, de comportamento


Inusual con venda de tóxicos


Productos, que engañan


De feito constante,


Imcomprensivos, que sorrindo


Saen nos medios da Comunicación


Sociai e adversa, delirio capitalista


Pobo condenado á pagar,


O que lles foi quitado


Sen vergonza e con alevosía,


Escándalo financieiro,


Namentras as necesidades


Máis primarias e necesarias


Convírtense en estatuas petrificadas,


Que, somentes, entenden dun frío


Intenso que somete ao ser humano


A necesidade máis necesitada,


Dun plato de comida quente,


Un lugar onde durmir a cuberto,


Ou aquel castigo tremendo


De desauciar os seres insolventes,


Non me digas que eu non che digo


A verdade íntegra, aquela,


Que sin querelo convence.


Rematando, a Nosa Sociadade


Convirtísuse en unha realidade


Contrasociai, onde o fenómeno


De Coherencia Sociai


E Civilización, son palabras,


Totalemnte espidas.











Miguel Dubois Thenaisie.