POR Tí, EMIGDIO LÓPEZ LAMORA.

Con todo o meu agarimo, para:

Emigdio López Lamora.


Benquerido doutor, hoxe,

Non é un día calquera, para o Mundo de Fisterra.

O tempo que suma o tempo,

Fíxonos ir coñecéndonos mellor,paso a paso,

Eu, querido doutor afable,

Íache contando os meus sentimentos

As miñas contradiccións, o meu sofrimento e a miña ledicia

As millas marallas emocionáis, que me acorralaban,

Me aarrodeaban coma as Murallas de Lugo

O meu mundo interno e íntimo,

Sumario interno incontable.

Tí, atentamente, me escoitabas,

Coa a túa linguaxe da facaina atenta, correcta e fixa.

A mirada centrada na hestoria escoitada,

Abertas as orellas, sempre.

As veces, estabas sorprendido.

Pola falla da incoherencia habitada en min,

Ou a paisaxe espida do meu íntimo interior.

As veces, o meu corazón interno,

Consistía nun cúmulo constante

De valeiros pasaxeiros, sen rumbo fixo.

Que, tí, doutor, de xeito agradable, enchías.

Escoitáste con todo o agarimo e atención,

Enseñácheme a quererme polo que eu son,

Me gratificaches bondadosamente,

Encendeche no meu corazón novo

Unha luceciña pequena de amor constante,

Doutor, segue acesa,

Igoal que o lume das antigas artesas,


Agora, emprendes rumbo a outra vila,

Non moi nlonxana por certo, pero fortemente bela e luminosa

Parés que quixeras retornar

Aos teus orixes pasados e queridos,

Achegarte aos tempos do máis remoto pasado.

O Atlántico visible, será o gran Oceáno belo

Que fará máis bela a beleza da Ría Fermosa.

Pero sei, meu amigo, Emigdio,

Que seguirás dando amor quente que dabondo gratifica,

Saberéi e nono dubido, que dos corazóns fríos,

Faras cacharelas fermosas unha praia aberta no

Verán luminoso e puro.

Andamos sen fachenda e presunción,

Porque queremos ser sencillos,

E de facer as mentes sufridoras,

Corazóns ledos e fermosos.

Por eso, Emigdio, eres moi humano,


Grandemente, por virtud grande e fermosa.

Tes grande capacidade de darlle vida enteira,

Ao que non ten interese pola vida rota.

Ti que animas ao que sofre,

Ao que lle doi seu interior íntimo e discreto.

A súa, propia, incomprensión

E a allea, tamén.

Segue dándolle folgos completos

Á aqueles que os necesiten.

Non te consumas na estúpida vanagloria,

Ataque o mal do mellor xeito posible.

Pero, eu, sempre, te levarei conmigo

No meu interior, no meu corazón interno e pequeno.

Terei presente a túa forma de ser humana e grata.

O teu saber estar, o dar amor gratuito e sen esforzo, quizáves

Para facer das nosas mentes tristes,

Lugares perfectos para a convivencia fermosa.

Vaste, fisicamente, mais non te vas,

De todo.

Miguel Dubois