DAÑE VIDA Á LEMBRANZA. O tempo longo ou curto acumula Máis tempo. Unha longa vida feliz, A triste testemuña do sofrimento Aberto que dabondo sanda vermello. Abreuse o tempo, dilatóuse Fíxose unha cantidade definida, Polo criterio persoal vivido. Coma chegar ao fondo da Lembranza, habitante do pasado, Aquel tempo que eu quixen, Que non rematara, Un tempo para constuir, Espazos temporales diversos, E crear o arbol ateigado de froitos Vitales e contundentes. Unha serán soledado perdido No mundo da memoria Onde todo fica a pesares De que parecía algo rematado. Emerxe potente e poderosa, Un mundo da lembranza, Cando os dous bícávanos, Con toda a fora e dulzura Dunha idade máxica pasada, Pero, que aínda vive, Burbullas das lembrazas, Campos de verde millo, E o verán que deixei de Ser inocente e acudía ao Perigro da inconherencia puberal. A tolemia temporal O despertar sexual, O desexo constante, Tocarche dabondo E bicarche fondo Atá a cabeza perder, E o vento sen enterarnos, Penteaban as follas verdes milleiros, verde penteado do campo. E as espigas envainadas Ata que chegara a hora Da recolleita de tan fermoso millo Amarelo e dourado, longo e perfecto duro e dourado E sentir polas nosas mans o agarimo Daqueles graos perfectos. E o son de como caían Nun tecido torpe e duro. Coma a vida avanza, Uns vannos deixando fonda tristura, Amaragura fonda e firinte Pola súa ausencia e presencia, E nos afundiamnos na súa memoria Grata e placenteira Pensa no que pasaches, Pensa no disfrute querido. Pensa onde fican os límites Que son pertinentes, Que desa liña non se pasa, Alí afíxose o teu límite. Maís aló do valado din Que existe unha fronteira Descoñecida. Que ninguén coñece. Se, sempre, valente máis No invadas o terreo alleo e Descoñecido. Habíta, fondamente, Sosego quero para quererme, E canto máis me habito, Máis che quero, Gardándo as nosas idenditades Propias e no me posúas Coma a gaveta dunha mesilla, Que descansa a beira Dunha cama ateigada De lembranzas inesquencibles. Miguel Dubois | |||
| |
sábado, 30 de mayo de 2009
DAÑE VIDA Á LEMBRANZA
AMOR E DOZURA É VIVIR
domingo, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
Pontevedra, 24 de mayo de 2009
SÉ TÚ.
Tengo que decirte unas cosas decisivas,
Sugerirme cientos principios,
Olvidarme del sufrimiento propio
Producto del maltrato ajeno.
La herida abierta me duele tanto,
Me duele el dolor de tanto doler.
No pronuncio palabra alguna
Gimo en la distancia perdida,
Busco los verbos más arbitrarios,
Lloro cuando toca,
Cojo el blanco pañuelo
Y me hundo en el fondo abierto.
Que mayor herida abierta,
Que el fruto de la mentira predilecta.
Que disparo mortífero antes de tiempo,
Me duele el amor tanto,
Tanto me duele entero el amor.
No quisiera ser víctima débil,
La verdad brilla en medio de la noche,
Farol nocturno, enséñame el camino recto.
¡Que importa que sufra!
¡Que importa que de pena auténtica se muera!
Dicen, las malas lenguas absurdas,
Que se hizo de una banda malhechora,
Con cierto aire satánico, un tanto atrevido,
Dicen las absurdas manchadas lenguas.
Pero acepta el castigo impuesto,
Quizás se lamente, pero no miente.
Dicen que le dá por leer a Charles Baudelaire,
Y dicen, también, que, también, que lee a Marcel Proust,
Y que es un amante de los cuentos
De Edgar Allan Poe.
Dicen que dicen, pero dicen que nada,
Es cierto de lo que dicen.
No llaman a las cosas por su nombre,
Se quejan por lo de aquí,
Se quejan de lo de más allá,
Dicen que quejarse es mal vicio,
Vivió ignorante de querer saber,
Y carecer del mínimo conocimiento.
Inventar mundos inexistentes,
Soltar al aire contaminación,
Esos globos mentirosos que enseguida explotan.
Quéjate, si acaso del miedo mortífero,
De la angustia constante,
Del ser humano asesinado a traición.
Quéjate de la violación de los derechos humanos.
Quéjate cuando te hagan daño y te hiera fuertemente,
En lo más adentro de tu corazón interno.
Reivindica la justicia robada.
Reclama la libertad que te pertenece,
Exije tus derechos elementales,
Cumple con tu obligación cotidiana,
Pero nunca traiciones al que tengas al lado.
Encuentráte a ti mismo,
Consecuentemente, reálizate,
Colabora con toda la colectividad,
Sin excluir a un sólo ser humano.
Reconoce tu culpa correspontiente,
Y no inventes lo inexistente.
El lenguaje cambia, demasiado,
Loque era mentira fue verdad,
Y lo justo fue una tremenda equivocación.
¡Qué extraño mundo convulso!
Miguel Dubois.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
AMOR E DOZURA É VIVIR
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
POEMA enviado a ALBERTO AVENDAÑO,
COMPAÑEIRO E AMIGO MEU DE ANDANZAS
POÉTICAS E TEATRAIS.
HOXE, ALBERTO, VIVE EN WASHINGTON,
ONDE DIRIXE "EL TIEMPO LATINO", QUE VEN A
SER O WASHINGTON POST EN LINGUA CASTELÁ
Pontevedra, ao 5 de marzo de 2009.
REFLEXIÓN NOUTURNA CON TEMPORAL
Noite peche e moura,
Corgo negro aSulagado no escuro,
Noite do furacán ventoso,
O lobo ouvéa, constantemente,
Namentras penso na miña total impotencia
Ante a fortaleza da Nai Natureza,
Surtidora de ventos fortes,
Aire en movemento tremendo e desmesurado,
Tronadas tremendas,
Noite de intre luminosos,
Sustos contidos,
Lóstregos azúis.
Nai Natureza que o froito e alimento,
Dasnos ainda que o noso trato a Ti
É unha incorrección constante e perversa.
Planeta Azúi e fermoso,
Perdános a nosa constante iñoranza
No fondo da verdade secustrada.
Unha agreasión de cara ao Mundo Futuro.
A noite moura faime pensar,
Na tristura fonda que me habita,
Ante o mundo falso,
Que pretende habitar un deserto constante,
De amor continúo,
Corazóns secos e valeiros das fontes amorosos.
Do amor que habita, por sorte no meu interior íntimo,
Segredo gardadi de inocenza pura,
Que pretendo compartir cós meus seres semellentes,
Falando un idioma comprensible,
Facendo das linguas físicas desertos para insulto.
Porque non agarimar a palabra,
Porque non transmitir un anaquiño de paz, alomenos,
Porque non facer e construir un sociedade solidaria,
Porque, cando podemos, facer uso da risa verdadeira,
Da que se sinte que te aleda a túa vida,
Coma expresión facial aberta ao mundo da ledicia.
Modera a túa linguaxe pervesa,
Aquela que dóe e fae dano,
Dañe a man ou un bico ao irmán querido,
Ao condeado iñocente,
Condea a inxustiza,
Sentimento humán perverso,
Que espera o castigo correspontente, inxustamente,
Perdóa ao teu nemigo,
E en ton enérxico dille:
Basta xá! e mira pra avante,
Que a vida segue e o tempo non para,
Uns deixan seu vieiro vital,
Longa viaxe,
Para descanasar por tódolos tempos,
Despóis da seu longo combate coa vida.
Outros pola contra,
Miran a lús exterior,
Despóis de longo descanso.
A vida segue; ama construíndo
O amor cotiá.
Rexeita o inútil mundo do odio,
Unha consatante perda de tempo
Que dana o íntimo corazón,
E que fae que o ser humano
Perda o seu elemento máis importante,
A Serenidade Completa,
E con todas as novas forzas
Chegaremos ao límite temporal.
Miguel Dubois
viernes, 8 de mayo de 2009
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA
AMOR E DOZURA É VIVIR
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.
No fondo dos teus ollos fondos,
Sospestía unha mirada acesa,
Dun certo desprezo,
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizoa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre
A feito miserento e inexistente,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habituales mentiras.
Dame anacos de verdade,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.
Miguel Dubois
INVERSIÓN DA VERDADE: MENTIRA.
No fondo dos teus ollos fondos,
Sospestía unha mirada acesa,
Dun certo desprezo,
A un ser semellente.
Sentín pena fonda!
Preguntéime logo,
Porque así me mirabas,
Pensei que odio non existía.
Guindácheme palabras duras,
Perdiche o senso humano,
E me preguntei quen defenderá,
As túas ideas extrañas.
Porque te separache do verbo amar,
Amar,día a día, afrontar a verdade,
Non soporto a mentira sublime,
Que contradicción perversa!
Que traizoa a verdade querida.
Amarga teño a boca,
O pensamento libre
A feito miserento e inexistente,
Mais atacan polo baixo,
Secan as fontes da auga clara
Teñen a mirada seca,
E os beizos tensos
Coma fío de tanza tirante.
E cando se quere construir,
O verdade enteira,
Un acto benefector,
Voces vociferan tremendamenta.
Como facer e construir,
A verdade, necesario,
Como facer do mundo cotiá,
Un lagar non extraño e habitable.
Se acaso deíxame ser un ser ceibo,
Non afeito a estructuras matemáticas,
A ciencia de facer o ilóxico lóxico.
Como cubrir as palabras perversas,
Como xerar o feito de construir,
Traballando libre, correcto
E conciso. Non me fales,
Dos contos inexistentes,
E non me digas as habituales mentiras.
Dame anacos de verdade,
Contrúe, a conciencia o mundo verdadeiro.
Non valen invencións inútiles,
Fora de lugar, amárrate ao hoxe,
Non fiques ancorado nun inexistante pasado.
Xa pasóu, amigo, xa pasou,
Ergue a túa pesada áncora,
Vente ao tempo de agora,
Alimenta o teu corazón sabio,
Sabedoría recibida do mundo alleo.
Habita en tí, non sexas,
O que non eres.
Habitáte na máis pura dimensión humana.
Abre o teu corazón ao mundo exterior,
Recoñece os erros, a miudo,
E acertos, de cotío.
Miguel Dubois
jueves, 7 de mayo de 2009
UN MUNDO TURBIO
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, 6 de maio de 2009.
UN MUNDO TURBIO
O silenzo constante,
Domina a maneira absurda,
De estar no mundo extraño,
Estou sen estar,
Por estar como un ser absoleto,
Coma un paxaro prisioneiro,
Que é dono da súa falla total
De libertade desexada,
Sentimento constante opresor,
Que che oprime no peito dooroso,
Unha gorxa seca, un sentimento amargo,
Unhas palabras torpes e inauditas,
Son o paxaro engaiolado,
Que perdeu o desexo cantor.
A ledicia roubada.
Asumo a miña prisión incalificable,
Desexo liberarme
De todo aquilo que me oprima,
Dor habida por inicios enórreos,
En situación de perda
Da personalidade propia,
Froito manipulado, cobardemente,
Polo mundo alléo,
Víctima manipulada.
Que constante pena,
Cando no me interior torpe,
A pena medra, sen xusticia.
Teño unha pena negra
No fondo escuro e negro.
Do meu partido peito..
Roto está meu peito.
Cal é o senso real e puro,
Da verdade intrínseca?
Onde morren os dereitos libres
De cada un de nós como seres humanos?
Que é o dereito persoal?
Cal é o dereito colectivo?
Con que criterios absurdos,
Barénmase os principios solidarios?
Cando faremos do verbo amar,
Unha constante vital,
Intríseca per sé a cada un de nós?
Cando confesarás ese secreto trémulo
Que che atormenta,
Que desfae o teu interior deformado,
E que ao mundo alléo castigas
Con suma perversidade,
Carente do máis pura lóxica,
Se é que o mundo lóxigo,
Pasa a ser o pasado filosófico..?
Eo tempo vainos pasando,
Ante crises económicas,
Substracións indebidas,
Corrupción política,
Demagoxia increíble,
E o virus da gripe a.
Os xoves africanos arriscan
A vida adolescente,
En fráxiles embarcacións,
Fletadas por extrañas mafias do Magreb.
Governos do rico continente negro,
Estas liderados por seres corruptos,
As diferentes etnias dun mesmo país,
Enfréntase armados por mor
Do odio mortal e a división continúa.
Mais, as veces, pregúntaste,
Porque teñen que suceder
Os acontecementos máis perversos,
Desta humanidade globalizado,
Que nun día gana millóns de dólares,
E noutro día non se sabe canto
Cartos perde, alomenos, aparentemente.
As industrias diversas pechan,
Ou ti soñas e que xan non hai moitos
Soños factible, que che poidan
Motivar, como home amante
Da xustiza roubada e da perda
Da paz estourada.
Que non recure ao feito aparente,
Para dicir que é algo,
E somente é unha apariencia,
Que ten valeiro o interior,
Aquel corazón que debería ser
Unha fonte continúa,
De sentimentos solidarios?
Que absurda contradicción.
Que cando un cidadan deste mundo,
Declara a paz roubada,
Hai outro ser distinto,
Que quere facer a guerra horrososa,
Aquela que non perdoa as vidas presentes
Para facer todo un mundo triste,
De morte inútil
Namentras o cabalo da Morte,
Galloupa velozmente.
Que grande pena, apéname.
Miguel Dubois
Pontevedra, 6 de maio de 2009.
UN MUNDO TURBIO
O silenzo constante,
Domina a maneira absurda,
De estar no mundo extraño,
Estou sen estar,
Por estar como un ser absoleto,
Coma un paxaro prisioneiro,
Que é dono da súa falla total
De libertade desexada,
Sentimento constante opresor,
Que che oprime no peito dooroso,
Unha gorxa seca, un sentimento amargo,
Unhas palabras torpes e inauditas,
Son o paxaro engaiolado,
Que perdeu o desexo cantor.
A ledicia roubada.
Asumo a miña prisión incalificable,
Desexo liberarme
De todo aquilo que me oprima,
Dor habida por inicios enórreos,
En situación de perda
Da personalidade propia,
Froito manipulado, cobardemente,
Polo mundo alléo,
Víctima manipulada.
Que constante pena,
Cando no me interior torpe,
A pena medra, sen xusticia.
Teño unha pena negra
No fondo escuro e negro.
Do meu partido peito..
Roto está meu peito.
Cal é o senso real e puro,
Da verdade intrínseca?
Onde morren os dereitos libres
De cada un de nós como seres humanos?
Que é o dereito persoal?
Cal é o dereito colectivo?
Con que criterios absurdos,
Barénmase os principios solidarios?
Cando faremos do verbo amar,
Unha constante vital,
Intríseca per sé a cada un de nós?
Cando confesarás ese secreto trémulo
Que che atormenta,
Que desfae o teu interior deformado,
E que ao mundo alléo castigas
Con suma perversidade,
Carente do máis pura lóxica,
Se é que o mundo lóxigo,
Pasa a ser o pasado filosófico..?
Eo tempo vainos pasando,
Ante crises económicas,
Substracións indebidas,
Corrupción política,
Demagoxia increíble,
E o virus da gripe a.
Os xoves africanos arriscan
A vida adolescente,
En fráxiles embarcacións,
Fletadas por extrañas mafias do Magreb.
Governos do rico continente negro,
Estas liderados por seres corruptos,
As diferentes etnias dun mesmo país,
Enfréntase armados por mor
Do odio mortal e a división continúa.
Mais, as veces, pregúntaste,
Porque teñen que suceder
Os acontecementos máis perversos,
Desta humanidade globalizado,
Que nun día gana millóns de dólares,
E noutro día non se sabe canto
Cartos perde, alomenos, aparentemente.
As industrias diversas pechan,
Ou ti soñas e que xan non hai moitos
Soños factible, que che poidan
Motivar, como home amante
Da xustiza roubada e da perda
Da paz estourada.
Que non recure ao feito aparente,
Para dicir que é algo,
E somente é unha apariencia,
Que ten valeiro o interior,
Aquel corazón que debería ser
Unha fonte continúa,
De sentimentos solidarios?
Que absurda contradicción.
Que cando un cidadan deste mundo,
Declara a paz roubada,
Hai outro ser distinto,
Que quere facer a guerra horrososa,
Aquela que non perdoa as vidas presentes
Para facer todo un mundo triste,
De morte inútil
Namentras o cabalo da Morte,
Galloupa velozmente.
Que grande pena, apéname.
Miguel Dubois
sábado, 2 de mayo de 2009
ARTIGO..ALMA ESPIDA
AMOR E DOZURA É VIVIR
Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.
ALMA ESPIDA.
Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.
Miguel Dubois.
Pontevedra, ó 2 de maio de 2009.
ALMA ESPIDA.
Cando falamos de "alma", da a impresión, que estamos a falar dun concepto, "puramento; relixioso, ou quizáves espiritual, que dito sexa, de paso, non todo fenómeno "espiriual" ten que ir da compaña do feito relixioso, ainda que haberá xente que diga que a miña "afirmación" carece de sentido. Tí podes ser espiritual, sen pertencer a un determinado credo relixioso. Non me estóu a menter nese desagradablemente, e costume mala, de etiquetar aos seres humanos. De mirar que é máis listo ou valente que.De mirar quen está condecaorado máis de supostas bondade, de conceptos "abstractos", non percibidos en outros dos seres humanos vivintes.
Dame a impresión de que queremos ir acompañados de nomes fermosos ou adxetivos maravillosas, pero cando toca falar da parte non doada da vida, O sufrimento ou semellante, infirmidades, que existe, ahí cústonos moito escoller os adxetivos "malos" que nos pertencen. Somos todos nós, por acaso, criaturas maravillosas e benéficas que, somentes gústanos facer o "ben". Non collece a nosa personalidade "interna" e "íntima", OS chamados "mundos erróneos" ou a Filosofía do Mal. Somos Santos Santuróns, que, somentes, sabemos facer "cousas Bóa"? Onde está as fronteiras da convivenza "solidadaria" do bom vivir? Porque existen como "fenómeno extravagante" ou "inxusto" a mundo da vinganza, do odio ou da xenreira? A falla de comportamente democrático e social, que rompen a armonía esta liderada por persoas, que realmente, iñoran , quenes son en realidade. Porque? Porque non queren investigar O seu foro interno, e como no chegan ao seu pleo coñecemento, porque rexeitan a súa plena identidade, manteñen conflictos constantes cós demáis, e sempre, creénse posuidores da máxima verdade, chegando "patoloxicamente" á descalificacíón perversa, perversa, porque canto máis sexa descalificativo empregado, parece ser que o suxeito en custión síntese máis realizado. Examinado O escrito direi que a persóa, que, supostamente, enriquécese por medio do mundo "maléfico, é un sádico , dado que provoca o rexeito do outro, o que , as veces, prodúcelle un "placer Grande". Coñecín unha persóa, que tiña a táctica que sempre trataba, publicamente, claro, de porme de mal humor. Chegados a este intre, esta persóa cando miraba que eu "bufaba", diante de todo O público asistente, ríase do que escribe.
A perda armonía e a iniciación dun conflicto e das consecuencias que elo poidera ocasionar, é abir O vieiro ta "trifulca" e desenrolar un certas conductas cheas de perversidade. Sóe, nestes casos, facer uso, DA descalificación continuos, e utilizar O que supostamente, que estivera mal visto, pola comunidade,OS supostos defectos da persóa atacada.
Existe, tamén, a formación dun grupo de ataque, que inventa e desiventa, e desvirtúa O mundo real, entrando na máis pura demagoxia no que cási todo "vale" e a mentira é utilizada de xeito frecuente, convertindo todo O medio exterior ao Grupo de presión, coma instrumento a usar por un "clan pechado". Os intereses fundamentais laborais quedan desorientados, e os seres febles, ou, os máis febles, son OS pagadores dos feitos "reais" non desexados. A verdade é metamorfoseada kafkaniamente, e impera a filosofía do egoísmo, que abondará no crecimento de "supostos" beneficios para un clan dominador.
Se analizades O que escribo, TODO É UN GRAN DISPARATE. Porque os "intereses" persoáis de determinados individuos, quedan desfeitos e estos individuos, teñen que abandoar, o seu propio mundo laboral?
Os centros de traballo "deberían " ser Centos, plenamente, democráticos e non creadores de trifulcas. A trifulca ten toda una xénese, dende o principio atá ó seu fin. O caso é sementar a trifulca e ao longo do tento o desenrolo desta conducta meniféstase en fases máis febles ou fases de puro "cabreo" no que unha das partes afectadas, remata sendo un artefacto explosixo, falando en metáfora. Este individuo chega a este estado "explosivo", porque dase de conta que se segue a traballar nas bases máis falsas e carentes da mínima iniciativa.
Chamo ALMA ESPIDA, ao artigo, porque cada un de nós debería mirar ó seu mundo interior, de forma crítica, aceptando todo aquilo que é aceptable, pero rexeitando, todo aquilo que é refutable tanto como para o mundo alléo coma nós mesmos. Todo ser humano pode equivocarse, pero todos debemos recoñocer a natureza "exacta" do noso erro. É doado botar a culpa ao que temos na fronte, pero se así non fora, é xusto facelo? De aquí nace mundo DA manipulación, baseado en conductas que son reaies mais que non son certas. Da manipulación nace a deformación do mundo real. Unha cousa é como é o mundo, nun mintre determinado, pero outra moi distinta é coma ten que ser, verdadeiramente, sen manipulación e absurdos tapuxos.
Todo isto é aplicable ao munda da Economía, pero tamén, á Socioloxía.
A Socioloxía débese basear en conductas solidarias e mirar pola sociedade en xeral, e non condear, e facer de falso xuiz, a ninguén.
Toda conducta con afán protagonista, egoísta ou conductas non desexables, carecen de elementos verdadeiros ou fiables. A conducta que quere facer dano ao mundo alléo, ten un desequilibrio social, que está agachado na propia personalidade da persoa.
Facer unha socoidade xusta, equitativa e demócratica é uns dos grandes retos que temos hoxe en día. O desenrolo da personalidade do individuo e o desenrolo das capacidades individuais de cada un dos membros da socoedade futura, facendo de todo este futuro, cidadáns responsables cun grande concepto da soliedaridade e respecto aos dereitos individuais da persóa e da sociedade. En ningún momento, pódese permitir, que este desenrolo do indivuo e da sociedade sexa freado ou equivocado. É necesaria a revitalizacíón de todos os valores humanos, dós seus dereitos e dos seus deberes.
Miguel Dubois.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)